Uitgezwaaid

Zojuist hebben we ome Jan (de broer van de moeder van Hennie) en zijn vriendin Agnes uitgezwaaid na een gezellig weekje dat werkelijk is omgevlogen!

Ome Jan en Agnes waren, voordat ze vorige week maandagavond bij ons aankwamen, al vier weken onderweg met het oude campertje van ome Jan. Via Denemarken, het oosten van Noorwegen, Zweden, de kust tussen Trondheim en Ålesund, Trollstigen en Geiranger, kwamen ze uiteindelijk terecht op Skår, bij ons. Ze vonden het heerlijk om weer even in een “gewoon” huis te kunnen verblijven met alle bijbehorende gemakken. En wij waren blij met de goed gevulde krat met Nederlandse boodschappen, de bij bol.com bestelde DVD’s en de bij miss Etam bestelde kleding, die met het campertje vanuit Nederland voor ons mee waren genomen.

Op het gebied van die “gemakken van een gewoon huis” waren er ook wat obstakels te overwinnen. Zo hadden wij ons internettegoed dat we per maand hebben, al opgebruikt. Als dat opgebruikt is, kun je nog wel internetten, maar dan gaat het steeds trager. Dus toen er ineens een extra iPad en twee extra smartphones gebruik gingen maken van onze wifi, ging alles nog traaaaaaaaaaager……lastig en soms irritant. Gelukkig lukte het wel om even te skypen met de familie in Vietnam en dat was na vier weken met nauwelijks contact natuurlijk wel heel fijn.

Een ander obstakel is onze watervoorziening. Wij zijn aangewezen op regen- en smeltwater van de berg waar we op wonen. Dat stroomt via beekjes naar een soort waterbekken, waar vanuit het naar ons huis en dat van Runar en Aud stroomt. Maar omdat het al zo lang droog en warm is, zit er nog maar weinig water in dat ding. Runar heeft er al een keer 1000 liter water dat hij in Sandane had opgehaald bij ingedaan, maar dat is een hoop gedoe. We moeten dus zuinig zijn met water, tot het weer een paar keer fatsoenlijk geregend heeft. Maar goed, na vier weken rondtrekken, kwam er natuurlijk een flinke lading wasgoed tevoorschijn uit de camper. Die hebben we dus maar gedaan in zo vol mogelijke machines, met een zo kort mogelijk programma. En verder douchen we zo kort mogelijk, gebruiken we servies zo vaak mogelijk om afwas te sparen, heeft het groentetuintje het zwaar omdat het geen water krijgt en wassen we alleen als het écht niet anders kan. Gelukkig regent het af en toe weer wat en voorspellen ze meer regen de komende dagen. Zo hadden we afgelopen week spectaculaire onweerluchten rond het huis, waar helaas maar een ietsiepietsie regen uit viel. Maar het leverde wel fraaie plaatjes op!

Uiteraard was het ontzettend fijn voor met name Hennie en ome Jan om elkaar weer te zien. Die twee hebben een bijzondere band, zoals ook in deze week weer uitgebreid duidelijk werd. En ze zijn overduidelijk genetisch verbonden, want:
1: beiden hebben er ontzettend veel last van als ze door een mug geprikt worden en kunnen daar erg over mopperen
2: beiden kunnen ze uren bezig zijn met het zeven van opgegraven zand/grind op zoek naar goudschilfertjes (helaas zonder het resultaat dat we kunnen gaan rentenieren…..)

3: hoe heet het ook is, allebei willen ze geen drankje uit de koelkast (ome Jan verkiest zelfs een warm/lauw biertje boven een gekoelde….bleh…..)
4: en allebei stralen ze van oor tot oor als ze met een bootje kunnen varen, wat ze uiteraard ook samen gedaan hebben

Agnes kenden we nog niet, maar ook dat klikte uitstekend. We vinden het vooral hartstikke fijn dat die twee elkaar gevonden hebben na het overlijden van tante Minie. Al hebben we die uiteraard de afgelopen dagen wel extra gemist en kwam ze regelmatig ter sprake.

We zijn twee dagen écht op pad geweest. Afgelopen woensdag zijn we naar de westkaap gegaan. Wij waren daar al een keer geweest, maar het is geen straf om daar vaker te komen en het was wederom prachtig. Ten noorden van de westkaap lag bewolking over het land en dat was een prachtig gezicht. Wij stonden hoger, in het zonnetje en leken neer te kijken op een hele grote lap watten, waar hier en daar een bergtop bovenuit piekte.

Toen we weer naar beneden waren gereden, stond het strand van Ervik op het programma. Dat strand hadden we de vorige keer ontdekt en aangezien het zonnetje nu lekker scheen, leek een pitstop op een strand ons wel een goed idee. En dat was het, want we zijn er de hele dag niet meer vanaf gekomen. Els, ome Jan en Agnes hebben zelfs nog gezwommen in de zee. Die was een beetje fris, maar als je er eenmaal doorheen was, was het heerlijk. En het water is superhelder. Als je tot je nek in het water staat, zie je zonder problemen je voeten. Het was jaren geleden dat Els in zee gezwommen had, maar het is zeker voor herhaling vatbaar op dat strandje!

Nadat we ineens tot de ontdekking kwamen dat het al een uur of vijf was, zijn we de boel maar weer gaan inpakken om koers richting Sandane te zetten. In Leikanger vonden we een prima restaurantje en hebben we met onze rood en/of bruin verbrande koppies heerlijk buiten zitten eten met uitzicht op het fjord. Optimaal genieten!

Donderdag hebben Hennie en ome Jan gevaren en gevist. De door Hennie gevangen koolvis, ging bij thuiskomst lekker de barbecue op.

Vrijdag zijn we naar Kalvåg op Bremanger gereden. Het is een prachtige route en Kalvåg is een leuk plaatsje. 

We hebben wat rondgeslenterd door het plaatsje, winkeltjes bekeken en een poging gedaan om het uitzichtpunt op te klauteren. Het was echter heel erg benauwd en het pad werd steeds ruiger, zodat we het halverwege wel mooi geweest vonden en weer omdraaiden. 

Na gesmuld te hebben van de wilde frambozen die volop langs het pad stonden, ploften we neer op het terras van het restaurant Knutholmen. Ook daar zijn we inmiddels vaker geweest en zullen we nog véél vaker komen. Het restaurant is gespecialiseerd in visgerechten, dus Hennie was aangewezen op de hamburger met friet die ze gelukkig voor mensen zoals Hennie ook op het menu hebben staan. Ome Jan ging voor een menu met drie gangen: vissoep, op de huid gebakken kabeljauw en chocoladefondant na. Agnes vond vissoep en panna cotta als toetje wel genoeg. En Els smulde van langoustines en chocoladefondant als toetje.  Hennie koos ook voor de panna cotta na de hamburger met friet, want een toetje past altijd!

Zaterdag gingen ome Jan en Agnes wandelen op de berg waarop we wonen en kwamen Jolien, Sander en Bas op bezoek. Jolien is een oud-collega van Els uit Deventer, Sander is haar partner en Bas is hun zoontje van een half jaar. Zij zaten in een huisje in Loen, wat iets meer dan een uur rijden bij ons vandaan is. Ze vonden het leuk om een dagje met ons af te spreken en uiteraard vonden wij dat ook superleuk! Ook uit hun auto kwam een mandje met Nederlandse producten voor ons. Alleen waren deze producten bedoeld om oud- Hollandse spelletjes mee te doen, zoals koekhappen, ezeltje prik, zaklopen, blikgooien en spijker poepen. Heel creatief!

We hadden vooraf niet bedacht wat we zouden gaan doen, maar ze hadden wel zin om te gaan varen. Logisch, want dat is ook hartstikke leuk en prachtig. Vanaf het fjord ervaar je namelijk pas écht hoe groots het landschap waarin we wonen eigenlijk is. Bas meenemen in het bootje was niet echt een optie, dus gingen Jolien, Sander en Hennie samen varen en paste Els op kleine Bas. Sinds Els een dik half jaar op een kinderopvang heeft gewerkt, schiet ze niet meer in de stress bij het idee van babygehuil en poepluiers. Bas ging toen zijn ouders weg waren keurig slapen en toen hij weer wakker werd hebben Els en Bas zich vermaakt met een wandelingetje in de buurt.

Aan het einde van de middag waren ome Jan en Agnes weer terug en hebben we met elkaar heerlijk genoten van een tijdens het slapen van Bas door Els in elkaar geprutste pastamaaltijd. We hadden ijs met frambozen en bosbessen als toetje. We genoten er erg van om met zoveel leuke mensen gezellig te eten in ons Noorse huisje! Hennie vond dat we wel een soort Italiaanse familia leken.

Zoals gezegd zijn ome Jan en Agnes vandaag rond het middaguur weer vertrokken. Met tranen in de ogen namen we afscheid van elkaar na een hele fijne week. Hopelijk komen ze nog een keer terug. Ze zetten koers naar het Sognefjord, maar waar ze uiteindelijk terecht komen en langs zullen gaan weten ze zelf ook nog niet. Wel hebben we vanmorgen de ferry geboekt, dus ze weten dat ze op 12 augustus de boot naar Denemarken moeten halen. Ongetwijfeld gaan ze zich nog prima vermaken de komende dagen.

Wij verwachten vrijdag Mieke (een oud-collega van Els) en haar zoon Dirk. Zij komen ook een paar dagen logeren. Onze overbuurtjes uit Deventer komen ergens in augustus ook nog een paar dagen langs. David, een schoolvriendje van Hennie, zit begin augustus in een huisje in Utvik, dus ook daarmee gaan nog afspraken gemaakt worden om elkaar weer te zien. Rond onze verjaardagen zijn de ouders van Els er een paar dagen. In september komt Joey (een jongen die Hennie jaren begeleid heeft) deze kant op voor een weekje. En misschien komen Netty en Jeanette in de herfstvakantie hierheen. Allemaal bezoekjes waar we ons erg op verheugen!

Dit keer sluiten we af met een foto van een scootmobiel Norwegian style!

Weer thuis

Na de publicatie van ons vorige verhaal afgelopen woensdag bleek dat veel mensen zich afvroegen of alles wel goed was met ons, omdat er al zo lang niets verschenen was op onze blog. Blijkbaar hebben we meer trouwe lezers dan we zelf in de gaten hebben en doen we veel mensen een plezier met het beschrijven van ons leven hier. We gaan dus maar ons best doen om vaker wat te plaatsen. Vandaar nu AL WEER een verse blog!

Ook onze laatste dagen op Smøla waren heerlijk! Donderdag hebben we eerst een mooi stuk gewandeld in een natuurgebied. Deze tureluur had waarschijnlijk een nestje in de buurt van ons pad, want hij/zij deed zijn/haar uiterste best om ons met een hoop gekwetter te verjagen.

Langs de route stonden mooie plantjes en…..Suzan let op……multer! Als je iets koopt dat gemaakt is met deze bessen, dan is dat hartstikke duur omdat ze niet in grote getale te vinden zijn. In Canada hebben we verschillende producten met multer (bake apple op z’n Canadees) geproefd, maar dat we er nou zo enthousiast van werden…..niet echt. Beetje muffige smaak.

Er was ook een soort van oase met water en heel veel verschillende soorten planten. Een prachtig plekje! En dat er touwen langs het wandelpad hingen, leek spannender dan het was, want je had ze eigenlijk niet nodig. Gelukkig maar…..;-)

Op Smøla staat een groot windmolenpark. Leuk voor de energievoorziening, maar een stuk minder leuk voor de populatie zeearenden. Die is op Smøla namelijk al jaren één van de grootste van de wereld, maar sinds de komst van het windmolenpark worden er heel veel dode zeearenden gevonden. Ze vliegen om de een of andere reden tegen de wieken. Onderzoekers komen er niet achter waarom ze dat doen, maar er is nu een experiment met deels zwart geverfde wieken. De veronderstelling is dat ze die beter zien en er niet tegenaan vliegen. Laten we het hopen, want het is toch wel heel erg jammer dat zulke prachtige vogels zichzelf doodvliegen tegen een windmolen. Of het exemplaar dat wij gefotografeerd hebben ook een tik van een windmolen heeft gehad weten we niet, maar echt florissant ziet hij er in elk geval niet uit……

Donderdagavond zijn we naar de voorstelling “Fru Guri av Edøy” geweest. Dit stuk werd dit jaar voor de 20^ste keer opgevoerd en was hartstikke leuk om bij te wonen. Het verhaal gaat over de inwoners van een nederzetting op het eiland Edøy (waar de voorstelling ook plaatsvond) en hun wens om een kerk te bouwen en die uiteindelijk ook gebouwd te krijgen. Jawel…..het kerkje op de achtergrond. En natuurlijk komen er ook de nodige persoonlijke drama’s en avonturen in voor. Het Smøladialect was af en toe lastig te begrijpen, maar het lukte aardig om de rode draad van het verhaal te volgen en de beelden waren prachtig. Mooie kostuums, fantastische combinatie van een voor de voorstelling gebouwd decor en de omgeving en goed spel van de professionele acteurs en amateurs. En ach…..dat er af en toe wat regen uit de lucht viel, nam iedereen voor lief.

Vrijdag zijn we nog gaan varen en vissen. Met goed resultaat, want deze twee joekels van kabeljauwen gingen mee terug. We vingen ook een heel aantal kleinere vissen, maar die hebben we terug gezet. Els ving ook een makreel, maar die wist zichzelf nét voordat hij de boot ingetakeld werd, los te wurmen en gauw weg te zwemmen. Jammer, want Els had haar nog nooit gebruikte rookoventje graag op die makreel uitgeprobeerd.

Els is heel erg blij dat ze Madelon van De Rozijnenkorf uit Deventer zo af en toe nog eens om advies kan vragen, want er ging ruim 2,5 kilo bevroren visfilet mee terug naar Sandane. Het lukte natuurlijk niet om dat goed bevroren over te krijgen en opnieuw invriezen kan niet. Dus Els had wat tips nodig wat ze ermee kon doen. Gelukkig dacht Madelon als vanouds goed mee en gisteren is die 2,5 kilo visfilets omgetoverd in 40 viskroketjes, 2 liter vissoep, een salade van gerookte vis en twee gerookte, gevacumeerde visfilets. Op die salade na (die al op is), ligt alles wederom in de vriezer, want na bewerking invriezen gaat prima. Bedankt Madelon!

Ook de vakantiewasjes waren in no time droog, want het is hier hartstikke warm en zonnig weer. Het groentetuintje van Els hing er ook nogal verlept bij, maar is na een portie liefdevolle verzorging (en een paar gieters water) weer tot leven gewekt.

Als alles meezit arriveren ome Jan en Agnes morgen, dus dan breekt een periode aan met logees en bezoek. Daar hebben we zin in!

Kapitein Sieslo neemt deze keer op geheel eigen wijze afscheid van jullie. 

Weekje vakantie!

Dit keer komt ons blogje vanaf het eiland Smøla. Dat is een eiland tussen Trondheim en Kristiansund, een paar uur rijden ten noorden van ons. Dat het een paar uur rijden is, komt niet omdat de afstand zo groot is, maar wel omdat je 5 ferry’s moet nemen voor je er bent. En dat kost tijd, maar het zijn tegelijkertijd fijne onderbrekingen van de autorit. Ook voor onze katjes, want die zijn gezellig met ons meegereisd op de achterbank. Sinds we ze in november 2013 drie dagen in de auto hebben meegenomen toen we van Deventer naar ons nieuwe, Noorse huis reden, gaat het prima met ze in de auto. Het zal geen hobby van ze worden, maar ze verdragen het best goed. Bij één van de ferry’s kwamen ome Jan (de oom van Hennie die na onze vakantie bij ons komt logeren) en zijn vriendin Agnes even gedag zeggen. Zij trekken deze zomer met de camper door Noorwegen en waren toevallig in de buurt van de ferry die wij moesten nemen. Superleuk dat ze even aan kwamen rijden! Hennie en ome Jan vonden het hartstikke fijn om elkaar weer even een dikke knuffel te kunnen geven, want sinds ons vertrek hadden ze elkaar natuurlijk niet meer gezien.

In 2009 zijn we tijdens een zomervakantie in Noorwegen min of meer toevallig op Smøla terecht gekomen. We reden langs de kust, zagen een bordje naar rechts met Smøla erop, keken op de kaart waar dat lag, zagen dat het een eiland was, zeiden “waarom niet?”, namen de ferry, reden rond op zoek naar een hytte en vonden een plek waar een oude meneer een aantal huisjes verhuurde. We hebben daar toen drie dagen gezeten. We hadden een huisje pal aan de zee, met werkelijk fenomenaal uitzicht. Allebei hebben we goede herinneringen aan onze dagen op Smøla. Dus toen we onlangs bedachten dat het wel leuk zou zijn om een weekje op vakantie te gaan, dachten we meteen weer aan dezelfde plek. De oude meneer had een ander huisje voor ons vrij, mét de hele week de beschikking over een bootje. Daar hoefden we niet lang over na te denken.

We hebben een klein, comfortabel huisje aan het haventje dat bij het terrein hoort en we kijken prachtig uit over de zee. Er komen hier vooral mensen (Duitsers) die willen vissen. Er is buiten een grote werkbank met dikke snijplanken en alle andere dingen die je nodig hebt om je gevangen visjes schoon te maken. Nou ja “visjes”…..als je ziet waar ze mee aan komen varen na een vistripje op zee, schrik je je een ongeluk. Een “visje” van een centimeter of 80 is heel normaal, maar we hebben ook wel een kabeljauw van zeker een meter uit een bootje gehaald zien worden.

Afgelopen zaterdag kwamen we hier aan en toen we zondag buiten in de zon aan het ontbijt zaten, was een Duitse meneer al druk bezig om zijn die ochtend gevangen vissen schoon te maken. Hij vroeg of we een stukje kabeljauw wilden hebben, dus Els ging maar eens even kijken wat hij aan het doen was. Dat stukje kabeljauw (van ongeveer een kilo…..) lag al voor ons klaar in een emmer en hij vroeg of we ook “seelachs” wilden hebben. Els probeerde te bedenken hoe je “nee dank u, een kilo kabeljauw is wel genoeg” in het Duits zei, maar toen lag er al ook ongeveer een kilo seelachs in de emmer. Keurig schoongemaakt en perfect gefileerd. Gelukkig hebben we een grote vriezer in het huisje. Seelachs blijkt overigens koolvis te zijn. Els ging maar gauw weg, want er lag nog veel meer vis te wachten om door de Duitser in filetjes omgetoverd te worden.

De vriendelijke man gaat elke dag uren vissen. Soms gaan zijn vrouw en een tekkel (met schattig, oranje zwemvestje aan) mee. Hij komt standaard terug met een grote krat vol vis. Die gaat hij vervolgens staan fileren en zodra we oogcontact maken, komt de vraag of we nog meer vis willen. Dat nemen we maar niet aan, want de vriezer ligt nog vol met de vis die we de eerste keer gekregen hebben. En aangezien Els die vis alleen moet opeten omdat Hennie geen vis lust, slaan we zijn aanbod elke keer vriendelijk af.

Overigens kunnen we restjes vis kwijt aan de krabben die in het haventje wonen.....

Het is wel gek om te merken dat het ons allebei niet meer lukt om Duits te praten, terwijl dat eerder best lukte. Ongetwijfeld komt dat omdat we zo druk zijn met het leren van Noors. Ook Engels praten gaat moeizaam, maar iets zinnigs in het Duits komt er helemaal niet meer uit. Best vreemd om te merken. Hopelijk komt het weer terug als de Noorse taal ons wat meer eigen is.

Kapitein Sieslo is natuurlijk helemaal in haar element met het bootje dat we hier bij het huisje hebben. Tot nu toe is ze elke dag gaan varen en Els gaat ook regelmatig mee. We hebben maandag ook zelf even gevist. Overigens is Hennie, “ik-lust-geen-vis-en-ben-een-grote-dierenvriend”, nog veel fanatieker met vissen dan Els. In no time hadden we beet en twee vissen zijn mee terug naar het huisje genomen (en opgegeten door Els). Hennie takelde een grote pollak naar boven en die is ’s avonds in z’n geheel de oven in gegaan, gevuld met citroen, ui, knoflook en dille. Superlekker! We hadden trouwens best door kunnen en willen vissen, maar wat moeten we toch met zoveel vis? Het kan hier in de vriezer, maar als we zaterdag naar huis gaan ontdooit het weer en opnieuw invriezen kan niet. Ondanks dat het superleuk vissen is hier, beperken we ons toch maar tot dat wat Els hier op kan eten en hooguit wat we mee kunnen nemen om zaterdag of zondag thuis op te peuzelen. Geen idee hoe die Duitser dat doet…….

Gisteren was het een regenachtige dag en zijn we met de auto het eiland rond gereden. Dat is een rondje van een kilometer of 80/90. We hebben ontdekt dat er hier een Thaise dame woont (ongetwijfeld getrouwd met een Noorse man, want er is een grote groep Noorse mannen die een Aziatische vrouw aan de haak slaan….;-)….) die Pukky heet. Els had afgelopen zaterdag al een soort keetje ontdekt bij de plaatselijke supermarkt met “Pukky’s thai mat” (mat = eten) en daar vervolgens vier overheerlijke loempia’s gekocht. Gisteren ontdekten we tijdens onze rondrit zowaar dat die Pukky een heuse carrièretijger is, want ze heeft ook nog een kap-, tevens massagesalon! We houden onze eigen Pukkie maar goed aan een lijntje, voordat ze in een loempia van Pukky verdwijnt……

Deze week is er hier op het eiland een theatervoorstelling in de open lucht, de zogenaamde Gurispelen. Er is een soort amfitheater gemaakt op het eilandje Edøy, dat met een brug verbonden is met Smøla. Dat amfitheater kijkt uit over de zee en een heuvel met daarop een heel oud kerkje. Dat is dus het decor voor de Gurispelen, die dit jaar voor de 20^ste keer georganiseerd worden. Donderdagavond is de première en wij zijn erbij!

Vanmorgen begon de dag wat grijs en zijn we naar Veiholmen gereden. Dat is een plaatsje helemaal op het noordelijkste puntje van Smøla. We hebben daar wat rondgeslenterd en op een terrasje genoten van een kop koffie met een lekker stukje taart. Tja….er hing een bordje waar in het Noors op stond:  “een kop koffie zonder taart, is als een kus zonder liefde”. We hadden dus duidelijk geen keus…... De zon brak ook weer door, dus werd er bij thuiskomst in het huisje gauw alles verzameld voor een vaartochtje en zijn we weer heerlijk een stukje gaan varen. Optimaal vakantiegevoel.

Als we zaterdag weer thuis zijn, breekt een periode aan waarin we de nodige logees krijgen. Hartstikke leuk dat zoveel mensen koers zetten naar ons stulpje in Sandane! Els heeft vakantie tot 4 augustus en dan begint ze met haar nieuwe werk. Ze heeft er hartstikke veel zin in en gaat begin september al 4 dagen naar een cursus in Oslo. Hennie heeft er inmiddels ook een contract bij als persoonlijk begeleider van de gehandicapte zoon van een collega van Els. Die jongen heeft een aantal begeleiders, maar als er iemand ziek is of vrij wil nemen, belt zijn moeder Hennie met de vraag of ze kan invallen. In elk geval gaat ze elke week een uurtje met hem drummen, want bij het kennismakingsgesprek bleek er een drumstel te staan, waar hij eigenlijk niks mee deed, maar wel graag wat wilde doen. Omdat Hennie ook drumt, was daar meteen een klik en een deal. En zo timmert Hennie ook gestaag aan de weg!

En……ons bootje doet het weer! Hennie had via internet een nieuwe startmotor gekocht en een Nederlandse kennis heeft er hem voor ons in gezet. Het kost de nodige moeite om de motor goed aan de praat te krijgen (en houden), maar Hennie weet aardig hoe het moet en krijgt ‘m tot nu toe steeds aan de praat. En we hebben voor de zekerheid een extra peddel gekocht, zodat we nu met z’n tweeën kunnen peddelen in het geval van motorpech. We hopen dat de motor het deze zomer volhoudt en dan gaan we in de winter kijken voor een andere motor. Een duur grapje, dus we hebben al afgesproken dat we de verjaardagscadeaus voor elkaar dit jaar maar overslaan. Maar goed, we kunnen weer varen én vissen! Kapitein Sieslo is weer helemaal in haar maritieme nopjes!

Jullie lezen het, we hebben het uitstekend hier! As we speak zit Els aan een blikje Guinness en Hennie aan een blikje appelcider, in de zon, met uitzicht op zee en twee katjes die aan een lijntje mee genieten van de zon. Tot er een enge meeuw voorbij vliegt natuurlijk, want dan sjezen ze gauw naar binnen.

Dank voor het lezen van onze blog maar weer en de hartelijke groeten vanaf fijn Smøla!