Boootje weer thuis

“Winter is coming” schreef ik de laatste keer aan het einde van de blog, maar niets is minder waar. Ja….uiteindelijk zal de winter wel komen, maar tot nu toe hebben we een ongewoon zachte herfst. De sneeuw die al voorzichtig op de bergtoppen om ons heen gevallen was, is al lang weer weg. En ik heb pas twee keer de autoruiten moeten krabben tot nu toe. We wonen nu in een gebied dat hier in de volksmond “schaduwkant” heet. Van november tot april hebben we geen zon. De zon staat nu namelijk zo laag, dat ‘ie niet meer boven de berg uitkomt waarvan wij aan de voet wonen. Dat betekent dat de temperatuur bij ons gerust een paar graden minder is dan in de rest van het gebied. Terwijl ik deze blog typ, heb ik uitzicht op Byrkjelo en dat ligt heerlijk in een najaarszonnetje. Kijk maar.

Omdat we aan de schaduwkant wonen waar het kouder is, is het ook al voorgekomen dat de weg ’s morgens vroeg of ’s avonds laat al wat glad is. En dus heb ik de spierballen maar weer uit de kast gehaald en de piggdekkjes (winterbanden met metalen nopjes) onder de auto’s gelegd. Met Hennie haar auto was dat zo gepiept. Maar met die van mij daarentegen was het een heel gedoe. 

We hadden een hydraulische krik gekocht, maar toen ik vol goede moed de auto begon op te krikken, bleek dat de krik de auto niet hoog genoeg kon optillen. Anders gezegd; de krik stond zo ver omhoog als maar kon, maar de band stond nog vrolijk op het gras. Oeps. Toen ik de krik probeerde die in de auto lag, bleek die maar geschikt te zijn voor auto’s tot 1000 kilo. Die van mij is ruim 1300 kilo. Dat ging ‘m dus ook niet worden. De volgende dag is Hennie een nieuwe hydraulische krik gaan kopen, die de auto wél hoog genoeg kan optillen. Dat de krik zelf onbenullig groot en niet te tillen is, is bijzaak, want inderdaad…..hij tilt de auto ver genoeg op. 

Ik draaide de bouten eraf, verwisselde het wiel, wilde de bouten er weer opdraaien…..pasten ze niet! De gaten in de velgen van de winterbanden, bleken veel kleiner te zijn dan die in de zomerbanden. De bouten bleken dus te dik te zijn voor de gaten. Nadat ik had laten horen dat ik inmiddels ook uitstekend in het Noors kan vloeken, zette ik de zomerband er maar weer op. De volgende dag is Hennie naar de garage gegaan om nieuwe bouten te kopen, maar daar bleek dat ze er geen 20 op voorraad hadden. Besteld dus. En een paar dagen laten opgehaald en toen EINDELIJK konden de winterbanden onder mijn auto.
Zoek de verschillen tussen de banden van Hennie haar auto en de mijne…….verschil moet er wezen!

Half oktober ben ik nog voor een bliksembezoekje naar Nederland geweest. Wendy en Robert gingen trouwen en ik mocht daar bij zijn. Hartstikke leuk was dat! Het was bijzonder om bij de huwelijksvoltrekking en het diner in kleine kring te zijn en daarna tijdens het feest weer allemaal oud-collega’s van de Ambelt te spreken.

Ik had een uitstekend en heel gezellig logeeradres bij Netty en Jeannet in Olst en op vrijdagmiddag heb ik pap en mam nog even gezien in Deventer. Ondanks dat het een kort bezoekje was, kijk ik er met heel erg veel plezier op terug. En dat er zowaar in het kleine handbagagekoffertje nog twee chocoladeletters, een zak pepernoten, een ontbijtkoek, 1,5 kilo kaas en een paar zakken drop pasten, was helemaal mooi meegenomen!

Zowel op heen- als terugreis was het uitzicht tijdens de binnenlandse vlucht fantastisch!

En verder hebben we as we speak nog maar één klein, zwart katje in huis. Ze gaat één dezer dagen verhuizen naar een collega van me. Inmiddels zijn ze zo’n 13 weken oud en dat is oud genoeg om op kamers te gaan. De andere zwarte kitten hebben we afgelopen week naar zijn nieuwe huisje gebracht. Gelukkig is dat bij iemand die ik ken via mijn werk in de barnehager, dus ik kan zo af en toe nog eens vragen hoe het gaat. De eerste berichten zijn dat hij het prima heeft en ze hebben hem Rasmus genoemd. We zijn benieuwd hoe het kleine meisje gaat heten! En jawel….we gaan haar hartstikke missen, want het is een heerlijke, grappige kroelkous.

Mamapoes is inmiddels gesteriliseerd. Hennie was zo optimistisch om te denken dat ze haar wel gewoon zou kunnen oppakken, maar daar trapte mevrouw poes mooi niet in. Die had duidelijk in de gaten dat Hennie een dikke jas en dikke handschoenen had aangedaan, terwijl ze dat normaal nooit heeft. En dus bleef ze uit de buurt en kon Hennie de dierenarts een sms’je sturen dat de geplande operatie uitgesteld moest worden. Tot zover poging 1. 

De dierenarts gaf Hennie een telefoonnummer van iemand die een kattenval heeft die we wel konden lenen. Mijn collega Katrin vroeg of een kattenval volgens hetzelfde principe werkt als een muizenval…..nee dus. Het is een kooi waar je voer in moet zetten, met een klep die op scherp staat en die dichtklapt als de kat het voer pakt. Poging 2 brak aan. Klep op scherp gezet, voer weg, kooi leeg, mamapoes spoorloos. Weer een sms’je naar de dierenarts dat wederom de operatie niet door kon gaan. 

Op de dag van de derde poging kregen we een sms’je van de dierenarts dat er een spoedoperatie was, dus dat het weer uitgesteld moest worden. 

Toen de dag van poging 4 aanbrak, stelde Hennie zich op in de buurt van de val nadat ze er voer in had gezet. Toen zag ze dus dat mamapoes in staat was om zich om de op scherp staande klep heen te wurmen en zo van het voer te eten, zonder dat de klep dichtklapte. Hennie stond voorzichtig op, nam een grote stap richting de val en KLAP…..toen zat mamapoes erin. Op naar de dierenarts! Daar werd ze gesteriliseerd en de rekening gaat naar de dierenbescherming. Prima geregeld! We gaan er eigenlijk vanuit dat ze gewoon in de buurt van de schuur blijft, ook als alle kleintjes straks verhuisd zijn. En we blijven gewoon brokjes en water voor haar neerzetten, want ookal is ze niet van ons…..we voelen een bepaalde verantwoordelijkheid voor haar. Een huiskat zal het nooit worden, maar ze hoort er inmiddels toch een beetje bij.

Een maand geleden ben ik begonnen in een nieuwe/tweede baan. Omdat nog steeds onduidelijk is of het project waar ik nu in werk na 1 januari doorgaat in deze vorm, had ik gesolliciteerd op wat anders. Ik was er op gesprek geweest en bleef als enige kandidaat over voor de tweede ronde. Kat in het bakkie dus. Toen de baas van de kinderbescherming dat hoorde, bood hij me een baan bij hem aan. Het is een baan tot de zomervakantie van 2016 in een team dat begeleiding geeft aan ouders waarvan de kinderbescherming meent dat ze met begeleiding in staat zijn om beter voor hun kind of hun kinderen te zorgen. Het team hoeft dus zelf geen afwegingen te maken of een gezinssituatie goed genoeg is of niet, maar krijgt een concrete opdracht van de onderzoeker van de kinderbescherming die die afweging al heeft gemaakt. Die opdracht kan betrekking hebben op bijvoorbeeld structuur in huis, maar gaat vaak over het verbeteren van de relatie tussen ouder en kind. Het team gaat vervolgens met die opdracht aan de slag en na een bepaalde tijd wordt geëvalueerd of er voldoende vooruitgang is geboekt. Zo niet, moet de onderzoeker een nieuwe afweging maken. 

Dat klonk me wel interessant in de oren en dus spraken we af dat ik nu voor 50% in dat team werk en voor 50% in het project. En dan zie ik wel wat er met het project in de barnehager gaat gebeuren. Ik heb een vaste aanstelling bij de gemeente, dus hoe dan ook moeten ze ervoor zorgen dat ik werk heb. Hopelijk blijft het leuk werk.

Het is wel zo dat 2x50% in dit geval niet helemaal 100% is. Ik maak behoorlijk wat overuren op het moment, maar het voordeel daarvan is dat ik die kan opnemen als vrije dagen/uren. En daardoor weet ik nu al dat ik rond de kerst twee weken vrij kan nemen, zonder dat het me een vakantiedag kost. En nog steeds is de werkdruk in geen velden of wegen te vergelijken met de werkdruk die ik in Nederland gewend was, dus ik vind het helemaal prima zo!

Vorige week hebben we de boot uit het water gehaald. Dat kunnen we nu zelf, want de Toyota heeft voldoende trekkracht én een trekhaak. Ik had nog nooit met aanhanger gereden, dus dat was wel even een uitdaging. Vooruit rijden is zo ingewikkeld niet, maar achteruit is toch echt een ander verhaal. Bij de haven voor pleziervaartuigen is een schuine helling die je kunt gebruiken voor het te water laten of uit het water halen van boten. Ik moest achteruit de aanhanger een eind het water inrijden, zodat Hennie er met haar bootje een klein stukje op kon varen. Daarna was het een kwestie van de lier aan de boot haken en de boot op de aanhanger trekken/draaien met die lier. En dan dus de ultieme hellingproef uitvoeren. Gelukkig ging het goed. Vervolgens hebben we de boot bij de werkplaats in Sandane gezet waar we de motor gekocht hebben voor een onderhoudsbeurt.

Vandaag hebben we ‘m weer opgehaald bij die werkplaats. Appeltje eitje om ‘m thuis te krijgen, maar ‘m een goed plekje geven was andere koek. We hadden gehoopt dat de boot in de schuur zou passen, maar dat bleek toch niet te lukken. De boot is een meter te lang of de schuur een meter te kort, het is maar net hoe je het bekijkt. Vervolgens probeerden we buiten een plekje te vinden, maar dat viel zwaar tegen! Het terrein rond het huis is namelijk alles behalve vlak. Ik gok dat we een kleine twee uur aan het manoeuvreren zijn geweest om ‘m uiteindelijk pal voor de schuur te zetten, de meest vlakke plek. Hennie gaat nog even in de buurt vragen of iemand een lege schuur heeft, want het is natuurlijk beter dat ‘ie binnen kan staan in de winter. Maar lukt dat niet……dan blijft ‘ie mooi voor de schuur staan.

Tot de volgende keer!