Gangetje

Hennie is zojuist vertrokken naar haar werk, dus ik vind het een mooie gelegenheid om een nieuw blogje te typen. Niet dat we er zo ontzettend veel spannende dingen gebeurd zijn sinds de laatste blog, maar toch! We weten inmiddels dat we een groot aantal trouwe volgers hebben en die willen we natuurlijk graag tevreden houden. Alles gaat z'n gangetje hier. 

Hennie heeft inmiddels aardig haar draai gevonden in het werken met de minderjarige asielzoekers in Skei. Ze stoort zich nog steeds met grote regelmatig aan de slechte organisatie en het ontbreken van communicatie en leiding, maar het werken met de jongeren vindt ze leuk en ze creëert gewoon haar eigen programma om de dagen door te komen. En daarin is ze liefst zoveel mogelijk in contact met de jongeren, doet praktische dingen met ze (zoals bijvoorbeeld samen boodschappen doen en koken), voert gesprekken met jongeren die het moeilijk hebben en zorgt voor gezamenlijke activiteiten (zoals bijvoorbeeld gaan winkelen in Førde of spelletjes doen).

Onlangs namen Hennie en een collega uit Afghanistan een groepje van 7 jongens uit Syrië en Afghanistan mee naar de film in Sandane. Terwijl ze in de zaal zaten en de trailers begonnen, ontdekte Hennie tot haar schrik dat ze ergens niet aan gedacht had. In een aantal van die trailers zat behoorlijk veel geweld (schieten, bommen, etc.) en dat zou natuurlijk best het een en ander kunnen losmaken bij de jongens die ze bij zich hadden. Gelukkig leek het goed te gaan.

Vervolgens zaten er in de film een aantal liefdesscènes tussen de hoofdrolspeler en zijn vriendin……die niet getrouwd waren. Dat kon natuurlijk écht niet in de ogen van een aantal van de jongens die meegegaan waren. Als er zo’n scène kwam doken ze met hun hoofd tussen de benen zodat ze het niet zagen en als Hennie een seintje gaf dat het gezoen en gevrij weer voorbij was, keken ze weer op. Een hele ervaring voor die jongens, maar ook voor Hennie. De keer daarop dat ze weer moest werken, heeft ze samen met de collega die ook mee was, een gesprek gevoerd met de betreffende jongens om te vragen wat ze ervan vonden, of ze er achteraf last van hebben gehad en het een en ander uit te leggen over films en relaties in de westerse cultuur. De volgende keer doet ze dat vooraf gok ik.

Mijn werk bevalt ook prima! De combinatie van het werken in de barnehage vanuit de PPT en het begeleiden van ouders vanuit de kinderbescherming is een spannende combinatie, maar soms wel een beetje pittig. Beide aanstelling zijn 50%, maar in dit geval is 50 + 50 niet precies 100. Eerder 110/120. Gelukkig kan ik elk teveel gewerkt uurtje, op een ander moment weer opnemen als vrije tijd, dus je hoort mij niet klagen! De baan in de kinderbescherming is een invalbaan tot 1 juli en daarna ga ik weer in 100% bij de PPT werken. Inmiddels heeft de politiek namelijk besloten dat het team waar ik in werk wordt doorgezet, dus die onzekerheid is weg. Helaas is de collega waarmee ik samen het team heb gemaakt tot wat het is, inmiddels gestopt. De reistijd en de onduidelijkheid over het wel of niet doorgaan van het team, waren voor haar redenen om iets anders te zoeken. En dat vond ze. Ze werkt nu met minderjarige asielzoekers in Skei. Precies. Hennie en zij zijn nu collega’s. Ze blijft dus toch nog een beetje in de familie.

De afgelopen tijd hebben we nogal wat variatie qua weer gehad. In januari hebben we een aantal dagen met ontzettend strenge vorst gehad, maar daar schreef ik in de vorige blog al over. Gisteren kreeg ik de stroomrekening van januari en die was maarliefst het dubbele van wat we normaal kwijt zijn. De verwarming heeft overuren gedraaid, want met zulk koud weer is het handig om ‘m dag en nacht aan te laten staan. De houtvoorraad was ook aardig geslonken, dus afgelopen week hebben we 40 nieuwe zakken laten bezorgen. We hebben nu plek zat in de kelder, dus laad maar vol! Hout bestellen we bij iemand die we via via hebben leren kennen toen we in Reed woonden. Hij en zijn zoon leveren prima hout, tegen een gunstige prijs en bovendien willen ze onder geen beding dat we helpen met het sjouwen van de zakken. Prima geregeld dus!  

Vorige week vrijdag werd er zelfs een orkaan voorspeld en iedereen aan de westkust van Noorwegen werd op het hart gedrukt zich goed voor te bereiden. Wij begonnen dus maar met alle spulletjes die we buiten hebben staan in de schuur te zetten. Bloembak, deurmat, sneeuwschep, een paar klompen, vogelhuisjes….je kent het wel. De schuurdeur is nogal gammel en met veel wind waait die open, dus ook die barricadeerden we met een dikke balk. Gelukkig staat de boot in een schuur verderop, dus daar hadden we geen zorgen over.

We hadden genoeg eten en drinken in huis en sinds we een keer een aantal uren verontreinigd leidingwater hebben gehad, hebben we ook een voorraad drinkwater in grote flessen aangelegd. Kaarsen hebben we ook meer dan genoeg en batterijen voor de zaklampen ook. Je moest je ook voorbereiden op langdurige stroomuitval en dus toverden we ons campinggasstel maar alvast tevoorschijn. Hier koken we elektrisch, dus als er geen stroom is kun je je fornuis niet gebruiken. En dus ook bijvoorbeeld geen water opwarmen.

Aan het einde van de middag ging het flink waaien en in de loop van de avond werd het erger. Aan de lampen merkten we dat de stroom niet helemaal stabiel was, want die flikkerden soms wat. In de avond viel de stroom twee keer kort uit en één keer wat langer, maar gelukkig niet zo lang dat de vriezer zou ontdooien. Toen ik naar bed ging, voelde ik het huis bewegen, maar over het algemeen viel het ons erg mee. Ons huis lag wat in de luwte van de orkaan, want de wind kwam uit de richting van de grote berg waarvan wij aan de voet wonen. Die berg hield de wind deels tegen dus. Anderen hadden wat minder geluk. Zo is Thea haar plantenkas helemaal kapot gewaaid en Pier en Laura hebben nog maar de helft van hun drijvende aanlegsteiger over. Met name aan de kust is het flink tekeer gegaan. Bij een windkracht van 32/33 meter per seconde speekt men over een orkaan. In Måløy (hier twee uur rijden vandaan aan de kust) was een windkracht van 48 meter per seconde gemeten. Best heftig dus!

En over bed gesproken…..tussen kerst en oud en nieuw hebben we een nieuw bed gekocht! In die tijd geven meubelwinkels hier namelijk flinke kortingen en we blijven natuurlijk Nederlanders hè..... Ons bed was al behoorlijk oud en we merkten allebei dat we ’s morgens nogal krakkemikkig opstonden. En dus gingen we op beddenjacht. En de keuze was reuze! We hebben heel wat proefgelegen in de winkel, want je hebt natuurlijk verschillende soorten matrassen, verschillende hardheden, verschillende hoogtes, verschillende kleuren, verschillende stoffen en verschillende prijzen niet te vergeten. Het bed dat we uiteindelijk kochten is van een Noors bedrijf en slaapt super! Pukkie moet er even aan wennen, want die moet ineens een stuk hoger springen om erop te komen.

Over twee weken komt Jurgen logeren. Jurgen is een goede vriend van Hennie en hij is hier al eerder geweest. Hennie heeft zichzelf de dagen dat hij komt vrij gepland, dus die verheugt zich er al op om er samen lekker op uit te trekken. Maar het meeste verheugt ze zich erop om hem weer te zien natuurlijk!

Zelf gaan we in maart nog een weekje naar Nederland met de auto. We nemen de boot van Bergen naar Hirsthals, want dat is de vorige keer uitstekend bevallen. We logeren weer in de waterwoning in Deventer, want ook dat is de vorige keer uitstekend bevallen. Inmiddels hebben we al behoorlijk wat afspraken gepland voor die week, waaronder bij onze vaste kapper en de tandarts. Het risico van schrijven dat we naar Deventer komen is natuurlijk dat mensen verwachtingen gaan krijgen, die we misschien wel niet waar kunnen maken. We kiezen er bewust voor om niet van hot naar her te rijden in de dagen dat we er zijn en de tijd te nemen voor de mensen die we bezoeken. Dat betekent dat we niet iedereen kunnen zien die we graag zouden willen zien en dat niet iedereen die ons graag wil zien, ons gaat zien. Zo is dat nou eenmaal. We verheugen ons er in elk geval heel erg op!

In de zomervakantie gaan we twee weken op vakantie in eigen land. We beginnen met een weekje Smøla. Daar zouden we vorig jaar ook een weekje naartoe gaan, maar toen werden we ons huis uit geknikkerd en moesten we verhuizen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen dus! Na Smøla rijden we naar Dovrefjell nationaal park, want daar zijn we nog nooit geweest. Op beide plekken hebben we een huisje gereserveerd waar onze Puk ook mag verblijven. Die oude dame gaat dus gezellig met ons mee. En wie weet krijgen we nog logees uit Nederland, we zullen het zien! En mocht iemand belangstelling hebben om in ons huis te bivakkeren als wij op vakantie zijn……laat het maar weten!