Voorjaar!

Het is voorjaar in Breim! Ik zit as we speak in het zonnetje in de tuin met de laptop op schoot een nieuw verhaaltje te typen. Odin loopt lekker rond te struinen zonder tuigje en Puk doet hetzelfde mét tuigje. Van Odin weten we inmiddels dat hij in de buurt van het huis blijft. Als er wat engs is (bijvoorbeeld een auto die voorbij rijdt), komt meneer in een drafje naar de voordeur gerend. Hij kiest er voor om op verkenningstocht te gaan in de richting van het meer. Daar staan allemaal oude boothuisjes, die voor een kattenneusje blijkbaar onweerstaanbaar ruiken. Er staat ook een oud, leeg huis wat ook regelmatig uitgebreid besnuffeld moet worden. Omdat we weten dat hij die kant op gaat, zijn we er wel gerust op om hem los te laten. Als hij de andere kant op zou gaan, moet hij namelijk de weg over. Niet dat daar heel veel verkeer overheen gaat, maar genoeg om dat geen fijn idee te vinden. Van Puk weten we het nog niet, maar de ervaring leert dat die rustig een stuk verder gaat en zich lange tijd niet laat zien. Bovendien lopen er hier best veel katten die er niet allemaal even fris en fruitig uitzien en onze Puk is een vechtersbaasje. Dus voorlopig zit mevrouw aan een stuk waslijn aan een boom geknoopt en kijkt ze met verontwaardigde blik naar Odin die overal wél lekker naartoe kan en vooral naar ons, want hoe kunnen we haar dit nou toch weer aandoen!

Maar goed, voorjaar dus! De zon staat inmiddels al zo hoog aan de hemel, dat we ‘m bijna de hele dag rond ons huis hebben. Een paar weken geleden zat ‘ie nog een groot deel van de dag achter de berg, maar nu schijnt hij er heerlijk overheen. ’s Morgens staat de zon op de logeerkamer en de rest van dag schijnt hij in de tuin. We hebben wat bomen die voor schaduw kunnen zorgen, dus het lijkt erop dat we niet alleen een fijn huisje hebben, maar ook een heerlijke tuin. We hebben al wel gemerkt dat het flink kan waaien rond het huis, maar er is altijd wel een plekje te vinden uit de wind. Zo zaten we afgelopen vrijdag heerlijk aan de voorkant van het huis. Uit de wind en in de zon. En ik verheug me er al op om straks in de zomer lekker te kunnen zwemmen in het meer. Even op de badslippers naar beneden en ik kan er zo inplonzen.

Inmiddels hebben we ook onze naaste buren ontmoet. Laten we het er maar op houden dat wij de gemiddelde leeftijd in de buurt aardig naar beneden halen. Er woont een bejaard echtpaar aan de ene kant naast ons en aan de andere kant (naast het lege huis) woont een bejaarde dame alleen. Iets verderop wonen de eigenaren van de bakker in Sandane met hun dochtertje. Die zijn van onze leeftijd gok ik. En verder staan er een paar vakantiehuisjes. Nou ja, vakantiehuisjes…..het zijn complete woonhuizen, die als vakantiehuis worden gebruikt. Eigenlijk hartstikke zonde, want zo staat er in dit prachtige stukje Reed best veel leeg.

Gisteren hebben we van het mooie weer geprofiteerd door onze auto’s te wassen. Ja ja, zoals het hoort op zaterdag. Dat was hard nodig en de wasstraat is hier idioot duur, dus hebben we de nodige kronen bespaard door met de tuinslang en een emmertje sop zelf de handen uit de mouwen te steken. En mijn auto was op sommige plekken nogal flets van kleur geworden, dus die heb ik na het wassen zelf in de donkerrode was gezet. Als nieuw ziet hij er nu uit! Bijna zonde om weer vies te maken. Gisterenavond zijn Laura en Pier komen gourmetten. Dat was hartstikke gezellig. En lekker uiteraard.

Afgelopen donderdag hebben Hennie en ik voor het eerst “Kunstklubb” gehad. Dat klinkt spannender dan het is. Hennie liep er eigenlijk de hele winter al tegenaan dat het zo lastig is om te verzinnen wat ze ’s avonds met haar ene støttekontakt moet gaan doen. Als het licht is, kunnen ze natuurlijk prima gaan wandelen of vissen, maar in de donkere periode is dat niet echt een optie. Ze gaan regelmatig naar de film, maar dat is ook niet echt iets voor elke week en bovendien draait er lang niet altijd een film die voor hem geschikt is. Hennie weet dat hij van tekenen en schilderen houdt, dus ze had al eens bedacht om dat met hem te gaan doen. Maar hoe? En waar? Op maandagavond is er altijd een activiteitenavond voor mensen met een beperking, maar daar houdt het aanbod voor deze doelgroep dan ook wel een beetje op.

Dus hadden we bedacht dat we zelf een teken- en schilderclubje op zouden gaan zetten. Hennie heeft het daar twee weken geleden over gehad met degene die alles rond støttekontakten regelt en die vond het een prima idee. Vorig weekend hebben we een uitnodiging gemaakt en in no time hadden we 6 mensen die wilden deelnemen. We hadden er veel meer kunnen hebben, maar 6 leek ons om te beginnen wel genoeg. We gaan nu vijf keer op donderdag van 18 tot 19.30 uur schilderen en tekenen met 6 gehandicapten en naast Hennie en ik, twee andere begeleiders. Qua locatie maken we gebruik van een ruimte in het activiteitencentrum in Sandane en de materialen die we gebruiken heb ik gehaald en heeft de gemeente betaald. De deelnemers betalen ook een klein bedrag per keer, zodat we een deel van de kosten eruit hebben. Maar de gemeente is al lang blij dat iemand het initiatief neemt om wat voor deze doelgroep te organiseren, dus ik mocht kopen wat ik wilde. Hennie krijgt het betaald vanuit haar uren als støttekontakt en ik krijg het niet betaald, maar dat geeft niks want ik vind het gewoon leuk om te doen.

Afgelopen donderdag was de eerste keer, dus het was even afwachten wat de deelnemers leuk zouden vinden en wat ze kunnen. Het lijkt erop dat ze alles leuk vinden, want ze hadden met z’n zessen pret voor tien. Qua kunnen is het een ander verhaal, dus ik moet volgende keer even wat meer voorbereiden en aanleveren. Er zijn er een paar bij die uitstekend zelf kunnen bedenken wat ze willen maken, maar voor een aantal was dat wat lastiger. Mocht dit een succes zijn (en daar lijkt het wel op), dan kan het zijn dat we het in het najaar en de winter opnieuw gaan aanbieden. Deze vijf keer zien we als een soort test. En dan moeten we maar eens goed bedenken hoe we dat gaan doen, want er zijn zoals gezegd veel meer mensen die het leuk zouden vinden en we hebben ook al van mensen zonder handicap de vraag gehad of we geen schildercursus kunnen aanbieden. Gat in de markt blijkbaar……

Qua werk gaat het zijn gangetje. Hennie stoort zich nog regelmatig aan dingen die in de klas gebeuren, maar ze kan het steeds beter loslaten. En zo nu en dan staat ze er plotseling even alleen voor omdat de juf spoorloos verdwenen is en dan breken er inmiddels geen dierentuinachtige taferelen uit. Ik verdenk de juf ervan dat ze een vooropgezet plan heeft om de boel gefaseerd helemaal aan Hennie over te laten. Ook met haar støttekontakten verloopt het voorspoedig. Laatst kreeg ze een aanbieding om als begeleider van een jongen te gaan werken (dat was een vast contract), maar dat was ook vooral avonden en weekenden en dat ziet ze echt niet zitten. Ze heeft een sollicitatie lopen als begeleider op de sociale werkplaats hier in Sandane, dus hopelijk wordt dat wat. Dat lijkt haar namelijk erg leuk.

Morgen heeft de school van Hennie een uitje. Ze gaan de hele dag in de sneeuw doorbrengen op de Utvikfjellet. Ze gaan een langlauftocht maken en er wordt een kampvuurtje gemaakt, waar ongetwijfeld worstjes boven gebakken worden. Het belooft een leuk dagje te worden, in stralend zonnig weer! En dat noemen ze werken…..hahahahaha!

Mijn werk bevalt nog steeds heel erg goed. Ik bof ontzettend met Katrin als collega, want dat klikt supergoed. We denken over veel dingen behoorlijk hetzelfde en dat is in een baan waarin je het toch vooral zelf moet uitvogelen wel handig. Bovendien verdenk ik haar ervan dat ze een setje Nederlandse genen heeft, want ze stoort zich aan dingen die traag gaan, vindt dat er vaak onvoldoende wordt doorgepakt en haat bureaucratie. Ze is lekker direct en zegt wat ze denkt. On-Noors. Prima mee samen te werken dus!

Het is spannend of we op dezelfde manier kunnen doorwerken na het einde van het project in december 2015. De barnehager zijn enorm tevreden over wat we doen en hoe we dat doen, dus daar zal het niet aan liggen. Ook de pedagogische, psychologische dienst waar we onderdeel van uitmaken weet inmiddels al niet meer wat ze zonder ons zouden moeten, want die kunnen onmogelijk zoveel tijd investeren in kinderen als dat wij dat kunnen. Ouders zijn tevreden en vragen soms zelfs al of de barnehage niet even met “één van die twee” van dat team kan bellen om om hulp te vragen. De man van de gemeente die verantwoordelijk is, ziet het belang van het voortzetten van het project ook duidelijk (nadat we hem een poosje zelf een soort van gestalkt hebben…). Nu is het dus de vraag of de politiek geld wil vrijmaken om hiermee door te kunnen gaan. Hopelijk wordt daar snel wat meer duidelijk over, want we willen allebei hartstikke graag doorgaan met ons werk. Maar eerlijk is eerlijk, we kijken ook allebei om ons heen naar vacatures. Mocht er iets leuks voorbij komen met meer zekerheid, dan solliciteren we.

Maar voor nu werken we gewoon lekker verder. Afgelopen week hebben we ’s avonds een cursus verzorgd voor het personeel van een barnehage en morgenavond doen we dat opnieuw in een andere barnehage. Twee weken terug hebben we een ouderavond verzorgd en dat doen we over twee weken opnieuw. Zo timmeren we dus leuk aan de weg en gaat mijn Noors nog steeds met sprongen vooruit.

Mijn baas vraagt regelmatig of ik het niet te druk heb en of ik de stress van het werk wel aan kan. Dan moet ik echt mijn lach inhouden, want de werkdruk die ik nu ervaar is op geen enkele manier te vergelijken met hoe dat in Nederland was. Als mijn baas twee weken in mijn oude baan had gewerkt, was ze overspannen opgenomen in een kliniek denk ik. En zij niet alleen, want ze zijn hier echt niet gewend te werken zoals ik dat gewend was. En gelukkig maar, want dit is een stuk beter voor je gezondheid en humeur kan ik je verzekeren. Ik heb zo goed als nooit meer werkdingen waar ik ’s avonds (of ’s nachts) nog over lig te piekeren en ik heb bijna nooit het gevoel dat ik mijn werk niet af heb. Dat bevalt UITSTEKEND.

We verheugen ons er op dat eind maart mijn ouders weer op bezoek komen. Ze komen kijken hoe we er nu bijzitten, in het fraaie Breim. We moeten allebei wel gewoon werken, maar gelukkig zijn ze er ook een weekend, dus tijd zat om samen leuke dingen te ondernemen. En nu het ’s avonds langer licht is, geeft dat ook weer mogelijkheden om na het werk wat te gaan doen. Als zij weer vertrokken zijn, gaan we twee dagen later zelf met de auto op pad richting Deventer. Daar verheugen we ons ook enorm op. Het lijkt ons heerlijk om weer een weekje in “ons” stadje te zijn en de mensen te zien waarmee we afgesproken hebben. Een leuk vooruitzicht!