Afgelopen woensdag hebben we Jurgen weer uitgezwaaid nadat
hij een paar dagen bij ons had gelogeerd. Toen wij in de Oudegoedstraat in
Deventer woonde, woonde Jurgen schuin tegenover ons. Hij en Hennie hebben een
hechte vriendschap en ze missen elkaar erg, dus het was voor beiden hartstikke
fijn en vertrouwd om weer een paar dagen in elkaars gezelschap te verkeren.
Jurgen was vanaf Oslo doorgevlogen naar het vliegveld van Sandane, dus dat was
superhandig in verband met ophalen en wegbrengen. Dat vliegveld is namelijk
maar een klein half uurtje rijden bij ons vandaan.
Van Amsterdam kun je ook rechtstreeks naar Bergen en Ålesund
vliegen, maar dat is dan toch een stukkie verder rijden voor ons, namelijk
bijna 4,5 uur naar Bergen en 3,5 uur naar Ålesund. We hebben dat er graag voor
over als mensen willen komen hoor, maar dit is makkelijker! En bovendien wil je
hier in de winter eigenlijk niet van die grote afstanden rijden, want je weet
maar nooit hoe het weer (en daarmee dus de weg….) is. En echt fan van in het
donker rijden zijn we ook niet. Het is hier in het donker echt noodzakelijk om
met groot licht te rijden. Verlichting langs de weg is er niet en de
zichtbaarheid van de strepen (als die er überhaupt al zijn) laat ook te wensen
over. Noren doen echter pas hun grote licht uit, als ze hun tegenligger al half
verblind hebben. En ze doen het weer aan, als ze je nog nét niet helemaal
gepasseerd zijn, waardoor je je tweede portie fel licht in de oogjes krijgt. Prettig
is anders.
Daarnaast moet je in het donker en de schemering goed
uitkijken voor overstekende herten. Zeker toen er veel sneeuw lag, kwamen de
herten naar beneden van de bergen om in de lager gelegen gebieden naar voedsel
te zoeken. En aangezien in die lager gelegen gebieden vaak de wegen liggen,
zijn er in de afgelopen periode best veel herten aangereden. De herten hier
zijn een stuk groter dan de gemiddelde bambi die in Nederland ronddartelt, dus
als je met een beetje snelheid zo’n gevaarte raakt heb je flinke schade aan je
auto. En daarnaast wil je natuurlijk niet zo’n beestje aanrijden, want vaak
zijn ze na een aanrijding niet dood en strompelen ze weer het bos in. Daarom
moet je het ook altijd melden als je een hert hebt aangereden, want dan kan er
een jager het bos in om ‘m te zoeken. En af te maken vaak ja…..dat ook.
Maar goed, we hadden dus weer een logé! En hij bofte enorm,
want vorig weekend was het schitterend weer. Vrijdag was Jurgen aangekomen en
hij had wel zin om zaterdag wat van de omgeving te zien. We zijn eerst naar ons
vorige huis gereden. Ik was daar niet meer geweest sinds de verhuizing. De
ligging van dat huis is geweldig, maar toen ik zo stond te kijken naar de
afgebladderde verf, houtrot en gaten in het dak, ben ik toch wel heel heel erg
blij met hoe we nu wonen. Jurgen vindt dat ons huidige huis mooier ligt en
misschien ben ik het nog wel met hem eens ook. Hennie niet, want die is écht verknocht
aan de fjord. Al is zij ook wel heel blij met ons huisje in Breim. Ze verbaasde
zich er laatst nog over hoe snel dit huis en deze plek “eigen” zijn gaan voelen
en dat is ook echt zo.
Nadat we bij ons oude huis waren geweest, zijn we naar onze
oude visplek gereden. Dat is een steigertje aan de Nordfjord, waar een aantal
oude, soms helemaal vervallen boothuisjes omheen liggen. Jurgen houdt erg van
fotograferen, dus die kon zijn lol op daar! Het water was superhelder en we
zagen mooie, rode zeesterren en heel erg veel zee-egels.
Toen we vervolgens naar de Gloppen fjord bij Vereide reden,
brak voor Hennie en mij het hoogtepunt van de dag aan. We zagen een otter! Auto
in de berm en snel eruit. We wisten van Femke en Venise dat er otters in de
fjord zitten, maar we hadden ze nog nooit gezien. Tot vandaag dus! We hebben
hem niet kunnen fotograferen, maar vlak bij de kant lag een otter op zijn rug
in het water op een visje te knagen. Toen er opeens drie van die kaaskoppen op
hem af geslopen kwamen, dook hij natuurlijk onder en weg was hij. Later zagen
we hem veel verder van de kant weer opduiken. Maar dat was niet alles!
Toen we vanaf de snelweg (ahum) de fjord zagen, zei Hennie
al dat er veel beweging in het water zat. Ik dacht dat het gewoon van de wind
was, maar nee…..Hennie had gelijk. In de fjord zaten verschillende scholen met
bruinvissen! Die hadden we al wel eens eerder gezien, maar niet met zoveel
tegelijk. De bruinvis is de kleinste walvissoort en hij wordt maximaal 2 meter
lang. Bruinvissen leven in groepen van tussen de 5 en 10 dieren en er zaten
zeker drie groepen in de fjord, die op verschillende plekken aan het jagen
waren. Op dit moment zit er veel jonge haring in de fjord en bij windstil weer
(zoals het die dag was) zie je de haringen bewegen aan de oppervlakte. De
bruinvissen duiken naar beneden en komen vervolgens met de hele groep al
cirkelend weer naar boven. Daarmee nemen ze de haringen in de werveling die ze
creëren mee naar boven. Aan de oppervlakte aangekomen, eten ze de haringen op.
We zagen ze dus een poosje niet en dan plotseling kwamen ze met z’n allen naar
boven en zagen we ze hartstikke goed. We horen ze uitblazen en zagen ze door
het water bewegen. Werkelijk een fantastisch gezicht!
De foto hieronder heb ik twee dagen later gemaakt met mijn
telefoon. Toen zag ik ze namelijk weer, terwijl ik onderweg was voor mijn werk.
Je ziet er geen klap van, maar die zwarte dingen in het water zijn dus heus
bruinvissen. Want helaas hadden we die zaterdag met Jurgen zelf geen fotocamera
en verrekijker bij ons….amateurs dat we zijn!
Op weg van de bruinvissen naar Sandane, zagen we als toetje ook
nog een zeehond. Het was ongelofelijk hoeveel dieren we deze dag in de fjord
gezien hebben. Ik heb nog even staan praten met twee vissers, die er ook van
stonden te genieten. Ze zeiden dat er eigenlijk altijd wel veel dieren zijn,
maar dat je ze normaal gesproken niet goed ziet. Maar omdat het zo windstil was
dus wel!
Na een lunch met loempia’s in Sandane, reden we naar Hestenesøyra
(probeer dat maar eens uit te spreken). Hestenesøyra ligt in de punt waar de
Gloppenfjord, Hyenfjord en Nordfjord elkaar ontmoeten. Je hebt dus een
fantastisch uitzicht over het water in verschillende richtingen. Jurgen de
fotograaf kon er zich naar hartenlust uitleven. Ik was vooral onder de indruk
van een hele oude boom die er stond. Een soort sprookjesboom.
Na Hestenesøyra reden we nog naar Skei door een smal dal dat
Våtedalen heet en waar je aan weerszijden hoge bergen hebt. Door het dal
stroomt een riviertje en overal liggen grote rotsblokken. Wij vinden het altijd
een prachtig stuk om doorheen te rijden en ook onze paparazzi-logé was er in
zijn element.
De volgende dag zijn Hennie en Jurgen gaan skiën in de buurt
van Nordfjordeid. Daar ligt een piste die net wat groter is dan de piste die
hier bij ons in de buurt ligt. Wederom was het prachtig weer en ze hebben er
allebei erg van genoten. Dat hebben ze
ook gedaan van de maandag, want toen stond een tochtje naar Kalvåg in Bremanger
op het programma. Misschien denken mensen die dit lezen en die al bij ons
bezoek zijn geweest nu: is dat niet dat vissersdorpje met dat leuke
restaurantje…? En ja, dat klopt helemaal. Het is een favoriete bestemming voor
een dagtrip voor ons, omdat de route erheen zo prachtig is en het restaurant
een prettige stop voor een versnapering is. Al was de vissoep die Jurgen op
mijn aanraden had besteld dit keer wel heel karig gevuld. Dat is normaal gesproken
niet zo, dus dat was even jammer. Wel was er een hoop activiteit met
vissersboten in de haven. Dat is dan normaal gesproken weer niet zo, dus dat
was wél heel leuk!
Dinsdag zijn Hennie en Jurgen op pad geweest om cadeautjes
voor het thuisfront te kopen. Vervolgens bedacht Hennie dat het wel leuk zou
zijn om nog even met Jurgen naar de gletsjer te rijden. Ze kwamen met de auto
niet helemaal bij de parkeerplaats, omdat er zoveel sneeuw lag. Dus ging de
tocht te voet verder. De gletsjer was niet heel goed te zien, maar wel te
horen. Alleen begon het terwijl ze daar stonden enorm te sneeuwen. Eenmaal
terug bij de auto waren ze hartstikke doorweekt. Jurgen maakte nog wel even
deze mooie foto van Hennie in haar autootje. Toen ze die vervolgens dezelfde
avond op Facebook zette, voegde Rob, een studievriend van mij, daar vervolgens
iets aan toe……. HILARISCH!!!
Deze trol komt uit de Noorse cultfilm Trolljegeren, wat
troljager betekent. Nieuwsgierig geworden naar de film, heb ik ‘m bij de bieb
geleend en hebben we ‘m vrijdagavond bekeken. Het verhaal gaat over drie
studenten van de hogeschool in Volda (dat ligt aan de overkant bij Femke en
Venise) die een documentaire willen maken over een wat zonderlinge man die overnacht
op campings in een aftandse caravan en er ’s nachts op uit gaat in een
omgebouwde landrover. Als ze eenmaal in contact met deze man komen, blijkt hij
in opdracht van de Noorse Trolveiligheidsdienst op probleemtrollen te jagen,
oftewel trollen die te dicht bij de bewoonde wereld komen. De overheid wil niet
dat inwoners van Noorwegen weten dat er echte trollen bestaan, dus worden er
allerlei afleidingsmanoeuvres bedacht om vooral geen paniek te zaaien. Inclusief
Polen die met een busje beren stelen uit de dierentuin, die vervolgens worden
gedropt (die beren dan hè, niet die Polen) als verklaring voor opgegeten
schapen en vernielingen in de natuur. De film is een heerlijke parodie op de
Noorse bureaucratie en hij speelt zich af bij ons in de buurt. Regelmatig
herkenden we plekken uit de film, waaronder Våtedalen dat ik al eerder noemde. Een
erg vermakelijke film!
Die Rob maakt trouwens tekeningen die worden gebruikt voor puzzels.
Onlangs waren er twee nieuwe puzzels uitgekomen, die ik als verrassing voor
Hennie door Rob had laten opsturen. Hij heeft ze ook nog op geheel eigen wijze
gesigneerd! Hennie is al druk bezig met de eerste!
Afgelopen week hebben we 20 zakken hout laten bezorgen. Toen
we nog op Skår woonde, kochten we hout bij Runar voor 30 kronen (ongeveer 3,50
euro) per zak. Dat is echt een spotprijsje. Nu we hier wonen, moesten we dus op
zoek naar een nieuwe houtleverancier. Ik had een berichtje in een lokale
facebookgroep geplaatst en in no time reageerden allerlei mensen die hout
wilden verkopen of iemand kenden die dat deed. Eén bepaalde naam werd meerdere
keren genoemd met daarbij vermeld dat hij goed hout verkoopt voor een leuk
bedrag. Nou, dat klopt. Het is een wat oudere man uit het dorp, die propvolle
zakken kurkdroog berkenhout verkoopt voor 55 kronen (6,40 euro) per zak. En
daarvoor komt hij het ook nog eens brengen én in de kelder leggen. Want nee,
nee, nee……ik mocht niet helpen met sjouwen! Dat was mannenwerk, voor hem en
zijn zoon. En als er zwaar gesjouwd moet worden, ga ik zo’n discussie heus niet
aan. Succes en bedankt mannen!
Vannacht is er een klein laagje sneeuw gevallen, maar het
ziet eruit alsof er vandaag nog wel wat meer komt. Afgelopen week was het
uitzicht vanuit ons huisje in elk geval regelmatig onbetaalbaar fraai!
Tot de volgende keer!
