Runde, bezoek en huizenjacht

Een gevarieerde blog dit keer! We hebben de nationale feestdag 17de mei weer gehad, zijn een weekendje op vogeleiland Runde geweest, hebben bezoek uit Nederland gehad, hebben een nieuwe bootmotor gekocht en moesten plotseling op huizenjacht.

Dé nationale feestdag hier is 17de mei. Dan vieren de Noren de dag van de grondwet. Die werd namelijk op 17 mei 1814 ondertekend en markeerde de onafhankelijkheid van Denemarken. Het is een feestdag die bol staat van de tradities, maar dat is niet zo gek, want Noren zijn dol op tradities. Als je aan een Noor vraagt waarom iets is zoals het is, krijg je in minstens de helft van de gevallen het antwoord dat het nou eenmaal traditie is.

Maar terug naar de afgelopen 17de mei. Overal in het land lopen mensen in een optocht door hun dorp of stad. Er wordt volop met vlaggen gezwaaid, muziek gemaakt en de mensen hebben hun traditionele :-) kleding aan, de bunad. Ook scholen en barnehager lopen in de optocht mee. En aangezien Hennie op een school werkt, werd er min of meer verwacht dat zij ook mee zou lopen in de optocht in Sandane. De optocht begon om 9 uur ’s morgens en aangezien 17de mei op een zondag viel moest Hennie iets doen wat ze normaal gesproken nooit doet op zondag: vroeg opstaan. Ze had zich voor de gelegenheid in de nette kleren gehesen, want als je geen bunad hebt, zorg je er in elk geval voor dat je er netjes uitziet. Op haar jasje hing een lintje in de kleuren van de Noorse vlag en aan de voetjes had ze haar Friese klompen. Haar collega’s en de kinderen uit de klas moesten er erg om lachen. Na de optocht was er een programma met toespraken en spelletjes in de hal van het bejaardentehuis.

Terwijl Hennie in Sandane aan het “feesten” was, kwam de optocht van Reed ons huis voorbij. En ik moet zeggen…..het heeft wel iets hoor. De mensen zien er prachtig uit en zijn duidelijk trots op hun land en cultuur. Ik sloot in de optocht aan, luisterde bij de kerk nog even naar het concert van de schoolband en vond het wel weer mooi geweest.

Toen Hennie thuis kwam zijn we samen naar Myklebustdalen gereden om de katten van Laura en Pier te voeren. Die waren namelijk een weekendje weg. Op de terugweg bedachten we dat we wel even de Utvikfjellet op konden rijden om te kijken of er toevallig nog rendieren te zien waren. Ik had die immers nog nooit gezien. En jawel! De hele kudde stond langs de weg te grazen. Hartstikke leuk! Toen we de berg afreden besloten we dat we geen zin meer hadden om ons in de 17de mei festiviteiten in Breim te storten en zijn we lekker naar huis gegaan.

Het weekend daarna was het Pinksteren. We hadden voor de nacht van zaterdag op zondag een huisje gehuurd op vogeleiland Runde. Je kunt de vogels namelijk het beste bekijken in de avond en dan is het wel handig om er te overnachten. Er is een camping met huisjes, dus dat gaat prima. Nadat we vroeg gegeten hadden, zijn we rond 16 uur bepakt en bezakt aan de wandeling naar boven begonnen. Runde is een grote rots en om boven te komen, moet je een heel steil pad opklimmen. De campingeigenaar had ons gewaarschuwd voor de wind. Er was die dag namelijk een stevige westenwind (zeg maar gerust storm). De camping ligt aan de oostkant van het eiland en de kliffen waar de vogels zitten liggen vooral aan de westkant. Dat betekende dat je bij het omhoog lopen niet zoveel merkte, maar hoe dichter je bij de kliffen kwam, hoe harder het ging waaien. En de wind kwam natuurlijk van zee en was ijskoud. De eigenaar zei dat de harde, koude wind door de kliffen omhoog gestuwd wordt en er dan overheen slaat. Precies waar de vogelkijkers lopen te wandelen dus. Hij gaf ons het advies om ons te kleden alsof we naar de Noordpool gingen. We hadden dus thermokleding aangedaan onder onze gewone kleding en verschillende laagjes meegenomen. En hij had gelijk. Hoe dichter we bij de kliffen kwamen, hoe meer we aan gingen trekken. Trui, jas, sjaal, muts, handschoenen, capuchon…..alsof we op wintersport waren!

Het wandelen boven op de rost viel ook niet echt mee, want het was ontzettend modderig. Op sommige stukken waren wel planken neergelegd waar je op kon lopen, maar op andere stukken moesten we toch echt de hink-stap-sprong beoefenen. Hennie is een keer op haar bibs gegleden, we zijn allebei een paar keer tot onze enkels in de blub gezakt, maar verder hebben we het er goed vanaf gebracht.

Maar wat was het schitterend! Natuurlijk hebben we heel veel vogels gezien, maar ook het landschap en de uitzichten over zee waren adembenemend. In de rugzak zat naast de extra kleding ook eten en drinken, dus we konden regelmatig pauze houden en genieten van het uitzicht. We hebben zeearenden gezien, Jan-van-genten, alken, Skua’s, allerlei kleine vogeltjes en voorbij suizende papegaaiduikers. Vooral voor die laatste is het belangrijk dat je na 19 uur pas bij de kliffen bent waar ze nestelen, want overdag zijn ze op zee. In de avond komen ze terug bij hun nestje en kun je ze goed zien. Behalve toen wij er waren dan, want we vermoeden dat ze ook niet zo gecharmeerd waren van de ijskoude wind die over de kliffen joeg en dat ze daarom in plaats van voor hun holletje te gaan zitten er mooi in kropen. Groot gelijk. Beetje jammer voor ons, want we hebben ze alleen voorbij zien vliegen terwijl je er normaal gesproken vlakbij kunt komen en ze goed kunt zien en fotograferen. Maar ach…..dan hebben we een goede reden om nog een keer terug te gaan! En dat doen we zeker, want we vinden Runde echt prachtig.

Afgelopen weekend kregen we bezoek uit Nederland. Bernadette en Ellen, twee buurvrouwen uit Deventer, hadden wel eens zin om te zien hoe het ons hier in het hoge noorden vergaat. Ze zouden op vrijdagmiddag aankomen, maar ze misten de aansluitende vlucht van Oslo naar Sandane. Gelukkig konden ze dezelfde dag doorvliegen en konden we ze in plaats van om 14.30 om 21.30 van het vliegveld in Sandane halen. Het was hartstikke leuk om ze weer te zien! Uit hun koffers kwamen de nodige zakken drop te voorschijn en een paar stukken kaas. Heeeeeerlijk!

Omdat de weersverwachting voor zaterdag mooi weer voorspelde, stonden we op tijd op en vertrokken we naar de Westkaap. De route naar de Westkaap is al schitterend, maar als je eenmaal op de kaap staat is het uitzicht werkelijk fantastisch. En omdat het vrij helder was, konden we goed ver kijken. Na de kaap hebben we nog een baai en een strand in de buurt bezocht. Bij het strand ligt ook een heel fraai kerkhof met een kleine kapel. Daar hadden we nog nooit ingekeken, maar dit keer heb ik ‘m maar eens opengemaakt. Het blijkt een kapel te zijn ter nagedachtenis aan een krijgsgevangenenkamp dat er in de tweede wereldoorlog heeft gestaan en er liggen 21 russen begraven. Zo ontdekt je toch telkens weer wat nieuws! Deze leuke en fraaie dag sloten we in stijl af met gezellig gourmetten. Dat we later die avond een email kregen waarin stond dat ons huurcontract werd opgezegd was dan even iets minder, maar daarover later meer.

Zondag was het wat druilerig weer en stond een tochtje door onze omgeving op het programma. Nadat we bij ons oude huis op Skår waren wezen kijken, reden we naar de plek waar we een poosje terug een paar fraaie vissen gevangen hadden. Want de dames wilden natuurlijk wel vissen! Omdat onze boot nog op het land staat, moest dat vanaf de kant. Maar dat ging prima, want in no time had Bernadette er een kabeljauw aanzitten en iets later ving Ellen een schelvis. Missie geslaagd: avondeten in the pocket.

Wat later die avond klaarde het weer op en is Hennie nog een stukje met ze door de omgeving gaan rijden. Ik moest de volgende dag weer werken, dus ging ik op tijd naar bed. Maar uit de foto’s blijkt dat het een mooie tocht is geweest. Ze hebben prachtige uitzichten gezien, een uil en een portie herten.

De volgende dag hebben we met z’n vieren bij de bakker geluncht, voor ze om 13.30 weer vertrokken met het vliegtuig richting Oslo. Het was een gezellig weekend dat werkelijk is omgevlogen! Wat zo prettig is van eigenlijk alle mensen die we tot nu toe op bezoek hebben gehad, is dat niemand zich gedraagt alsof ‘ie in een hotel zit. Ze helpen mee, gaan lekker hun eigen gang, maken koffie als ze daar zin in hebben of nemen iets te eten. Zo ook deze dames. Op zondag was Ellen al vroeg opgestaan en toen de rest ook wakker werd, had zij al twee uur gewandeld, de tafel gedekt en een boterham gegeten. Helemaal prima!

Ergens tussen 17de mei en het bezoek van Bernadette en Ellen, heeft Hennie een nieuwe bootmotor gekocht. Dat wilden we natuurlijk al een poosje en we waren er ook al wel min of meer naar op zoek gegaan. Maar Hennie was zo slim om eens in gesprek te gaan met de winkel voor bootspullen in Sandane en de eigenaar had haar een mooie aanbieding gedaan voor een nieuwe motor, inclusief het demonteren van de oude en het monteren van de nieuwe. En dus hakten we de knoop maar door en hebben we de motor bij hem besteld. Het lijkt ons ook wel handig om ‘m in Sandane te bestellen, want als er dan wat mee is, is degene die hem geleverd en geplaatst heeft in de buurt. Komende week gaat de motorwissel plaatsvinden en hopelijk kunnen we daarna dus zorgeloos varen.

De oude motor heb ik op de Noorse marktplaats gezet en er uiteraard eerlijk bij vermeld dat het nogal een kwakkelgeval is, maar dat iemand die er handig mee is ‘m wellicht zo aan de praat heeft. En anders zitten er zeker goede onderdelen in, waaronder de startmotor die we vorig jaar hebben vervangen. Die is zo goed als nieuw. Ik vond het lastig om een prijs te bepalen, maar nadat ik vergelijkbare advertenties bekeken had, besloot ik aan de hoge kant te gaan zitten met omgerekend ongeveer € 550. Nou…..in no time had ik de eerste reactie, iets later een tweede, de volgende dag een derde en vierde. De man die als eerste reageerde heb ik steeds doorgegeven wat de anderen boden en zo hadden we binnen 24 uur na plaatsing de motor aan hem verkocht voor de vraagprijs. Dat hadden we niet verwacht!

En dan ons huis. Tja….wat een domper zeg! Zoals gezegd kregen we vorige week zaterdag een email van onze huisbaas met daarin twee zinnen. In zin één stond dat ze het huurcontract opzeiden, in zin twee dat we er voor 1 augustus uit moeten zijn. Voor ons kwam dat echt als een donderklap bij heldere hemel, want we hadden het er voor we het contract tekenden in november juist over gehad dat wij niet de intentie hadden om er kort te wonen en zij niet om ons er kort in te laten wonen. Natuurlijk heb ik in reactie op hun mail gevraagd wat de reden is. Daarop antwoorden zij dat ze menen dat ze te weinig geld krijgen voor het huis en dat ze er dan liever zelf af en toe gebruik van willen kunnen maken (ze hebben drie huizen…..). We betalen € 625 huur, exclusief stroom en dat is voor hier een hele redelijke prijs.

Ik heb vervolgens in een mail aangegeven dat ik het jammer vind dat als de huurprijs het probleem is, we het daar niet gewoon over kunnen hebben en dat ik het vervelend vind om op deze manier de huur opgezegd te krijgen. Ook schreef ik dat dit betekent dat wij onze gereserveerde zomervakantie moeten afzeggen, omdat we die tijd nu nodig gaan hebben om te verhuizen. Daarop kreeg ik de reactie dat wanneer we akkoord gaan met een huurverhoging van € 225, we er tot 1 juli 2016 in kunnen blijven. Nou……nooit niet!

Dit bericht was voor ons echt een klap in ons gezicht. We wonen hier sinds 1 januari en hebben het heel erg goed naar ons zin. We zijn gek op het huis en de plek en zagen onszelf hier gerust een paar jaar wonen. Ook hebben we nooit het signaal gekregen dat ze niet tevreden waren met ons of met de prijs, dus dit hebben we niet zien aankomen. Wel hebben we allebei vanaf het begin een onprettig gevoel gehad bij vooral hem, zonder precies te kunnen zeggen waar ‘m dat nou in zat. Ook hebben zij vrije toegang tot onze kelder en zo nu en dan zijn ze er plotseling. We horen dan gestommel in de kelder en zien dat hun auto er staat. Ze melden dat niet even van tevoren en zeggen ook niks. Dat voelt ook niet zo gemakkelijk moeten we zeggen. Dus nee….een fijn gevoel hebben we bij deze lui nooit gehad en terecht blijkt nu.

Ik heb meteen een bericht op facebook geplaatst dat we weer op zoek zijn naar woonruimte en de reacties die we daarop kregen zijn echt hartverwarmend. Naast een aantal tips van huizen of appartementen die leeg staan en misschien wel verhuurd kunnen worden (die overigens zo goed als allemaal op niks uitlopen helaas), zijn mensen vooral ontzettend verontwaardigd over het feit dat ons contract is opgezegd en vooral de manier waarop. Ook horen we van mensen uit het dorp die onze huisbazen kennen, dat hij erom bekend staat een rare, onbetrouwbare pief te zijn. Daar hebben we natuurlijk eigenlijk niks aan, maar dat betekent in elk geval dat het niet alleen aan ons ligt. Dus misschien is het maar goed dat we straks van deze lui af zijn, maar we zijn er knap van van de wap allebei. Vooral van het idee om alles weer te moeten inpakken en versjouwen……

Mijn bericht op facebook maakte een hoop los bij vrienden en bekenden hier, zowel Noorse als Nederlandse. Naast veel hart-onder-de-riem reacties, kwamen er ook een aantal concrete tips binnen voor woningen. Het waren vooral tips voor appartementjes, maar ook een enkel huis dat leeg stond of zou komen te staan en misschien wel verhuurd kon worden. Nou valt het hier trouwens verre van mee om een huurhuis te vinden. Er staat erg veel leeg, maar dat zijn huizen die in de familie blijven en een paar weken per jaar gebruikt worden als vakantiewoning. Dit tot ergernis van mensen die een huis zoeken en de gemeente. Toen ik dus achter een aantal van de tips aan ging bellen of mailen, bleek ook dat het eigenlijk nergens kon (met uitzondering van een klein en duur appartement in Sandane). Behalve bij een huis een paar kilometer verderop!

We kregen een tip van een kennis en zijn er dezelfde dag achteraan gegaan. We wisten alleen de naam van de verhuurder en waar hij ongeveer woonde. Al vrij snel hadden we zijn huis gevonden en raakten we met zijn zoon aan de praat. Die zei dat we met zijn vader moesten praten die een eind verderop in het veld aan het werk was. In de zeikende regen zijn we door de modder gebanjerd naar de man die we moesten hebben. Na een prima gesprek zei hij dat hij de huidige huurder zou bellen om af te spreken wanneer we konden komen kijken. En dat hebben we zojuist gedaan. En ondanks dat de huur hoger is dan we eigenlijk reëel vinden, nemen we het huis toch. Er zijn gewoon hartstikke weinig huizen te huur en dit is een prima huis op een mooie plek. Bovendien hebben we goed besproken dat we er lange tijd kunnen blijven wonen. We hebben de afgelopen week allebei echt een zware week gehad, vanwege de plotselinge stress die het opzeggen van het huurcontract met zich meebracht en de onzekere situatie waarin we daardoor weer terecht kwamen.

Zoals gezegd ligt het huis een paar kilometer bij ons vandaan, richting Byrkjelo. Het ligt mooi vrijstaand en kijkt uit over de bergen en Byrkjelo. Klein minpuntje is dat het aan de schaduwkant van de berg ligt en dat we er dus tussen november en maart geen zon hebben. Tussen maart en november hebben we dat wel en volgens de huidige huurder is vooral de avondzon heerlijk. Het huis is goed onderhouden en ziet er ook van binnen prima uit. Het heeft een grote kelder, twee woonkamers en een keuken (mét afwasmachine…..jaja) en boven zijn er drie slaapkamers en een rommelkamer. De badkamer is uit de categorie oudbollig en ligt op de begane grond. Er zit een garage bij, maar daar is de vloer nogal slecht van en als we daar een auto in willen zetten is dat op eigen risico. Dat gaan we dus niet doen, maar we kunnen er mooi tuinmeubels, tuingereedschap, banden en andere zooi in kwijt.

Volgens de huidige huurder zijn de naaste buren allemaal prima mensen en zijn de verhuurders dat ook. Die wonen ietsjes verder weg, dus die vallen niet onder de naaste buren. Een buurman schuift voor haar de sneeuw weg in de winter in ruil voor een fles wijn (prima deal lijkt ons) en hij levert ook het haardhout. Het huis wordt verwarmd met een mooie oude houtkachel en er is ook een warmtepomp. Verder kunnen we de kamers boven verwarmen met de elektrische kachels die we al hebben. Van de huidige huurder kopen we een grote kledingkast, het fornuis en de afwasmachine over, allemaal zo goed als nieuw. Hennie kan er naar hartenlust drummen, want voordat de buren er last van krijgen moet het wel heel gek gaan! 

En zo wonen we vanaf 1 augustus dus wéér op een nieuwe plek! Dat is niet gek binnen een week na die lullige opzegging. En het is écht vanwege de hulp en betrokkenheid van de mensen hier en daar zijn we hartstikke dankbaar voor. We duimen wel dat we er dit keer wat langer in kunnen blijven wonen, maar we hebben er een goed gevoel over. Dit keer wel. ;-)