De eerste “klachten” dat er al zo lang geen blogje meer
verschenen is komen al binnen, dus ik kruip op deze fraaie zaterdagochtend maar
braaf achter de computer. Wat later vanochtend rijd ik naar Lauvstad om even
bij te kletsen met Femke en Venise. En natuurlijk wil ik graag zien hoe het met
de schaapjes gaat, want die zijn sinds kort weer terug van een zomerseizoen
grazen in de bergen.
Dat is hier heel gebruikelijk. In de zomer worden schapen,
maar ook wel koeien, de bergen in gebracht, waar ze dan de hele zomer loslopen
en grazen. Uiteraard worden er zo nu en dan schapen geveld door wilde dieren,
zoals vossen, arenden, veelvraten en soms zelfs een wolf. Al schiet iedereen in
ons deel van het land vet in de paniek als er een wolf gesignaleerd is. Beetje overdreven
vinden wij, maar goed….misschien is dat anders als je een groep schapen in de
bergen hebt lopen.
Sommige kuddes hebben een paar schapen met een GPS in een
halsband, waardoor je ze makkelijk kunt lokaliseren. Femke en Venise doen het
op de ouderwetse manier: wandelklompen aan en de bergen in op zoek naar je
schaapjes. De eerste keer dat ze ze naar beneden wilden halen, hadden ze daar
mooi geen zin in en kwamen ze dus niet mee. De tweede keer was het minder mooi
weer en toen wilden ze, op een paar na, wel mee. En die paar kwamen wat laten
uit zichzelf naar beneden. En tja….nu liggen de supermarkten weer vol met
schapenvlees. Zo gaat dat.
Nadat ik in Lauvstad ben geweest, rijd ik door naar het
vliegveld in Ørsta, want vanmiddag komt Hennie weer thuis, nadat die anderhalve
week in Nederland is geweest. Als ik de berichten mag geloven heeft ze zich
uitstekend vermaakt! De vorige keer dat ze alleen naar Nederland ging (voorjaar
2014), had ze daar erg veel behoefte aan. Dit keer had ze er uiteraard wel zin
in, maar had ze het ook prima gevonden om hier te blijven. Ze zegt dat ze al
veel beter haar draai heeft gevonden en zich veel meer thuis voelt dan toen.
Gelukkig maar.
In september zijn Aukje en Marieke een paar dagen komen
logeren. Marieke had haar hond meegenomen, dus we waren van tevoren wel
benieuwd hoe dat zou gaan. Nou….prima! De vliegreizen, de lange autoritten als
een vreemd huis waren geen probleem voor haar. Onze ouwe Puk was er natuurlijk
niet heel erg van gecharmeerd, maar werd naarmate de hond hier langer was
steeds dapperder en vrijmoediger. Viel ons reuze mee!
Hennie heeft ze veel moois in de omgeving laten zien en
uiteraard moest er ook gevaren worden! Het was gezellig om ze een paar dagen in
huis te hebben.
Tussendoor heb ik Laura en Pier nog even helpen verhuizen. Die
hebben hun oude en koude huis in het donkere Myklebustdalen ingeruild voor een
nieuw en warm huis pal aan de fjord.
Voordat Aukje en Marieke kwamen zijn we nog voor een
bliksembezoekje naar Nederland geweest. Mijn moeder werd 65 en dat moest
gevierd worden! Op het feestje van Hennie hadden we haar kant van de familie
weer grotendeels gezien en op het feestje van mijn moeder de mijne. Check: we
zijn weer bij! Behalve het feest op zondag, zijn we nog in Den Bosch geweest
(mét befaamde bol natuurlijk) en een dagje in Amsterdam. Dus ook wat betreft
dosis grote stad kunnen we zeggen: check!
Volgende week ga ik zelf voor een bliksembezoekje naar
Nederland. Wendy en Robert gaan trouwen en hebben mij uitgenodigd. Nou….daar
hoefde ik niet zo lang over na te denken. Ik vind het hartstikke leuk om erbij
te zijn, bij vrienden te logeren en ook een aantal oud-collega’s van de Ambelt
weer te zien. Ik verheug me er erg op!
Onlangs hadden we FANTASTISCH noorderlicht! Zo mooi hadden
we het nog niet eerder gezien. Over zo ongeveer de hele breedte van ons
uitzicht was de hemel gevuld met groene, bewegende lijnen en golven. Wat een
prachtig gezicht! Deze foto hebben we niet zelf gemaakt, maar dit was wel wat
we gezien hebben.
De vriezer ligt vol met overheerlijke hertenbiefstukken. Ik
zag een berichtje op facebook voorbij komen van een lokale jager die stukken
hert verkocht. De zachte stukken van het dijbeen waren nog niet verkocht, dus
die heb ik gauw opgehaald. Het vlees was zo vers dat het nog ruim een week in
de koeling moest liggen voor ik het in stukken kon snijden, vacumeren en
invriezen. En uiteraard heb ik al een biefstuk gebakken en geproefd….HEERLIJK.
En natuuuuuuurlijk moet ik een update geven over onze
kattenfamilie. In de vorige blog schreef ik dat Hennie een nest met vijf
kittens had gevonden in de schuur. Daar zijn we de afgelopen tijd knap druk mee
geweest. We zijn vrij snel begonnen met ze een paar uur per dag in huis te
halen om ze te laten wennen aan mensen en een huis. Ook hadden we een kattenbak
neergezet, waarvan ze onmiddellijk de bedoeling begrepen en er keurig in zijn
gaan plassen en poepen. Van de dierenarts kregen we een middeltje om ze te
ontwormen, dus dat hebben we ook braaf gedaan. Omdat we ze op tijd vonden en
meteen zijn gaan oppakken en aaien, zijn ze nu heel makkelijk te hanteren en
helemaal niet bang. Het zijn prima huiskatjes geworden dus!
Inmiddels hebben we alleen de twee zwarte kittens nog.
Eigenlijk zijn ze pas met 12 weken leveringsklaar, maar ik ontdekte afgelopen
week dat ze de schuur uit aan het gaan waren. Dat ontdekte ik omdat er één
zwarte kitten spoorloos verdwenen was. ’s Morgens toen ik ze eten gaf waren ze
er nog alle vijf en ’s middags toen ik ze naar binnen wilden halen waren er nog
maar vier. Uiteraard heb ik de hele schuur op z’n kop gezet om haar te vinden,
maar ze was er echt niet. Buiten vond ik haar ook niet, dus ik ging er
eigenlijk vanuit dat ze gevangen was door een roofvogel of vos.
Ik deed gauw een berichtje naar de mensen die een kitten
gereserveerd hadden over wat er gebeurd was en dat het misschien slim was om de
door hun gereserveerde kittens te komen ophalen. Ze zijn nu een week of 9/10.
Zo gezegd zo gedaan. Een grijze en de zwart witte werden een dag later
opgehaald en de andere grijze nog een dag later. Maar……twee dagen na de
vermissing van die kleine zwarte zag ik in de verte moederpoes door het veld
struinen en naast haar stak een kleine, zwarte antenne de lucht in. Uiteraard
ging ik er meteen naartoe, maar beide katten waren al verdwenen in de bosjes.
Toen ik ze begon te roepen, hoorde ik die kleine piepen en kwam ze helemaal nat
en rillerig de struiken uit gekropen. Jippie! Ik stopte haar in mijn trui en
binnen at ze als een malle een bak voer leeg. Zo….familie weer compleet.
Maar goed, inmiddels zijn er dus drie opgehaald en hebben we
zelf de twee zwarte kittens nog. Hopelijk vinden we daar ook nog een nieuw
huisje voor. Onlangs bleek uit een bloedonderzoek dat ik allergisch ben voor
katten, dus ze zelf houden is écht geen optie meer. Alleen Puk mag haar laatste
jaren nog bij ons slijten.
Volgende week wordt mamapoes gesteriliseerd. Ik had daarover
contact opgenomen met de dierenbescherming en die zijn zo blij dat wij die kittens
goed op weg helpen, dat zij de sterilisatie, vaccinaties en ontwormingskuur
voor mamapoes gaan betalen. We zijn er namelijk van overtuigd dat we anders in
no time weer een nest van die kleine kruimels in de schuur vinden. Het stikt
hier van de zwerfkatten, dus dat is zo gepiept. En zolang ze in de buurt van
ons huis en de schuur blijft, krijgt mamapoes natuurlijk voer van ons. Ook als
de kittens weg zijn. Het is echt een wilde kat, dus in huis nemen is geen optie,
maar haar aan haar lot overlaten nadat we haar een paar weken gevoerd hebben
kan ook niet. Vinden wij althans.
En wij gaan die kleine kruimeltjes wel missen hoor! Want
ondanks dat we er niet op zaten te wachten en ze ook niet willen houden, hebben
ze wel helemaal ons hart gestolen. Wat een poepies! En de halen in de bank en
gordijnen….nou ja, die nemen we dan maar voor lief.
Enne…..jawel…..het is al weer zover! Winter is coming. :-)
