På tur: Runde!

Vanochtend zijn we vroeg vertrokken naar het eiland Runde. Dat ligt op een kleine 3 uur rijden bij ons vandaan en is beroemd om de vele zeevogels die er van april tot en met juni nestelen. Tijdens een koffiestop onderweg, zagen we een schip van de Hurtigruten onder de brug doorvaren. Een fraai gezicht! 

Eenmaal op Runde, zijn we eerst op de camping gaan vragen of er die dag ook een boottocht zou zijn, want vanaf het water zie je de kolonies met vogels natuurlijk beter. Runde is namelijk een soort rots, die hoog uit het water oprijst. De vogels zitten dus op de kliffen en zonder halsbrekende toeren uit te halen, zie je die niet goed vanaf boven. Helaas was het wat guur weer en zei de man van de camping dat er geen boottocht gepland was, maar voor de zekerheid lieten we toch ons telefoonnummer achter.

Wandelschoenen aan, rugzak vol proviand mee, fotocamera om de nek en hup.....onze klim naar boven begon. En een klim was het, jemig! Maar eenmaal boven waren de uitzichten fantastisch en zagen we de nodige vogels. Vooral Skua's lieten zich volop zien. Vanaf de kliffen zagen we papegaaiduikers, alken en Jan van Genten. We waren eigenlijk op een verkeerd tijdstip op de kliffen, want de meeste vogels zijn overdag op zee en komen pas 's avonds aan land. Maar ach....wat we zagen vonden we schitterend.

En toen ging iets na 14.30 uur de telefoon met het leuke nieuws dat er om 16 uur tóch een boottocht zou gaan. Het weer was opgeklaard en er waren nog een paar mensen die wel het water op wilden. Wij begonnen dus aan de wandeling terug en het ritje naar de haven. Els nam voor de zekerheid maar een Primatourtje en dat was maar goed ook, want er waren flinke golven en ons bootje leek af en toe meer op een Eftelingattractie dan op een bootje. 

Maar de boottocht bracht ons inderdaad dicht bij de vogels die op zee aan het vissen waren en de rotsen waar de Jan van Genten op nestelen. Dat laatste was een spectaculair gezicht, al was er een reëel risico op een reuzenflats op jas/broek/haar/gezicht/fotolens en in een van bewondering openstaande mond. Gelukkig ontkwamen wij aan het vuurpeloton van boven. 

De vogels (vooral papegaaiduikers en alken) die op zee aan het vissen waren fotograferen was zo goed als onmogelijk, vanwege de hoge golven en de beweging van het bootje. We hebben veel zee en lucht en wazige vlekken gefotografeerd. Als je goed kijkt op de foto die alleen zee lijkt, zie je de enige papegaaiduiker die ons een foto gunde. De rest vloog weg of dook onder. Koddige vogels om te zien, maar rampzalig om te fotograferen op zee. 

Toch laten we de foto's maar gewoon voor zichzelf spreken! Enjoy! 

Bezoek!

Jullie hebben lang moeten wachten op een vers blogje, maar hier is ‘ie dan toch! Neem er even een kop koffie, dan wel thee, dan wel een glas wijn bij, want het is een lang verhaal geworden, met flink wat foto’s (die overigens vooral gemaakt zijn door onze gasten, waarvoor dank!).

De vorige keer eindigden we met een foto van de “paas” narcissen in onze achtertuin. Gelukkig kwamen we er op tijd achter dat ook in de aanloop naar Pasen alles hier rustig een paar dagen dicht is. Els was op de woensdag voor Pasen om 12 uur al klaar met werken en ook de garage waar we onze spijkerbanden die dag lieten verwisselen voor de zomerbanden sloot om 14 uur de deur. Witte donderdag en Goede vrijdag waren alle winkels en bedrijven hartstikke dicht. De zaterdag voor Pasen waren er aangepaste openingstijden. Je moet hier dus het boodschappen doen rond de feestdagen goed plannen…..

De zaterdag voor Pasen gingen we op pad richting Ålesund, om Wendy en Robert van het vliegveld te halen. Dat is op zich maar zo’n 170 kilometer rijden, maar omdat je twee ferry’s moet nemen en lang niet overal 80 km/u mag en kunt rijden, doe je daar toch ruim 3 uur over. Gelukkig is het een schitterende route en vinden we het allebei leuk om hier auto te rijden.

Het was fijn om Wendy en Robert door de schuifdeuren van het vliegveld te zien komen en een echte Noorse “klem” te kunnen geven. Ze hadden natuurlijk bij ons vertrek uit Nederland al wel gezegd dat ze zouden langskomen, maar dat ze het ook écht doen is super! Het was ook leuk om te merken dat het niet al te lang duurde voor we in het gebruikelijke geouwehoer vervielen dat we in Nederland gewend waren. ;-)

Bij aankomst thuis werden alle Nederlandse waren die ze voor ons hadden meegebracht uitgestald. Pindakaas, drop, appelstroop, rookworst, satésaus, drank en een lading vispilkers. Die drank ging meteen open en Robert vertrok naar buiten om foto’s te maken van de zonsondergang, die vanuit ons huis eigenlijk elke dag schitterend is.

De volgende dag hadden we (na het paasontbijt) geen zin in een overvol programma, maar Wendy en Robert hadden wel zin om in de sneeuw te wandelen. We vermoedden dat op de Utvikfjellet nog wel sneeuw zou liggen, dus vertrokken we die kant op. Na een stop bij het werk van Els, waar Wendy uiteraard nieuwsgierig naar was, reden we de berg op en warempel…..er lag nog sneeuw…..een beetje. Omdat die rare Noren met Pasen persé op de lange latten willen staan, was het een drukte van belang op de Utvikfjellet. Het was grappig om te zien hoe ze probeerden te profiteren van elk stukje met sneeuw dat er nog te vinden was. Alleen op grotere hoogte lag écht genoeg sneeuw, maar zover zijn wij niet gegaan.

Na het wandelen hebben we een koffiestop gehouden op een parkeerplaats. Inmiddels zijn we volgens goed Noors gebruik gewend om zelf een kan koffie en wat lekkers erbij mee te nemen en een mooi plekje op te zoeken om dat te nuttigen. De pogingen om daar een eerste groepsfoto te maken, waren hilarisch, want we hadden geen idee of de afstandsbediening van de camera van Wendy het deed. Nou….hij deed het zoals je ziet.

Daarna hebben we (lang) gevist in de buurt van Utvik. We hadden een schitterend plekje gevonden, waar de vissen letterlijk uit het water omhoog sprongen. Maar eh….bijten ho maar. Vooral Robert verheugde zich toch wel erg op het vangen van een vis, dus die wilde doorvissen tot hij er één had. Zelfs toen hij er maar liefst twee achter zijn pilker aan zag zwemmen, wilde hij niet opgeven. Maar inmiddels was het al best laat geworden en hadden we ook trek gekregen. Vervolgens bedachten we dat we ook best beneden aan het fjord konden gaan barbecueën in plaats van bij ons op het terrein. Zo gezegd zo gedaan. Terwijl Robert volhardend bleef proberen om een vis aan de haak te slaan, legden we de barbecue toch maar vol met het vanwege een vooruitziende blik gekochte vlees. Genieten van de zonsondergang, hebben we, tot we bijna veranderd waren in ijsblokjes, heerlijk aan het fjord zitten barbecueën.

De volgende dag hebben we een mooie tocht naar Kalvåg op Bremanger gemaakt. Daar hebben we superlekker gegeten op het terras. Vissoep voor Robert en Els, gestoofde mosselen voor Wendy enne…..en hamburger met friet voor Hennie.

Dinsdag moest Els werken en zijn Robert en Wendy samen op pad gegaan in een huurauto. Hennie heeft die dag met de hulp van de voor ons inmiddels onmisbare hulptroepen Femke en Venise de boot in het water gelegd. ’s Middags zijn ze gaan varen en Laura (waarmee Hennie eigenlijk huiswerk voor de Noorse les moest maken) ging ook mee. En die takelde dus zonder pardon een enorme gul (dat is een kabeljauw onder de 60 cm.) het fjord uit! Ze had nog nooit gevist! Die avond ging dus wederom de fik in de barbecue en dit keer aten we met maar liefst 7 personen wél zelf gevangen vis.

De volgende dag gingen Wendy, Robert en Hennie opnieuw het fjord op en slaagden ze erin om twee mooie vissen te vangen. Robert ving een gul die nog groter was dan die van de dag ervoor en Hennie ving een mooie schelvis. Robert mepte ze dood, Wendy en Robert haalden samen de ingewanden eruit, Wendy ontschubte ze en Els fileerde ze ‘s avonds. En Hennie? Die keek de andere kant op en vond het allemaal maar een beetje zielig en eng.

Donderdag zijn we naar de Briksdalsbreen geweest en daarna nog een kleine twee uur wezen varen en vissen. Helaas zonder vangst, maar het was een genot om met zo’n lekker weer de hele dag buiten te zijn. Er was wel even een momentje waarop het leek dat Robert wéér een dikke vis te pakken had…..Els stond al klaar met de “hamer”…..Wendy met het schepnet……maar helaas…….

En vrijdag vond de grote wisseltruc plaats. Hennie bracht Wendy en Robert weer naar Ålesund en pikte Barbara daar op. Zij kwam om 16.30 aan en Wendy en Robert vertrokken om 17 uur met hetzelfde toestel. Goed geregeld!

Hennie en Barbara hadden mazzel met de ferry’s, dus rond 20 uur waren ze weer hier. Het was ook fijn om Barbara weer te zien en ook zij had een flinke lading Nederlandse waren voor ons meegenomen. Dit keer ook wat nieuwe kleren voor Els, een DVD serie voor Hennie en een schitterende, gebreide Dr. Who muts voor Hennie. Na het uitpakken van alle spullen die voor ons waren, was één koffer zo ongeveer leeg. Maar blij dat we er mee zijn!!!

De volgende dag zijn we naar een marktje in Stardalen geweest. Dat ligt op ongeveer 45 minuten rijden hier vandaan. Het was een marktje met lokale kunstenaars, maar ook lokale etenswaren. En de door de bewoners van Stardalen zelfgebakken taarten konden we niet weerstaan! Ook tikten we er voor een leuk prijsje twee reuze retro stoeltjes op de kop. In Nederland zouden we die nooit gekocht hebben, maar in onze TV kamer passen ze uitstekend bij de bruine leren bank, de bij Ikea gekochte kussentjes en de houten muren. We zijn er helemaal blij mee! Puk en Odin trouwens ook, want die zijn er niet uit weg te slaan!

De volgende dag zijn we gaan varen en vissen. Dat liep wat anders dan gedacht. Els had een vis aan de haak, maar verloor die bij het ophalen. Maar tot overmaat van ramp hield de motor van de boot ermee op toen we héél ver bij Sandane uit de buurt waren. Gelukkig wisten we dat Eelco en Thea ook op het fjord aan het varen waren en we hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten. Nadat Hennie de motor nog even aan de praat kreeg en een stuk richting Sandane gevaren was, hield de motor er écht, definitief en helemaal mee op. Meer dan een enkel tikje kwam er niet meer uit. Gelukkig wilden Eelco en Thea ons wel met hun boot naar het haventje slepen aan hun kant van het fjord bij Rygg. Daarna heeft Thea ons naar onze auto gebracht die natuurlijk bij de haven in Sandane stond. Daar besprak Hennie het probleem met de eigenaar van de haven, die meteen aanbood om onze boot te gaan ophalen en naar z’n eigen plekje te slepen. Echt heel aardig!

En zo liep de dag anders dan gedacht. Het was een raar gevoel om midden op het fjord te zitten en de motor niet aan de praat te krijgen. Je denkt dan toch enigszins nerveus: “en nu???”. We hebben wel een peddel, maar die afstand was onmogelijk te overbruggen met peddelen. Maar je voelt je knap klunzig als je aan zo’n touw achter een andere boot aandrijft, al was het natuurlijk wel heel erg fijn dat ze ons kwamen helpen. En natuuuuuuurlijk had Thea (die niet vies is van een fijne portie leedvermaak op z'n tijd) al meteen een fraaie foto van het gesleep op facebook geplaatst! Dat leverde Els op het werk de volgende dag meteen een paar grappige opmerkingen van collega’s op.  

Gelukkig ligt het bootje nu weer op z’n eigen plek, maar we hebben geen idee wat er aan de hand is. Als Hennie weer thuis is, vraagt ze Runar (onze huisbaas) om er een keer naar te kijken. Die heeft veel verstand van motoren, dus hopelijk krijgt die ‘m aan de praat. Zo niet, dan duimen we maar dat het niet een al te duur grapje gaat worden. De motor is best oud, dus veel geld willen we er niet meer aan verspijkeren. Maar het kan net zo goed de accu of het contactslot zijn. Afijn, we wachten af. En we kopen een tweede peddel, want dan komen we in zulke situaties toch wat verder denken we. Het is wel heel erg sneu voor Hennie, want die is helemaal in haar element in het bootje. Ze straalt gewoon als ze aan het varen is. We noemen haar plagend kapitein Sieslo. Alleen de grijze baard ontbreekt en de boot vol zingende kinderen laden mag niet van Els. Die heeft meer dan genoeg aan dat kleine grut op haar werk.

Afgelopen maandag zijn Barbara en Hennie met de Clio naar de souvenirwinkel in Skei gereden. Barbara wilde even oefenen met het hier in de bergen rijden, want in de dagen die zouden volgen, stond natuurlijk de lange rit terug naar Nederland op het programma. En dan is het wel handig dat je al een beetje gevoel met de auto en het rijden in een andere omgeving hebt.

Dinsdagochtend rond 6.50 was het dan zover. Hennie en Barbara stapten samen in de Clio en vertrokken voor een rit van 3 dagen naar Nederland. De eerste etappe bracht ze naar Oslo. De tweede naar Kristiansand, waar Barbara een poosje gewoond heeft. En gisteren zijn ze met de boot van Kristiansand naar Hirtshals gegaan en daarna zijn ze doorgereden naar Hardenberg, waar Barbara woont.

Vandaag heeft Barbara Hennie afgezet in Deventer, waar ze een week blijft. Daarna is ze een weekend bij Liesbeth en René en daarna komt ze op 12 mei weer naar huis. Ze verheugde zich er erg op om weer naar Nederland te gaan en om de mensen die ze mist weer te zien. Els had graag mee willen gaan, maar dat gaat niet vanwege haar werk. En bovendien is het vanwege de “medische” verzorging die onze katten nodig hebben, niet handig om ze zo lang aan de zorgen van iemand anders over te laten. Maar gek is het wel, om voor het eerst sinds we hier wonen zo lang niet bij elkaar te zijn. We zijn ook heel benieuwd wat het met Hennie doet om in Nederland te zijn. Hopelijk levert het nieuwe energie om hier verder te gaan en vergroot het niet het gevoel van heimwee. Dat is iets waar Els zich wel zorgen over maakt, want die heeft hier al veel meer haar plek gevonden dan Hennie. We zullen zien……

En verder heeft Els volgende week taalcursus, klubb en gaat ze met een aantal collega’s vrijdag en zaterdag naar Kalvåg voor een (hopelijk) gezellig uitje. Maandag heeft ze een sollicitatiegesprek bij een soort begeleidingsdienst voor kinderen en jongeren (PPT heet dat). Ze heeft op meerdere vacatures gesolliciteerd (waaronder bij de barnehage waar ze nu werkt), maar deze vacature lijkt haar wel heel erg leuk. Ze gaat zich dus zondag goed inlezen en voorbereiden en hopelijk maandag een goed gesprek voeren.

Tot slot nog even twee foto’s van onze Puk, die vreselijk nieuwsgierig was naar de twee vissen die uit de krat tevoorschijn kwamen. Die ene kreeg een paar likken, maar die andere was wel HEEL erg groot en eng……

Wendy, Robert en Barbara: heel erg bedankt voor jullie bezoek, de meegebrachte spullen en vooral de ouderwetse gezelligheid. We hebben superveel mazzel gehad met het stralende weer in de tijd dat jullie hier waren, want inmiddels is het een stuk kouder, grijzer en gisteren dwarrelden er zowaar een paar verdwaalde sneeuwvlokken naar beneden! 

En wat betreft de blog: tot de volgende keer!