Beestjes!

Beestjes ja! Sinds een tijdje hebben we bijna elke avond een aantal herten om het huis. Ik schreef er eerder al over, maar hier is het bewijs! De foto is genomen vanuit de woonkamer. 

Om in de beestjesstemming te blijven, kunnen we het nog even hebben over de dierentuin in Lauvstad. De schapen van Femke en Venise zijn volop aan het lammeren en dus moesten we vorige week maar eens even de eerste oogst van dit jaar bekijken. Reuze schattig.

We hadden ook nog geen kennis gemaakt met de nieuwe varkens. Die staan op een stuk land samen met de geitjes en dat gaat prima. Het wolvarken Gunda is overduidelijk de dictator van het stel. Met name de geiten hebben veel respect voor haar. Het is wel heel leuk om te zien hoe die varkens helemaal in hun element zijn buiten. Ze rollen door het gras en wroeten lekker in het zand. Geen mechanische ploeg meer nodig!

En natuurlijk moest er even met Tess gekroeld worden, de jonge Border Collie. Heerlijk beest. Snoes de poes moet er nog steeds niet zo heel veel van hebben, maar het lijkt erop dat het charmeoffensief van Tess tóch langzaamaan vruchten gaat afwerpen. Overigens mag Tess niet op de bank. Klein detail.

Afgelopen week heeft ook schaapje Hennie een lammetje gekregen. Mensje Hennie mocht de naam kiezen en koos voor Karin. Iets later op de dag, kregen we het bericht dat Karin bij nader inzien toch een mannetje bleek te zijn. Venise heeft ‘m dus maar Karim genoemd. Ook goed.

Vandaag reden we na het boodschappen doen in Sandane weer naar huis en stuitten we zowaar op een kudde rendieren. Ze liepen gewoon tussen de huizen door en over de weg, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het voor die rendieren en de mensen die daar wonen ook vast wel, maar niet voor ons! Wij kunnen enorm genieten van zo’n verrassing onderweg. Auto aan de kant, foto’s maken en ervan genieten dus.

Voordat we boodschappen gingen doen, zijn we nog even op kraamvisite geweest in Hestenesøyra. Daar wonen Laura en Pier en die zijn op 21 april de trotse ouders geworden van een prachtig, klein meisje: Siska. Vorige week zaterdag zijn we al even met Siska gaan kennismaken in het ziekenhuis in Førde. Het is hier heel gebruikelijk om in het ziekenhuis te bevallen. Het kan ook thuis, maar dat wordt hier niet echt gepromoot. Teveel gedoe denk ik. En natuurlijk is het ook wel weer zo, dat áls er dan tijdens de bevalling iets mis gaat, je niet zomaar even in een ziekenhuis bent. Met de ambulance ben je minimaal een uur onderweg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis en dan hebben we het nog niet eens over de tijd die de ambulance erover doet om bij je huis te komen. In echte noodgevallen gebruiken ze een helikopter, maar of je daar midden in je bevalling op zit te wachten…..lijkt me niet.

Maar goed, Siska dus. Pier heeft het maar steeds over oppastante Hennie en oppastante Els, dus we moeten maar goed oefenen in het vasthouden van dat kleine moppie. Natuurlijk vinden we het fantastisch dat onze lieve vrienden gezinsuitbreiding hebben gekregen en we verheugen ons er erg op om kleine Siska te zien opgroeien.

De afgelopen dagen hebben we goed gemerkt dat we in een agrarisch gebied wonen. Nou ja gemerkt…..geroken zou je kunnen zeggen. Het lijkt wel alsof alle mest die de koeien in de winter geproduceerd hebben, nu in een paar dagen over het land gesproeid moet worden. Gesproeid ja. Aan in de grond injecteren doen ze hier niet. De mest wordt gewoon in grote stralen over het land gesproeid. Op een dag als vandaag is het eigenlijk perfect weer om de was buiten aan de droogmolen te hangen, maar dat laat je wel uit je hoofd! Stinken man! Deze foto heeft Hennie genomen uit het raam van onze woonkamer. En bedankt buurman!

Kort blogje deze keer. Ons leventje gaat gewoon z’n gangetje eigenlijk en dat bevalt prima. Misschien is het wel eens leuk om aan onze trouwe lezers te vragen waar ze graag eens iets over zouden willen lezen. Tot nu toe heb ik natuurlijk vooral geschreven over de dingen die we meegemaakt hebben en hoe ons leven er hier in Noorwegen aan toe gaat. Na bijna 2,5 jaar hier gewoond te hebben, worden de dingen die in het begin nieuw en bijzonder waren, al meer normaal voor ons. Uiteraard kan ik daar gewoon over blijven schrijven, maar wie weet hebben jullie wel “verzoeknummers”. Dat kan vanalles zijn wat mij betreft. Hoe praktische zaken hier geregeld zijn, hoe we iets beleven, wat we ergens van vinden, ….? Roept u maar! 

Lente!

We hebben een stralend weekend hier op Stokke! In de nacht vriest het een paar graden, maar overdag is het heerlijk zonnig. En aangezien de zon weer een stuk geklommen is sinds de vorige blog, hebben we ‘m nu de hele dag bij het huis. Gisteren heb ik het prachtige weer gebruikt om een klein moestuintje aan te leggen. Eerst even inkopen doen in Førde en daarna aan de klus in het zonnetje. Ik heb er een net overheen gespannen, zodat:

1. De vogeltjes de zaden niet kunnen opeten.
2. De zwerfkatten de bakken niet als kattenbak kunnen gebruiken.
3. De herten de plantjes niet kunnen opeten.

Of “gevaar” nummer 3 zich laat afschrikken door een netje valt te bezien natuurlijk. Maar ik kan er altijd nog een hek omheen bouwen als de planten boven de grond uitkomen, al dan niet met stroom erop. Die herten zijn in groten getale aanwezig rond ons huis in de avond en nacht. Ze hebben alle vetbollen voor de vogels al opgegeten en we horen ze rond het huis struinen en knagen aan vanalles en nog wat (niet aan de vetbollen, want die zijn dus al op…..) als we in bed liggen. Ze zijn overigens een stuk groter dan die Bambi’s die je in Nederland door de wei ziet huppelen, dus als er ineens een aantal vlak bij het huis staan als je ’s avonds uit je werk komt, is dat best imposant.

Vandaag heb ik het mooie weer benut door een lekker stuk te gaan wandelen. Ik had mijn oog laten vallen op een pad dat vanuit een groepje huizen verderop de bossen in loopt. Ik had wel een idee waar dat uit zou komen, maar vandaag was het tijd om uit te vinden of dat idee klopte. Nou….dat deed het, alleen was het wel wat meer klimmen en verder dan ik dacht. Hier en daar moest een over het pad kabbelend riviertje overwonnen worden, maar ach….het was een heerlijke tocht en dat het heel fraai was onderweg hadden jullie inmiddels wel kunnen raden.

En natuurlijk zijn onze kasten weer gevuld met beschuit, speculaas, hagelslag en dropjes, want…..we zijn een weekje in Nederland geweest!

Op witte donderdag reden we naar Bergen, om daar de boot te nemen naar Hirtshals in Denemarken. Dat we onderweg nog een dikke sneeuwbui kregen, was iets minder prettig. We kunnen natuurlijk niet op onze spijkerbanden naar Nederland rijden, dus ik had nieuwe zomerbanden onder de auto laten leggen. En zo vroeg in het jaar, brengt dat hier een zeker risico met zich mee. Uiteraard hadden we meer dan genoeg tijd genomen om in Bergen te komen, dus door rustig aan te doen en ander verkeer te laten passeren, kwamen we veilig aan bij de boot.

Het reizen met deze boot is ons vorig jaar heel goed bevallen en ook dit keer weer. Het is heerlijk relaxed om je spullen in je hut te gooien, een mooi plekje in de lounge te vinden en te genieten van de prachtige tocht naar het zuiden langs allemaal eilandjes en mooie landschappen.

We hadden geen dinerbuffet geboekt, want als er heel veel beweging in het schip zit, hoef ik helemaal niks te eten weet ik uit ervaring. Maar het was een rustige tocht en toen we trek kregen, stond er een aardige rij voor het buffetrestaurant. Dat is op zichzelf niet zo’n probleem, ware het niet dat een aanzienlijk deel van die rij uit lawaaierige kinderen bestond. Niet dat we iets tegen kinderen hebben, integendeel, maar als we ze uit de weg kunnen gaan, is dat zo nu en dan wel zo prettig. Gelukkig is er ook een klein a-la-carte restaurant aan boort en daar was geen kind te bekennen! Ook geen volwassene trouwens. Perfect. Prima. Kom maar door met die dikke biefstuk. Heerlijk gegeten en vooral…..rustig.

De boot komt rond 8 uur ’s morgens aan in Hirtshals en dan is het nog zo’n kleine 10 uur rijden naar Deventer. Hennie haar menu die dag zag er als volgt uit:

Ontbijt: Deens broodje met een worst erin.
Lunch: Duitse curryworst met friet.
Diner: Deventers patatje oorlog met frikandel speciaal.

We sliepen, net als vorig jaar, in de waterwoning in Deventer. De mensen die er wonen, verhuren de begane grond als vakantieappartement. Het is groot genoeg voor twee personen en van alle gemakken voorzien. Je parkeert gratis voor de deur en loopt in tien minuten naar de binnenstad. Uitstekend geschikt voor ons weekje Nederland dus! Maar als jullie je nog weten te herinneren dat het met Pasen nogal waaide, kunnen jullie je voorstellen dat ik wat zware momenten had in die drijvende woning. Het is niet zo dat hij heel erg wild heen en weer gaat, maar die kleine schommelingen zijn veeeeeeel erger voor iemand die nogal snel last heeft van zeeziekte. Maar goed, volgende keer gaan we er gewoon weer heen. Dit kleine nadeel weegt namelijk niet op tegen alle voordelen!

We hadden best wel een vol programma met allerlei bezoekjes aan familie en vrienden, maar we hadden ze niet zo dicht op elkaar gepland als vorig jaar. Wat dat betreft hadden we duidelijk een minder gejaagd gevoel dan toen. En tussendoor hadden we ook nog tijd om naar de tandarts en de kapper te gaan én de Toyota vol te laden met Nederlandse boodschappen. Natuurlijk was het ook heerlijk om even door Deventer te struinen op zaterdag, al had ik het op een bepaald moment helemaal gehad met de drukte en het lawaai. Dat raak je blijkbaar toch ontwend als je er niet meer zo vaak mee in aanraking komt. Gelukkig was er een heerlijk terrasje in de zon om weer even op adem te komen. Dat was ik nog niet ontwend.

Natuurlijk was het fijn om weer allerlei lieve mensen te zien. En allebei hadden we nog wel meer mensen willen ontmoeten, maar dat gaat gewoon niet in zo’n weekje. Keuzes maken dus en genieten van de mensen die je wél ziet. En dat waren er gelukkig best wel veel.

We waren benieuwd of we op de terugweg nog last zouden hebben van verscherpte grenscontroles vanwege de vluchtelingenproblematiek en de aanslagen in Brussel. Toen we bij de Deense grens kwamen, zagen we dat er veel personenauto’s aan de kant gezet werden. Maar toen de dame van de douane/politie ons nummerbord zag, mochten we gewoon doorrijden. Toen we in Bergen van de boot reden, moesten we ons paspoort laten zien en dat was dat. Geen gedoe. Niet dat we iets illegaals bij ons hadden, maar de boel moeten uitpakken is natuurlijk nooit grappig. Zeker niet omdat de auto op z’n Els was ingepakt. Dat wil zeggen: strak, netjes en alle hoeken en gaten goed benut.

En inmiddels zijn we dus al weer ruim een week thuis. Puk was uit logeren bij Trienke en Ate en dat is gelukkig prima gegaan. Dat oude beestje (18 is ze inmiddels) achterlaten vinden we allebei wel lastig. Ze is zo aan ons gewend, heeft haar vaste gewoontes, moet twee keer per dag een pilletje voor haar schildklier en ze raakt snel in de stress. Het is daarom superfijn dat ze bij Trienke en Ate terecht kan, want die zijn gewend aan katten en ze heeft het daar prima.

In juni komen onze oude buurtjes uit Deventer een paar dagen op bezoek. We gaan eerst met ze naar Runde, het vogeleiland waar we zelf al vaker zijn geweest. We verheugen ons erg op hun bezoek! Mijn ouders komen rond onze verjaardagen. Ook leuk natuurlijk! En tussendoor gaan we zelf nog op vakantie in eigen land.

En verder is ons huis trouwens nog steeds “te leen” in de zomervakantie in de weken dat we zelf op vakantie zijn. Dus als iemand zin heeft in twee weekjes verblijven in een prachtig stukje Noorwegen….laat het maar weten! Puk gaat met ons mee, dus no worries wat dat betreft!