Sara en gezinsuitbreiding

Ze wil er zelf het liefst niks van weten, maar op 23 augustus jongstleden heeft mijn lieve Hennie toch echt de gedenkwaardige leeftijd van 50 jaar bereikt. Omdat ik wist dat ze dat het liefste zou willen vieren met familie en vrienden in Nederland, had ik al maanden terug een verrassingsreisje naar Nederland geboekt. Toen dacht ik nog dat ik dat geheim kon houden tot de dag dat we zouden vertrekken, maar dat is niet gelukt. Ergens in het voorjaar had Hennie het namelijk over haar verjaardag en vertelde dat ze helemaal geen zin had om die hier te vieren, omdat de mensen die ze er graag bij zou willen hebben, er toch niet bij konden zijn. Dikke tranen. Nou ja….toen heb ik dus verklapt dat ze haar verjaardag wél in Nederland ging vieren. Nog meer dikke tranen, maar nu van blijdschap en opluchting.

Terwijl de datum van vertrek naar Nederland naderde, werden er al wel wat meer details onthuld. Er werd regelmatig gepolst of ik er toch wel aan had gedacht om die en die uit te nodigen, of ik er wel aan had gedacht dat nichtje N glutenvrij moet eten, enzovoort. Zelf onthulde ik af en toe ook wat details, zoals dat we in Deventer zouden verblijven en dat het feestje een middag- en avondgedeelte had.

Op 21 augustus vertrokken we met het vliegtuig vanaf Bergen naar Amsterdam. Na aankomst gingen we met de trein naar Deventer (vrijdagmiddagspits…..weer iets dat we écht niet missen…..) en daar aangekomen moesten we een klein stukje lopen naar de B&B in de Walstraat. Mijn voorstel om lekker Thais te gaan eten, werd resoluut naar de prullenbak verwezen. Een patatje oorlog met een frikandel speciaal moest het worden. Vooruit dan maar….de bijna-jarige job bepaalt tenslotte. Het was heerlijk zomers weer, dus niet lang na de vette hap belandden we op een fijn terras op de Brink. Speciaal biertje, bitterballen en oude kaas…..we waren weer thuis!

De volgende ochtend konden we nog mooi even de stad in voor wat inkopen. Mijn ouders waren ook al op tijd naar Deventer gekomen en die hadden ons natuurlijk in no time gevonden in de winkel waar ik graag kleding koop. We hebben met zijn vieren lekker geluncht, samen de laatste dingen gekocht, nette pak gestreken, omgekleed en op naar de feestlocatie. Dat was DOK H2O in het havenkwartier, de gelegenheid waar we ook ons afscheidsfeestje hadden gegeven voor vertrek naar Noorwegen.

Voor het middaggedeelte waren familie en naaste vrienden uitgenodigd. Tuurlijk begonnen we met taart, die we heerlijk buiten op het terras konden opeten. Ergens halverwege de middag heb ik een filmpje laten zien met daarop onze vrienden die hier wonen, zowel Noorse als Nederlandse. Ik had ze gevraagd om een felicitatiefilmpje op te nemen en naar mij te sturen. Ik had vervolgens al die filmpjes aan elkaar geplakt en het resultaat was een film van ongeveer 12 minuten met de meest uiteenlopende felicitaties. Laura en Pier hadden een heel lied geschreven en een Sara gemaakt, Trienke en Ate hadden samen met hun meiden bij ons huis een hilarisch filmpje opgenomen terwijl wij in Ålesund onze nieuwe auto aan het ophalen waren, buurvrouw Raghnild had een soort begrafenisfilmpje gemaakt omdat er toch werkelijk niets in de wereld erger is dan 50 worden en ook de kinderen van de klas waar Hennie vorig jaar werkte feliciteerden haar op geheel eigen wijze. Superleuk! Hennie vond het geweldig. Missie geslaagd.

In het zaaltje dat we tot onze beschikking hadden stond een leuk gemaakte Hennie/Sara pop. Tot laat in de avond bleef onduidelijk wie deze gemaakt hadden, maar het bleken de buurmeiden uit de Oudegoedstraat te zijn geweest. Knap gemaakt! Van mijn ouders kreeg Hennie een unieke pet, met “kapitein Sieslo” erop geborduurd. Ook superleuk! Die gaat op tijdens het varen!

In de avond kwamen nog meer familie, vrienden en natuurlijk onze lieve buren uit de Oudegoedstraat. Wat was het fijn om zoveel mensen weer even gezien en gesproken te hebben. Even “opladen” in Nederland doet ons altijd goed.

De volgende dag vertrokken we rond de middag naar ons hotel bij Schiphol. We overwogen om nog een staartje Sail mee te pakken, maar kozen toch voor het strand van Zandvoort aan Zee. Daar hebben we even lekker uitgewaaid en ontzettend lekker gegeten in een strandtent. En toen zat het er op, want op maandagochtend vertrokken we weer op tijd naar Bergen.

Bij thuiskomst bleek dat de pop die Laura en Pier in hun filmpje gebruikt hadden, pontificaal voor onze deur was gezet. En zeg nou zelf…..je ziet geen verschil! Binnenkort komt er uiteraard nog een feestje voor onze vrienden hier, maar eerst reizen we volgend weekend wéér naar Nederland om een verjaardag te vieren. Dit keer de 65^ste van mijn moeder. Dan zien we weer een deel van mijn familie en daar verheugen we ons natuurlijk ook op!

Toen we net een beetje van ons bliksembezoek aan Nederland bijgekomen waren, hoorde Hennie wat piepen in de schuur die grenst aan onze garage. Die schuur is van onze huisbaas en mogen wij niet gebruiken, maar ja……we moesten natuurlijk wel even onderzoeken waar dat gepiep vandaan kwam. Nou…..van vijf hele schattige kleine kittens dus. Oeps. Er zaten er drie beneden en twee op een zoldertje. Na wat op internet gezocht te hebben, kwamen we tot de conclusie dat ze een week of drie oud zijn. Oogjes waren open, oortjes stonden omhoog en ze konden al lopen. Nou ja….rond wiebelen eigenlijk.

Omdat we weten wat de Noorse oplossing is voor een dergelijke vondst (in elk geval hier in het boerengebied waar we wonen), besloten we niks tegen de huisbaas te zeggen. Na wat sms contact met de plaatselijke dierenarts, besloten we maar om ze aan mensen te laten wennen en tam te maken, zodat we ze als ze drie maanden zijn kunnen weggeven. We hadden het vermoeden dat mamapoes de zwart/witte zwerfpoes is, die al vanaf dat we hier wonen rond het huis struint. En dat vermoeden klopte, want de ochtend nadat we ze gevonden hadden, lag zij ze te zogen.

Mamapoes is deels Noorse boskat denken we en dus hartstikke mooi. Maar het is echt een zwerfkat, dus vreselijk mager en bang voor ons. Na de eerste dag, ontdekten we al dat ze bezig was de kittens te verplaatsen naar een gevaarlijke plek. De schuur is dicht en veilig, maar ze had ze verplaatst naar een gedeelte bij een open deur. Omdat het hier stikt van de vossen, leek ons dat een slecht idee. We hebben dus de schuur zodanig gebarricadeerd dat zij er wel in en uit kan, maar een vos er niet in kan komen. Daarnaast zijn we haar gaan voeren op een vaste plek en hebben we een doos met een zachte handdoek neergezet. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en mamapoes en kittens liggen veel in die doos en blijven in de buurt van de plek waar we ze voeren. Mamapoes is nog wel wat angstig, maar tolereert zonder probleem dat wij de kittens oppakken en aaien (wat we natuurlijk volop doen). Als we de schuur binnenkomen, komt ze al naar de voerbakjes geslopen. Ze gromt en blaast af en toe, maar doet ons niks.

Gelukkig heeft Hennie een nichtje in Nederland die kattenspecialist is, dus die vragen we zo nu en dan om raad. Ze zei dat het het beste is om ze in huis te nemen, maar dat is niet echt een optie. Ten eerste krijgen we mamapoes nooit zover dat ze dat doet en ten tweede hebben we natuurlijk onze Puk, die dat helemaal niet grappig zou vinden. We gaan nu een paar keer per dag bij ze zitten om ze te voeren en knuffelen en als ze iets ouder zijn, nemen we ze wel af en toe mee naar binnen. Ze komen uit zichzelf naar ons toe en vinden het prima om opgepakt te worden. Dat tam maken gaat dus vast wel lukken en de twee grijze kittens zijn zelfs al gereserveerd! En zeg nou zelf….schattiger bestaat toch niet!

Nog twee zwarte kittens en een zwart/witte kitten te gaan dus! Want hoe leuk en schattig ze ook zijn, we denken niet dat we er zelf een houden. We overwegen namelijk om een hondje te nemen als onze Puk er niet meer is. Die mag uiteraard in alle rust haar oude dag bij ons slijten en hopelijk gaat ze nog heel lang mee. Maar Puk en honden is een slechte combi, dus zolang Puk er is, komt er geen hond. En een nieuwe kat en een hond vinden we wat veel van het goede. Maar goed, we zijn al wel erg verliefd geworden op de zwart/witte kitten (die de boskat genen van mama heeft), dus of we het vol gaan houden om er geen te houden……de tijd zal het leren. Gelukkig hebben we nog tot eind oktober om ervan te genieten en ze op te voeden. 

Full house en een nieuwe bil

Een nieuwe bil?!?!?! Dat zullen we meteen even ophelderen, bil is auto in het Noors. :-) We hebben gisteren namelijk een andere auto gekocht. 

De rode Suzuki heeft een lekke koppakking en het kost erg veel geld om die te laten vervangen. Eigenlijk meer dan de auto waard is. Bovendien wilden we eigenlijk al een tijdje een auto met een trekhaak, zodat we zelf ons bootje kunnen vervoeren. We geloven niet dat Eelco het heel vervelend vindt om ons daar telkens mee te helpen, maar het is toch fijner om het gewoon zelf te kunnen doen. Het is toch al gauw een paar keer per jaar dat je met de aanhanger moet rijden, kijk maar:
Voorjaar: bootje ophalen > bootje in de fjord leggen > aanhanger terugrijden.
Najaar: aanhanger naar de fjord rijden > bootje uit de fjord halen > bootje inleveren voor onderhoud aan de motor > bootje ophalen en weer stallen.

Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, we besloten om op zoek te gaan naar een andere auto. Ik had er op de Noorse marktplaats een aantal gevonden die ik wel interessant vond. De eisen waren dat de auto nog minimaal een jaar was goedgekeurd, bij een garage of autohandelaar stond (niet bij een particulier), garantie had en uiteraard de boot kon trekken. Liefst van na 2005, benzine, handgeschakeld en minder dan 200.000 km op de teller. De keuze was reuze en dus vroeg ik de vader van Jack om hulp. Die weet veel van auto’s namelijk. Ik stuurde hem een aantal linkjes door van auto’s, waaronder een Toyota RAV4 uit 2002 met 187.000 km op de teller. En ondanks dat de andere auto’s een stukje jonger waren dan deze en minder kilometers op de teller hadden, was het voor hem een uitgemaakte zaak dat we moesten gaan voor de Toyota. Hij gaf een aantal argumenten, waardoor al onze twijfels werden weggenomen en we voor deze auto kozen. Hij stond in Haugesund, toch al gauw een dikke zes uur rijden, maar daar wilden we ons niet door laten tegenhouden.

Twee dagen later kwam er een andere Toyota RAV4 online, zelfde bouwjaar, minder kilometers op de teller (144.000 namelijk), meer toeters en bellers erop én….in Ålesund, “maar” 3,5 uur rijden bij ons vandaan. Vorige week maandag gebeld, afspraak gemaakt voor gisteren en ‘m een dag later al onder voorbehoud moeten kopen, omdat er inmiddels meerdere belangstellende zich hadden gemeld bij de garage.

Dus reden we gisterenochtend op tijd naar Ålesund en aangekomen bij de garage kregen we meteen de sleutels voor een proefrit. Niks papieren invullen, niks “ben jij eigenlijk wel echt die Els van de telefoon”, nee hoor……sleutels krijgen en de weg op met dat ding. Eerst hebben we op een parkeerplaats allerlei zaken gecontroleerd. Hennie had een checklist op internet gevonden met een heleboel dingen die je zelf kan controleren als je een occasion koopt. Zoals bijvoorbeeld: “trek rustig op in de vijfde versnelling, de auto moet meteen blokkeren, zo niet dan is ??? (ben ik al weer vergeten) kapot”. De meest gekke dingen hebben we geprobeerd, maar de auto doorstond alle testen glansrijk. En hij reed nog eens heerlijk ook. Natuurlijk heeft ‘ie hier en daar een krasje of een klein deukje, maar daardoor kon ik mooi nog een stukje van de prijs afkletsen. Er ontbraken twee dopjes bij de ruitenwissers en een schroef in de wielkast, maar die worden opgestuurd en zetten we er zelf wel in.

En dus zijn we nu de blije eigenaars van een zwarte Toyota RAV4 4WD uit 2002. Hij lijkt op de foto’s veel groter dan hij is hoor (hij is namelijk net zo lang als de Suzuki), maar het is een mooie, robuuste, hoge bak die heerlijk rijdt. Hij heeft piggdekk banden voor de winter die zo goed als nieuw zijn en ook de zomerbanden kunnen nog een paar jaar mee. Er zit een motorwarmer in, zodat je in de winter (als je wilt) de motor kunt voorverwarmen voor je ‘m start. Er zit ook een verwarmding in voor de binnenruimte, zodat je ook die kunt voorverwarmen. Allebei werken ze op “gewone” stroom uit een “gewoon” stopcontact, dus je hoeft er de auto niet voor te starten. En er zit drie maanden garantie op, die je kunt inwisselen bij elke Toyotadealer in het land. Dat is natuurlijk ook wel prettig, want als er dan wat mee is hoeven we niet helemaal terug naar Ålesund. Dus ja….we zijn er heel blij mee en we hopen dat we er lang plezier van gaan beleven! En we vinden het een plaatje om te zien hoor, dat ook.

En dan hebben we de afgelopen tijd ook nog bezoek gehad! Op woensdag 5 augustus kwamen aan het eind van de middag Sander, Bianca, Meike en Kees hier aan. Die hadden er al een mooie tijd in Zweden en Noorwegen opzitten, voordat ze voor een aantal dagen bij ons kwamen bivakkeren. En het waren hartstikke leuke dagen! Natuuuuuuurlijk werd er gevaren en gevist! Kees ving zelfs een forel. Die hadden we nog niet eerder gevangen! Verder viel de vangst nogal tegen, dus ik moest na het werk even drie makrelen halen in de supermarkt, zodat we ’s avonds genoeg te roken en daarna te eten hadden.

De eerste avond werd de doos met Risk uit de kast gehaald. De mensen die dat nog nooit hadden gespeeld kregen deskundige uitleg en twee van die mensen wisten zelfs glansrijk te winnen. Ik de eerste avond en Bianca de laatste. Leuk spel, al duurde het me soms veeeeeeel te lang.

En alsof het nog niet leuk genoeg was met één familie "in the house", kwamen op zaterdag 8 augustus ook Remco, Suzan, Pam en Ot met een gehuurde camper ons terrein oprijden! Die hadden er al een enorme reis door Finland, Zweden en Noorwegen opzitten en kwamen nu een dagje en nachtje bij ons kamperen. Zij hadden ook wel zin om te varen, maar met vier personen en de kapitein in het bootje is wat krap, dus we besloten deze excursie in twee delen aan te bieden. Eerst gingen Remco en Ot mee varen. In de tijd dat zij op de fjord waren, ging ik met Suzan en Pam even “de stad” in. En na een uurtje wisselden we. Helemaal prima.

De Risk-familie was die dag de hort op naar Geiranger en kwam pas aan het eind van de middag weer terug. Toen waren we dus met maar liefst 10 personen. Het weer was niet zo stralend dat we buiten konden eten, maar gelukkig gaat barbecueën in de garage ook prima! Grillmaster Sander toverde heerlijk geroosterd vlees op tafel en met wat stokbrood en salade erbij, is koken voor 10 personen dan een eitje.

De volgende ochtend hebben we een ontbijt verzorgd voor onze gasten en dat was een heel gezellige afsluiting van het bezoek van de camper-familie. Na het ontbijt vertrokken zij namelijk weer richting Oslo en daarna Nederland.

De Risk-familie bleef nog even, want die zondag stond raften op het programma. Dat kun je doen in Jølster, de buurgemeente van Gloppen. Bianca en ik offerden ons op om foto’s te maken in plaats van mee te raften. Iemand moet dat doen tenslotte. Na een instructie over alles wat er maar mis kan gaan (vandaar de serieuze snuiten), gingen Sander, Meike, Kees én Hennie het water op met hun leuke, Afrikaanse gids.

Bianca en ik reden met iemand van het bedrijf in de “bedrijfsbus” mee langs de hele route en we stopten op de spectaculaire punten. Dat was hartstikke leuk, want daardoor hebben we veel van de raftingkapriolen kunnen zien en fotograferen.  Voor ons allemaal was het een topdag, zowel voor de fotografen als de helden in de raft.

En de volgende ochtend/middag ging ook de Risk-familie weer verder. Zij vertrokken richting Bergen, waar ze op woensdag de boot naar Denemarken zouden nemen. Inmiddels zijn zij en de camper-familie weer thuis. We vonden het hartstikke leuk dat ze er waren! Bedankt voor al het meegebrachte lekkers, maar vooral voor de gezelligheid!

Geen bericht is goed bericht!

Leven ze nog? Ja hoor! Geen bericht is goed bericht klopt in dit geval als een bus. Het bijhouden van de blog is er de laatste weken simpelweg niet van gekomen, maar dat maak ik gewoon vandaag weer goed.

Zoals jullie in de vorige blog konden lezen moesten we plotseling ons huis in Reed uit. Inmiddels wonen we daarom niet meer in Reed, maar in Byrkjelo. Of zoals een goede vriend van Hennie stug blijft zeggen: Borculo. En eerlijk is eerlijk, als je het uitspreekt lijkt het nog wel op elkaar ook. De plek waar we wonen heet Stokke en dat is een verzameling van 7 huizen, waaronder twee veebedrijven. ’s Morgens worden we dus nogal eens gewekt door het geloei van de koeien van de buren, die een eindje verderop in de wei staan. En buiten hoor je geraas, waarvan Femke zich afvroeg of dat de E39 is die een stukje verderop loopt en waar we op uitkijken, maar nee hoor, dat is de waterval die schuin achter ons van de berg af komt. Het is echt een agrarisch gebied hier, want ik denk dat er minstens evenveel tractoren voorbij rijden als gewone auto’s. Eén van de kinderen waar ik mee werk vroeg onlangs waar ik woon. Toen ik antwoordde dat ik in Breim woon, riep hij uit “Bah! Papa zegt dat het daar naar poep stinkt!” En er zijn dagen dat ik zijn papa helemaal gelijk moet geven.

Maar we hebben niks te klagen hoor. In tegendeel, we voelen ons al meer thuis en op ons gemak in dit huis, dan we ooit gedaan hebben in het huis in Reed. Het is een ruim, licht en behoorlijk goed onderhouden huis, met een fraai uitzicht op het dorpje Byrkjelo en de omringende bergen. Binnenkort gaan we ons maar eens even netjes voorstellen aan alle buren, want dat is er door alle drukte nog niet echt van gekomen.

Vanaf 15 juli konden we het huis in en vanaf die dag zijn Hennie en ik al allerlei spullen gaan verhuizen met onze auto’s. Ons nieuwe huis en het oude liggen een kleine 10 minuten rijden van elkaar, dus dat ging prima. Wat we meteen konden opbergen in kasten (kleding en alles uit de keuken bijvoorbeeld), borgen we meteen op. Op de uiteindelijke verhuisdag, 22 juli, waren het dus vooral de wat grotere spullen die nog verhuisd moesten worden. En omdat we een topploeg hadden om ons te helpen, was het eigenlijk zo gepiept. Femke en Venise hielpen met hun grote bus, Ate en Trienke met hun aanhanger en Laura en Pier met hun spierballen. Die laatste twee hadden allebei nachtdienst gehad, dus ze waren wat pipjes, maar ondanks dat waren ze er om te helpen. En ik moet zeggen dat het echt heel erg fijn is dat we zo goed geholpen zijn, zowel in het zoeken naar een andere plek als het sjouwen. We wonen hier nu 1 jaar en 8 maanden en dat we in die tijd al zoveel mensen kennen die zich betrokken bij ons voelen is écht geweldig. En niet alleen betrokken voelen, maar ook de handen uit de mouwen steken om te helpen. Top!

Mensen die ons op Facebook volgen hebben de foto’s van ons huis al gezien, maar voor de anderen…..zo wonen we nu!

We hebben een knusse woonkamer en kunnen zowaar weer TV ontvangen. In Reed ging dat niet, omdat de antenne verkeerd gericht was. En degene die hier voor ons woonde stelde voor om het TV-abonnement te delen. Op één abonnement kun je vier programmakaarten gebruiken en op het abonnement van haar dochter waren er pas drie in gebruik. En dus mochten wij kaart nummer vier gebruiken en delen we de kosten door vieren. Uitstekend geregeld! En met onze ouwe Puk gaat het ook goed zoals jullie zien. Ze mauwt gelukkig niet meer zo heel erg als ze deed in het andere huis vanaf dat Odin dood was. Eigenlijk slaapt ze vooral, maar dat mag op haar leeftijd!

In de eetkamer staat een klein houtkacheltje, maar dat ding doet het als een tierelier en verwarmt eigenlijk ook de andere kamer, de keuken en de hal. Er zitten geen deuren tussen de hal, eetkamer en keuken, dus we zijn benieuwd hoe dat straks in de winter gaat. De eettafel hebben we zo gezet dat we naast elkaar kunnen zitten en dan allebei naar buiten kunnen kijken. Vanaf dag 1 in dit huis, hebben we daar ons ontbijtje genuttigd. Prachtig plekje.

De keuken is vrij nieuw en nog niet helemaal afgewerkt, dus daar moeten we onze nieuwe huisbaas nog even voor achter de broek aan zitten. Maar ach, alles doet het én……we hebben weer een afwasmachine!

Wat kun je zeggen over een hal…..niks. Zo ziet ‘ie eruit.

De badkamer is er een uit de categorie oudbollig, maar alles doet het en wie weet schilderen we ‘m binnenkort wel even wit.

In onze slaapkamer moet nog even iets met kleur aan de muur, want het is wel erg wit. Maar slapen doen we er heerlijk!

De logeerkamer is sinds maandag ook klaar. Onlangs had de Ikea een actie dat als je op een bepaalde zondag iets bestelde, het gratis werd thuis bezorgd. Normaal is dat schrikbarend duur namelijk. Een bed past niet in onze auto’s, dus hebben we dankbaar van de actie gebruik gemaakt om twee logeerbedden te bestellen. En afgelopen maandag werden ze keurig thuisbezorgd. Thnx Ikea!

In deze kamer staan wat kledingkasten en een bureau. En als we meer dan twee logees krijgen, kunnen we hier ook nog twee mensen parkeren.

Hier staan nog onuitgepakte dozen (waarvan sommige nog niet zijn uitgepakt sinds we uit Deventer vertrokken zijn…..) en het drumstel van Hennie. Nu maar hopen dat ze het in dit huis wél in elkaar gaat zetten en lekker gaat drummen, want dat is in de vorige twee huizen niet gebeurd.

Onder het huis zit een grote kelder, waarin je, zoals jullie zien, oneindig veel zooi kwijt kunt.

Bij de voordeur hebben we een soort overkapping, waardoor je droog buiten kunt zitten als de temperatuur goed is.

Naast het huis staat een garage en een oude (en godzijdank lege) kippenschuur. De garage heeft een slechte vloer, dus de huisbaas zei dat als we daar een auto in willen zetten, dat op eigen risico is. Dat doen we dus nog maar niet. Misschien de boot in de winter, want die is een stuk minder zwaar dan de auto’s.

Binnenkort moeten we bessen plukken, want rond het huis staan een aantal grote struiken met aalbessen en zwarte bessen. Dat wordt jam, sap, siroop en wie weet wat nog meer maken dus!

En de zomer is natuurlijk bezoektechnisch gezien ons hoogseizoen. Gelukkig hadden we tijdens de verhuisperikelen geen bezoek, maar daarvoor wel en ook aankomende week verwachten we weer mensen.

Een goede vriendin van Hennie, Liesbeth, kwam in juni een lang weekend logeren. Die twee hadden een hoop bij te praten, dus de tijd ging veel te snel.

Vervolgens kwamen in juli Nienke en Miranda logeren. Omdat Sandra en Herman al ruim vantevoren een reservering hadden geplaatst voor het tweede weekend in juli, zijn Nienke en Miranda in het weekend dat zij kwamen een mooi rondje van drie dagen door Jotunheimen gaan maken. Sandra en Herman hadden mazzel wat het weer betreft, dus ze zijn een hele dag gaan varen en vissen met kapitein Sieslo. Of het het hoogtepunt van hun vakantie was laat ik in het midden, maar ze hebben er wel enorm van genoten. 

En beide stellen hebben ervoor gezorgd dat onze voorraadkast weer goed gevuld is!

Toen Sandra en Herman vertrokken, kwamen Nienke en Miranda weer terug. Zij hebben ook een fijne tijd in Noorwegen gehad en voor tante Hennie was het heerlijk om Nienke een paar dagen om zich heen te hebben. En het zag eruit alsof dat andersom ook het geval was.

Volgende week verwachten we Sander en Bianca met de kinderen. Dat zijn oude buurtjes uit Deventer. En ook Remco en Suzan (studievrienden) met de kinderen komen één dezer dagen nog aanwaaien met de camper waarmee ze een rondreis door Finland, Zweden en Noorwegen maken. En verder verwachten we in september Marieke, Joey (de twee personen die Hennie in Nederland vanuit het PGB begeleidde) en Aukje (de moeder van Joey en oud-collega van Hennie). Ook mijn ouders zullen in het najaar wel weer langskomen om te zien hoe we nu wonen.

En in augustus, september en oktober hebben we zelf wat korte tripjes naar Nederland voor verschillende gelegenheden. Ook daar verheugen we ons op natuurlijk.

In juli hebben we nog een reuze gezellig weekendje in Bergen gehad met Laura en Pier. We ontmoetten elkaar op vrijdagmiddag in de stad, hebben heerlijk Indiaas gegeten en hebben daarna genoten van het concert van Sting. Dat was een feest van herkenning, want hij zong vooral bekende nummers uit de tijd van de Police en van hemzelf. Met Suzanne Vega in het voorprogramma was succes gegarandeerd.

Na het concert hebben we bij Laura en Pier op de hotelkamer nog een afzakkertje gedronken om te vieren dat zij een huis hebben gekocht! Het is een prachtig huis aan de fjord, waar zo goed als niks aan hoeft te gebeuren. Het lijkt een schot in de roos voor ze. En dan kunnen wij binnenkort ook eindelijk eens iemand helpen met verhuizen…..:-)

In Ålesund kwam half juli de tall ships race langs. Ondanks dat we moesten verhuizen, zijn we daar toch een dagje naartoe geweest. Het is tenslotte ook vakantie! In het programma had ik gelezen dat op zaterdag om 12 uur alle schepen de stad uit zouden varen en dat leek ons een mooi schouwspel. Dus vertrokken we op zaterdag vroeg richting Ålesund. We namen om 10.30 uur de snelboot de stad in en hoe dichter we bij Ålesund kwamen, hoe meer grote zeilschepen we passeerden. Met ons, verbaasden meer passagiers op de snelboot zich hierover, want ze zouden immers pas om 12 uur uitvaren. Aangekomen in Ålesund kwam er nog één zeilschip voorbij en dat was het dan. Raar. De dag van tevoren had Hennie Marit (die woont in Ålesund) een berichtje gestuurd en die kwam ook vol verbazing aanwandelen. Ze snapte er niks van, want ook zij had begrepen dat de schepen pas om 12 uur zouden uitvaren.

Terwijl we stonden te kijken naar alle schepen in de baai, vroeg ik aan een Noorse dame naast me of zij wist hoe het nou zat. Wat bleek, om 12 uur begon de race en dan zouden alle schepen, één voor één nog een keer langs komen varen. Aha…..zo zat het dus. Omdat het regende en we het ondertussen koud hadden gekregen, besloten we te gaan lunchen in een leuk tentje dat Marit goed kende. Daarna moest zij weg en het was leuk om haar weer even kort gezien te hebben. We vinden het jammer dat ze zo ver weg woont, want het is echt een hartstikke leuk mens. Maar goed, de zon brak voorzichtig door, dus Hennie en ik liepen opnieuw naar de baai en daar kwamen inderdaad de schepen redelijk dichtbij voorbij gevaren. Er lag een groot marineschip in de baai dat bij elk passerend zeilschip een schot loste (in de lucht uiteraard), dus het was een mooi spektakel. Al met al een geslaagd dagje!

En ergens tussendoor zijn we ook nog onze naamgenoten in Lauvstad gaan bezoeken. Inmiddels lopen ze los op de berg, maar toen wij er waren stonden ze nog in een weiland verderop. Het is leuk dat Femke en Venise zoveel met de lammeren geknuffeld hebben, want daardoor komen die enthousiast naar je toe. En dat is natuurlijk optimaal genieten voor dierenvriendje Siesling. Na een geïmproviseerde, maar lekkere grillmaaltijd buiten (geen lam), gingen we weer naar huis. Altijd leuk om in Lauvstad te zijn! Jammer dat het niet wat dichterbij ligt.

Onze nieuwe bootmotor is ook een groot succes. We hebben nu al meer gevaren dan in het hele vorige seizoen. En jawel....ik kan ook sturen.

Hennie werkt deze hele week (van maandag tot en met zondag) met de jonge man waar ze persoonlijk assistent van is. Afgelopen maandag waren we uitgenodigd om te komen eten bij zijn moeder, die een oud collega van mij is. Zij wil graag dat Hennie meer met haar zoon gaat werken en ook een stukje verantwoordelijkheid van haar overneemt in het bepalen van een programma en het coachen van de anderen die met hem werken. Ze is nu met vakantie, maar als ze terug is gaan Hennie en zij daar afspraken over maken. Dat zou natuurlijk hartstikke mooi zijn, want Hennie kan best wat extra werk gebruiken nu de school is gestopt.

En in de vakantie zat in de post het mij al toegezegde vaste contract. Per 1 augustus ben ik dus voor 100% vast in dienst bij de kommune (gemeente) Gloppen. Of het project waar ik nu in werk op dezelfde manier door zal gaan is nog niet bekend, maar de behoefte aan mensen met de kennis en ervaring van Katrin en mij is hier blijkbaar zo groot, dat ze ons allebei vast in dienst nemen.

Met deze schattige foto van Hennie met Els sluit ik deze blog weer af. Ha det bra!