Bezoek gehad en op bezoek geweest

De wasmachine draait, alle uit Nederland meegebrachte spullen hebben een plekje gevonden en het houtkacheltje brandt…..tijd om een nieuw verhaal te schrijven op onze blog. Sinds de laatste keer zijn mijn ouders op bezoek geweest en zijn we zelf een weekje naar Nederland geweest, dus ik heb een hoop te vertellen en te laten zien. Be prepared!

Mijn ouders zouden op donderdag 26 maart om 17.15 uur aankomen op het vliegveld hier in Gloppen. En…viel het op? Ze “zouden” aankomen. Die dag ging echter de Noorse geschiedenisboeken in als de dag waarop niemand in Oslo meer gerekend had op een enorm pak sneeuw en het vliegveld een paar uur gesloten moest worden. De chaos die vervolgens ontstond, was de ergste in de afgelopen 30 jaar. Mensen reden al op zomerbanden en het groot materieel om de boel sneeuwvrij te houden was al opgeborgen in de winterstalling. In de rest van het land werd flink gelachen om die gekke lui in Oslo die met een paar centimeter sneeuw alles in de soep laten lopen, maar mijn ouders waren dus mooi de klos.

Hun vlucht van Amsterdam die rond 10.30 uur zou vertrekken, ging uiteindelijk laat in de middag. Daardoor haalden ze de aansluitende vlucht naar Sandane niet meer, die, zoals later bleek, helemaal niet meer ging door de sneeuwchaos. Aangekomen op het vliegveld in Oslo, kwamen ze terecht in een soort ontwikkelingsland-achtige toestand. Hordes gestrande reizigers, oneindige rijen, tegenstrijdige adviezen en zo ongeveer alle koffers waren zoek. Gelukkig hadden zij alleen handbagage bij zich.

Na een poos in de rij voor het omboeken van de vlucht te hebben gestaan, kwamen ze tot de conclusie dat het met ruim 800 wachtenden voor zich, die avond niet meer goed ging komen. Inmiddels hadden ze begrepen dat voor de vrijdag en zaterdag alle vluchten naar Sandane al vol zaten. Ietwat gedeprimeerd verplaatsten ze zich naar de rij voor de hotelvouchers. Daar bleek dat één overspannen tiener een enorme rij wachtenden moest wegwerken. Dat ging ‘m dus ook niet worden. Uiteindelijk regelden ze zelf maar via de informatiebalie een hotel. Later bleek dat veel mensen de nacht op het vliegveld doorgebracht hebben, liggend op de grond, omdat alle hotels vol zaten. Het zelf regelen (en betalen helaas) van een hotel bleek dus een slimme zet.

Ik moest die donderdagavond een cursus geven in een barnehage en was pas tegen 22 uur thuis. Hennie had natuurlijk contact gehouden met mijn ouders, maar al snel kreeg ik ze ook aan de telefoon. Ze zaten net in de hotelbar aan een biertje en we spraken af dat ik zou gaan uitzoeken hoe en wanneer ze naar Sandane zouden kunnen reizen. Dat bleek gelukkig in no time gepiept! Ik opende een chatconversatie met de binnenlandse vliegmaatschappij, legde de situatie in twee zinnen uit en na een klein momentje wachten kreeg ik het antwoord dat mijn ouders op vrijdag om 13.30 uur met een vlucht naar Sandane konden reizen. Het leek te mooi om waar te zijn, maar inderdaad….op vrijdagmiddag waren ze er dan toch echt!

Het was fijn om ze weer te zien. Ze vonden ons nieuwe huisje hartstikke leuk en een stuk comfortabeler dan het vorige huis. Ook waren ze onder de indruk van de ligging aan het meer. Dit is een huisje waar ze wel een week of twee op onze katten willen komen passen zodat wij op vakantie kunnen zeiden ze. Nou….dat zullen we onthouden!

Zaterdag zijn we met ze naar Førde geweest. Eerst hebben we een lekker stuk gewandeld naar de grote waterval Huldefossen. Daarna hebben we geluncht en boodschappen gedaan voor een gezellig avondje gourmetten. 

Op zondag zijn we langs de fjord gaan wandelen, waar we nog een groep bruinvissen zagen. ’s Avonds hebben we bijna allemaal heerlijk gegeten in het Gloppen hotel. Het zat Hennie qua hoofdgerecht niet echt mee. Er stond twee keer vis, hert, lam en geit op de kaart. Daar wordt Hennie niet blij van. Uiteindelijk maakte de kok een nogal smakeloze risotto voor haar klaar. Gelukkig waren het voorgerecht en toetje wél heel lekker. De rest bestelde hert en die was superlekker klaargemaakt! Of het de achterkant van deze Bambi was laten we maar in het midden…..

Op maandag moest ik werken en zijn mijn ouders vanuit ons huis naar de bakker in Byrkjelo gelopen. Dat is een kilometer of 7 bij ons vandaan over een rustige, verharde weg. Daar aangekomen, belden ze Hennie, die ze kwam halen en voor de rest van de middag een entertainmentprogramma verzorgde. 

Dinsdagochtend was het stralend weer en vertrokken ze keurig op tijd met het vliegtuig van Sandane naar Oslo. Beetje jammer dat er een storm was in Nederland, waardoor het vliegverkeer van en naar Schiphol ontregeld was. Wederom liepen ze een fikse vertraging op, maar dit keer lukte het wél om op dezelfde dag over te komen. Iets voor 12 uur ’s nachts waren ze weer thuis in Oss.

De dinsdag dat ze vertrokken, kregen wij ’s morgens een berichtje dat bij Femke en Venise de eerste lammetjes geboren waren. We hadden bedacht om die dag een beetje op te ruimen en in te pakken, maar die planning ging snel in de prullenbak. Op naar Lauvstad! En wat zijn ze schattig! Die lammetjes dan hè…..;-)

Nadat we op woensdag wél ingepakt hadden, vertrokken we donderdagochtend vroeg richting Bergen. Het was eigenlijk nog een beetje vroeg in het jaar om de spijkerbanden al van de auto te halen, maar aangezien je daar in Nederland niet mee mag rijden, had ik er toch maar een paar verse zomerbanden onder laten leggen. Toen het woensdag nog flink ging sneeuwen werd ik wel een beetje nerveus, maar gelukkig ging de rit naar Bergen prima. Ondanks dat er hoog in de bergen nog een flink pak sneeuw lag, was de weg gelukkig behoorlijk goed schoon. Op naar de boot! Op naar Nederland!

De boot van Bergen naar Hirtshals (dat ligt in Noord-Denemarken) is ons erg goed bevallen. Ik weet niet of ik dat ook gezegd zou hebben als we windkracht 10 hadden gehad, maar nu beviel het prima. We hadden een hut met een raam en we hebben allebei heerlijk geslapen. We kwamen goed uitgerust in Hirtshals aan, waarna we aan de autorit naar Deventer konden beginnen.

Die verliep prima, tot in de Elbetunnel in Hamburg ineens de temperatuur van de motor flink op ging lopen. Verwarming vol aan en de eerste de beste parkeerplaats opzoeken dus. Ik weet dat de auto wat koelvloeistof lekt en had het reservoir voor vertrek goed bijgevuld. Maar ja….thuis rijd ik natuurlijk alleen kleine afstanden en nooit harder dan 80 kilometer per uur. Dat was nu een ander verhaal! Nadat de motor goed was afgekoeld hebben we er weer een liter koelvloeistof ingedaan en reden we zonder problemen naar Deventer. In de week in Deventer heb ik de auto even laten nakijken en het blijkt dat de koppakking lek is. Dat is een duur grapje, want om dat te fiksen moet de motor uit elkaar. Helaas had de garage in Deventer daar geen tijd voor, dus dat moet ik hier laten doen. Voor de terugrit hadden we een flinke hoeveelheid koelvloeistof ingeslagen en hebben we hem uiteindelijk twee keer moeten bijvullen. Maar goed….we zijn er gelukkig goed mee thuis gekomen. 

Toen we vrijdagmiddag om 17 uur de grens met Nederland passeerden, leek het wel of Hennie de frikandel speciaal rook waar ze zo hevig naar verlangde, want de turbo ging aan en ze reed in één streep naar cafetaria Tuindorp in Deventer. Nog nooit heb ik iemand zo zien genieten van een patatje oorlog en een frikandel speciaal. Toen ook vriend Jurgen binnenliep om patat te halen voor zijn gezin, kon haar dag helemaal niet meer stuk! 

Na het bezoek aan de cafetaria reden we naar ons appartementje in de waterwoning. We zijn vergeten om er een foto van te maken, maar dit is ‘m. 

De mensen die er wonen, verhuren de onderste verdieping met alles erop en eraan. De woning ligt op loopafstand van de binnenstad en het was de perfecte uitvalsbasis voor ons weekje Deventer. Nadat we de auto hadden uitgepakt zijn we als vanouds een terrasje gaan pakken op de Brink. Het voelde alsof ik er vorige week voor het laatst gezeten had. Een vreemde gewaarwording.

De volgende dag zijn we (nadat we lekker uitgeslapen hadden) de stad in gelopen, waar het uiteraard zaterdagmarkt was. Vaak aten we op zaterdag een broodje bij Taste of Honey, dus dat deden we nu ook. De Taste heeft een nieuwe eigenaar gekregen en ondanks dat ze dezelfde kaart hebben gehouden, was de sfeer niet meer zoals die was. Jammer, maar we kunnen natuurlijk niet verwachten dat alles hetzelfde is gebleven in de tijd die we weg zijn. Bepakt en bezakt met onder andere kaas, stroopwafels, bloemen, nieuwe kleren, brood en pistachenootjes liepen we aan het einde van de middag voldaan terug naar ons appartementje.

Even omkleden en snel naar de Oudegoedstraat voor een gezellig etentje bij Jacques en Tineke. Er was een parkeerplaatsje vrij voor ons oude huis en toen ik de auto daar neerzette, vonden we dat allebei toch wel een heel raar gevoel. Het etentje was erg gezellig. Met deze lieve mensen is het net alsof afstand en tijd niks uitmaken. Als we elkaar zien is het vertrouwd en goed. Heel fijn.

De volgende ochtend kwamen Jacques en Tineke Hennie ophalen. Ze wilden graag even de waterwoning van binnen zien. Daar kreeg Jacques meteen spijt van, want die werd spontaan zeeziek en moest later zelfs een maagtablet nemen. Hennie werd met de auto naar haar broer in Apeldoorn gebracht en ik reed naar Boskamp om eindelijk Annemiek en Carla weer te zien. Die had ik sinds vertrek niet meer gezien, dus we hadden genoeg om over bij te praten. Sjuul en Ollie (hun twee bordercollies) waren me nog niet vergeten, want ik werd als vanouds met 200% energie en enthousiasme begroet. Inmiddels is er een derde exemplaar bij die ik nog niet eerder ontmoet had. Maar omdat die andere twee zo maf deden, deed Steffie rustig net zo maf mee. Goed volk, moet ze gedacht hebben. Heerlijke beesten!

In de middag reed ik naar Apeldoorn, waar Hennie inmiddels al lekker had bijgekletst met haar broer en zijn gezin, haar zus en haar twee nichtjes met kids en aanhang. Toen ik er was, reden we naar een veldje in de bossen om even lekker buiten te zijn en een balletje te trappen. Samen met half Apeldoorn leek het wel, want het was me er druk! Ondenkbaar in Noorwegen zoiets. Daarna gingen we met elkaar naar een pannenkoekenrestaurant om de dag gezellig af te sluiten. Hennie zag haar kans schoon, want er stonden ook frikandellen met patat en appelmoes op het menu! Niks pannenkoek, vette bek!

Op tweede paasdag hadden we afgesproken bij Netty en Jeanet in Olst. Wendy en Robert waren er ook. Netty en Wendy zijn oud-collega’s van de Ambelt, maar inmiddels goede vrienden. Bij aankomst bleek dat er een autiproof programma voor ons was gemaakt. Hilarisch. 

Netty en Jeanet hebben sinds kort een puppy en die stal eerlijk gezegd de show. Wat een poepie! 

Na een overheerlijke paaslunch, zat ons bezoek er al weer bijna op. Veel te snel wat ons betreft! De tijd vloog! Gelukkig zie ik ze in oktober weer, want dan gaan Wendy en Robert trouwen en ik mag ook op de bruiloft komen. Daar verheug ik me al op. Ik vond het wel erg spijtig om te horen hoe beroerd de situatie op de school waar ik werkte (en Netty en Wendy dus nog werken) momenteel is en de gevolgen die dat heeft voor de goede en leuke mensen die er werken. Ik wist natuurlijk wel dat het niet zo goed ging, maar het blijkt erger te zijn dan ik dacht. Het is maar goed dat ik er niet meer werk, want ik had daar slecht tegen gekund. Voor mezelf is het dus goed dat ik daar weg ben, maar voor de leuke mensen die ik achterliet is het heel vervelend dat het gaat zoals het gaat.

Na Olst werd opnieuw koers gezet richting de Oudegoedstraat, maar nu voor een bijeenkomst met onze oude buurtjes. Ze hadden allemaal heerlijke dingen gemaakt, dus de weinige gaatjes die er na de paaslunch in Olst nog waren, werden goed opgevuld. Het was als vanouds gezellig, al is iedereen het er wel over eens dat buurtburgermeester Hennie ernstig gemist wordt. In mei komen Ellen en Bernadette (twee buurvrouwen) een weekendje logeren. Hopelijk hebben ze meer geluk met de vliegreis dan mijn ouders…..

Dinsdag stond deels in het teken van praktische dingen. Zo begonnen we de dag met naar de tandarts te gaan. Dat is in Noorwegen hartstikke duur, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om onze Nederlandse tandarts maar even naar de gebitjes te laten kijken. Behalve een vulling bijwerken in Hennies kies en het tandsteen laten weghalen bij Els, was er niks aan de hand. Daarna was het de beurt aan onze vaste kapster Wendy. Daar kwamen we al jaren en we vinden dat ze hartstikke goed (en goedkoop) knipt. En het is nog een leuk mens ook. We hadden allebei flink gespaard. Zoek de verschillen…..

Aan het einde van de middag hadden we afgesproken met Barbara. Na een kopje koffie in onze waterwoning, zijn we in de stad heerlijk op een terrasje gaan zitten en hebben we aansluitend lekker gegeten bij de Sjampetter. Van Barbara kregen we allemaal zakjes met zaadjes om groente te kweken, dus er moet weer gemoestuind worden! Gelukkig vind ik dat leuk. Ook met Barbara kletsten we gewoon verder alsof we elkaar nog onlangs gezien hadden. Dat is toch wel bijzonder om te merken.

Woensdags ging ik op verjaardagsbezoek bij mijn peettante en ging Hennie de stad in met vriendin Yvonne. ’s Avonds hebben we overheerlijk gegeten bij Mieke (en als gebruikelijk veel gelachen) en is Hennie aansluitend nog de kroeg in geweest met wat oude buurtjes.

De donderdagochtend begon bij de Sligro. We mochten het pasje lenen van buurvrouw Ellen en we hebben even flink inkopen gedaan! Vervolgens heb ik bij de Jumbo nog even gehaald wat ze bij de Sligro niet hadden. Natuurlijk gaat de maximaal toegestane hoeveelheid alcohol mee terug. Maar ook hagelslag, beschuit, kaas, gekookte worst, koffiebonen, rookworst, kroepoek, koffiemelk, speculaasjes, paaseitjes (lekker goedkoop….zo na de Pasen), drop en nog veeeeeeel meer. Niet alles is voor onszelf overigens, want we hadden hier en daar een bestelling doorgekregen. En uiteraard hebben we vooral voor Laura en Pier inkopen gedaan, want die passen op onze Puk en Odin en daar zijn we heel dankbaar voor!

Hennie ging vervolgens op pad met vriendin Anyta en ik ging lunchen bij Gerbrand, Anouk en Rita van de dojo waar ik jaren aan taichi gedaan heb. Rita en de lessen die ik bij haar volgde mis ik sinds ik hier woon best erg, dus het was heel fijn om elkaar weer te zien. En al pratende ontstond bij hen het plan om naar Noorwegen te komen, dus wellicht zien we elkaar in de zomer weer. De donderdag sloten we af met een heerlijk etentje in de stad met mijn ouders. Daar trof ik ook oud-collega Hessel nog even. Leuk om hem kort gesproken te hebben (het kan dus echt wel beste oud-collega’s…..kort met Hessel praten…..;-)). Daarna pakten we de laatste spullen in de auto en begonnen we aan ons laatste nachtje waterwoning.

De volgende ochtend reden we iets na 4 uur weer Deventer uit. Op de heenweg hadden we hartstikke veel files in Duitsland gezien en bovendien waren we natuurlijk een beetje bang dat de auto kuren zou krijgen. Vandaar dat we mooi op tijd vertrokken. Niks files. Niks autopech. En dus reden we om 9.15 de grens met Denemarken al over. Onze boot ging pas om 20 uur, dus we zijn mooi rustig langs de kust omhoog gereden.

En nu zijn we dus weer thuis. We hebben twee "thuizen" hebben we ontdekt. Deventer voelde enorm als thuis, maar waar we wonen voelt absoluut ook als thuis. In de afgelopen week vroegen veel mensen of we al een beslissing hebben genomen over of we hier blijven of niet of wanneer we daar een beslissing over gaan nemen. Nou….we hebben de beslissing genomen om daar geen beslissing over te nemen.  We zien wel hoe het gaat en wat er op ons pad komt. Dat weet je immers maar nooit. Dat we de toekomst open houden, voelt voor ons allebei prima. De afgelopen week in Deventer was heerlijk. Natuurlijk was het vooral fijn om vrienden en familie te zien, maar dat alles bekend is, dat je weet hoe dingen gaan en dat je je kunt uitdrukken in je eigen taal voelt ook heel fijn en vertrouwd. Ik denk dat het voor ons allebei belangrijk is om af en toe zo’n weekje “thuis” in Deventer te plannen en te ervaren. Dat maakt het leven in “thuis” Breim misschien wel makkelijker.

Tot de volgende keer!