Decemberdrukte

Noorwegen is al weer helemaal in de kerststemming, de “jul” komt er weer aan! Alle producten in de supermarkt zijn in een julvariant te verkrijgen. Zelfs op de pakken melk staan kleurige kerstmannetjes afgebeeld. Dat gaf lichtelijke paniek in een barnehage deze week toen ik bij het zien van zo’n pak melk tegen de kinderen zei dat er “julenisser” (kerstkabouters) in de melk zitten. Het duurde even voor ze in de gaten hadden dat ik ze voor de gek hield. Maar juleham, julesalade, julefrisdrank, julebier, julebrood, julevanallesennogwat dus. As we speak is onze huisbaas Runar in onze kelder stukken schaap aan het zouten en ophangen, dus ja……het is écht bijna kerst.

De mensen die ons via facebook volgen weten inmiddels dat we een ander huis hebben gevonden. Tussen kerst en oud en nieuw verhuizen we naar het plaatsje Reed (ja echt). Dat ligt in het deel van Gloppen kommune dat Breim heet en waar ik in de barnehage gewerkt heb. Het is niet aan het fjord zoals we graag hadden gewild, maar het ligt wel prachtig aan het grote meer Breimsvatn. Het is een mooi opgeknapt huis met een keuken, badkamer, twee woonkamers, drie slaapkamers een kelder en twee garages. En....buren! Reed ligt op ongeveer 10/15 minuten rijden van Sandane vandaan, dus dat is prima te doen. Als we voor het huis in Byrkjelo hadden gekozen waren we daar 20/25 minuten mee kwijt over een beroerd stuk weg.

In september had ik voor dit huis een kleine advertentie in de plaatselijke krant zien staan. Toen ik belde wilde de beste man er een belachelijk bedrag aan huur voor hebben, dus toen waren we heel snel uitgepraat. Hij schreef wel mijn nummer op voor het geval hij in de prijs zou zakken. We hadden er niet meer op gerekend, tot hij een week of wat geleden ineens belde met de vraag of we nog belangstelling hadden. We hadden eigenlijk nét besloten om voor het huis in Byrkjelo van mijn oud-collega te gaan, dus het was even omschakelen. Maar we zijn toch maar gaan kijken en hij zakte heel fors in de prijs. In dezelfde week zijn we nog bij een ander huis in Reed gaan kijken, maar dat viel meteen af door de afschuwelijke behangetjes die overal aan de muur zaten en het minstens zo akelige zeil op de grond. Het uitzicht was super, maar om elke dag in een soort LSD trip te raken door het behang en het zeil leek me nou ook niet zo’n succes. En dus belde ik de man van het huis in Reed, kletste nog een stuk van de prijs af en dat was dat. Missie nieuw huurhuis vinden geslaagd!

De volgende dag ging ik wel met lood in mijn schoenen (en een mooi bloemstukje) naar de oud-collega die zo lief haar huis had aangeboden en die zich erg verheugd had op onze komst. Gelukkig snapte ze onze keuze en ze gaat haar huis verder niet verhuren. Als we ons alsnog bedenken, zijn we dus nog steeds welkom zei ze. Lief hoor.

Afgelopen weekend zijn Femke en Venise komen logeren. We kennen elkaar nu een jaar en dat moest gevierd worden! Ze hadden een fijne fles bubbels bij zich, die ’s avonds rap op was. Ze hadden ook stukken hertenvlees van een hert dat op hun land geschoten is door een buurman, maar wel (met hulp van die buurman) geslacht is door Femke bij zich voor in de vriezer. Lekker….! We hebben de hele avond Kolonisten van Catan gespeeld en ondertussen vreselijk gelachen. De volgende ochtend zijn we na het ontbijt bij ons nieuwe huis gaan kijken en na een kop koffie met versgebakken wafels vertrokken ze weer richting Lauvstad. Het zijn leuke meiden en we zijn blij dat we ze hebben leren kennen!

Voordat Femke en Venise kwamen hadden we nog een minder fraaie stunt met Odin. Odin was buiten en werd opgeschrikt door een paar buurhonden die ineens de hoek van ons huis om kwamen stuiven. Odin deed zijn best om ze af te schrikken met een hoge rug, dikke staart en een hoop geblaas, maar hij was niet opgewassen tegen zoveel geblaf en om hem heen gehups. En dus koos meneer ervoor om in paniek een boom in te vluchten. Waar hij vervolgens natuurlijk niet meer uit durfde te komen. Ik maakte met een lange plank een soort loopplank naar de tak waar hij op zat, maar dat snapte hij natuurlijk niet. No way dat hij daar overheen naar beneden ging lopen. Er zat niks anders op dan met een ladder de boom in te gaan. Gelukkig hielp Runar ons daarmee. Terwijl Runar en ik de ladder goed vasthielden, klom Hennie omhoog. Odin, die in de gaten had dat redding nabij was, kwam al naar Hennie toegeklommen. Hij liet zich zonder protest in zijn nek pakken en naar beneden over de ladder begeleiden. We merken dat hij nog niet over de schrik heen is, want hij wil nu niet zo graag meer naar buiten. En als hij buiten is, kijkt hij heel schichtig om zich heen en wil snel weer naar binnen. Nou ja, dat zal ook wel weer overgaan. Al is er wel een hondje op ons erf bijgekomen. De dochter van Runar en Aud is hier vrij vaak en die heeft sinds kort een puppy. Het is een Finse laphond, oftewel….een klein, zacht pluizenbolletje. Heeeeeeeel schattig!

En verder is december een drukke maand voor ons. Volgende week zaterdag krijgen we een man of 12 op bezoek om Sinterklaas te vieren. De dinsdag daarna is het klubb (de buurdames) bij ons. Daar moet dus een "makkelijke" maaltijd en veul koffie en taart voor verzorgd worden. De dag daarna ga ik een poging wagen om de zogenaamde Norskprøve B1 te halen. Dat is een landelijke test die een bewijs van je taalniveau geeft. Ik heb dat nu niet persé nodig, maar je weet nooit waar het in de toekomst handig voor is. Soms vragen werkgevers daar namelijk om en aangezien deze baan een tijdelijke is, is het slim om op een dergelijke vraag voorbereid te zijn. Van 24 tot en met 28 december zijn we voor een bliksembezoekje in Nederland om kerst te vieren bij mijn ouders. Veel tijd voor andere bezoekjes hebben we niet, dus reken er niet op dat je ons ziet…… Als het een beetje meezit, komen we in het voorjaar een weekje samen naar Nederland. En dan moeten we in december natuurlijk alles weer inpakken, want op 29 en 30 december hebben we een busje gehuurd om onze spullen te verhuizen. Gelukkig hebben Femke, Venise, Pier en Laura aangeboden om te helpen sjouwen, dus dat is superfijn. Op oudejaarsdag zijn we bij Thea en Eelco uitgenodigd, want die hebben in het buurtje waar zij wonen een heuse oliebollentraditie opgebouwd. En zo komen we december dus wel door!

Soms krijgen we de vraag of we al in de sneeuw zitten. Nee dus. Het is nog te warm voor sneeuw, al vriest het zo nu en dan wel een beetje. We hopen eigenlijk met het oog op de verhuizing dat de sneeuw nog even op zich laat wachten tot januari…… Het is al wel duidelijk dat de donkere periode weer echt aangebroken is. Licht wordt het ’s morgens pas tegen een uur of half 9 en tegen 16 uur is het al weer aardig duister. Maar ach, met een knappend houtvuurtje en de nodige gezellige kaarsjes op tafel is het prima vol te houden. Dat vindt Odin ook.

Fijne Sinterklaas allemaal! 

(Bijna) een jaar later!

En nu is het al weer november! Deze dagen praten we samen veel over “een jaar in Noorwegen”. Op 16 november 2013 reden we ’s morgens vroeg betraand de Oudegoedstraat uit al zwaaiend naar de lieve mensen waar we jaren fijne buren mee waren geweest. We begonnen aan een autoreis van drie dagen met onze Puk en Odin op de achterbank. Gelukkig zorgde Odin al vrij snel voor een komische noot door op Hennies schoot te poepen. Dat hielp ons een beetje uit het zware gevoel van afscheid. Het was goed om in die drie dagen letterlijk afstand te nemen van waar we vandaan kwamen en toe te reizen naar onze nieuwe plek, onze nieuwe toekomst misschien zelfs wel. Toen we op Strynfjellet de sneeuwkettingen onder de Clio moesten leggen en een omweg moesten nemen vanwege een modderlawine over de snelweg, wisten we dat we Nederland écht achter ons hadden gelaten.

En nu zijn we dus (bijna) een jaar verder. We kijken allebei verschillend terug op dat jaar. Allebei zijn we heel blij dat we zoveel leuke mensen hebben leren kennen, zowel Nederlands als Noors. Dat we zonder probleem meteen werden opgenomen in het buurvrouwenclubje vinden we nog steeds heel fijn. Ookal breien we niet en kakelen we niet uitgebreid mee, het is elke keer weer gezellig en fijn om erbij te zijn. In een kleine gemeenschap als deze, is het ook veel normaler om elkaar te helpen en om hulp te vragen dan we in Nederland gewend waren.

Zo moest onlangs de boot uit het water. Wij hebben geen trekhaak op de auto’s en dus vroeg Hennie Eelco om hulp. Op de dinsdag dat in Nederland ook op het nieuws was dat hier veel overstromingen waren, was het zover. Gekleed in regenpak en laarzen gingen we naar de boothaven. Omdat het fjord enorm hoog stond, hoefde de aanhanger niet zo ver de fjord in gereden te worden op de schuine boothelling. Wonder boven wonder kreeg Hennie de motor aan de praat, waardoor ze naar de aanhanger kon varen in plaats van te peddelen. Eelco en ik gaven de boot met Hennie erin een flinke duw van de steiger omdat de stroming enorm was. Het scheelde een haar of we hadden samen in de fjord gelegen, want de steiger was hartstikke glad en ging flink heen en weer door het afduwen. We grepen elkaar vast en schuifelden terug naar de kant. Dat ging echt maar nét goed. De boot moest natuurlijk vastgemaakt worden aan de lier met een haak en daarvoor moest er toch echt iemand het water in lopen. Ik. Al snel bleek dat mijn regenbroek en laarzen niet zo goed bestand waren tegen tot halverwege mijn bovenbenen in het water staan. Gelukkig kon ik na de exercitie “boot uit het water halen” naar huis om droge kleren aan te trekken. Hennie en Eelco gingen met de boot op de aanhanger naar Myklebustdalen, want hij gaat overwinteren in de schuur van Pier en Laura. Ook superfijn dat dat kan!

In het afgelopen jaar hebben we best veel mensen op bezoek gehad. Mijn ouders zijn twee keer geweest, maar ook ome Jan en Agnes, Wendy en Robert, Mieke en Dirk, Netty en Jeannet, Barbara, Joey en Jacques en Tineke hebben bij ons gelogeerd. Mieke en Peter en ook Jolien, Sander en kleine Bas zijn een dag op bezoek geweest in de zomervakantie. David, Bettina en Eva hebben we ontmoet toen die in een vakantiehuisje in de buurt zaten. We hebben heel erg genoten van alle mensen die op bezoek zijn geweest! En we kijken uit naar de mensen die al “gereserveerd” hebben voor de komende maanden. Maar we zijn ook blij dat we zo gemakkelijk contact kunnen onderhouden met vrienden en familie via facebook, whatsapp, messenger, skype, facetime en email. Lang leve internet!

Maar ondanks het bezoek en de contacten via de digitale wereld, hebben we allebei regelmatig last van het missen van mensen in Nederland. Het kletsen met Jurgen via skype is voor Hennie toch echt niet hetzelfde als even bij hem aanbellen en samen een bakkie doen. Mijn vader feliciteren met zijn verjaardag via skype was ook in de verste verte niet vergelijken met een verjaardagsbezoek zoals we dat gewend waren. In de eerste maanden toen ik al aan het werk was en Hennie hier op de berg zat in haar uppie, heeft ze het heel zwaar gehad. Nog nauwelijks contacten opgebouwd, je niet verstaanbaar kunnen maken en uren alleen thuis zijn om te missen wat je hebt achtergelaten was heel moeilijk voor haar. Nu ze ook werk heeft, haar Noors met sprongen vooruit gaat en we leuke mensen om ons heen hebben, gaat dat gelukkig een flink stuk beter. Maar Hennie en ik zijn op dat gebied heel verschillend. Hennie is echt iemand die veel meer behoefte heeft aan contact en gezelligheid dan ik. Ik kan beter tegen alleen zijn en dat zijn we hier natuurlijk meer dan we in Nederland waren.

Ook merken we dat ik wat makkelijker om kan gaan met dingen die hier anders gaan dan je eigenlijk zou willen. Natuurlijk stoor ik me ook aan de traagheid waarmee hier dingen geregeld worden en vind ik dat er soms beslissingen genomen worden op mijn werk of in de kommune waar ik echt met mijn pet niet bij kan. Ik maak me bijvoorbeeld boos over een procedure waar ik in zit voor het erkennen van mijn diploma’s. Dat hebben we al lang voor vertrek laten doen door een Europese organisatie, maar ja…..Noorwegen hoort niet bij de EU dus Noorwegen heeft een eigen instantie die precies hetzelfde nog een keer gaat doen. Overigens zijn er kommunes (gemeentes) die het Europese document zonder probleem erkennen als bewijs van het behaalde niveau, maar niet Gloppen kommune. Dus moesten er officiële vertalingen gemaakt worden, heel veel stempels gezet worden, officiële kopieën gemaakt worden met ook daar weer stempels op, aangetekende poststukken van Noorwegen naar Nederland, van Nederland naar Noorwegen, van Sandane naar Oslo en dan nog is het maar afwachten wat de uitkomst gaat worden. Dat het ons al de nodige kronen gekost heeft moge duidelijk zijn. Ja, zulke dingen vind ik irritant.

Hennie vindt dat ook irritant, maar die had vooral verwacht en gehoopt dat de kommune haar meer zou helpen bij het vinden van werk. Het lijkt erop dat ze niet zo goed wisten wat Hennie haar diploma’s en ervaring nou precies inhouden, want ze hebben haar eigenlijk alleen werk aangeboden in de verzorging. En dat is nou precies wat ze niet gedaan heeft en absoluut niet wil. Ook Hennies eigen pogingen om werk te vinden (ook vrijwilligerswerk) liepen telkens op een teleurstelling uit. Dat ze de taal niet sprak was een terugkerend argument. Als ze dan aangaf dat ze om de taal te leren een omgeving nodig had waar die taal gesproken werd, was iedereen het daar roerend mee eens. Om haar vervolgens niets aan te bieden. Uitermate frustrerend en teleurstellend.

Ook weten we dat we hetgeen we in Deventer hadden voorgoed hebben achtergelaten. Dat besef heeft bij Hennie wat langer op zich laten wachten dan bij mij, maar dat hoort bij het proces van afscheid nemen en dat proces verloopt voor ons beiden verschillend. Zo werd ik onlangs op een zaterdagochtend vroeg wakker en bedacht ik me, nog half slapend, dat ik op zou gaan staan en even naar de markt zou fietsen. Ik wilde Hennie vragen of ze mee ging om samen even te ontbijten met een lekkere bagel van Taste of Honey. Toen ik wat wakkerder werd en eens om me heen keek, realiseerde ik me waar ik was en dat naar de markt fietsen er even niet in ging zitten. Ik heb niet eens een fiets meer, want toen ik wist hoe hoog op de berg we gingen wonen, heb ik meteen besloten dat die niet mee hoefde in de verhuiswagen.

We zijn ons er erg van bewust hoe belangrijk het is om het samen goed te houden. Dat doen we door samen te praten over hoe het gaat, maar vooral door samen leuke dingen te doen. Zo zijn we gisteren een dagje naar Sogndal geweest. Dat is een stad(je) op ongeveer 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Dat valt hier in de categorie “in de buurt”. Na een lekker kopje koffie bij een leuke bakkerij zijn we wat gaan winkelen. Hennie vond een mooie puzzel van 1500 stukjes. Helaas was die van 6000 stukjes erg duur, want anders was ze die uitdaging zeker aangegaan! Mijn braadpan die eigenlijk niet geschikt is voor elektrisch koken had het echt begeven. In Sogndal zijn veel winkels met keukenspullen en gelukkig vonden we een prachtige braadpan die bijna 50% was afgeprijsd! Met zo’n meevallende aankoop, kon er ook nog wel een lunch bij de Italiaan vanaf. Een bord pasta voor Hennie en een superlekkere (en mooie) salade met kip en mango voor mij. Smullen!

Altijd als we naar Sogndal rijden, zien we een bordje langs de weg staan met “supphellebreen” erop. Breen is gletsjer, maar de Supphellevariant hadden we nog nooit gezien. En dus namen we gisteren op de terugweg die afslag maar eens en na een paar kilometer over onverharde weg, kwamen we bij een werkelijk prachtige gletsjer! In het voorjaar kolkt daar een rivier uit, maar nu lag de rivierbedding zo goed als droog. Dat betekent dat we al klauterend over stenen behoorlijk dicht bij konden komen (uiteraard niet zo dichtbij dat het gevaarlijk werd). In de rivierbedding lagen hartstikke mooie stenen, dus ook daarmee hebben we ons goed vermaakt en er zijn er een paar mee terug naar Sandane genomen. Er was natuurlijk geen mens te bekennen, dus we hadden al die natuurpracht helemaal voor onszelf. En zo was een dagje Sogndal écht weer zo’n “samenmoment” waar we weer even mee vooruit kunnen.

Terug naar “(bijna) een jaar later”. Er is ook zoveel waar we hier van genieten! Hennie is supergelukkig met haar bootje. Iedereen die op bezoek is geweest en met haar heeft gevaren, heeft dat gezien, want als ons bootje eenmaal aan de praat is, is de grootst mogelijke “Hennie-glimlach niet meer van haar gezicht af te krijgen. En met dank aan het bootje zijn we omgetoverd tot heuse vissers. Vangen, doodmaken, ingewanden eruit, fileren en klaarmaken in een handomdraai! Ik dan hè, want bij Hennie blijft het bij het vissen alleen en heel hard “hjelp” roepen als er één aan de haak zit. Dat we zoveel lol zouden hebben in vissen hadden we vantevoren écht niet gedacht.  

En de omgeving waar we wonen is en blijft geweldig! Het uitzicht vanuit ons huis is eigenlijk elk moment van de dag prachtig en zelfs als we helemaal in de wolken zitten en niks meer zien vinden we dat leuk. Eén van de hoogtepunten was onlangs natuurlijk het noorderlicht dat we samen met Netty en Jeannet beleefd hebben. Maar ook in de sneeuw is het hier fraai. Regelmatig horen we de uil, soms zien we de vos, vanwege de jacht laten de herten zich wat minder zien en soms zien we bruinvissen in de fjord. Het ziet er naar uit dat we in de winter gaan verhuizen naar het huis in Byrkjelo waar we eerder over schreven en dan wonen we aan de voet van de berg waar we kunnen skiën en langlaufen. Wat natuur en ruimte betreft is het echt heerlijk om hier te wonen.

En zoals we al dachten, is het leven hier écht rustiger dan in het gejaagde Nederland. Als ik na half vier thuis ben uit het werk, is dat eigenlijk al laat. En gemiddeld ga ik om 8 uur ’s morgens op pad. ’s Avonds moeten werken of in het weekend komt nauwelijks mee voor, terwijl dat in Nederland zo ongeveer aan de orde van de dag was. Ik heb genoeg te doen, het werk is afwisselend en uitdagend, maar qua stress is het absoluut niet te vergelijken met wat ik in Nederland gewend was. Dat merk ik doordat ik veel rustiger ben en Hennie merkt dat ook. Ik ben een stuk minder snel “aangebrand” dan ik in Nederland was zegt ze. En dat klopt nog ook.

We hebben nog regelmatig lol om dingen die anders zijn. Zo stonden we gisteren zo ongeveer te juichen in de supermarkt in Sogndal toen we verse taugé vonden. Nauwelijks vers te krijgen hier. Alleen in blik, maar dat is niet te eten. Hennie weet zich nog steeds geen raad met de grote hompen voor haar onherkenbaar vlees in de supermarkt. We kochten vorige week zachte, witte bolletjes, maar die bleken zoet te zijn! En dat is natuurlijk helemaal niet lekker met kaas of een zelfgemaakt kroketje. Ik had een soort wratje op mijn arm en ging ermee naar de dokter. “Loop maar even mee”, zei die. Prik, snij, hecht….klaar! Niks wachttijd, niks nieuwe afspraak, niks gedoe. We zijn kampioenen geworden in het uitpluizen van reclamefolders en het kopen van dingen in de aanbieding. Aan communicatie via email doen ze hier eigenlijk niet. Ze bellen soms, of wachten tot ze je zien of communiceren gewoon niet. Bloemen uit Nederland kosten hier een vermogen! Een bosje bijna uitgebloeide rozen kost gerust €15. Een parkeerboete daarentegen is een stuk goedkoper dan in Nederland ontdekten we vorige week in Ålesund. En dat Noren nors en ontoegankelijk zijn is wat ons betreft echt onzin! Wij ervaren het tegenovergestelde. Al is het natuurlijk ook van belang hoe je zelf doet. En dat Noorwegen zo duur is……? Ja, dat klopt helaas wel.

We kunnen stellen dat we vol goede moed het tweede jaar wonen en leven in Noorwegen in gaan. Komen we ooit terug naar Nederland? Blijven we hier? Verhuizen we binnen Noorwegen? GEEN IDEE! We nemen het zoals het komt en lopen niet vooruit op zaken. En dat lijkt ons een gezonde instelling!

Ter afsluiting heb ik Puk en Odin gevraagd wat die er allemaal van vinden. Er is geen haar op hun pluizige lijfjes die eraan denkt om dit muizenparadijsje waar ze heerlijk veilig buiten kunnen rondscharrelen en met baasjes die veel meer thuis zijn dan ze gewend waren te verlaten! 

Fijn bezoek

De vorige keer schreven we over onze zoektocht naar een ander huis. Inmiddels zijn we daar nog niet veel verder mee, maar gelukkig hebben we het huis in Byrkjelo achter de hand en hoeven we hier voorlopig nog niet weg. In het weekend nadat we bij dat huis waren wezen kijken, zijn we naar de Stryn messe geweest. Daar was een hoop volk, een kermis, kraampjes met vanalles en nog wat en……The Dutch Cheesman! Pier en Thea waren met ons mee naar Stryn gereden en om het Nederlandse feestje compleet te maken waren Femke en Venise er ook. De messe hadden we op zich zo gezien, maar gelukkig kun je in Stryn prima lunchen en dat hebben we dus gedaan. Het was een gezellige dag met de nodige flauwekul en we hebben ruim twee kilo heerlijke, Nederlandse kaas mee terug genomen.

Vanmiddag hebben we Netty en Jeannet op de bus naar Bergen gezet na een paar supergezellige en fijne dagen samen. Vorige week zaterdag hebben we ze opgehaald op het vliegveld in Bergen. Het was hartstikke fijn om ze een dikke knuffel te kunnen geven na elkaar zo lang niet gezien te hebben. Wij hadden een appartementje in het centrum van Bergen gehuurd om van zaterdag op zondag te overnachten. Het was een schattig, oud huisje dat vlakbij het beroemde Bryggen lag. Het was nog een hele kunst om het te vinden, want de wijk boven Bryggen bestaat uit allemaal smalle straatjes met scherpe bochten en eenrichtingsverkeer.

Nadat we onze spullen gedropt hadden, zijn we een rondje door Bergen gaan wandelen. Het weer was zoals het bijna altijd in Bergen is (veul regen), dus toen we eenmaal in een leuk koffietentje zaten, hadden we niet zoveel haast om verder te lopen. Toen we dat uiteindelijk toch deden, was dat om een leuk restaurantje te vinden. Het ging steeds harder regenen, dus we hadden geen zin om heel lang te zoeken, maar schoten een restaurant in Bryggen in. En dat bleek een goede keuze, want we hebben er heerlijk gegeten en gedronken. En wij hadden de nodige drankjes en versnaperingen meegenomen naar Bergen, dus toen we eenmaal weer in ons appartementje waren, konden we het onder het genot van een drankje en hapje bijpraten daar lekker voortzetten.

De volgende ochtend was het mooi weer en namen we na het ontbijt in de stad de fløibanen om te genieten van een geweldig uitzicht over Bergen. Daarna werd koers gezet naar Sandane!

Bij aankomst thuis werden de koffers open gemaakt en daar kwam me toch een lading boodschappen uit! Van strooigoed, tot rookworst, tot dropjes, tot speculaaskruiden, tot rooibosthee, tot nasikruiden. Wendy had nog een fles Licor Cuarenta Y Tres meegegeven en die was natuurlijk ook meer dan welkom. Al waren we wat dat betreft nog niet helemaal door de voorraad heen…… ;-)

Maandag moesten wij natuurlijk gewoon werken, maar tussen haar beide banen door heeft Hennie ze meegenomen voor een rondje Gloppen. We merken dat mensen het leuk vinden om te zien waar en hoe we wonen en wij vinden dat uiteraard leuk om te laten zien! Want ondanks dat we allebei onze momenten hebben dat we het lastig hebben met het feit dat we hier wonen (de ene wat meer dan de andere), zijn we ook trots op al het moois dat “ons” Gloppen te bieden heeft en kunnen we er erg van genieten om dat te delen met anderen.

Dinsdag zijn Netty en Jeannet naar Sandane gelopen via Vereide. Daar hadden ze met Hennie afgesproken en na een lunch bij de bakker moest er uiteraard gevaren en gevist worden! Ze vingen een aantal vissen, maar er was er maar één bij die geschikt was voor een pan, namelijk een makreel. Gelukkig hadden we nog makreel in de vriezer, want met drie personen eten van één makreel is wel erg karig. Bij thuiskomst werden de vissen omgetoverd in filets en dit keer heb ik ze gegrild. Beetje olijfolie, peper, zout, paprikapoeder en een schijfje citroen erop en hup…..onder de gril. Heerlijk!

En terwijl we die avond aan de koffie zaten, belde Thea van de overkant ineens met de vraag of we het noorderlicht al hadden gezien. Nee dus. In recordtempo werden schoenen en jassen aangetrokken en liepen we naar een donkere plek op het terrein. En inderdaad zagen we een groenige gloed in de lucht. Die gloed werd steeds feller en zowaar beleefden we met elkaar een prachtig noorderlicht! We zagen het oplichten en afzwakken en ook dat het golfde. Echt een geweldige ervaring! Met een glas van die lekkere likeur waarvan we meer dan genoeg hebben in de hand, hebben we lang staan genieten van het schouwspel. We hebben zelf geen foto’s gemaakt, maar onderstaande foto’s zijn in de buurt gemaakt en het lijkt op wat we gezien hebben. Sprookjesachtig mooi gewoon! En heel bijzonder om dat met zulke dierbare vriendinnen mee te maken.

De volgende dag waren we allebei vrij en hebben we koers gezet naar Bremanger. Het was prachtig weer en de rit naar Kalvåg is schitterend. De herfstkleuren hier zijn fantastisch en met de zon erop weet je helemaal niet wat je meemaakt. Wat een kleurenpracht! In Kalvåg aangekomen trokken we de wandelschoenen aan voor een mooie wandeling naar een landtong in de zee. Het uitzicht was geweldig en we hebben in de verte zeebeestjes gezien. We hadden geen verrekijker bij ons, maar we zagen duidelijk wat bewegen in het water. Omdat het zo ver weg was, denken we niet dat het bruinvissen waren maar walvissen. Maar ja….zeker zullen we dat nooit weten.

Zoals gezegd hebben we vandaag afscheid genomen van Netty en Jeannet. Dat viel ons allebei zwaar, want we vinden het fijne meiden om ons heen te hebben. We kunnen enorm met ze lachen en ouwehoeren, maar ook serieuze gesprekken voeren. We hebben veel gepraat over onze plannen hier en de mogelijkheden die er zijn. De schatten hebben vanmorgen allerlei ideeën en tips opgeschreven en in onze inspiratiekamer gehangen. Daar kunnen we wel wat mee! Dank jullie wel moppies! We missen jullie nu al……

De laatste dagen beleven we een bijzonder fenomeen. We wonen namelijk boven de wolken lijkt wel. Boven de fjord en het land om de fjord hangt een laag mist. In die mist is het hartstikke koud, maar ons huis staat vol in de zon en de temperatuur is heerlijk. Vandaag was het beneden maar 1 graad boven nul en thuis was het maarliefst 18 graden! Het levert in elk geval prachtige plaatjes op (en ook een ietsiepietsie leedvermaak om de mensen die in de kou en de mist wonen…..).

Zaterdag gaan we maar weer eens bijkletsen met Femke en Venise, want die hebben we eigenlijk al te lang niet gesproken. En verder gaat ons leventje z’n gangetje. We moeten ’s morgens al weer de autoruiten krabben, dus koning winter is onderweg!

Tot de volgende keer!

Op zoek

Terwijl het buiten regent en waait, zitten we heerlijk aan een kopje cappuccino mét een echte, Nederlandse stroopwafel. Deze week is het matamål in Sandane en op het plein staan dit weekend allemaal kraampjes met lokale en minder lokale etenswaren. Zo ook een kraampje met een Nederlands stel dat al 14 jaar in Noorwegen woont en zo nu en dan ergens een mobiele stroopwafelkraam opzet. Beslag en stroop maken ze zelf en ze bakken er overheerlijke stroopwafels van. Jammie!!!

In de vorige blog hadden we het er al over dat het weer gaat veranderen en dat is inmiddels volop gebeurd. Eind vorige week kon Hennie nog buiten genieten van een boterhammetje met vlokken in het zonnetje, maar die tijd is voorbij.

As we speak kraakt het huis onder de harde wind die er omheen blaast. Van vrijdag op zaterdag was er een weerswaarschuwing van kracht, vanwege de storm en de grote hoeveelheden neerslag. Inmiddels weten we dat de zulke waarschuwingen van de Noorse KNMI maar beter serieus te nemen zijn en dat was ook dit keer het geval. Het ging flink tekeer! Op verschillende plekken in de bergen zijn al mensen onaangenaam verrast door plotselinge sneeuwval. Als je dan nog op je zomerbanden rijdt (en dat doet iedereen nu nog….) is dat niet grappig. De Sognefjellet is zelf al helemaal afgesloten geweest vanwege de vele sneeuw die er gevallen is. En onze houtkachel brandt al weer elke dag, dus ja…..het is herfst.

De muisjes op zolder zijn ook weer terug van weggeweest. Als we in bed liggen, horen we getrippel en geritsel boven ons hoofd. We zijn ervan overtuigd dat er één een sombrero op zijn hoofdje heeft en luistert naar de naam Speedy Conzales, want die rent als een malle over het hout boven ons. Ik had in het voorjaar aardig wat muizen gevangen met vallen, maar omdat ze in die vallen niet altijd in één keer dood gingen en ik ze dan een klap met een steen moest geven om ze dood te maken, had Hennie in Nederland een muisvriendelijke muizenval gekocht. In Nederland ja, want aan zulke malligheid doen ze hier niet. Gek genoeg blijken muizen gek te zijn op salami, want Hennie heeft er al een paar gevangen met een stukje salami. Vervolgens loopt ze een eind bij ons huis vandaan en laat ze daar weer los. Of Odin ze vervolgens alsnog te grazen neemt weten we niet.

Afgelopen week lagen we al in bed en liep er een muis in de val met een hoop kabaal boven ons hoofd tot gevolg. Hennie had niet zo veel zin om in haar pyjama en op haar pantoffeltjes de muis een eind verderop los te laten, dus zette ze hem/haar beneden in de gang in een emmer. Die emmer dekte ze af met een krant en de bedoeling was om de muis de volgende ochtend vrij te laten. Voelen jullie ‘m al aankomen…..? Toen ik de volgende ochtend als eerste beneden kwam, lag de krant schuin in de emmer en was de muis foetsie. Niet te vinden dat ding, ook niet door Odin. We hebben dus geen idee waar die muis gebleven is, maar met een beetje pech komen we ‘m nog een keer ergens tegen als we er niet op bedacht zijn. Misschien wel als we gaan verhuizen.

Want ja, we moeten verhuizen. De oudste dochter van onze huisbaas woont nu in Ålesund en heeft zin om in het voorjaar terug naar Skår te verhuizen en in ons huis te gaan wonen. Gelukkig heeft Runar het op tijd aangegeven, want het vinden van huurhuizen is hier niet zo makkelijk. Dat gaat vooral via via hebben we gemerkt. Ik heb een bericht op facebook geplaatst en in een groep op facebook die “kjøp, salg og gje vekk Gloppen” heet, oftewel “koop, verkoop en geef weg Gloppen”. Dat leverde een paar reacties op over huizen, maar we merken dat veel mensen nu weten dat we een ander huis zoeken. Zo werd Hennie zelfs al door de vrouw van de bakker aangesproken toen ze brood ging kopen en ook mensen die in de barnehages werken waar ik nu veel kom, spreken me erover aan. Dat zijn dan weer de voordelen van het wonen in zo’n kleine gemeenschap.

Iemand die vrijwel meteen reageerde was een oud collega van me van Breim barnehage, waar ik van november tot augustus gewerkt heb. Naast haar huis staat het huis van haar schoonouders, die al lang geleden overleden zijn. Het huis is nu van haar drie kinderen en één van de drie huurt het nu. Het huis heeft ook een appartement en daar wil de zoon die er nu woont in de loop van december in gaan trekken. Het hele huis is eigenlijk te groot en te duur voor hem. Ze hadden al wel eens nagedacht over verhuren, maar waren na negatieve ervaringen met eerder huurders nogal huiverig geworden. Maar goed, ze vinden het uitstekend dat “goed volk” uit Nederland erin trekt. Best een compliment vinden we zelf.

Vandaag zijn we er wezen kijken en het is een uitstekend huis. Het is gebouwd in de jaren ‘70 en sinds die tijd is er qua interieur niks aan gedaan. Hier en daar zijn de muren oranje, op de vloer liggen deels groene tegels, de badkamer is een soort oranje/bruin en in de slaapkamers zit behang met een zwaar psychedelisch motief. Maar het is goed onderhouden, lekker warm (vloerverwarming en radiatoren in alle kamers, gestookt op olie) en heeft een overdekte veranda aan de voor- en zijkant en een grote tuin. Ook ligt het in een omgeving met meerdere huizen, waardoor het ongetwijfeld makkelijker is om contact met buren te hebben. Het huis ligt wat hoger, waardoor het uitzicht absoluut schitterend is (al kan natuurlijk niks tippen aan ons huidige uitzicht…..). Nadelen zijn dat het een stuk duurder is dan ons huidige huis en in Byrkjelo ligt. Vooral Hennie zou liever dichter bij Sandane wonen en uitzicht hebben op het fjord.

Nadat we er vandaag zijn geweest, zijn we er allebei wel enthousiast over. Er is geen sprake van dat er andere potentiële huurders op de loer liggen en we mogen de tijd nemen om te beslissen. Omdat de zoon die er nu woont pas in december na het appartementje kan verhuizen, zouden wij pas in het nieuwe jaar hoeven te verhuizen. Ondertussen kunnen we al wel spullen die kant op brengen, want mijn oud collega is erg makkelijk met dat soort dingen. We mogen alles gebruiken dat in het huis staat, maar wat we niet nodig hebben aan meubels enzo, halen ze voor we verhuizen weg. Al met al zeker interessant dus. We nemen nog even de tijd om te kijken of we wat anders kunnen vinden, maar het is een prettig idee dat we in elk geval sowieso een hele goede optie in Byrkjelo hebben. En Byrkjelo is maar zo’n 20 minuten rijden van Sandane, dus dat valt op zich goed te doen.

Dat we ons huidige huis uit moeten, vinden we allebei niet heel erg leuk. Het is oud, heel koud, gammel, vreselijk slecht onderhouden en we hebben gezelschap van boktorren en muizen, maar…..het is wel echt ons plekje geworden en we zijn er allebei wel aan verknocht geraakt. Van de ligging en het uitzicht genieten we echt elke dag. Onze katjes kunnen heerlijk rondstruinen, zonder dat we bang hoeven te zijn dat ze worden platgereden. En aan Runar en Aud hebben we fijne buren. Dus hier vandaan moeten vertrekken, valt ons best zwaar. Al hopen we wel dat het nog even duurt voordat ons huisje er weer zo bij ligt……..

Tot de volgende keer!

Een ander seizoen

Vandaag werden we wakker in een grijze, mistige wereld. We merken dat de herfst onderweg is. ’s Morgens moeten we de ruiten van de auto al weer schoonmaken (gelukkig nog niet met de ijskrabber) en ligt er een laagje dauw over het gras. De bladeren aan de bomen beginnen te verkleuren en het stikt werkelijk van de paddenstoelen. Zo nu en dan struint er een jager rond ons huis en horen we een schot in de verte, want ook de hertenjacht is weer begonnen. Het wordt eerder donker en later licht en zo nu en dan maken we al een lekker vuurtje in de kachel, omdat we merken dat het frisser wordt. Gelukkig zijn de meeste dagen nog heerlijk zonnig en soms zelfs gewoon warm. Maar de echte zomer is duidelijk voorbij. En ach….de herfst en de winter zijn natuurlijk ook hartstikke gezellig en fraai hier. Al moeten we wel eerlijk bekennen dat we duimen dat het niet héél erg koud gaat worden deze winter, want dan bibberen we ons “gammele” huisje uit.

Afgelopen woensdag heeft Hennie Joey weer op het vliegtuig terug naar Nederland gezet. Hij heeft een weekje bij ons gelogeerd en heeft het uitstekend naar zijn zin gehad. En wij vonden het erg leuk dat hij er was. We hebben EINDELIJK ons spel “De val van Rome” uit de serie Kolonisten van Catan kunnen spelen, want dat hadden we al jaren in huis, maar het was er nog niet van gekomen om dat met iemand uit te proberen en te spelen.

Hennie en Joey zijn een dagje bij Femke en Venise in Lauvstad geweest. Beetje klussen, vissen, vuurtje stoken en rondstruinen over het terrein daar. Joey vond het top enne….hij is niet bang om een visje dood en schoon te maken! Er kwamen een mooie makreel en een flinke koolvis mee naar huis. De makreel heb ik gerookt en daarna hebben Joey en ik ‘m lekker opgepeuzeld. De koolvis is in de oven gestoofd met een beetje citroen en wat verse tijm. Lekker hoor.

Helaas had Hennie op de terugweg een botsing met een hert. Het ging niet heel hard, maar de auto heeft wel wat schade. Hennie, Joey en het hert gelukkig niet. We weten inmiddels dat je in zo’n geval meteen de politie en de autoverzekering moet bellen, want toen Hennie een paar dagen later met de verzekering belde, waren we mooi de pineut. Omdat er niet meteen gebeld was, waren we sowieso 4000 kronen eigen risico kwijt en vallen we flink terug in no-claim. We gaan dus maar met de garage overleggen wat echt gerepareerd moet worden, want volgens ons valt de schade best wel mee en zijn we goedkoper uit als we het niet declareren. Lesje voor de volgende keer dus……

Ook zijn ze een paar keer gaan varen en vissen, maar zonder eetbaar resultaat. We hebben inmiddels besloten dat we een nieuwe accu voor de boot gaan halen, want het lijkt erop dat het lastig aan de praat krijgen van de motor, ook daarmee te maken heeft. Maar met zulke heerlijke dagen en avonden, is het natuurlijk heerlijk om te kunnen gaan varen.

De dag voor vertrek hebben Hennie en Joey de Kjendalsbreen bezocht. Joey had nog nooit een gletsjer gezien (behalve op National Geografic dan), dus dan is het wel leuk om zo’n ijsmassa eens in het echt te gaan bekijken.

Ik ben een paar dagen in Oslo geweest voor een cursus. De cursus zelf was interessant, maar het was supervermoeiend voor me om de cursus goed te volgen. Uiteraard was die in het Noors en dat versta ik prima, maar ik moet me er wel voor inspannen en me concentreren. Het was dan ook erg fijn dat de cursus om 16 uur afgelopen was en ik de rest van de middag en avond voor mezelf had. De twee collega’s die mee waren, hadden regelmatig afspraken met bekenden of familie in Oslo, dus ik hoefde (gelukkig) niet elke middag en avond “sociaal” te doen in het Noors. Ik heb de nationale galerie en het museum voor moderne kunst bezocht en lekker door de stad geslenterd. En na vier dagen, was ik erg blij om weer naar het rustige Gloppen te kunnen vertrekken, want de drukte en het lawaai van de stad ben ik echt ontwend merkte ik. Leuk voor een paar dagen, maar no way dat ik daar zou willen wonen.

En terwijl ik in Oslo was, is Hennie begonnen met haar baan als begeleider van een 6 jarig, Nederlandstalig jongetje op de school hier in Sandane. Dat bevalt Hennie uitstekend en ze vindt het heel leuk om te doen. Ze verbaast zich wel over een aantal dingen die toch echt anders gaan dan in Nederland, maar ze weet zich keurig te houden aan wat haar werk is en zich niet te druk te maken over de dingen die in haar ogen eigenlijk anders zouden moeten. Ze heeft een leuke klik met het jongetje, is vier ochtenden in de week onder de mensen, leert rap beter Noors en verdient een leuk salaris. In combinatie met de twee støttekontakten die ze heeft en de drumles die ze geeft aan een jongen met een handicap, is Hennie inmiddels ook goed onder de pannen. Hartstikke fijn!

Zaterdag zijn we een dagje naar Ikea in Bergen geweest. Zoals jullie je misschien herinneren uit eerdere blogjes, is dat zo’n 4,5 uur rijden bij ons vandaan. We hadden een kast nodig waar we onze kleren in kunnen ophangen, een nieuwe lamp, nieuwe kussens en uiteraard belandt er dan vanzelf allerlei grut bij in je gele tas, dan wel boodschappenkarretje. Nadat we ook nog bij de grote bouwmarkt waren geweest die in de buurt van Ikea zit, reden we met een volgeladen auto weer terug naar Sandane en hebben we even gegeten bij de Chinees in Førde, waar ze ook superlekkere sushi hebben. Het was schitterend weer en dan is het helemaal geen straf om zoveel kilometers te moeten maken. In tegendeel, we vonden het een heerlijk dagje uit.

Gisteren zijn we gaan vissen op het fjord. Het was prachtig weer en nadat we de motor aan de praat hadden gekregen (dit keer wilde die alleen nog maar naar links draaien namelijk……en dat eindigt in rondjes varen…..) hebben we uren op het water doorgebracht. Voor we er erg in hadden was het al best laat, maar het was lekker warm en heel rustig en mooi. En blijkbaar is het makrelentijd, want we hebben er maarliefst vijf naar boven getakeld en mee naar huis genomen. Makreel is best spannend om te vangen, want die proberen zich echt los te vechten. Een koolvis hangt meestal aan je haak alsof hij zich er al bij neer heeft gelegd dat hij gaat eindigen in de pan, maar een makreel niet hoor! Die heb je niet zomaar binnengehaald en je raakt ze onderweg naar boven makkelijk kwijt. En goede buren als we zijn, hebben we er twee aan Runar en Aud gegeven en de andere drie heb ik goed schoon gemaakt, gevacumeerd en ingevroren.

En dat onze Odin gevreesd wordt door de lokale muizen is inmiddels wel bekend. Als hij buiten is, komt hij om de haverklap met een muis in zijn bek aanzetten. Als we hem zien aankomen, doen we gauw de deur dicht, want het liefst komt hij zijn prooi afleveren en oppeuzelen in de keuken. Afgelopen vrijdag zaten we in de huiskamer thee te drinken en daar kwam meneer aan met een muis in zijn bek. De muis werd voor onze voeten gedropt, alleen……hij was niet dood. In tegendeel. Hij schoot als een malle onder de bank en Odin probeerde ‘m te pakken. Dat lukte niet, want de muis had zich inmiddels verstopt onder de voet van de lamp. Best knap, want daar zit nog geen centimeter ruimte onder. We begonnen een reddingsactie en na het opsluiten van Odin in de gang, hebben we de muis gevangen met stoffer, blik en een emmer en ‘m vrijgelaten in de tuin. Of het dezelfde muis is, die Odin een poosje later buiten zat op te peuzelen, weten we niet……

Tenslotte willen we jullie deze foto niet onthouden. In onze tuin staat een perenboom, maar het was ons al opgevallen dat de peren hoog hingen dit jaar. Aan de kant waar de meeste peren hingen, is een steile afgrond naar beneden, dus een ladder gebruiken ging niet. Gelukkig is onze huisbaas Runar niet voor één gat te vangen, dus met twee van zijn kinderen in de laadbak, werden kilo’s peren (die overigens helemaal niet zo lekker waren…..) van de boom geplukt. Waar een tractor al niet goed voor is!