Lekker!

Vorige keer eindigde ik de blog met een foto van Hennie die net in Nederland was aangekomen. Die heeft daar een paar fijne dagen gehad. Op een avond kreeg ik deze foto doorgestuurd en toen had ik wel echt even een heimweemomentje. Hennie zit hier met onze buurtjes uit Deventer op het terras van een restaurant/kroeg waar we vaak kwamen. En behalve met de buurtjes, had ze ook met Laura en Pier en de moeder van Pier afgesproken. Huh? Laura en Pier…..zijn dat niet…..die wonen toch bij jullie in de buurt? Klopt! Die wonen bij ons in de buurt, maar waren toevallig ook in Nederland. En als ze in Nederland zijn gaan ze graag een dagje naar Deventer, dus vandaar dat Hennie in plaats van bij de lokale bakker in Sandane, dit keer bij de Sjampetter op de Brink met ze kon afspreken.

De lege koffer die Hennie mee naar Nederland had genomen, kwam goed gevuld weer terug!

Gisteren werden we voor het eerst wakker in een besneeuwde wereld. Er was al wel sneeuw gevallen op de bergen, maar nog niet rond ons huis. Het was maar een dun laagje en in de loop van de dag smolt het weer weg, maar toch! Hennie heeft al wel even een ritje gemaakt over de besneeuwde Utvikfjellet. Prachtig toch?

De afgelopen weken hebben we al wel vorst gehad, dus we zijn al weer aardig gewend geraakt aan het krabben van de autoruiten en opstoken van de houtkachel. En de spijkerbanden liggen ook al weer onder de auto. Eigenlijk mag dat pas vanaf 1 november, maar de zwaarstwegende regel is dat je je gezonde verstand moet gebruiken en zelf moet inschatten of het verantwoord is om nog met je zomerbanden te rijden. De strook waar wij wonen wordt hier in de volksmond “schaduwkant” genoemd en dat is niet omdat we zoveel zon hebben. Dat betekent dat het hier kouder is dan in de kant van het dal waar ze nog wel zon hebben. En dus was het bij ons al behoorlijk glad, terwijl alle andere wegen nog prima te berijden waren. Toen de politie begin oktober een bericht uit deed gaan dat ze geen bekeuringen meer gingen uitdelen voor het te vroeg rijden met spijkerbanden, heb ik ze meteen gewisseld.

Ik schreef dat we al behoorlijke vorst hebben gehad. Maar gelukkig ook ontzettend veel zon. Het is echt een stralende herfst geweest hier. Ik heb veel gewandeld in de bergen. Ik vind het heerlijk om op zondag op tijd op te staan en dan te gaan wandelen in de bergen. Alleen als het lekker weer is natuurlijk. Ik ben nog niet zo ingeburgerd dat ik in weer en wind lekker ga wandelen zoals die Noren dat doen. De beroemde Noorse uitdrukking: “Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleren” is niet helemaal op mij van toepassing. Ik vind dat er wel degelijk slecht weer bestaat en dan zit ik lekker bij de kachel met een boek en een kop koffie. Maar goed, ik heb wel écht genoten van die mooie herfstwandelingen!

Behalve wandelen, was er met dat mooie weer ook nog geen reden om de boot op tijd aan land te halen. We hebben nog mooie vaartochten gemaakt én aardig wat vis gevangen. Vorig weekend hebben we ‘m toch maar aan land gehaald en bij de werkplaats in Sandane geparkeerd. Nadat de motor afgelopen week een onderhoudsbeurt heeft gehad, hebben we ‘m gisteren weer in de schuur bij Solfrid gezet. Dat is de oude dame die verderop woont en waar Hennie støttekontakt van is.

In de weekenden proberen we er altijd ook even samen op uit te gaan. Zo zijn we een poosje terug een dag naar Stranda geweest. We zijn een paar keer door Stranda gekomen op weg naar Smøla en ook een keer toen we naar Ålesund gingen. De omgeving van Stranda is prachtig, maar ze hebben er ook een bakkerij die gerund wordt door een Nederlands stel. We vinden het brood dat zij maken heel erg lekker en daarnaast maken ze witte bolletjes zoals we die gewend zijn (de Noorse witte bolletjes zijn heel zoet namelijk). We hebben er ook al een keer heerlijke gevulde koeken gescoord en straks gaan ze aan de Sinterklaas- en Kerstbaksels. Die bakkerij is een prima reden om af en toe naar Stranda te gaan dus en ach….het is maar twee uur rijden hier vandaan. Naast de deur voor Noorse begrippen. Toen ik op Facebook voorbij zag komen dat de gondelbaan in Stranda, nog maar twee weekenden open zou zijn, vonden we het tijd voor een zaterdagje Stranda. Prachtig weer! Heerlijke dag!

Twee weken geleden zijn we naar Bergen geweest. Wederom dankzij Facebook eigenlijk. Ik zag dat de Dutch Cheeseman daar was en als die in de buurt is (nou ja….dat is een breed begrip in dit land zoals jullie inmiddels weten) gaan we er graag even een paar stukken belachelijk dure, maar heerlijke Nederlandse kaas halen. Toen we besloten om naar Bergen te gaan, besloten we maar meteen om er te overnachten. Lekker Indiaas gegeten, filmpje gepakt….even genieten van het stadse leven zeg maar. Natuurlijk moesten we ook even een stopje maken bij de Ikea. En je kent het wel, je hebt er eigenlijk niks nodig, maar komt toch met een volle kar naar buiten…..

Terwijl ik dit blogje zit te typen (kopje koffie en bakje pepernoten naast de laptop) realiseer ik me ineens dat ik wel erg veel schrijf over Nederlandse producten waar we stad en land voor afreizen. Dat is ook eigenlijk wel zo. We kunnen heel erg genieten van zo’n lekker wit bolletje met Nederlandse oude kaas. Het is net alsof je het meer waardeert als het minder toegankelijk is. We hebben trouwens helemaal niks te klagen over de etenswaren die we hier kunnen kopen hoor. In tegendeel! Maar het is gewoon toch zo dat je extra geniet van de smaken van je andere thuis. Een mooi moment dus om het te gaan hebben over……frikandellen.

Hennie zag op (wederom) Facebook een berichtje voorbij komen van een Nederlandse die in Sandane woont dat ze frikandellen had gekocht bij de toko in Førde. Met gierende banden zetten Hennie en Laura koers richting Førde en jawel, ze kwamen thuis met een doos met 40 frikandellen. Laura en Pier namen er 20 en wij ook.

Het bericht dat er frikandellen gesignaleerd waren, bereikte in no time Trienke en Ate en die stuurden meteen hun oudste dochter die toch in Førde zou komen op frikandellenjacht. Niet gevonden. Helaas. Verkeerde toko. Toen ik een week later in Førde was vanwege een congres, zette ik de frikandellenjacht voort. Goeie toko. Uitverkocht. Inmiddels ben ik nog een keer in Førde geweest, maar het wil maar niet lukken om een doos van die dingen voor Trienke en Ate op de kop te tikken.

Omdat we het toch wel een beetje sneu voor ze vinden dat ze zonder frikandellen door het leven moeten, hebben we vanavond een snackparty gepland. Bij Trienke en Ate thuis. Laura en Pier nemen frikandellen mee, ik zelfgemaakte kroketten en bitterballen en Ate en Trienke spenderen zelfgebrouwen biertjes. Via messenger zijn de hele week al berichten rondgegaan over wie er nog curry heeft, wie gesnipperde uitjes meeneemt, of de frituurpannen meegenomen moeten worden enzovoort. We hebben er zin in!

Eind november gaan we een weekje naar Lanzarote. Daar kijken we uiteraard erg naar uit! Even vitamine D bijtanken. We hebben een mooi hotel geboekt en zelfs een arrangement genomen met een aantal luxe extra’s. We zitten in een deel van het hotel dat alleen voor volwassenen is, met een eigen zwembad, eigen ontbijtzaal en een open bar aan het einde van de middag. Het hotel ligt aan de zee. Zo’n soort vakantie hebben we nog nooit eerder gedaan, maar ik gok erop dat het erg goed gaat bevallen. Van mensen die er eerder zijn geweest, hebben we gehoord dat er genoeg te doen en te zien is op Lanzarote, dus ik denk dat we ook zeker een paar dagen een auto zullen huren om er lekker op uit te trekken.

In december ga ik nog een weekendje naar mijn ouders. We hebben ze in augustus gezien en zien ze met Pasen weer, maar de tijd daartussen is wel heel erg lang. Vandaar dat ik even een bliksembezoekje aan Oss heb gepland. Ook daar kijk ik erg naar uit!

Eind maart komen twee vriendinnen van de lagere school een weekendje op bezoek. We hebben elkaar al jaaaaaaaren niet gezien en eigenlijk via Facebook een jaar of 2 geleden pas weer contact gekregen. Dat zij deze kant op komen vind ik echt hartstikke leuk!

Genoeg om naar uit te kijken dus! Ik ga even een paar Brabantse worstenbroodjes in de oven gooien. Toedels! 

Feestweek

Een feestweek inderdaad! Mijn ouders op bezoek, onze verjaardagen gevierd, drie dagen minivakantie in Kalvåg én een geslaagd verjaardagsfeest in huis/tuin/garage. Met recht een feestweek.

Op donderdag 18 augustus vertrokken mijn ouders vanuit Oss met de auto richting Stokke. Als wij die rit rijden, doen we daar twee dagen over. Maar omdat hun auto zo volgeladen zat met boodschappen voor ons, moesten er minstens drie dagen voor uit getrokken worden. Misschien had het er ook wel mee te maken dat mijn vader liever niet teveel kilometers op een dag rijdt. Wie zal het zeggen.

Maar goed, op zondag 21 augustus kwamen ze aan het einde van de middag aan bij ons huis en wat was het fijn om elkaar weer te zien! Het was zowaar weer om buiten in de tuin een drankje te nuttigen en in de loop van de avond kwam de regenboog die we besteld hadden prachtig door.

En toen was het tijd om naar bed te gaan. Wij hadden de logeerkamer klaargemaakt, mijn ouders trokken het gordijn dicht en……..daar bleek een heel nest dikke, zwarte vliegen in te zitten. Een gezoem van jewelste. Gelukkig waren ze nogal sloom, dus ik kon er een heleboel vangen met de stofzuiger en mijn vader leefde zich uit met de elektrische vliegenmepper, de ‘flugesmekker’. Wij meppen hier geen vliegen, we smekken ze. Dat is een combinatie van slaan en roosteren.

We dachten dat we ze allemaal gedood hadden, maar op de een of andere manier bleven ze maar komen. Hennie en ik zijn van de praktische oplossingen, dus wij sjouwden de logeerbedden naar een andere kamer en eindelijk kon iedereen rustig gaan slapen. De volgende dag waren ze gelukkig weg (we hadden het raam de hele nacht wijd open laten staan), maar voor de zekerheid bleven mijn ouders nog een nachtje op de andere kamer slapen. Dat daar óók ineens zwarte vliegen opdoken, vinden we verdacht. Op onze slaapkamer was geen vlieg te bekennen, maar daar waar zij slapen stikt het ervan. Ik zeg verder niks…….maar denk er het mijne van.

Op dinsdagochtend moesten er natuurlijk eerst pakjes uitgepakt worden door de jarige Hennie. Ze was er helemaal mee in haar nopjes.

Na het ontbijt vertrokken we richting Kalvåg op Bremanger. Kalvåg is een leuk vissersplaatsje, waar wij graag gasten mee naartoe nemen. Maar wat bleek, het naseizoen was al ingegaan (let wel…het was pas 23 augustus) en alle leuke winkeltjes en galerietjes waren al dicht. Dat was even een tegenvaller, want we hadden er voor twee nachten een huisje gehuurd. Leuk huisje, van alle gemakken voorzien, dus we vermaakten ons gelukkig toch wel.

’s Avonds hebben mijn ouders en ik heerlijk gegeten in het restaurant Knutholmen. Hennie nam de hamburger, maar eigenlijk was die gewoon heel erg slecht voor een restaurant dat verder heel goed eten serveert. Maar Hennie eet geen vis en als er dan qua vlees alleen maar kalf of lam op het menu staat, wordt ze daar ook niet vrolijk van. Vandaar die burger met friet. Maar…..het toetje maakte het allemaal weer helemaal goed! Kijk maar wat een stralend jarig jobje.  

Op 25 augustus was er een ander jarig jobje, die ook bij het ontbijt goed verwend werd met allemaal leuke cadeaus.

De vrijdag stond in het teken van boodschappen doen en taarten bakken, want zaterdagmiddag hadden we een feestje gepland en verwachtten we ongeveer 20 gasten. Mijn moeder bakte een heerlijke bienenstich. De helft werd gevuld met illegaal meegesmokkelde advocaat en de andere helft met kersen. Beide helften vielen goed in de smaak bij zowel de Noorse als Nederlandse gasten. Mijn Hollandse appeltaart deed dat trouwens ook. Mijn moeder maakte van dichtbij de Noorse taarttraditie mee, want het is hier heel normaal om van alle taarten een klein stukje te nemen en je eet gewoon door tot alle taart op is.

We hadden bedacht om te gaan grillen, maar de weersverwachting beloofde niet veel goeds voor die dag. Hennie kocht dus zaterdagochtend nog gauw een partytent, zodat we eventueel in de garage zouden kunnen grillen. Dat hebben we al eerder gedaan en dat gaat op zich prima. Zoveel mensen een zitplaats geven in ons huis was namelijk een kansloze missie, dus we moesten de ‘feestlocaties’ een beetje verdelen.

Maar de weergoden waren ons gunstig gezind, want tussen 16 en 18 uur was het droog en konden we gewoon buiten grillen. Ik had op het aanrecht salades, sausjes en brood neergezet en de grilslaafjes bakten het vlees bruin. Een soort lopend buffet dus.

De gasten verdeelden zich over alle feestlocaties en het was een gezellige bedoeling. Verschillende Noorse gasten zeiden later dat ze het zo ontzettend leuk en informeel hadden gevonden. Heel anders dan een Noorse verjaardag. Wij vonden het ook een zeer geslaagd feestje. Voor mijn ouders was het leuk om de mensen te ontmoeten waar we hier mee omgaan. Sommigen hadden ze al ontmoet op mijn 40^ste verjaardag, maar dit keer waren er nog een paar mensen bij die ze niet eerder ontmoet hadden.

Op zondag gingen Hennie en mijn vader een boottochtje maken en vissen. Het is nu makrelentijd en mijn vader takelde maar liefst 6 makrelen uit het water. Hennie ving er ook eentje, dus toen ze weer thuis kwamen, kon ik aan de bak met 7 makrelen.  Een klein makreeltje werd verwerkt tot kattenvoer, een iets groter makreeltje werd gepekeld en later gerookt (en opgegeten natuurlijk) en 5 dikke jongens gingen schoongemaakt en gevacumeerd de vriezer in. Bedankt pap, zo komen we de winter wel door.

Op maandag na het ontbijt vertrokken ze weer richting Bergen, waar ze op dinsdag de boot naar Denemarken zouden nemen. We vonden het fijn om ze een weekje om ons heen te hebben, maar het ging wel heel snel voorbij. We zijn van plan om met Pasen weer samen naar Nederland te gaan, maar we moeten maar eens kijken of we elkaar tussendoor nog een keertje kunnen zien. Pasen is wel heel ver weg namelijk.

Over Nederland gesproken, Hennie is nu bezig aan haar jaarlijkse bijtankweekje in Nederland. Gisterenochtend vertrok ze om tien voor half zeven in de ochtend met het vliegtuig naar Oslo en vanuit Oslo vloog ze door naar Amsterdam. Ze logeert de eerste dagen bij David, een goede vriend die in Amsterdam woont. Gisterenmiddag om 16.36 kreeg ik deze foto van ‘m doorgestuurd……zo zie je maar weer waar Hennie haar prioriteiten liggen. 

Vakantie!

De eerste “klachten” over het uitblijven van een vers blogje zijn al binnengekomen, dus ik kruip op deze druilerige zondag maar weer eens achter de laptop om jullie te informeren over ons wel en wee. Vooral “wel” gelukkig.

We hebben ons erg vermaakt met Molly! Molly is één van de kittens die we vorig jaar gevonden hadden in onze schuur en zij is toen in huis genomen door mijn collega en haar gezin. Omdat zij op vakantie gingen, kwam Molly twee weken bij ons logeren. Hartstikke leuk en lief beestje, maar onze arme, oude Puk vond het maar niks. Molly is natuurlijk nog een jong springding, dat niks leuker vond dan spelen met Puk. Maar Puk moest daar h-e-l-e-m-a-a-l niks van weten, dus zo nu en dan moest Puk met een hoop geblaas en gegrom toch echt even laten weten wie de kattenbaas in huis is. Gelukkig klikte het wel prima met haar moeder, die toen nog bij ons huis rondhing. Hennie ging ’s avonds vaak een stukje wandelen door het veld met Molly aan een lijntje en dan liep mams gezellig met ze mee.

Via een soort lokale marktplaats op facebook tikte ik twee oude tuinstoelen op de kop. Schuren, repareren, verfje erover en kijk eens wat een verschil!

En toen was het tijd om de auto vol te pakken en richting Smøla te vertrekken. Smøla is een eiland tussen Kristiansund en Trondheim, waar we al twee keer eerder zijn geweest. We zijn daar jaren geleden op een rondreis door Noorwegen min of meer toevallig terecht gekomen en het is een favoriet stukje Noorwegen geworden. Dat komt ook omdat we er een prachtig gelegen huisje kunnen huren, mét een bootje. En we mogen onze Puk gewoon meenemen, ook een groot voordeel natuurlijk.

We hadden prima weer de hele week op Smøla. Het is meerdere keren voorgekomen dat we donkere regenwolken boven het vaste land zagen hangen, terwijl wij op een terrasje in de zon zaten. Uiteraard hebben we veel gevist. De vangst bestond dit keer vooral uit kabeljauw, maar daar hoor je mij niet over klagen! Er is toch zeker een kilo of vier ingevroren mee naar huis gegaan en ik heb bijna elke avond vis gegeten. Veel verser wordt je gebakken visje niet!

En verder hebben we op Smøla gewandeld, een museum bekeken over hoe ze landbouw zijn gaan bedrijven op de moerassige grond van het eiland, vaak koffie gedronken in een sfeervol vissersdorpje op het noordelijkste puntje van het eiland en zijn we een dagje met de snelboot naar Kristiansund geweest. Daar waren we nog nooit geweest en het was leuk om er eens een paar uurtjes rond te struinen. Vanaf Smøla was het maar 40 minuutjes varen tot het centrum van Kristiansund, dus dat leek ons een uitgelezen kans om deze stad eens te bezoeken.

Na een weekje Smøla, pakten we de boel weer in en vertrokken we richting Sunndalsøra. Daar had ik via airbnb een huisje gehuurd. De contactpersoon woont in Engeland, maar haar moeder woont vlakbij het huisje en doet de ontvangst van de gasten, schoonmaak, etc. Een week of drie voordat we zouden gaan, kreeg ik een berichtje dat er een probleem was met de watervoorziening in het huisje en dat we er niet in zouden kunnen verblijven. Ik kreeg een ander huis aangeboden, dat in de buurt zou liggen, veel comfortabeler zou zijn en qua uitzicht niet te evenaren. Wat bleek…..het was het huis van die moeder. Die ging een weekje bij familie logeren, terwijl wij in haar huis zaten. En inderdaad was het een reuze comfortabel en ruim huis, met een fantastisch uitzicht over de fjord. Kijk maar.

De moeder in kwestie had alleen maar leren meubels en ze had overal prachtig keramiek en glaskunst staan. En wij hadden Puk bij ons. Dat had ik uiteraard vooraf aangegeven en het was geen enkel probleem, maar wij kregen toch wel even de zenuwen toen Puk na tien minuten op de bank sprong met haar oude lijfje en daarbij een paar fraaie krassen achterliet op het leer. Gelukkig zaten er meer krassen op die bank, maar toch! Hennie en ik gingen meteen het huis door om het Puk-proof te maken. Grote kleden over de bank en de stoelen en een hele lading glas en keramiek hoog op de kast en in de badkamer. Een rode, leren stoel waar geen krasje op te bekennen was, heeft ook de hele week op de badkamer gestaan. Puk krabt niet aan meubels, maar bij het erop en eraf springen gebruikt ze haar pootjes…..en nagels…..en dat krast.

De week in Sunndalsøra was het iets minder weer, maar we hebben ons alsnog uitstekend vermaakt. We hebben een fantastische autorit gemaakt op een wat druilerige dag, de aursjøvegen. Dat is een toeristische route van ongeveer 120 kilometer, waarvan 55 onverhard, door een prachtig natuurpark. 

We hadden gelezen dat je langs een seter zou komen waar ze kaas maken. Een seter is een plek die alleen in de zomer gebruikt wordt voor bewoning en eventueel veehouderij. Soms staan er meerdere huisjes, die als een soort buitenhuisje gebruikt worden en soms is het een klein boerderijtje met een aantal stuks vee. Ze liggen in de bergen, waar de eigenaar in de zomer zijn vee laat grazen. Door tijdelijk op zo’n seter te gaan wonen, kunnen ze dicht bij het vee zijn of, zoals in dit geval, meteen de zuivel verwerken tot etenswaren.

Toen we aan kwamen rijden, stond er één andere auto en we zagen dat die mensen net richting de parkeerplaats aan kwamen wandelen. “Hei Hennie!”, hoorden we plotseling. Bleek het iemand te zijn die Hennie kent van haar kajakclub en haar andere activiteiten in Sandane. Maffe ervaring om zo’n eind van huis, op zo’n afgelegen plek iemand tegen te komen die je kent!

Maar goed, we mochten de kazen die ze er maakten natuurlijk even proeven. Ze hadden koeien en geiten en maakten dus koeien- en geitenkaas. De gele varianten vonden wij uitstekend te pruimen, maar de bruine kon me toch niet echt bekoren. Hennie waagde zich er niet eens aan. De hele zomer wonen en werken er twee jonge mannen op die plek. De ene was een Tsjech die dit al voor het vijfde jaar deed en de andere was een student voedingsmiddelentechnologie uit Oostenrijk, die dit als een soort stage deed. Samen zitten ze dus een aantal maanden op die plek, melken elke dag de koeien en de geiten en maken kaas. De eigenaar van het bedrijf woont een heel eind verderop en hij komt regelmatig langs om te kijken of alles goed gaat en voorraden aan te vullen.

Ik had in de beschrijving van de route gelezen dat er een stuk onverharde weg in zit, waarbij de beroemde trollstigen een peulenschilletje is. Nou….dat klopt! Steile weg, scherpe haarspeldbochten en een nogal enge tunnel. Een smalle, uit de rosten gehakte tunnel vind je hier op veel plekken, maar deze sloeg werkelijk alles. Toen ik erin wilde rijden, keek ik voorzichtig of er geen auto van de andere kant kwam. Ik zag geen auto, maar ook niet het einde van de tunnel. En dus reed ik er maar gewoon in. Pikkedonker, allemaal bochten, hartstikke smal, gaten in de weg en af en toe een wat breder plekje om elkaar te passeren. Overigens zag je die pas als je er voorbij reedt, maar goed. Ik begreep ineens wel waarom er in de brochure van de route stond dat fietsers die ‘m gaan rijden een zaklamp moeten meenemen….

Als toetje bekeken we die dag nog een fraaie waterval. Het gebied waar we vakantie vierden staat bekend om z’n watervallen en terecht!  

Op een dag dat het wél fraai weer was, hebben we een wandeltocht gedaan in het nationale park Trollheimen (letterlijk vertaald: het huis van de trol). Het eerste deel van de wandeling bestond uit twee kilometer behoorlijk klimmen, het twee deel uit twee kilometer rustig dalen en het derde deel uit wafels eten bij de seter. Een heerlijke beloning! Een pakje seterboter en een beker seteryoghurt gingen in de rugzak mee terug, want ook hier werd ter plekke vanalles gemaakt van de melk van de koeien die er stonden.

Onze Puk heeft het geweldig gedaan deze vakantie. Het eerste uurtje in de auto piept ze wel, maar daarna legt ze zich er letterlijk maar bij neer. Ze zit aan een riempje in het autogordelding geklikt, zodat ze zich wat kan bewegen. Poepen en plassen deed ze keurig op het kattenbakje dat ook op de achterbank stond. In beide huisjes ging het heel erg goed. We hadden haar krabpaal, kussen en mandje meegenomen en daar maakte ze dankbaar gebruik van. Het beestje is zo aan ons gewend, dat het haar niet zoveel lijkt uit te maken waar ze is, zo lang wij er ook maar zijn. Klein toppertje!

Bij thuiskomst waren mijn groentebakken een soort van ontploft! Ongelofelijk hoeveel oogst drie van die bakken van 80x120 cm. opleveren. Wortels, rode bieten, erwten, peulen, courgettes, sla, nog meer sla, boerenkool, radijsjes, bosui….het houdt niet op! Gelukkig hebben we een grote vriezer. Rond het huis zijn de bessenstruiken ook goed gevuld en langs de weg kunnen we wilde frambozen plukken, dus ook qua fruit zitten we gebakken.

Over twee weken komen mijn ouders een week logeren en daar kijken we uiteraard erg naar uit! Met onze verjaardagen gaan we drie dagen met ze naar Kalvåg, een vissersplaatsje op Bremanger waar we graag komen. Leuk vooruitzicht!

Tot de volgende keer! Vi snakkast!