Op donderdag 14 november komt onze verhuizer alle spullen die we meenemen ophalen, op vrijdag 15 november hebben we de sleuteloverdracht van ons huis bij de notaris. En op zaterdag 16 november is het dan zover. Dan rijden we vanuit de Oudegoedstraat in Deventer naar Vereide in Noorwegen. Omdat we onze Puk en Odin op de achterbank meenemen, rijden we bijna helemaal over land en doen we er drie dagen over. Onze eerste stop is bij Malmö, de tweede boven Oslo en de derde in ons Noorse huisje. Als alles meezit natuurlijk! En aangezien we het binnenland van Noorwegen moeten doorsteken, nemen we voor de zekerheid maar sneeuwkettingen mee. Hopelijk hebben we ze niet nodig. We hebben ons voorgenomen om zo snel mogelijk een robuuste Noorse auto aan te schaffen, met 4WD en spijkerbanden. Die schijn je in de winter namelijk wel nodig te hebben.
Als het een beetje meezit, weten we morgen of het huurhuisje dat we op het oog hebben, ook echt voor ons is. We hebben wat foto’s bijgevoegd. Een likje verf aan de buitenkant zou niet gek zijn en hier en daar is de inrichting ook behoorlijk retro/oubollig, maar ach……het ligt op een schitterende plek, heeft een fantastisch uitzicht, veel ruimte in huis en is goed betaalbaar. En ook niet geheel onbelangrijk, het ligt aan de goede kant van het nordfjord. Namelijk de kant waar de zon op schijnt en dat is in Noorwegen echt een issue wanneer je een huis gaat zoeken. Aan de andere kant van het fjord blijven de huizen veel langer uit de zon en in de schaduw van de bergen liggen dan aan “onze” kant. Wij zijn er inmiddels al een beetje verliefd op geworden, dus we duimen heel erg dat het onze contactpersoon in Gloppen, Pål, lukt om het morgen rond te maken voor ons. Aangezien de verhuurder een collega van hem is, hebben we daar goede hoop op.
Werk is ook geregeld door onze Pål. Hennie wordt persoonlijk begeleider van een gehandicapt meisje van een jaar of 16/18 en Els kan gaan invallen bij de barnehager, oftewel kinderdagverblijven. In beide gevallen is het niet persé werk waar we heel erg op zitten te wachten, maar we hebben in elk geval werk en dus inkomen. En we hebben allebei nog sollicitaties lopen. Hennie heeft nog hoop op een baan bij een werf waar ze catamarans bouwen van een of ander hoogwaardig kunststof. Els hoopt dat ze wordt aangenomen bij een fotoverwerkingsbedrijf in de buurt. En als we er eenmaal wonen en de taal beter beheersen, kunnen we altijd nog uit gaan kijken naar wat anders. Wie weet wat er op ons pad komt!
Het is een rare tijd voor ons. We moeten allerlei praktische zaken regelen en dat geeft soms meer gedoe dan we vooraf hadden bedacht. En we besteden natuurlijk zoveel tijd als mogelijk is aan het leren van de Norske språke. Els moet tot 1 november nog gewoon werken en er is zoveel gedoe op haar werk, dat het haar volle aandacht nog vraagt. Niks rustig afbouwen! En daarnaast hebben we allerlei sociale afspraken, die reuze gezellig zijn, maar toch wel in het teken staan van “de laatste keer”. We schieten qua emotie dus regelmatig van “we kunnen niet wachten”, naar “o jee, waar zijn we toch aan begonnen”. Hopelijk geeft het wat rust als we zeker weten waar we gaan wonen. Het geeft in elk geval heel veel vertrouwen dat we vanuit Gloppen zo ontzettend goed geholpen worden. Dat maakt dat we ons heel erg welkom voelen.
Als het een beetje meezit, weten we morgen of het huurhuisje dat we op het oog hebben, ook echt voor ons is. We hebben wat foto’s bijgevoegd. Een likje verf aan de buitenkant zou niet gek zijn en hier en daar is de inrichting ook behoorlijk retro/oubollig, maar ach……het ligt op een schitterende plek, heeft een fantastisch uitzicht, veel ruimte in huis en is goed betaalbaar. En ook niet geheel onbelangrijk, het ligt aan de goede kant van het nordfjord. Namelijk de kant waar de zon op schijnt en dat is in Noorwegen echt een issue wanneer je een huis gaat zoeken. Aan de andere kant van het fjord blijven de huizen veel langer uit de zon en in de schaduw van de bergen liggen dan aan “onze” kant. Wij zijn er inmiddels al een beetje verliefd op geworden, dus we duimen heel erg dat het onze contactpersoon in Gloppen, Pål, lukt om het morgen rond te maken voor ons. Aangezien de verhuurder een collega van hem is, hebben we daar goede hoop op.
Werk is ook geregeld door onze Pål. Hennie wordt persoonlijk begeleider van een gehandicapt meisje van een jaar of 16/18 en Els kan gaan invallen bij de barnehager, oftewel kinderdagverblijven. In beide gevallen is het niet persé werk waar we heel erg op zitten te wachten, maar we hebben in elk geval werk en dus inkomen. En we hebben allebei nog sollicitaties lopen. Hennie heeft nog hoop op een baan bij een werf waar ze catamarans bouwen van een of ander hoogwaardig kunststof. Els hoopt dat ze wordt aangenomen bij een fotoverwerkingsbedrijf in de buurt. En als we er eenmaal wonen en de taal beter beheersen, kunnen we altijd nog uit gaan kijken naar wat anders. Wie weet wat er op ons pad komt!
Het is een rare tijd voor ons. We moeten allerlei praktische zaken regelen en dat geeft soms meer gedoe dan we vooraf hadden bedacht. En we besteden natuurlijk zoveel tijd als mogelijk is aan het leren van de Norske språke. Els moet tot 1 november nog gewoon werken en er is zoveel gedoe op haar werk, dat het haar volle aandacht nog vraagt. Niks rustig afbouwen! En daarnaast hebben we allerlei sociale afspraken, die reuze gezellig zijn, maar toch wel in het teken staan van “de laatste keer”. We schieten qua emotie dus regelmatig van “we kunnen niet wachten”, naar “o jee, waar zijn we toch aan begonnen”. Hopelijk geeft het wat rust als we zeker weten waar we gaan wonen. Het geeft in elk geval heel veel vertrouwen dat we vanuit Gloppen zo ontzettend goed geholpen worden. Dat maakt dat we ons heel erg welkom voelen.
<!--[endif]-->
