In de sneeuw....deel 2!

Omdat het gisteren niet lukte om foto's te plaatsen in de bieb in Sandane, doen we dat vandaag vanuit de (meer moderne) bieb in Nordfjordeid. Dat is een wat grotere plaats die aan de andere kant van het fjord ligt. Hennie probeert op dit moment een persoonsnummer aan te vragen bij de politie, terwijl Els in de bieb wat dingen regelt via internet. Het mysterie van het gedoe met haar persoonsnummer lijkt bijna opgelost, dus hopelijk hebben we binnenkort toch echt internet thuis......duimen!!!

Dit zijn de beloofde sneeuwfoto's. Overigens viel er na het maken van deze foto's nog zeker 25 cm. bij!

In de sneeuw!

Het vorige bericht kwam vanaf een camping onder Hamar en inmiddels zijn we een weekje verder. Gek genoeg lijkt het voor ons al veel langer geleden dat we daar waren, maar dat zal wel komen door alle nieuwe indrukken en het feit dat we in de afgelopen week van alles en nog wat gedaan hebben.

In het vorige bericht gaven we al aan dat we benieuwd waren hoe de rit naar ons nieuwe huis in Gloppen zou verlopen, omdat de voorspellingen niet best waren en er een omleiding was vanwege een modderlawine. Toen we richting Strynfjellet reden, begon het te sneeuwen en de wegen werden hoe langer hoe gladder. We vroegen ons af wanneer we de sneeuwkettingen nodig zouden hebben, maar dat moment diende zich vrij duidelijk aan toen Els (die reed namelijk) voelde dat de auto begon te glijden. In de Oudegoedstraat hadden we geoefend met de sneeuwkettingen bij een lekker zonnetje. Appeltje, eitje…..binnen 3 minuten hadden we een sneeuwketting om een band liggen. Geloof ons….in de sneeuw, aan de kant van de weg, terwijl de witte vlokjes over je heen dwarrelen, doe je er een stuk langer over en wordt de onderlinge sfeer er ook niet beter op. Maar uiteindelijk lagen ze om de banden, was ons huwelijk nog intact en konden we verder tuffen. Hoe hoger we kwamen hoe harder het ging sneeuwen, dus we waren superblij met die kettingen onder de auto.

Onze Puk en Odin waren inmiddels gewend aan hun stekkie op de achterbank. Als ze erg begonnen te piepen, namen we even een pitstopje en mochten ze er even uit. Hoewel onze Puk daar 9 van de 10 keer geen zin in had trouwens (teveel lawaai, te koud, te nat, te windering, te….). Odin deed zijn Noorse naam eer aan, want die wilde er altijd wel even uit. Daarna gingen ze over het algemeen een dik uur liggen pitten. Al met al hebben ze het prima gedaan in de auto. Op het poepincident bij Borne na, zijn dergelijke ongemakken ons bespaard gebleven. Ze hielden het keurig op tot we de kattenbak hadden neergezet. Goed opgevoed.

Maandag 18 november waren we rond half vier bij ons nieuwe huis. De huiseigenaar had het licht en de verwarming al aangedaan, dus dat was prettig “thuiskomen”. Op de keukentafel lagen al een aantal leuke kaartjes op ons te wachten, waarvoor dank! Inmiddels hadden we ook contact gehad met onze verhuizer, die dinsdagochtend bij ons zou zijn. In het huis lagen wat matrassen, waarop we konden slapen en van Runar (onze huisbaas) konden we wat servies, bestek en een waterkoker lenen. Bij een knappend haardvuurtje op de slaapkamer en twee katjes op het voeteneind zijn we die avond vroeg gaan slapen, want we waren hartstikke moe van drie dagen rijden.

Toen we de volgende ochtend wakker werden lag er sneeuw! Els is meteen naar de stad (ahum….) Sandane gereden om onze Noorse auto op te halen. Die heeft vierwielaandrijving en spijkerbanden en dat heb je hier ernstig nodig. Zeker omdat wij helemaal aan het einde van een weg wonen die gezellig de berg op gaat, niet al te breed is, een mooie haardspelbocht heeft, uiteraard geen vangrail heeft en deels onverhard is. De garage bood aan om voor een vriendelijk prijsje deze winter spijkerbanden onder de Nederlandse Clio te leggen en daarvan hebben we dankbaar gebruik gemaakt. Het is met de afgelegen ligging van ons huis toch wel fijn om twee auto’s te kunnen gebruiken.

En toen kwamen onze spullen en begon het grote uitpakken en bedenken wat waar moet/kan staan/hangen/liggen. Maar we hebben de ruimtes die we gebruiken inmiddels behoorlijk leuk ingericht, al zeggen we het zelf. En zelfs aan de oranje keuken en oranje badkamer wennen we langzaam. Natuurlijk hebben we al een paar keer stroomuitval gehad. Dat blijkt te gebeuren als de elektrische verwarming tegelijk aan is met de afwasmachine. Niet meer doen dus. Ook hebben we een dagje zonder warm water gezeten, maar dat bleek aan een knop te liggen die op mysterieuze wijze verzet was. Ook niet meer doen dus. We moeten kortom nog onze draai vinden wat dat soort dingen betreft.

Inmiddels is pyromaantje Siesling erg bekwaam in het aan de praat krijgen en houden van onze houtkachels, die eigenlijk wel de hele tijd dat we thuis zijn branden. En vandaag doen ze tevens dienst als warmtebron voor de stoofperen en het stoofvlees dat lekker staat te pruttelen. Dat vlees wordt hier overigens verkocht in een grote, bloederige homp, in plaats van in mooie plakken in een groen bakje met een gezellig blaadje laurier erop. Met dank aan de vele kooklessen van Madelon van de Rozijnenkorf in Deventer, draait Els haar hand daar inmiddels niet meer voor om, al kon Hennie er pas naar kijken toen het in mooi schoongemaakte blokjes op een bord lag.

En behalve uitpakken en inrichten, hebben we de afgelopen week veel dingen geregeld, zoals het openen van een bankrekening, aanvragen van een politiattest (soort Noors VOG) voor het werk van Els, in schrijven bij de NAV (soort Noors UWV) door Hennie, het aanmelden voor de taalcursus en meer van dat soort dingen.

Gisteren reden we vol goede moed naar Førde (een grote plaats op een kleine 1,5 uur rijden van ons huis) om wat grotere spullen aan te schaffen, maar vooral om internet en digitale TV te regelen. We wisten hoe dat moest en het Noorse persoonsnummer dat nodig is voor het afsluiten van abonnementen heeft Els al. Geen probleem…..dachten we. Gek genoeg bleek het persoonsnummer van Els niet voor te komen in het systeem dat gebruikt wordt voor het regelen van internet en TV en dan ben je dus snel klaar. Geen TV. Geen internet. Dat was een flinke teleurstelling voor ons, want we hadden ons er erg op verheugd. Met name internet missen we best wel. Hennie kan een klein beetje internetten per dag op haar iPhone, maar dat schiet natuurlijk niet op. Morgen gaat Els maar eens proberen te achterhalen wat er mis is met dat nummer, want dat is wel een beetje gek.

En verder heeft Hennie een leuk gesprek gehad met een mogelijke werkgever en ze gaat binnenkort een paar dagen meedraaien om te kijken of het wat voor haar is. Els heeft al een dag gewerkt op de barnehage (kinderdagverblijf) waar ze “ringevikar”(= opbelinvaller) is, op een groep met kinderen van 2 en 3 jaar oud. En nee lieve oud-collega’s van de Ambelt…..ze is geen kinderen kwijt geraakt in de sneeuw en het luiers verwisselen is haar ook nog bespaard gebleven. Maar inderdaad lieve oud-collega’s van de Ambelt….ze heeft wel kabouters in dikke winterpakjes moeten proppen, kleine handjes in onmogelijke handschoentjes moeten doen, om het maar niet over de sneeuwstappers te hebben, snotneuzen moeten afvegen en na het eten de snoetjes moeten wassen. Ze weet heel zeker dat dit niet haar ding is, maar voor nu is het prima. Het is een mooie manier om de taal beter te leren en mensen te leren kennen. Al gaat het met de taal bij Els best aardig. Begrijpen en spreken gaan rap beter nu we hier wonen en de hele dag omringd zijn door de ø, å en æ-klanken

Vandaag sneeuwt het als een malle. Zo af en toe breekt de lucht wat open en is het uitzicht werkelijk geweldig! Als we morgen met de auto weg moeten, zijn we wel even aan het graven trouwens. Runar is druk in de weer om met de tractor het erf schoon te schuiven, maar onze auto’s gaan schuil onder een dik pak sneeuw. Nu maar hopen dat Els geen telefoontje krijgt met de vraag of ze morgen om 7 uur kan komen werken……..

Kortom beste lezers, het gaat prima met ons. De vader van Els vroeg gisteren aan de telefoon of het is zoals we hadden gehoopt, maar het is nog veel te vroeg om daar iets zinnigs over te zeggen. We merken wel dat we steeds vaker “ons huis in Deventer” zeggen, in plaats van “thuis”. Met “thuis” bedoelen we steeds vaker het huis waar we nu wonen. Toch voelt het zo nu en dan nog wat ontheemd. Het is absoluut geen gevoel van vakantie, maar ook zeker nog niet van écht wonen en zijn. Dat zal wel wat maanden gaan duren denken we. Runar, zijn vrouw Aud en zijn kinderen zijn vreselijk aardig en behulpzaam, dus dat is fijn. Ook de mensen van de gemeente die ons geholpen hebben met onze emigratie zijn erg behulpzaam en betrokken. Wat dat betreft voelen we ons zeker niet aan ons lot overgelaten. In tegendeel, we voelen ons zeer welkom en gesteund en dat geeft vertrouwen voor de toekomst!

I Norge!

En jawel, rond 13 uur vanmiddag reden we ons “nieuwe” land in….Noorwegen! We waren allebei toch wel een klein beetje zenuwachtig dat het over de grens krijgen van onze kattenbeestjes gedoe zou gaan geven, lang zou gaan duren of stressvol voor ze zou zijn. Of dat de douane ons de auto zou laten uitpakken en dan zou ontdekken dat we meer drank dan toegestaan in de kofferbak hadden. Maar niets van dat alles. We hebben bij de grens keurig de baan voor “goods to declare” gevolgd. Els is vervolgens het douanekantoor ingegaan met de Europese paspoortjes van onze Puk en Odin. Daar stond ze tussen de vrachtwagenchauffeurs uit het Oostblok en een Noor met een enorm jachtgeweer. De douanier bladerde eens door de paspoortjes en zei dat het wel goed was zo. Geen scan van de chip, geen onderzoek, geen auto uitpakken, geen illegale drank ontdekt, niks! Enigszins opgelucht reden we verder. Oslo door: geen probleem. En toen….in het zicht van de camping waar we zouden overnachten….file. Op de E6 (de belangrijkste snelweg van Noorwegen) was een ongeluk gebeurd. En dan sta je toch zomaar een hele tijd stil. Tegen de tijd dat we verder konden rijden was het pikdonker, maar gelukkig had de campingeigenaar in ons huisje voor vannacht de verwarming al lekker opgestookt.

We krijgen veel vragen per sms, whatsapp of facebook over hoe het met de katten gaat. We denken niet dat ze ooit voor de lol uit zichzelf in de auto zullen gaan zitten, maar het gaat eigenlijk best goed. Hennie geeft ze ’s morgens een rustgevend middeltje en als dat eenmaal werkt, zitten ze best rustig op de achterbank. Odin heeft wel duidelijk meer stress dan Puk, wat zich uit in zielig gepiep en soms zelfs gehijg, maar het is te doen vinden we. Zo nu en dan nemen we ze even mee naar buiten aan hun riempje. Je staat zwaar voor schut natuurlijk met zo’n kat aan een riempje, maar vooruit……je moet er wat voor over hebben, want we doen ze natuurlijk wel wat aan door ze zo mee te slepen naar Noorwegen.

 

En voor de facebook vrienden; jullie hebben nog een verhaal tegoed over een ondergepoepte Hennie. Toen we gisteren wegreden was Odin best in de stress. Bij Borne (na een half uur dus ongeveer) kon Hennie het gemiauw niet meer aanhoren en dacht ze dat Odin wel wat meer zou ontspannen op haar schoot. Dat klopte ook wel, want toen hij weer opstond lagen er een paar fijne kattendrollen op haar broek. Pitstopje op de vluchtstrook, kattendrollen met een papieren zakdoekje opgepakt en geheel tegen al onze principes in, in de berm gemikt. En verder!

 Gisteren hebben we ongeveer 850 kilometer afgelegd en sliepen we (figuurlijk gesproken) onder de brug tussen Denemarken en Zweden. En als je dan genoten hebt van de serie The Brigde/Bron/Broen dan ben je toch blij dat er niet halverwege een lijk op die brug ligt…..

Vandaag hebben we bijna 650 kilometer gereden, maar daar doe je net zo lang over (ook zonder file), omdat je in Zweden niet zo hard mag rijden en in Noorwegen al helemaal niet. Bovendien wordt hoe noordelijker je komt, de weg af en toe smaller, steiler of ga je dwars door stadjes. Dat schiet niet zo lekker op als de Deutsche autobaan. Maar we vinden de Zweden wel consequent. Zelfs de bordjes langs de weg zijn in de kleuren van Ikea. ;-)

 

Morgen rijden we door naar ons nieuwe huis. Dat kan wel eens een zware rit worden, want de weersvoorspelling is slecht en door de vele regen van gisteren en vandaag is een deel van de route die we zouden rijden afgesloten door een modderlawine. Ze verwachten dat de weg de hele week dicht zal blijven door de opruimwerkzaamheden. We gaan ons vanavond maar eens over de kaart buigen om te kijken welke alternatieve route we gaan kiezen.

En verder blijft het af en toe maar een raar idee dat we niet terug gaan naar de Oudegoedstraat in Deventer. Deze reis voelt absoluut anders dan een vakantie. Zo nu en dan vragen we ons ernstig af waar we aan begonnen zijn en waarom we niet lekker veilig en bekend in Deventer zijn gebleven. En andere momenten kletsen we weer voluit over hoe het zal zijn om in Gloppen te wonen en te leven. Het is nogal een mix van emoties dus. Zeker wanneer we denken aan al die lieve buren van ons die ons gisterenochtend om 7 uur (al dan niet in pyjama) stonden uit te zwaaien. De tranen liepen velen (ons inclusief) over de wangen. We hebben daar zo ontzettend fijn gewoond en betere buren kan niemand zich wensen! Het valt niet mee om dat achter te laten, maar het is ontzettend fijn om met zo’n goed gevoel op onze jaren in Deventer terug te kunnen kijken.

Het volgende bericht zal vanuit ons nieuwe huis komen! Hoe lang dat op zich laat wachten zal afhangen van de tijd die nodig is om internet in ons huis te laten installeren. Dus….tot de volgende keer!  

Klaar voor vertrek!

Morgen is het dan zover, dan beginnen we aan onze eerste etappe (van drie) op weg naar ons nieuwe huis in Gloppen kommune. We hebben twee weken van opruimen, weggeven, verpatsen, weggooien, toch maar niet weggooien, moet het echt mee naar Noorwegen???, toch maar wél weggooien dus en heel veel inpakken achter de rug.
Sinds woensdagavond bivakkeren we in het huis van onze lieve buurman Paul. Het is heerlijk om de laatste dagen in Nederland in het comfort van zijn huis door te brengen en ook voor onze Puk en Odin is dat het meest ontspannen. Die weten nog niet dat ze morgen vastgeklikt worden op de achterbank en daar dan drie dagen moeten blijven zitten (behalve de nachten natuurlijk). We zijn erg benieuwd hoe dat zal gaan!

Puk was misschien toch wel liever opgestuurd…..postzegel erop….klaar!















Het was een slimme zet om een container voor grof vuil voor het huis te laten plaatsen. We hadden een kleine besteld, maar die waren allemaal uitgeleend en dus kregen we voor hetzelfde bedrag een maatje groter. En dat was maar goed ook, want er kwam meer zooi uit ons huis dan we hadden voorzien. En zo’n container blijkt ook een prima “winkeltje” voor allerlei mensen, want regelmatig werd er tussen onze rommel gegraven en nog wat meegenomen. Helaas vonden we er ’s morgens ook wel eens wat in wat toch echt niet van ons was, maar vooruit, we vonden het knap handig! En de buurkinderen keken hun ogen uit toen de volle container afgelopen woensdag werd opgehaald. Het deed ons sterk denken aan die reclame van “takelwagen, takelwagen….”.

Gisteren heeft het verhuisbedrijf onze spullen opgehaald. In een kleine 2,5 uur was alles in de vrachtwagen geladen. Waar wij al met moeite één verhuisdoos een trap op of af zeulden, pakten de verhuizers er gewoon twee tegelijk. Alsof het niets was! Zaterdag vertrekt de vrachtwagen naar Noorwegen en naar verwachting is deze dinsdag bij ons nieuwe huis. Mits de douane geen illegale artikelen ontdekt trouwens, want dan mogen we naar Oslo rijden om de boel zelf in te klaren en de boete te betalen. Dat zou niet echt grappig zijn natuurlijk…..

 

 

Nadat de verhuizers vertrokken waren hebben we het huis nog even gepoetst en een flesje wijn met een aardig kaartje erbij klaargezet voor de nieuwe bewoners. Afscheid nemen van het huisje waar we bijna 14 jaar zo fijn hebben geleefd viel ons allebei wel zwaar. Het is dat het niet in de vrachtwagen past, anders hadden we het huis graag meegenomen en op de plek van ons Noorse huis gezet. Nadat we vanmorgen de meterstanden hadden opgenomen en voor de allerlaatste keer de deur achter ons dichtgetrokken hadden, hebben we bij de notaris de sleuteloverdracht gedaan. De nieuwe bewoners zijn al druk bezig in “ons” huis, terwijl we in het huis van Paul dit verhaal schrijven. Het doet ons wel goed dat ze net zo verliefd zijn op het huis als dat wij dat waren toen we er kwamen wonen (en nog steeds zijn eigenlijk). Hopelijk worden ze er net zo gelukkig in als dat wij dat altijd zijn geweest.

En verder stonden de afgelopen twee weken natuurlijk in het teken van afscheid nemen. We kijken met een goed gevoel terug op onze afscheidsborrel bij Dok H2O, waar ongeveer 115 vrienden en familieleden waren. Els heeft een warm en ontroerend afscheid gehad op haar werk. Haar collega’s hadden er heel veel werk van gemaakt en er waren hilarische en emotionele momenten. Hennie heeft met pijn in haar hart afscheid genomen van haar jongeren, M. en J.. Na jaren van begeleiden is er toch een sterke band ontstaan, dus het afscheid nemen was voor haar en M. en J. zelf niet eenvoudig. En verder zijn we nog bij verschillende mensen gaan eten, zijn mensen bij ons geweest en vanavond drinken we met een paar goede buren nog een flinke borrel op ons vertrek. En we denken dat wanneer we morgenvroeg om 7 uur écht gaan vertrekken, er zeker een aantal buren staan te zwaaien.

We zijn wel blij dat we morgen gaan vertrekken. We zijn er inmiddels wel aan toe, zeker nu we ons huisje kwijt zijn. Natuurlijk gaan we een heleboel mensen heel erg missen en ook zullen we nog wel eens verlangend terugdenken aan de Brink in Deventer, waar we op een mooie zomeravond graag op de Brink mochten zitten met een biertje of wijntje erbij. En even op de fiets naar de markt is er straks ook niet meer bij. Ten eerste omdat er geen markt is en ten tweede omdat we niet echt in een fietsvriendelijk gebied wonen (qua bergen). We zullen wel gaan ervaren of hetgeen we ervoor in de plaats krijgen opweegt tegen hetgeen we achterlaten. We hebben er in elk geval heel veel zin in!