Op zoek

Terwijl het buiten regent en waait, zitten we heerlijk aan een kopje cappuccino mét een echte, Nederlandse stroopwafel. Deze week is het matamål in Sandane en op het plein staan dit weekend allemaal kraampjes met lokale en minder lokale etenswaren. Zo ook een kraampje met een Nederlands stel dat al 14 jaar in Noorwegen woont en zo nu en dan ergens een mobiele stroopwafelkraam opzet. Beslag en stroop maken ze zelf en ze bakken er overheerlijke stroopwafels van. Jammie!!!

In de vorige blog hadden we het er al over dat het weer gaat veranderen en dat is inmiddels volop gebeurd. Eind vorige week kon Hennie nog buiten genieten van een boterhammetje met vlokken in het zonnetje, maar die tijd is voorbij.

As we speak kraakt het huis onder de harde wind die er omheen blaast. Van vrijdag op zaterdag was er een weerswaarschuwing van kracht, vanwege de storm en de grote hoeveelheden neerslag. Inmiddels weten we dat de zulke waarschuwingen van de Noorse KNMI maar beter serieus te nemen zijn en dat was ook dit keer het geval. Het ging flink tekeer! Op verschillende plekken in de bergen zijn al mensen onaangenaam verrast door plotselinge sneeuwval. Als je dan nog op je zomerbanden rijdt (en dat doet iedereen nu nog….) is dat niet grappig. De Sognefjellet is zelf al helemaal afgesloten geweest vanwege de vele sneeuw die er gevallen is. En onze houtkachel brandt al weer elke dag, dus ja…..het is herfst.

De muisjes op zolder zijn ook weer terug van weggeweest. Als we in bed liggen, horen we getrippel en geritsel boven ons hoofd. We zijn ervan overtuigd dat er één een sombrero op zijn hoofdje heeft en luistert naar de naam Speedy Conzales, want die rent als een malle over het hout boven ons. Ik had in het voorjaar aardig wat muizen gevangen met vallen, maar omdat ze in die vallen niet altijd in één keer dood gingen en ik ze dan een klap met een steen moest geven om ze dood te maken, had Hennie in Nederland een muisvriendelijke muizenval gekocht. In Nederland ja, want aan zulke malligheid doen ze hier niet. Gek genoeg blijken muizen gek te zijn op salami, want Hennie heeft er al een paar gevangen met een stukje salami. Vervolgens loopt ze een eind bij ons huis vandaan en laat ze daar weer los. Of Odin ze vervolgens alsnog te grazen neemt weten we niet.

Afgelopen week lagen we al in bed en liep er een muis in de val met een hoop kabaal boven ons hoofd tot gevolg. Hennie had niet zo veel zin om in haar pyjama en op haar pantoffeltjes de muis een eind verderop los te laten, dus zette ze hem/haar beneden in de gang in een emmer. Die emmer dekte ze af met een krant en de bedoeling was om de muis de volgende ochtend vrij te laten. Voelen jullie ‘m al aankomen…..? Toen ik de volgende ochtend als eerste beneden kwam, lag de krant schuin in de emmer en was de muis foetsie. Niet te vinden dat ding, ook niet door Odin. We hebben dus geen idee waar die muis gebleven is, maar met een beetje pech komen we ‘m nog een keer ergens tegen als we er niet op bedacht zijn. Misschien wel als we gaan verhuizen.

Want ja, we moeten verhuizen. De oudste dochter van onze huisbaas woont nu in Ålesund en heeft zin om in het voorjaar terug naar Skår te verhuizen en in ons huis te gaan wonen. Gelukkig heeft Runar het op tijd aangegeven, want het vinden van huurhuizen is hier niet zo makkelijk. Dat gaat vooral via via hebben we gemerkt. Ik heb een bericht op facebook geplaatst en in een groep op facebook die “kjøp, salg og gje vekk Gloppen” heet, oftewel “koop, verkoop en geef weg Gloppen”. Dat leverde een paar reacties op over huizen, maar we merken dat veel mensen nu weten dat we een ander huis zoeken. Zo werd Hennie zelfs al door de vrouw van de bakker aangesproken toen ze brood ging kopen en ook mensen die in de barnehages werken waar ik nu veel kom, spreken me erover aan. Dat zijn dan weer de voordelen van het wonen in zo’n kleine gemeenschap.

Iemand die vrijwel meteen reageerde was een oud collega van me van Breim barnehage, waar ik van november tot augustus gewerkt heb. Naast haar huis staat het huis van haar schoonouders, die al lang geleden overleden zijn. Het huis is nu van haar drie kinderen en één van de drie huurt het nu. Het huis heeft ook een appartement en daar wil de zoon die er nu woont in de loop van december in gaan trekken. Het hele huis is eigenlijk te groot en te duur voor hem. Ze hadden al wel eens nagedacht over verhuren, maar waren na negatieve ervaringen met eerder huurders nogal huiverig geworden. Maar goed, ze vinden het uitstekend dat “goed volk” uit Nederland erin trekt. Best een compliment vinden we zelf.

Vandaag zijn we er wezen kijken en het is een uitstekend huis. Het is gebouwd in de jaren ‘70 en sinds die tijd is er qua interieur niks aan gedaan. Hier en daar zijn de muren oranje, op de vloer liggen deels groene tegels, de badkamer is een soort oranje/bruin en in de slaapkamers zit behang met een zwaar psychedelisch motief. Maar het is goed onderhouden, lekker warm (vloerverwarming en radiatoren in alle kamers, gestookt op olie) en heeft een overdekte veranda aan de voor- en zijkant en een grote tuin. Ook ligt het in een omgeving met meerdere huizen, waardoor het ongetwijfeld makkelijker is om contact met buren te hebben. Het huis ligt wat hoger, waardoor het uitzicht absoluut schitterend is (al kan natuurlijk niks tippen aan ons huidige uitzicht…..). Nadelen zijn dat het een stuk duurder is dan ons huidige huis en in Byrkjelo ligt. Vooral Hennie zou liever dichter bij Sandane wonen en uitzicht hebben op het fjord.

Nadat we er vandaag zijn geweest, zijn we er allebei wel enthousiast over. Er is geen sprake van dat er andere potentiële huurders op de loer liggen en we mogen de tijd nemen om te beslissen. Omdat de zoon die er nu woont pas in december na het appartementje kan verhuizen, zouden wij pas in het nieuwe jaar hoeven te verhuizen. Ondertussen kunnen we al wel spullen die kant op brengen, want mijn oud collega is erg makkelijk met dat soort dingen. We mogen alles gebruiken dat in het huis staat, maar wat we niet nodig hebben aan meubels enzo, halen ze voor we verhuizen weg. Al met al zeker interessant dus. We nemen nog even de tijd om te kijken of we wat anders kunnen vinden, maar het is een prettig idee dat we in elk geval sowieso een hele goede optie in Byrkjelo hebben. En Byrkjelo is maar zo’n 20 minuten rijden van Sandane, dus dat valt op zich goed te doen.

Dat we ons huidige huis uit moeten, vinden we allebei niet heel erg leuk. Het is oud, heel koud, gammel, vreselijk slecht onderhouden en we hebben gezelschap van boktorren en muizen, maar…..het is wel echt ons plekje geworden en we zijn er allebei wel aan verknocht geraakt. Van de ligging en het uitzicht genieten we echt elke dag. Onze katjes kunnen heerlijk rondstruinen, zonder dat we bang hoeven te zijn dat ze worden platgereden. En aan Runar en Aud hebben we fijne buren. Dus hier vandaan moeten vertrekken, valt ons best zwaar. Al hopen we wel dat het nog even duurt voordat ons huisje er weer zo bij ligt……..

Tot de volgende keer!

Een ander seizoen

Vandaag werden we wakker in een grijze, mistige wereld. We merken dat de herfst onderweg is. ’s Morgens moeten we de ruiten van de auto al weer schoonmaken (gelukkig nog niet met de ijskrabber) en ligt er een laagje dauw over het gras. De bladeren aan de bomen beginnen te verkleuren en het stikt werkelijk van de paddenstoelen. Zo nu en dan struint er een jager rond ons huis en horen we een schot in de verte, want ook de hertenjacht is weer begonnen. Het wordt eerder donker en later licht en zo nu en dan maken we al een lekker vuurtje in de kachel, omdat we merken dat het frisser wordt. Gelukkig zijn de meeste dagen nog heerlijk zonnig en soms zelfs gewoon warm. Maar de echte zomer is duidelijk voorbij. En ach….de herfst en de winter zijn natuurlijk ook hartstikke gezellig en fraai hier. Al moeten we wel eerlijk bekennen dat we duimen dat het niet héél erg koud gaat worden deze winter, want dan bibberen we ons “gammele” huisje uit.

Afgelopen woensdag heeft Hennie Joey weer op het vliegtuig terug naar Nederland gezet. Hij heeft een weekje bij ons gelogeerd en heeft het uitstekend naar zijn zin gehad. En wij vonden het erg leuk dat hij er was. We hebben EINDELIJK ons spel “De val van Rome” uit de serie Kolonisten van Catan kunnen spelen, want dat hadden we al jaren in huis, maar het was er nog niet van gekomen om dat met iemand uit te proberen en te spelen.

Hennie en Joey zijn een dagje bij Femke en Venise in Lauvstad geweest. Beetje klussen, vissen, vuurtje stoken en rondstruinen over het terrein daar. Joey vond het top enne….hij is niet bang om een visje dood en schoon te maken! Er kwamen een mooie makreel en een flinke koolvis mee naar huis. De makreel heb ik gerookt en daarna hebben Joey en ik ‘m lekker opgepeuzeld. De koolvis is in de oven gestoofd met een beetje citroen en wat verse tijm. Lekker hoor.

Helaas had Hennie op de terugweg een botsing met een hert. Het ging niet heel hard, maar de auto heeft wel wat schade. Hennie, Joey en het hert gelukkig niet. We weten inmiddels dat je in zo’n geval meteen de politie en de autoverzekering moet bellen, want toen Hennie een paar dagen later met de verzekering belde, waren we mooi de pineut. Omdat er niet meteen gebeld was, waren we sowieso 4000 kronen eigen risico kwijt en vallen we flink terug in no-claim. We gaan dus maar met de garage overleggen wat echt gerepareerd moet worden, want volgens ons valt de schade best wel mee en zijn we goedkoper uit als we het niet declareren. Lesje voor de volgende keer dus……

Ook zijn ze een paar keer gaan varen en vissen, maar zonder eetbaar resultaat. We hebben inmiddels besloten dat we een nieuwe accu voor de boot gaan halen, want het lijkt erop dat het lastig aan de praat krijgen van de motor, ook daarmee te maken heeft. Maar met zulke heerlijke dagen en avonden, is het natuurlijk heerlijk om te kunnen gaan varen.

De dag voor vertrek hebben Hennie en Joey de Kjendalsbreen bezocht. Joey had nog nooit een gletsjer gezien (behalve op National Geografic dan), dus dan is het wel leuk om zo’n ijsmassa eens in het echt te gaan bekijken.

Ik ben een paar dagen in Oslo geweest voor een cursus. De cursus zelf was interessant, maar het was supervermoeiend voor me om de cursus goed te volgen. Uiteraard was die in het Noors en dat versta ik prima, maar ik moet me er wel voor inspannen en me concentreren. Het was dan ook erg fijn dat de cursus om 16 uur afgelopen was en ik de rest van de middag en avond voor mezelf had. De twee collega’s die mee waren, hadden regelmatig afspraken met bekenden of familie in Oslo, dus ik hoefde (gelukkig) niet elke middag en avond “sociaal” te doen in het Noors. Ik heb de nationale galerie en het museum voor moderne kunst bezocht en lekker door de stad geslenterd. En na vier dagen, was ik erg blij om weer naar het rustige Gloppen te kunnen vertrekken, want de drukte en het lawaai van de stad ben ik echt ontwend merkte ik. Leuk voor een paar dagen, maar no way dat ik daar zou willen wonen.

En terwijl ik in Oslo was, is Hennie begonnen met haar baan als begeleider van een 6 jarig, Nederlandstalig jongetje op de school hier in Sandane. Dat bevalt Hennie uitstekend en ze vindt het heel leuk om te doen. Ze verbaast zich wel over een aantal dingen die toch echt anders gaan dan in Nederland, maar ze weet zich keurig te houden aan wat haar werk is en zich niet te druk te maken over de dingen die in haar ogen eigenlijk anders zouden moeten. Ze heeft een leuke klik met het jongetje, is vier ochtenden in de week onder de mensen, leert rap beter Noors en verdient een leuk salaris. In combinatie met de twee støttekontakten die ze heeft en de drumles die ze geeft aan een jongen met een handicap, is Hennie inmiddels ook goed onder de pannen. Hartstikke fijn!

Zaterdag zijn we een dagje naar Ikea in Bergen geweest. Zoals jullie je misschien herinneren uit eerdere blogjes, is dat zo’n 4,5 uur rijden bij ons vandaan. We hadden een kast nodig waar we onze kleren in kunnen ophangen, een nieuwe lamp, nieuwe kussens en uiteraard belandt er dan vanzelf allerlei grut bij in je gele tas, dan wel boodschappenkarretje. Nadat we ook nog bij de grote bouwmarkt waren geweest die in de buurt van Ikea zit, reden we met een volgeladen auto weer terug naar Sandane en hebben we even gegeten bij de Chinees in Førde, waar ze ook superlekkere sushi hebben. Het was schitterend weer en dan is het helemaal geen straf om zoveel kilometers te moeten maken. In tegendeel, we vonden het een heerlijk dagje uit.

Gisteren zijn we gaan vissen op het fjord. Het was prachtig weer en nadat we de motor aan de praat hadden gekregen (dit keer wilde die alleen nog maar naar links draaien namelijk……en dat eindigt in rondjes varen…..) hebben we uren op het water doorgebracht. Voor we er erg in hadden was het al best laat, maar het was lekker warm en heel rustig en mooi. En blijkbaar is het makrelentijd, want we hebben er maarliefst vijf naar boven getakeld en mee naar huis genomen. Makreel is best spannend om te vangen, want die proberen zich echt los te vechten. Een koolvis hangt meestal aan je haak alsof hij zich er al bij neer heeft gelegd dat hij gaat eindigen in de pan, maar een makreel niet hoor! Die heb je niet zomaar binnengehaald en je raakt ze onderweg naar boven makkelijk kwijt. En goede buren als we zijn, hebben we er twee aan Runar en Aud gegeven en de andere drie heb ik goed schoon gemaakt, gevacumeerd en ingevroren.

En dat onze Odin gevreesd wordt door de lokale muizen is inmiddels wel bekend. Als hij buiten is, komt hij om de haverklap met een muis in zijn bek aanzetten. Als we hem zien aankomen, doen we gauw de deur dicht, want het liefst komt hij zijn prooi afleveren en oppeuzelen in de keuken. Afgelopen vrijdag zaten we in de huiskamer thee te drinken en daar kwam meneer aan met een muis in zijn bek. De muis werd voor onze voeten gedropt, alleen……hij was niet dood. In tegendeel. Hij schoot als een malle onder de bank en Odin probeerde ‘m te pakken. Dat lukte niet, want de muis had zich inmiddels verstopt onder de voet van de lamp. Best knap, want daar zit nog geen centimeter ruimte onder. We begonnen een reddingsactie en na het opsluiten van Odin in de gang, hebben we de muis gevangen met stoffer, blik en een emmer en ‘m vrijgelaten in de tuin. Of het dezelfde muis is, die Odin een poosje later buiten zat op te peuzelen, weten we niet……

Tenslotte willen we jullie deze foto niet onthouden. In onze tuin staat een perenboom, maar het was ons al opgevallen dat de peren hoog hingen dit jaar. Aan de kant waar de meeste peren hingen, is een steile afgrond naar beneden, dus een ladder gebruiken ging niet. Gelukkig is onze huisbaas Runar niet voor één gat te vangen, dus met twee van zijn kinderen in de laadbak, werden kilo’s peren (die overigens helemaal niet zo lekker waren…..) van de boom geplukt. Waar een tractor al niet goed voor is!