Onderweg naar jul

Noorwegen is al weer helemaal in de julmodus (jul = kerst). Aangezien dit de derde kerst is die we hier gaan meemaken, verbazen we ons al niet meer over de collectieve kerstgekte die uitbreekt vanaf de eerste december. Wederom liggen de supermarkten vol met producten in een julvariant. Doodnormale producten, maar ineens zit er een andere verpakking omheen en is de prijs een paar kronen omhoog gegaan. En dan heb je natuurlijk nog de typische vleesproducten die vooral rond jul te verkrijgen zijn en die thuis horen op een traditioneel julebord: julepølser, ribbe en pinnekjøtt. Veel en vet vlees……wij houden het wel bij gourmetten ofzo.

Naast alle jultradities rond het eten, worden ook alle huizen uitgebreid versierd. En wat dat betreft zijn we al iets meer aan het inburgeren geslagen, want in de vensterbanken staan van die trapjes met lampjes en tot groot plezier van Hennie heb ik gisteren twee kerststerren voor het raam gehangen. De kerstboom ontbreekt nog, maar het is hier gebruikelijk om die pas een dag of twee voor de kerst te zetten.

De afgelopen weken is het zo nu en dan al aardig winters geweest. Het kouderecord thuis is tot nu toe -8 graden en we hebben al behoorlijk wat sneeuw gehad. Gelukkig blijkt een buurman met zijn tractor onze oprit schoon te schuiven als er sneeuw ligt. Die oprit is toch al gauw zo’n 40 meter lang en als je die ’s morgens voor je naar het werk gaat schoon moet scheppen, is dat niet grappig. We hadden van de vorige bewoner begrepen dat hij dat voor haar ook deed, in ruil voor een pak wijn aan het einde van de winter. Maar omdat we hem nog niet ontmoet hebben, waren we een beetje in twijfel of hij het ook voor ons zou doen. Maar jawel….op de ochtend dat ik mijn auto om 7 uur zo aantrof, kwam hij een kwartiertje later met de tractor sneeuw schuiven. Heel fijn!

Natuurlijk levert het winterweer prachtige plaatjes op. Tijdens een winterse wandeling op de Utvikfjellet, keken we prachtig uit over Breim met de markante, puntige berg Eggenipa.

En laatst reden we toevallig langs een bergwand die was afgedekt met gaas tegen vallende stenen. Ook fraai!

Hennie moet om op haar werk te komen door een mooi dal rijden. Ongeacht het jaargetijde is het daar prachtig, maar op een mooie winterdag is het wel een beetje extra prachtig.

Over Hennie haar werk gesproken, ze is inmiddels drie dagen in de week aan het werk op het centrum voor minderjarige asielzoekers in Skei. Dat is 20 minuten rijden van ons huis. Ze heeft een vast contract gekregen voor ongeveer 45% en de rest schrijft ze op een urenbriefje. Als ze meer dan drie dagen wil werken kan dat ook, maar voorlopig vindt ze dit meer dan genoeg, aangezien ze ook nog werkt als persoonlijk assistent van een jonge man in Sandane en støttekontakt is van een oude dame.

Op zich vindt Hennie het werken met de jongeren leuk, maar ze verbaast zich over de ongeorganiseerdheid van het centrum. Ik werk natuurlijk al wat langer in een Noorse organisatie, dus ik verbaas me al niet meer over eindeloze vergaderingen zonder agenda en zonder besluiten, maar voor Hennie is dat nog nieuw. Die weet dus regelmatig niet wat haar overkomt. Het voordeel van het ontbreken van enige leiding en structuur, is dat Hennie alle tijd heeft om haar eigen plan te trekken. Zo heeft ze gisteren een busje volgeladen met jongens en is ze met ze gaan winkelen in Førde. Leuk voor die jongens en leuk voor Hennie. Ook gebruikt ze een groot deel van haar tijd aan het praten met de jongeren over wat ze hebben meegemaakt en hoe het met ze gaat. Ze komt thuis met verhalen waar je naar van wordt. We hebben de afgelopen tijd vaak tegen elkaar gezegd hoe goed we het hier hebben en hoe blij we mogen zijn dat we uit vrije wil de keuze hebben kunnen maken om hier naartoe te komen.

En soms zijn er dan heel gewone mensen met een fantastisch idee. Een dame uit Jølster is via facebook een actie gestart om kerstcadeaus in te zamelen voor vluchtelingen in de gemeente. Jølster is onze buurgemeente en daar vangen ze heel veel vluchtelingen op. Het centrum waar Hennie werkt ligt daar ook. Die dame heeft een oproep gedaan aan mensen om een cadeau in te pakken en er een kaartje aan te hangen met voor wie het geschikt is. Ze had een lijst gemaakt met spullen die nodig zijn voor zowel volwassenen als kinderen. Er is vooral behoefte aan mutsen, handschoenen, thermo ondergoed, sokken en speelgoed. Het is de bedoeling dat de cadeaus voor kerst uitgedeeld worden en ze schreef dat ze hoopte dat er dan voor iedereen een cadeau is. Nou…..dat komt wel goed! De belangstelling is enorm en heel veel mensen hebben al cadeautjes ingeleverd. Gisteren heb ik een volle tas met cadeaus naar de supermarkt gebracht die als één van de inzamelpunten dient en daar stond een enorme doos die al helemaal vol was. En zo gaat het op alle inzamelpunten. Prachtige actie!

Heel wat anders. Vorige week zondag zijn we naar een concert geweest. Sigrid Moldestad is een zangeres/violist die ongeveer twee kilometer hier vandaan is opgegroeid. Ze gaf een concert in het kerkje in Reed (naast het huis waar we hiervoor gewoond hebben). Femke, Venise en de ouders van Femke die op bezoek waren, gingen ook. Wij hebben de oude dame “van Hennie” ook meegenomen, want die geniet ook erg van zulke dingen.

Het was een fantastisch concert! Sigrid Moldestad heeft een prachtige stem en ze werd begeleid door vier strijkers van de Oslo Strings en een Zweedse gitarist. De muziek was schitterend en de ambiance van het kerkje deed ook een hoop. Echt een topavond! Klein fragmentje?

https://www.youtube.com/watch?v=t5eYS26ODHY

In het weekend van het concert hadden we nog twee onverwachte gasten. Tussen Sandane en Hestenensøyra was op vrijdagmiddag een lawine van modder en stenen gegaan. Pier en Laura wonen in Hestenesøyra. Toen ik ze een berichtje stuurde met de vraag of ze thuis waren of aan het werk, bleek dat laatste het geval te zijn. Laura werkt in Sandane en Pier in Byrkjelo. Allebei aan de verkeerde kant van de lawine dus. Omdat ze allebei tot laat in de avond moesten werken, konden ze niet naar huis. Inmiddels was namelijk al bekend dat de lawine pas de volgende dag zou worden opgeruimd en dat de weg tot nader bericht volledig was afgesloten.

En dus boden we aan dat ze bij ons konden overnachten en daar maakten ze dankbaar gebruik van. Dat de supermarkten hier tot 23 uur open zijn vinden wij eigenlijk zwaar overdreven, maar in dit geval was het wel handig, want Laura kon na haar werk nog mooi even twee tandenborstels, een schone onderbroek en wat andere toiletartikelen kopen. En aangezien zij de volgende dag eigenlijk lunchgasten zouden krijgen, had Laura de auto vol met broodjes, beleg en sapjes. Die lunch ging ‘m vanwege de afgesloten weg niet worden en dus hebben wij dat de volgende ochtend maar als uitgebreid ontbijt genuttigd. Ze moesten zaterdag allebei rond een uur of 15 weer werken en na een aantal spannende potjes rummikub, vertrokken ze weer. Onverwacht, maar erg gezellig bezoek!

Ook redelijk onverwacht was, dat ik afgelopen week ineens met de auto aan de kant van de weg kwam te staan. Ik was op de terugweg vanuit Stryn en tijdens het omhoog rijden op de Utvikfjellet, hoorde ik iets knappen, sloeg de stuurbekrachtiging uit en ging het lampje van de accu branden. Ik was net omhoog aan het slingeren op het steilste stuk, dus ik bedacht dat ik de auto z.s.m. aan de kant moest zetten op een veilige plek. Ik had dat nog niet bedacht, of het lampje van de motor ging branden en de temperatuurmeter sloeg helemaal uit. Motor aan de kook. En dus moest ik de auto meteen aan de kant zetten, alarmlichten aan, motorkap open, veiligheidsjasje aan en gauw de gevarendriehoek neerzetten. Gelukkig stond ik op een redelijk recht stuk in een inham in de sneeuw, zodat ik redelijk zichtbaar was voor anderen. Vervolgens belde ik de verzekering en werd er een bergingsauto op pad gestuurd vanuit Stryn.

Het was inmiddels donker, koud en het regende als een malle, dus ik besloot in de auto te wachten op de Noorse wegenwacht. Die kwam anderhalf uur later. Geen pretje kan ik je verzekeren. Gemiddeld stopte één op de drie auto’s om te vragen of ik hulp nodig had en dat was wel een prettig idee. Behulpzaam volkje. Toen de wegenwacht kwam en onder de auto keek, zag hij dat een aandrijfriem geknapt was (niet de distributieriem gelukkig….). Ik moest in de cabine van de vrachtwagen gaan zitten, want hij zag dat ik het hartstikke koud had en hij zette mijn auto op zijn vrachtwagen. Vervolgens zette hij mij thuis af (heeeeeeel fijn was dat) en bracht hij mijn auto naar de garage in Sandane.

Inmiddels is mijn auto weer gemaakt. Er zit een nieuwe riem op en verder is er geen schade aan de motor. Deze belevenis maakte me wel even bewust van hoe slecht voorbereid ik was op zoiets. Gisteren heb ik een zaklamp, brandblusser, noodhamertje, koelvloeistof en twee kaarsjes met een aansteker in de auto gelegd. Hopelijk heb ik ze nooit nodig.

Hennie haar auto was toe aan de Noorse APK controle. Er moest het één en ander vervangen worden, maar over het algemeen viel de “schade” mee. Hij is weer voor twee jaar goedgekeurd. Hennie vond het helemaal niet erg om een paar uurtjes te moeten wachten in de garage, want in het tankstation naast de garage hadden ze iets waar Hennie gek op is…… Bijna net zo "smakelijk" als dat kersteten als je het mij vraagt......

Volgende week gaan we samen een weekendje naar Trondheim. Behalve dat Trondheim een hele leuke stad is, is er nu een kerstmarkt en dat leek ons een mooie aanleiding om er een weekendje naartoe te gaan. Vrijdag neem ik overuren op, zodat ik de hele dag vrij ben. We rijden vrijdag naar Otta (3,5 uur) en nemen daar vandaan de trein naar Trondheim (3 uur). We hebben nog nooit in de Noorse trein gezeten, dus we zijn benieuwd hoe dat bevalt. Hopelijk werkt het weer een beetje mee, want we moeten een bergpas over om in Otta te komen. We nemen er maar goed de tijd voor.

De week voor kerst ga ik in Lauvstad op de beestenboel van Femke en Venise passen. Die gaan naar Nederland en zochten oppas voor hun veestapel. Prima baantje voor mij leek me zo. Ik heb twee weken vrij, dus ik zie het als een soort vakantie. Hennie en Puk komen ook op de dagen dat Hennie niet hoeft te werken. Op 24 december komen de dames weer terug en ze hadden gevraagd of wij kerst bij ze kwamen vieren. Leek ons leuk, maar Hennie moet werken met de kerst. Dat gaat ‘m dus niet worden. Nu gaan we ervoor om oud en nieuw samen te vieren. Ook leuk.

En vandaag kreeg ik een berichtje van een oud collega van de Ambelt, die samen met haar vriend komt “coconen” in winters Noorwegen. Ze zitten zo’n 2,5 uur verderop in een vakantiehuisje en hebben wel zin om ons te komen bezoeken. Nou….dat vinden wij alleen maar superleuk natuurlijk!

Met dit winterse plaatje van ons stekkie sluit ik deze blog af. Of er voor de kerst nog eentje komt weet ik nog niet, dus voor de zekerheid zeg ik alvast, ook namens Hennie…..GOD JUL! 

Boootje weer thuis

“Winter is coming” schreef ik de laatste keer aan het einde van de blog, maar niets is minder waar. Ja….uiteindelijk zal de winter wel komen, maar tot nu toe hebben we een ongewoon zachte herfst. De sneeuw die al voorzichtig op de bergtoppen om ons heen gevallen was, is al lang weer weg. En ik heb pas twee keer de autoruiten moeten krabben tot nu toe. We wonen nu in een gebied dat hier in de volksmond “schaduwkant” heet. Van november tot april hebben we geen zon. De zon staat nu namelijk zo laag, dat ‘ie niet meer boven de berg uitkomt waarvan wij aan de voet wonen. Dat betekent dat de temperatuur bij ons gerust een paar graden minder is dan in de rest van het gebied. Terwijl ik deze blog typ, heb ik uitzicht op Byrkjelo en dat ligt heerlijk in een najaarszonnetje. Kijk maar.

Omdat we aan de schaduwkant wonen waar het kouder is, is het ook al voorgekomen dat de weg ’s morgens vroeg of ’s avonds laat al wat glad is. En dus heb ik de spierballen maar weer uit de kast gehaald en de piggdekkjes (winterbanden met metalen nopjes) onder de auto’s gelegd. Met Hennie haar auto was dat zo gepiept. Maar met die van mij daarentegen was het een heel gedoe. 

We hadden een hydraulische krik gekocht, maar toen ik vol goede moed de auto begon op te krikken, bleek dat de krik de auto niet hoog genoeg kon optillen. Anders gezegd; de krik stond zo ver omhoog als maar kon, maar de band stond nog vrolijk op het gras. Oeps. Toen ik de krik probeerde die in de auto lag, bleek die maar geschikt te zijn voor auto’s tot 1000 kilo. Die van mij is ruim 1300 kilo. Dat ging ‘m dus ook niet worden. De volgende dag is Hennie een nieuwe hydraulische krik gaan kopen, die de auto wél hoog genoeg kan optillen. Dat de krik zelf onbenullig groot en niet te tillen is, is bijzaak, want inderdaad…..hij tilt de auto ver genoeg op. 

Ik draaide de bouten eraf, verwisselde het wiel, wilde de bouten er weer opdraaien…..pasten ze niet! De gaten in de velgen van de winterbanden, bleken veel kleiner te zijn dan die in de zomerbanden. De bouten bleken dus te dik te zijn voor de gaten. Nadat ik had laten horen dat ik inmiddels ook uitstekend in het Noors kan vloeken, zette ik de zomerband er maar weer op. De volgende dag is Hennie naar de garage gegaan om nieuwe bouten te kopen, maar daar bleek dat ze er geen 20 op voorraad hadden. Besteld dus. En een paar dagen laten opgehaald en toen EINDELIJK konden de winterbanden onder mijn auto.
Zoek de verschillen tussen de banden van Hennie haar auto en de mijne…….verschil moet er wezen!

Half oktober ben ik nog voor een bliksembezoekje naar Nederland geweest. Wendy en Robert gingen trouwen en ik mocht daar bij zijn. Hartstikke leuk was dat! Het was bijzonder om bij de huwelijksvoltrekking en het diner in kleine kring te zijn en daarna tijdens het feest weer allemaal oud-collega’s van de Ambelt te spreken.

Ik had een uitstekend en heel gezellig logeeradres bij Netty en Jeannet in Olst en op vrijdagmiddag heb ik pap en mam nog even gezien in Deventer. Ondanks dat het een kort bezoekje was, kijk ik er met heel erg veel plezier op terug. En dat er zowaar in het kleine handbagagekoffertje nog twee chocoladeletters, een zak pepernoten, een ontbijtkoek, 1,5 kilo kaas en een paar zakken drop pasten, was helemaal mooi meegenomen!

Zowel op heen- als terugreis was het uitzicht tijdens de binnenlandse vlucht fantastisch!

En verder hebben we as we speak nog maar één klein, zwart katje in huis. Ze gaat één dezer dagen verhuizen naar een collega van me. Inmiddels zijn ze zo’n 13 weken oud en dat is oud genoeg om op kamers te gaan. De andere zwarte kitten hebben we afgelopen week naar zijn nieuwe huisje gebracht. Gelukkig is dat bij iemand die ik ken via mijn werk in de barnehager, dus ik kan zo af en toe nog eens vragen hoe het gaat. De eerste berichten zijn dat hij het prima heeft en ze hebben hem Rasmus genoemd. We zijn benieuwd hoe het kleine meisje gaat heten! En jawel….we gaan haar hartstikke missen, want het is een heerlijke, grappige kroelkous.

Mamapoes is inmiddels gesteriliseerd. Hennie was zo optimistisch om te denken dat ze haar wel gewoon zou kunnen oppakken, maar daar trapte mevrouw poes mooi niet in. Die had duidelijk in de gaten dat Hennie een dikke jas en dikke handschoenen had aangedaan, terwijl ze dat normaal nooit heeft. En dus bleef ze uit de buurt en kon Hennie de dierenarts een sms’je sturen dat de geplande operatie uitgesteld moest worden. Tot zover poging 1. 

De dierenarts gaf Hennie een telefoonnummer van iemand die een kattenval heeft die we wel konden lenen. Mijn collega Katrin vroeg of een kattenval volgens hetzelfde principe werkt als een muizenval…..nee dus. Het is een kooi waar je voer in moet zetten, met een klep die op scherp staat en die dichtklapt als de kat het voer pakt. Poging 2 brak aan. Klep op scherp gezet, voer weg, kooi leeg, mamapoes spoorloos. Weer een sms’je naar de dierenarts dat wederom de operatie niet door kon gaan. 

Op de dag van de derde poging kregen we een sms’je van de dierenarts dat er een spoedoperatie was, dus dat het weer uitgesteld moest worden. 

Toen de dag van poging 4 aanbrak, stelde Hennie zich op in de buurt van de val nadat ze er voer in had gezet. Toen zag ze dus dat mamapoes in staat was om zich om de op scherp staande klep heen te wurmen en zo van het voer te eten, zonder dat de klep dichtklapte. Hennie stond voorzichtig op, nam een grote stap richting de val en KLAP…..toen zat mamapoes erin. Op naar de dierenarts! Daar werd ze gesteriliseerd en de rekening gaat naar de dierenbescherming. Prima geregeld! We gaan er eigenlijk vanuit dat ze gewoon in de buurt van de schuur blijft, ook als alle kleintjes straks verhuisd zijn. En we blijven gewoon brokjes en water voor haar neerzetten, want ookal is ze niet van ons…..we voelen een bepaalde verantwoordelijkheid voor haar. Een huiskat zal het nooit worden, maar ze hoort er inmiddels toch een beetje bij.

Een maand geleden ben ik begonnen in een nieuwe/tweede baan. Omdat nog steeds onduidelijk is of het project waar ik nu in werk na 1 januari doorgaat in deze vorm, had ik gesolliciteerd op wat anders. Ik was er op gesprek geweest en bleef als enige kandidaat over voor de tweede ronde. Kat in het bakkie dus. Toen de baas van de kinderbescherming dat hoorde, bood hij me een baan bij hem aan. Het is een baan tot de zomervakantie van 2016 in een team dat begeleiding geeft aan ouders waarvan de kinderbescherming meent dat ze met begeleiding in staat zijn om beter voor hun kind of hun kinderen te zorgen. Het team hoeft dus zelf geen afwegingen te maken of een gezinssituatie goed genoeg is of niet, maar krijgt een concrete opdracht van de onderzoeker van de kinderbescherming die die afweging al heeft gemaakt. Die opdracht kan betrekking hebben op bijvoorbeeld structuur in huis, maar gaat vaak over het verbeteren van de relatie tussen ouder en kind. Het team gaat vervolgens met die opdracht aan de slag en na een bepaalde tijd wordt geëvalueerd of er voldoende vooruitgang is geboekt. Zo niet, moet de onderzoeker een nieuwe afweging maken. 

Dat klonk me wel interessant in de oren en dus spraken we af dat ik nu voor 50% in dat team werk en voor 50% in het project. En dan zie ik wel wat er met het project in de barnehager gaat gebeuren. Ik heb een vaste aanstelling bij de gemeente, dus hoe dan ook moeten ze ervoor zorgen dat ik werk heb. Hopelijk blijft het leuk werk.

Het is wel zo dat 2x50% in dit geval niet helemaal 100% is. Ik maak behoorlijk wat overuren op het moment, maar het voordeel daarvan is dat ik die kan opnemen als vrije dagen/uren. En daardoor weet ik nu al dat ik rond de kerst twee weken vrij kan nemen, zonder dat het me een vakantiedag kost. En nog steeds is de werkdruk in geen velden of wegen te vergelijken met de werkdruk die ik in Nederland gewend was, dus ik vind het helemaal prima zo!

Vorige week hebben we de boot uit het water gehaald. Dat kunnen we nu zelf, want de Toyota heeft voldoende trekkracht én een trekhaak. Ik had nog nooit met aanhanger gereden, dus dat was wel even een uitdaging. Vooruit rijden is zo ingewikkeld niet, maar achteruit is toch echt een ander verhaal. Bij de haven voor pleziervaartuigen is een schuine helling die je kunt gebruiken voor het te water laten of uit het water halen van boten. Ik moest achteruit de aanhanger een eind het water inrijden, zodat Hennie er met haar bootje een klein stukje op kon varen. Daarna was het een kwestie van de lier aan de boot haken en de boot op de aanhanger trekken/draaien met die lier. En dan dus de ultieme hellingproef uitvoeren. Gelukkig ging het goed. Vervolgens hebben we de boot bij de werkplaats in Sandane gezet waar we de motor gekocht hebben voor een onderhoudsbeurt.

Vandaag hebben we ‘m weer opgehaald bij die werkplaats. Appeltje eitje om ‘m thuis te krijgen, maar ‘m een goed plekje geven was andere koek. We hadden gehoopt dat de boot in de schuur zou passen, maar dat bleek toch niet te lukken. De boot is een meter te lang of de schuur een meter te kort, het is maar net hoe je het bekijkt. Vervolgens probeerden we buiten een plekje te vinden, maar dat viel zwaar tegen! Het terrein rond het huis is namelijk alles behalve vlak. Ik gok dat we een kleine twee uur aan het manoeuvreren zijn geweest om ‘m uiteindelijk pal voor de schuur te zetten, de meest vlakke plek. Hennie gaat nog even in de buurt vragen of iemand een lege schuur heeft, want het is natuurlijk beter dat ‘ie binnen kan staan in de winter. Maar lukt dat niet……dan blijft ‘ie mooi voor de schuur staan.

Tot de volgende keer! 

Klachten!

De eerste “klachten” dat er al zo lang geen blogje meer verschenen is komen al binnen, dus ik kruip op deze fraaie zaterdagochtend maar braaf achter de computer. Wat later vanochtend rijd ik naar Lauvstad om even bij te kletsen met Femke en Venise. En natuurlijk wil ik graag zien hoe het met de schaapjes gaat, want die zijn sinds kort weer terug van een zomerseizoen grazen in de bergen.

Dat is hier heel gebruikelijk. In de zomer worden schapen, maar ook wel koeien, de bergen in gebracht, waar ze dan de hele zomer loslopen en grazen. Uiteraard worden er zo nu en dan schapen geveld door wilde dieren, zoals vossen, arenden, veelvraten en soms zelfs een wolf. Al schiet iedereen in ons deel van het land vet in de paniek als er een wolf gesignaleerd is. Beetje overdreven vinden wij, maar goed….misschien is dat anders als je een groep schapen in de bergen hebt lopen.

Sommige kuddes hebben een paar schapen met een GPS in een halsband, waardoor je ze makkelijk kunt lokaliseren. Femke en Venise doen het op de ouderwetse manier: wandelklompen aan en de bergen in op zoek naar je schaapjes. De eerste keer dat ze ze naar beneden wilden halen, hadden ze daar mooi geen zin in en kwamen ze dus niet mee. De tweede keer was het minder mooi weer en toen wilden ze, op een paar na, wel mee. En die paar kwamen wat laten uit zichzelf naar beneden. En tja….nu liggen de supermarkten weer vol met schapenvlees. Zo gaat dat.

Nadat ik in Lauvstad ben geweest, rijd ik door naar het vliegveld in Ørsta, want vanmiddag komt Hennie weer thuis, nadat die anderhalve week in Nederland is geweest. Als ik de berichten mag geloven heeft ze zich uitstekend vermaakt! De vorige keer dat ze alleen naar Nederland ging (voorjaar 2014), had ze daar erg veel behoefte aan. Dit keer had ze er uiteraard wel zin in, maar had ze het ook prima gevonden om hier te blijven. Ze zegt dat ze al veel beter haar draai heeft gevonden en zich veel meer thuis voelt dan toen. Gelukkig maar.

In september zijn Aukje en Marieke een paar dagen komen logeren. Marieke had haar hond meegenomen, dus we waren van tevoren wel benieuwd hoe dat zou gaan. Nou….prima! De vliegreizen, de lange autoritten als een vreemd huis waren geen probleem voor haar. Onze ouwe Puk was er natuurlijk niet heel erg van gecharmeerd, maar werd naarmate de hond hier langer was steeds dapperder en vrijmoediger. Viel ons reuze mee!

Hennie heeft ze veel moois in de omgeving laten zien en uiteraard moest er ook gevaren worden! Het was gezellig om ze een paar dagen in huis te hebben. 

Tussendoor heb ik Laura en Pier nog even helpen verhuizen. Die hebben hun oude en koude huis in het donkere Myklebustdalen ingeruild voor een nieuw en warm huis pal aan de fjord.

Voordat Aukje en Marieke kwamen zijn we nog voor een bliksembezoekje naar Nederland geweest. Mijn moeder werd 65 en dat moest gevierd worden! Op het feestje van Hennie hadden we haar kant van de familie weer grotendeels gezien en op het feestje van mijn moeder de mijne. Check: we zijn weer bij! Behalve het feest op zondag, zijn we nog in Den Bosch geweest (mét befaamde bol natuurlijk) en een dagje in Amsterdam. Dus ook wat betreft dosis grote stad kunnen we zeggen: check!

Volgende week ga ik zelf voor een bliksembezoekje naar Nederland. Wendy en Robert gaan trouwen en hebben mij uitgenodigd. Nou….daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Ik vind het hartstikke leuk om erbij te zijn, bij vrienden te logeren en ook een aantal oud-collega’s van de Ambelt weer te zien. Ik verheug me er erg op!

Onlangs hadden we FANTASTISCH noorderlicht! Zo mooi hadden we het nog niet eerder gezien. Over zo ongeveer de hele breedte van ons uitzicht was de hemel gevuld met groene, bewegende lijnen en golven. Wat een prachtig gezicht! Deze foto hebben we niet zelf gemaakt, maar dit was wel wat we gezien hebben.

De vriezer ligt vol met overheerlijke hertenbiefstukken. Ik zag een berichtje op facebook voorbij komen van een lokale jager die stukken hert verkocht. De zachte stukken van het dijbeen waren nog niet verkocht, dus die heb ik gauw opgehaald. Het vlees was zo vers dat het nog ruim een week in de koeling moest liggen voor ik het in stukken kon snijden, vacumeren en invriezen. En uiteraard heb ik al een biefstuk  gebakken en geproefd….HEERLIJK.

En natuuuuuuurlijk moet ik een update geven over onze kattenfamilie. In de vorige blog schreef ik dat Hennie een nest met vijf kittens had gevonden in de schuur. Daar zijn we de afgelopen tijd knap druk mee geweest. We zijn vrij snel begonnen met ze een paar uur per dag in huis te halen om ze te laten wennen aan mensen en een huis. Ook hadden we een kattenbak neergezet, waarvan ze onmiddellijk de bedoeling begrepen en er keurig in zijn gaan plassen en poepen. Van de dierenarts kregen we een middeltje om ze te ontwormen, dus dat hebben we ook braaf gedaan. Omdat we ze op tijd vonden en meteen zijn gaan oppakken en aaien, zijn ze nu heel makkelijk te hanteren en helemaal niet bang. Het zijn prima huiskatjes geworden dus!

Inmiddels hebben we alleen de twee zwarte kittens nog. Eigenlijk zijn ze pas met 12 weken leveringsklaar, maar ik ontdekte afgelopen week dat ze de schuur uit aan het gaan waren. Dat ontdekte ik omdat er één zwarte kitten spoorloos verdwenen was. ’s Morgens toen ik ze eten gaf waren ze er nog alle vijf en ’s middags toen ik ze naar binnen wilden halen waren er nog maar vier. Uiteraard heb ik de hele schuur op z’n kop gezet om haar te vinden, maar ze was er echt niet. Buiten vond ik haar ook niet, dus ik ging er eigenlijk vanuit dat ze gevangen was door een roofvogel of vos.

Ik deed gauw een berichtje naar de mensen die een kitten gereserveerd hadden over wat er gebeurd was en dat het misschien slim was om de door hun gereserveerde kittens te komen ophalen. Ze zijn nu een week of 9/10. Zo gezegd zo gedaan. Een grijze en de zwart witte werden een dag later opgehaald en de andere grijze nog een dag later. Maar……twee dagen na de vermissing van die kleine zwarte zag ik in de verte moederpoes door het veld struinen en naast haar stak een kleine, zwarte antenne de lucht in. Uiteraard ging ik er meteen naartoe, maar beide katten waren al verdwenen in de bosjes. Toen ik ze begon te roepen, hoorde ik die kleine piepen en kwam ze helemaal nat en rillerig de struiken uit gekropen. Jippie! Ik stopte haar in mijn trui en binnen at ze als een malle een bak voer leeg. Zo….familie weer compleet.

Maar goed, inmiddels zijn er dus drie opgehaald en hebben we zelf de twee zwarte kittens nog. Hopelijk vinden we daar ook nog een nieuw huisje voor. Onlangs bleek uit een bloedonderzoek dat ik allergisch ben voor katten, dus ze zelf houden is écht geen optie meer. Alleen Puk mag haar laatste jaren nog bij ons slijten.

Volgende week wordt mamapoes gesteriliseerd. Ik had daarover contact opgenomen met de dierenbescherming en die zijn zo blij dat wij die kittens goed op weg helpen, dat zij de sterilisatie, vaccinaties en ontwormingskuur voor mamapoes gaan betalen. We zijn er namelijk van overtuigd dat we anders in no time weer een nest van die kleine kruimels in de schuur vinden. Het stikt hier van de zwerfkatten, dus dat is zo gepiept. En zolang ze in de buurt van ons huis en de schuur blijft, krijgt mamapoes natuurlijk voer van ons. Ook als de kittens weg zijn. Het is echt een wilde kat, dus in huis nemen is geen optie, maar haar aan haar lot overlaten nadat we haar een paar weken gevoerd hebben kan ook niet. Vinden wij althans.

En wij gaan die kleine kruimeltjes wel missen hoor! Want ondanks dat we er niet op zaten te wachten en ze ook niet willen houden, hebben ze wel helemaal ons hart gestolen. Wat een poepies! En de halen in de bank en gordijnen….nou ja, die nemen we dan maar voor lief.

Enne…..jawel…..het is al weer zover! Winter is coming. :-)

Sara en gezinsuitbreiding

Ze wil er zelf het liefst niks van weten, maar op 23 augustus jongstleden heeft mijn lieve Hennie toch echt de gedenkwaardige leeftijd van 50 jaar bereikt. Omdat ik wist dat ze dat het liefste zou willen vieren met familie en vrienden in Nederland, had ik al maanden terug een verrassingsreisje naar Nederland geboekt. Toen dacht ik nog dat ik dat geheim kon houden tot de dag dat we zouden vertrekken, maar dat is niet gelukt. Ergens in het voorjaar had Hennie het namelijk over haar verjaardag en vertelde dat ze helemaal geen zin had om die hier te vieren, omdat de mensen die ze er graag bij zou willen hebben, er toch niet bij konden zijn. Dikke tranen. Nou ja….toen heb ik dus verklapt dat ze haar verjaardag wél in Nederland ging vieren. Nog meer dikke tranen, maar nu van blijdschap en opluchting.

Terwijl de datum van vertrek naar Nederland naderde, werden er al wel wat meer details onthuld. Er werd regelmatig gepolst of ik er toch wel aan had gedacht om die en die uit te nodigen, of ik er wel aan had gedacht dat nichtje N glutenvrij moet eten, enzovoort. Zelf onthulde ik af en toe ook wat details, zoals dat we in Deventer zouden verblijven en dat het feestje een middag- en avondgedeelte had.

Op 21 augustus vertrokken we met het vliegtuig vanaf Bergen naar Amsterdam. Na aankomst gingen we met de trein naar Deventer (vrijdagmiddagspits…..weer iets dat we écht niet missen…..) en daar aangekomen moesten we een klein stukje lopen naar de B&B in de Walstraat. Mijn voorstel om lekker Thais te gaan eten, werd resoluut naar de prullenbak verwezen. Een patatje oorlog met een frikandel speciaal moest het worden. Vooruit dan maar….de bijna-jarige job bepaalt tenslotte. Het was heerlijk zomers weer, dus niet lang na de vette hap belandden we op een fijn terras op de Brink. Speciaal biertje, bitterballen en oude kaas…..we waren weer thuis!

De volgende ochtend konden we nog mooi even de stad in voor wat inkopen. Mijn ouders waren ook al op tijd naar Deventer gekomen en die hadden ons natuurlijk in no time gevonden in de winkel waar ik graag kleding koop. We hebben met zijn vieren lekker geluncht, samen de laatste dingen gekocht, nette pak gestreken, omgekleed en op naar de feestlocatie. Dat was DOK H2O in het havenkwartier, de gelegenheid waar we ook ons afscheidsfeestje hadden gegeven voor vertrek naar Noorwegen.

Voor het middaggedeelte waren familie en naaste vrienden uitgenodigd. Tuurlijk begonnen we met taart, die we heerlijk buiten op het terras konden opeten. Ergens halverwege de middag heb ik een filmpje laten zien met daarop onze vrienden die hier wonen, zowel Noorse als Nederlandse. Ik had ze gevraagd om een felicitatiefilmpje op te nemen en naar mij te sturen. Ik had vervolgens al die filmpjes aan elkaar geplakt en het resultaat was een film van ongeveer 12 minuten met de meest uiteenlopende felicitaties. Laura en Pier hadden een heel lied geschreven en een Sara gemaakt, Trienke en Ate hadden samen met hun meiden bij ons huis een hilarisch filmpje opgenomen terwijl wij in Ålesund onze nieuwe auto aan het ophalen waren, buurvrouw Raghnild had een soort begrafenisfilmpje gemaakt omdat er toch werkelijk niets in de wereld erger is dan 50 worden en ook de kinderen van de klas waar Hennie vorig jaar werkte feliciteerden haar op geheel eigen wijze. Superleuk! Hennie vond het geweldig. Missie geslaagd.

In het zaaltje dat we tot onze beschikking hadden stond een leuk gemaakte Hennie/Sara pop. Tot laat in de avond bleef onduidelijk wie deze gemaakt hadden, maar het bleken de buurmeiden uit de Oudegoedstraat te zijn geweest. Knap gemaakt! Van mijn ouders kreeg Hennie een unieke pet, met “kapitein Sieslo” erop geborduurd. Ook superleuk! Die gaat op tijdens het varen!

In de avond kwamen nog meer familie, vrienden en natuurlijk onze lieve buren uit de Oudegoedstraat. Wat was het fijn om zoveel mensen weer even gezien en gesproken te hebben. Even “opladen” in Nederland doet ons altijd goed.

De volgende dag vertrokken we rond de middag naar ons hotel bij Schiphol. We overwogen om nog een staartje Sail mee te pakken, maar kozen toch voor het strand van Zandvoort aan Zee. Daar hebben we even lekker uitgewaaid en ontzettend lekker gegeten in een strandtent. En toen zat het er op, want op maandagochtend vertrokken we weer op tijd naar Bergen.

Bij thuiskomst bleek dat de pop die Laura en Pier in hun filmpje gebruikt hadden, pontificaal voor onze deur was gezet. En zeg nou zelf…..je ziet geen verschil! Binnenkort komt er uiteraard nog een feestje voor onze vrienden hier, maar eerst reizen we volgend weekend wéér naar Nederland om een verjaardag te vieren. Dit keer de 65^ste van mijn moeder. Dan zien we weer een deel van mijn familie en daar verheugen we ons natuurlijk ook op!

Toen we net een beetje van ons bliksembezoek aan Nederland bijgekomen waren, hoorde Hennie wat piepen in de schuur die grenst aan onze garage. Die schuur is van onze huisbaas en mogen wij niet gebruiken, maar ja……we moesten natuurlijk wel even onderzoeken waar dat gepiep vandaan kwam. Nou…..van vijf hele schattige kleine kittens dus. Oeps. Er zaten er drie beneden en twee op een zoldertje. Na wat op internet gezocht te hebben, kwamen we tot de conclusie dat ze een week of drie oud zijn. Oogjes waren open, oortjes stonden omhoog en ze konden al lopen. Nou ja….rond wiebelen eigenlijk.

Omdat we weten wat de Noorse oplossing is voor een dergelijke vondst (in elk geval hier in het boerengebied waar we wonen), besloten we niks tegen de huisbaas te zeggen. Na wat sms contact met de plaatselijke dierenarts, besloten we maar om ze aan mensen te laten wennen en tam te maken, zodat we ze als ze drie maanden zijn kunnen weggeven. We hadden het vermoeden dat mamapoes de zwart/witte zwerfpoes is, die al vanaf dat we hier wonen rond het huis struint. En dat vermoeden klopte, want de ochtend nadat we ze gevonden hadden, lag zij ze te zogen.

Mamapoes is deels Noorse boskat denken we en dus hartstikke mooi. Maar het is echt een zwerfkat, dus vreselijk mager en bang voor ons. Na de eerste dag, ontdekten we al dat ze bezig was de kittens te verplaatsen naar een gevaarlijke plek. De schuur is dicht en veilig, maar ze had ze verplaatst naar een gedeelte bij een open deur. Omdat het hier stikt van de vossen, leek ons dat een slecht idee. We hebben dus de schuur zodanig gebarricadeerd dat zij er wel in en uit kan, maar een vos er niet in kan komen. Daarnaast zijn we haar gaan voeren op een vaste plek en hebben we een doos met een zachte handdoek neergezet. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en mamapoes en kittens liggen veel in die doos en blijven in de buurt van de plek waar we ze voeren. Mamapoes is nog wel wat angstig, maar tolereert zonder probleem dat wij de kittens oppakken en aaien (wat we natuurlijk volop doen). Als we de schuur binnenkomen, komt ze al naar de voerbakjes geslopen. Ze gromt en blaast af en toe, maar doet ons niks.

Gelukkig heeft Hennie een nichtje in Nederland die kattenspecialist is, dus die vragen we zo nu en dan om raad. Ze zei dat het het beste is om ze in huis te nemen, maar dat is niet echt een optie. Ten eerste krijgen we mamapoes nooit zover dat ze dat doet en ten tweede hebben we natuurlijk onze Puk, die dat helemaal niet grappig zou vinden. We gaan nu een paar keer per dag bij ze zitten om ze te voeren en knuffelen en als ze iets ouder zijn, nemen we ze wel af en toe mee naar binnen. Ze komen uit zichzelf naar ons toe en vinden het prima om opgepakt te worden. Dat tam maken gaat dus vast wel lukken en de twee grijze kittens zijn zelfs al gereserveerd! En zeg nou zelf….schattiger bestaat toch niet!

Nog twee zwarte kittens en een zwart/witte kitten te gaan dus! Want hoe leuk en schattig ze ook zijn, we denken niet dat we er zelf een houden. We overwegen namelijk om een hondje te nemen als onze Puk er niet meer is. Die mag uiteraard in alle rust haar oude dag bij ons slijten en hopelijk gaat ze nog heel lang mee. Maar Puk en honden is een slechte combi, dus zolang Puk er is, komt er geen hond. En een nieuwe kat en een hond vinden we wat veel van het goede. Maar goed, we zijn al wel erg verliefd geworden op de zwart/witte kitten (die de boskat genen van mama heeft), dus of we het vol gaan houden om er geen te houden……de tijd zal het leren. Gelukkig hebben we nog tot eind oktober om ervan te genieten en ze op te voeden.