Zondag 14 februari was een gedenkwaardige dag. Niet vanwege
ene Valentijn, maar vanwege de zon! Op de plek waar we nu wonen, Stokke,
verdwijnt de zon eind oktober achter de bergen, om pas op 14 februari weer
tevoorschijn te komen. Op die dag piept hij een klein kwartiertje tussen de
bergtoppen door, om vervolgens voor de rest van de dag weer te verdwijnen.
Inmiddels is hij er natuurlijk al iets langer, maar pas vanaf april staat hij
zo hoog aan de hemel dat we ‘m bijna de hele dag hebben. Vanuit ons huis kijken
we op het dorp Byrkjelo en daar verdwijnt de zon in de winter niet. We hebben
dus regelmatig tegen elkaar gezegd: “Daar hebben ze een lekker winterzonnetje……stook
jij de kachel nog even wat verder op schat?” Jullie kunnen je niet voorstellen
hoe heerlijk het was om op die 14de februari naar buiten te gaan en
op de veranda in de zon een kopje koffie te kunnen drinken. Gek hoor, hoe je
ineens van zoiets kunt genieten.
Waar we ook erg van genieten, is dat onze buurman zo
vriendelijk is om met de tractor de sneeuw weg te schuiven. Want er is me toch
een hoop sneeuw gevallen in de afgelopen weken! Op een ochtend heb ik het
opgemeten en lag er maar liefst een laag van 75 centimeter op de auto.
Gekkenwerk. Langs ons huis loopt een weggetje naar een schuur. Die schuur is
van de bewuste buurman. Maar ondanks dat hij zelden naar die schuur gaat, komt
hij toch braaf sneeuw schuiven als dat nodig is. En behalve de weg, schuift hij
dan ook onze parkeerplaats schoon (mits er geen auto staat natuurlijk). En
zoals jullie op onderstaande foto’s zien, zijn we daar hartstikke blij mee.
Want vanaf de weg naar ons huis is toch gauw een meter of 50. En om dat ’s morgens
voor je naar het werk gaat schoon te moeten scheppen……nee bedankt. Van de
vorige bewoonster van dit huis begrepen we dat zij hem een pak wijn gaf aan het
einde van de winter als bedankje, dus die houden we er maar gewoon in. Voor dat
geschuif van hem hebben we wel een pak wijn over.
Overigens vertelde een collega een poosje geleden dat ze wat
problemen had met haar auto. Ze was een beetje gepikeerd geraakt, omdat de garage
had gezegd dat ze er niet meer mee mocht sneeuw ruimen. Dat zou slecht voor de auto zijn. Toen ik dus
nietsvermoedend vroeg of ze een schuif had die ze op haar auto kon monteren,
keek ze me nogal raar aan en legde haar manier van sneeuwruimen uit. Die manier
bestaat uit: een pad naar de autodeur graven, erin gaan zitten, starten, gas
geven en als een malle over je terrein scheuren om de sneeuw weg te
schuiven/blazen. “Zo ruimen we sneeuw in Breim”, zei ze. Oké dan…..die manier proberen
we maar niet even zelf uit denk ik zo.
En Puk? Puk heeft het niet zo op de sneeuw………
Sinds de vorige blog hebben we nog twee logés gehad! De
eerste heeft vier pootjes, is zwart en luistert naar de naam Molly. Molly is
één van de kittens die we in het afgelopen najaar verzorgd en opgevoed hebben.
Deze kitten hebben we het langste in huis gehad, dus die heeft een speciaal
plekje. Molly heeft een heel goed huisje gevonden bij een collega van me en
haar gezin. En toen die zeiden dat ze iemand zochten die op Molly kon passen in
de vakantie zeiden we uiteraard dat ze haar wel konden brengen. We hebben een
hoop lol om die kleine puber gehad. Ze deed haar uiterste best om vriendjes te
worden met onze ouwe Puk, die natuurlijk h-e-l-e-m-a-a-l niks van dat kleine
ding moest hebben. Puk heeft de hele week een zwarte schaduw gehad, want overal
waar Puk was, was Molly. Na twee dagen was Puk van haar kussentje verdreven en
lag mevrouw er pontificaal op…..
Gelukkig weet Puk dat er meer fijne plekjes in huis te
vinden zijn…….
De moeder van Molly loopt ook nog trouw rond bij ons huis en
ze woont nog steeds in de garage. Ze weet dat ze eten van ons krijgt, dus ze
komt zich vaak even melden als ze weer terug is van haar struintochten door de
buurt. Dat doet ze door te miauwen bij de voordeur, of als ze ziet dat wij haar
zien vanuit het keukenraam…..door ons “the look” te geven. Kijk maar.
De tweede logé was Jurgen. Jurgen is een goeie vriend van
Hennie en hij woonde met z’n gezin schuin tegenover ons in Deventer. Hennie had
zichzelf vrij gepland in de kleine week dat hij er was en die twee zijn samen
flink op pad geweest. Jurgen houdt erg van fotograferen (en kan dat ook heel
goed), dus die kon zijn lol op in het mooie sneeuwlandschap. Hennie weet
inmiddels de mooie plekken in onze gemeente goed te vinden, dus die heeft een
aantal fraaie rondritten met de Toyota verzorgd. Gelukkig is dat een hoge auto
met vierwielaandrijving, want ze zijn aardig van de gebaande paden afgegaan.
Volgens Jurgen zaten ze op een bepaald moment al bijna op een langlaufloipe
toen Hennie het tijd vond om toch maar eens te gaan keren.
Volgens mij hebben ze er allebei erg van genoten!
Ik vond
het ook leuk dat Jurgen er was, maar ik zat een beetje in de lappenmand. Een paar
dagen voordat hij kwam was ik ’s avonds uitgeleden en op mijn hoofd gevallen.
Niet eens heel erg hard, maar ’s nachts kreeg ik toch last van misselijkheid en
duizeligheid. Toch maar even naar de huisarts gegaan de volgende dag en jawel:
lichte hersenschudding. Ik kreeg meteen een ziekmelding voor de rest van de
week van hem en strikte orders om het heel rustig aan te doen. Geen inspanning
en zo min mogelijk TV, iPad, telefoon en lezen. “Je gaat een hele saaie week tegemoet”,
zei hij. Nou….dat klopte. Maar het hielp wel, want toen ik na die week weer aan
het werk ging, ging dat best goed.
Die eerste werkdag moest ik meteen naar Stryn. Het
tiltaksteam van de kinderbescherming waar ik nu voor 50% in werk, bedient
namelijk drie gemeentes: Gloppen, Nordfjordeid en Stryn. Ik heb twee zaken in
Stryn en dat betekent dat ik zo goed als elke maandag naar Stryn ga. Dat is
vanaf Sandane 70 kilometer en daar doe je een kleine anderhalf uur over. Een
prachtige route over de Utvikfjellet en langs de Nordfjord, maar goed…..op zo’n
dag besteed ik dus drie uur aan werkverkeer. Omdat het goedkoper voor de
gemeente is om een auto beschikbaar te stellen dan kilometervergoedingen uit te
betalen, hebben we vanaf vorige week de beschikking over een spiksplinternieuwe
Nissan Leaf. Inderdaad, een volledig elektrische auto. En omdat ik zaken heb in
de hele regio, kan ik altijd over de auto beschikken als het nodig is. De
anderen moeten zich aanpassen aan mijn schema. Goed geregeld!
Mijn baas riep vorige week maandag vol goede moed: “Els,
vandaag kun je met de Leaf naar Stryn!”. Toen vroeg ik eerst maar eens hoeveel
kilometer dat ding kan rijden op een volle batterij. Dat blijkt ongeveer 200
kilometer te zijn. Zou moeten kunnen zou je denken, ware het niet dat hij meer
verbruikt als je de berg op rijdt (en ik heb een aardige berg te overwinnen als
ik naar Stryn ga). Als je daarnaast ook graag de verwarming aan wilt hebben (bijvoorbeeld
omdat het hier hartje winter is) verbruikt hij nog meer stroom. “Misschien is
er in Stryn wel een oplaadstation”, zei hij toen. Ja dag….dacht ik, “misschien”?
We werden het erover eens dat ik gewoon met mijn eigen auto zou gaan en zou
uitzoeken of er een oplaadstation in Stryn is. Gelukkig bleek dat er te zijn,
dus morgen zet ik koers op Stryn mét de nieuwe auto.
Ik heb de Leaf al geprobeerd toen ik naar Nordfjordeid
moest. Dat is maar 22 kilometer van Sandane, dus dat durfde ik wel aan. Het is
best gek om in een auto te rijden die geen geluid maakt. Ik hoorde alleen de
piggdekkbanden op het asfalt, maar geen motorgeluid. En voor ik uitgevonden had
dat de handrem een pedaal is, waren we ook een paar minuten verder. Maar goed,
prima geregeld dat we over zo’n auto kunnen beschikken in plaats van die van
onszelf te moeten gebruiken.
Verder verheugen we ons er natuurlijk erg op om over een
kleine drie weken weer naar Nederland te reizen! Het is vooral leuk om familie
en vrienden weer te zien, heerlijk om weer door Deventer te kunnen struinen en reken
er maar op dat er een paar volle kratten met Nederlandse boodschappen mee terug
gaan!
