Noorwegen is al weer helemaal in de julmodus (jul = kerst). Aangezien
dit de derde kerst is die we hier gaan meemaken, verbazen we ons al niet meer
over de collectieve kerstgekte die uitbreekt vanaf de eerste december. Wederom
liggen de supermarkten vol met producten in een julvariant. Doodnormale
producten, maar ineens zit er een andere verpakking omheen en is de prijs een
paar kronen omhoog gegaan. En dan heb je natuurlijk nog de typische
vleesproducten die vooral rond jul te verkrijgen zijn en die thuis horen op een
traditioneel julebord: julepølser, ribbe en pinnekjøtt. Veel en vet vlees……wij
houden het wel bij gourmetten ofzo.
Naast alle jultradities rond het eten, worden ook alle
huizen uitgebreid versierd. En wat dat betreft zijn we al iets meer aan het
inburgeren geslagen, want in de vensterbanken staan van die trapjes met lampjes
en tot groot plezier van Hennie heb ik gisteren twee kerststerren voor het raam
gehangen. De kerstboom ontbreekt nog, maar het is hier gebruikelijk om die pas
een dag of twee voor de kerst te zetten.
De afgelopen weken is het zo nu en dan al aardig winters
geweest. Het kouderecord thuis is tot nu toe -8 graden en we hebben al
behoorlijk wat sneeuw gehad. Gelukkig blijkt een buurman met zijn tractor onze
oprit schoon te schuiven als er sneeuw ligt. Die oprit is toch al gauw zo’n 40
meter lang en als je die ’s morgens voor je naar het werk gaat schoon moet
scheppen, is dat niet grappig. We hadden van de vorige bewoner begrepen dat hij
dat voor haar ook deed, in ruil voor een pak wijn aan het einde van de winter.
Maar omdat we hem nog niet ontmoet hebben, waren we een beetje in twijfel of
hij het ook voor ons zou doen. Maar jawel….op de ochtend dat ik mijn auto om 7
uur zo aantrof, kwam hij een kwartiertje later met de tractor sneeuw schuiven.
Heel fijn!
Natuurlijk levert het winterweer prachtige plaatjes op. Tijdens
een winterse wandeling op de Utvikfjellet, keken we prachtig uit over Breim met
de markante, puntige berg Eggenipa.
En laatst reden we toevallig langs een bergwand die was
afgedekt met gaas tegen vallende stenen. Ook fraai!
Hennie moet om op haar werk te komen door een mooi dal
rijden. Ongeacht het jaargetijde is het daar prachtig, maar op een mooie winterdag
is het wel een beetje extra prachtig.
Over Hennie haar werk gesproken, ze is inmiddels drie dagen
in de week aan het werk op het centrum voor minderjarige asielzoekers in Skei.
Dat is 20 minuten rijden van ons huis. Ze heeft een vast contract gekregen voor
ongeveer 45% en de rest schrijft ze op een urenbriefje. Als ze meer dan drie
dagen wil werken kan dat ook, maar voorlopig vindt ze dit meer dan genoeg,
aangezien ze ook nog werkt als persoonlijk assistent van een jonge man in Sandane
en støttekontakt is van een oude dame.
Op zich vindt Hennie het werken met de jongeren leuk, maar
ze verbaast zich over de ongeorganiseerdheid van het centrum. Ik werk
natuurlijk al wat langer in een Noorse organisatie, dus ik verbaas me al niet
meer over eindeloze vergaderingen zonder agenda en zonder besluiten, maar voor
Hennie is dat nog nieuw. Die weet dus regelmatig niet wat haar overkomt. Het
voordeel van het ontbreken van enige leiding en structuur, is dat Hennie alle
tijd heeft om haar eigen plan te trekken. Zo heeft ze gisteren een busje
volgeladen met jongens en is ze met ze gaan winkelen in Førde. Leuk voor die
jongens en leuk voor Hennie. Ook gebruikt ze een groot deel van haar tijd aan
het praten met de jongeren over wat ze hebben meegemaakt en hoe het met ze
gaat. Ze komt thuis met verhalen waar je naar van wordt. We hebben de afgelopen
tijd vaak tegen elkaar gezegd hoe goed we het hier hebben en hoe blij we mogen
zijn dat we uit vrije wil de keuze hebben kunnen maken om hier naartoe te komen.
En soms zijn er dan heel gewone mensen met een fantastisch
idee. Een dame uit Jølster is via facebook een actie gestart om kerstcadeaus in
te zamelen voor vluchtelingen in de gemeente. Jølster is onze buurgemeente en
daar vangen ze heel veel vluchtelingen op. Het centrum waar Hennie werkt ligt
daar ook. Die dame heeft een oproep gedaan aan mensen om een cadeau in te
pakken en er een kaartje aan te hangen met voor wie het geschikt is. Ze had een
lijst gemaakt met spullen die nodig zijn voor zowel volwassenen als kinderen. Er
is vooral behoefte aan mutsen, handschoenen, thermo ondergoed, sokken en
speelgoed. Het is de bedoeling dat de cadeaus voor kerst uitgedeeld worden en
ze schreef dat ze hoopte dat er dan voor iedereen een cadeau is. Nou…..dat komt
wel goed! De belangstelling is enorm en heel veel mensen hebben al cadeautjes
ingeleverd. Gisteren heb ik een volle tas met cadeaus naar de supermarkt
gebracht die als één van de inzamelpunten dient en daar stond een enorme doos
die al helemaal vol was. En zo gaat het op alle inzamelpunten. Prachtige actie!
Heel wat anders. Vorige week zondag zijn we naar een concert
geweest. Sigrid Moldestad is een zangeres/violist die ongeveer twee kilometer
hier vandaan is opgegroeid. Ze gaf een concert in het kerkje in Reed (naast het
huis waar we hiervoor gewoond hebben). Femke, Venise en de ouders van Femke die
op bezoek waren, gingen ook. Wij hebben de oude dame “van Hennie” ook
meegenomen, want die geniet ook erg van zulke dingen.
Het was een fantastisch concert! Sigrid Moldestad heeft een prachtige stem
en ze werd begeleid door vier strijkers van de Oslo Strings en een Zweedse
gitarist. De muziek was schitterend en de ambiance van het kerkje deed ook een
hoop. Echt een topavond! Klein fragmentje?
In het weekend van het concert hadden we nog twee onverwachte
gasten. Tussen Sandane en Hestenensøyra was op vrijdagmiddag een lawine van
modder en stenen gegaan. Pier en Laura wonen in Hestenesøyra. Toen ik ze een
berichtje stuurde met de vraag of ze thuis waren of aan het werk, bleek dat
laatste het geval te zijn. Laura werkt in Sandane en Pier in Byrkjelo. Allebei
aan de verkeerde kant van de lawine dus. Omdat ze allebei tot laat in de avond
moesten werken, konden ze niet naar huis. Inmiddels was namelijk al bekend dat
de lawine pas de volgende dag zou worden opgeruimd en dat de weg tot nader
bericht volledig was afgesloten.
En dus boden we aan dat ze bij ons konden overnachten en
daar maakten ze dankbaar gebruik van. Dat de supermarkten hier tot 23 uur open
zijn vinden wij eigenlijk zwaar overdreven, maar in dit geval was het wel
handig, want Laura kon na haar werk nog mooi even twee tandenborstels, een
schone onderbroek en wat andere toiletartikelen kopen. En aangezien zij de
volgende dag eigenlijk lunchgasten zouden krijgen, had Laura de auto vol met
broodjes, beleg en sapjes. Die lunch ging ‘m vanwege de afgesloten weg niet worden en dus hebben wij dat
de volgende ochtend maar als uitgebreid ontbijt genuttigd. Ze moesten zaterdag
allebei rond een uur of 15 weer werken en na een aantal spannende potjes rummikub,
vertrokken ze weer. Onverwacht, maar erg gezellig bezoek!
Ook redelijk onverwacht was, dat ik afgelopen week ineens
met de auto aan de kant van de weg kwam te staan. Ik was op de terugweg vanuit
Stryn en tijdens het omhoog rijden op de Utvikfjellet, hoorde ik iets knappen,
sloeg de stuurbekrachtiging uit en ging het lampje van de accu branden. Ik was
net omhoog aan het slingeren op het steilste stuk, dus ik bedacht dat ik de
auto z.s.m. aan de kant moest zetten op een veilige plek. Ik had dat nog niet
bedacht, of het lampje van de motor ging branden en de temperatuurmeter sloeg
helemaal uit. Motor aan de kook. En dus moest ik de auto meteen aan de kant
zetten, alarmlichten aan, motorkap open, veiligheidsjasje aan en gauw de
gevarendriehoek neerzetten. Gelukkig stond ik op een redelijk recht stuk in een
inham in de sneeuw, zodat ik redelijk zichtbaar was voor anderen. Vervolgens
belde ik de verzekering en werd er een bergingsauto op pad gestuurd vanuit
Stryn.
Het was inmiddels donker, koud en het regende als een malle,
dus ik besloot in de auto te wachten op de Noorse wegenwacht. Die kwam anderhalf
uur later. Geen pretje kan ik je verzekeren. Gemiddeld stopte één op de drie
auto’s om te vragen of ik hulp nodig had en dat was wel een prettig idee.
Behulpzaam volkje. Toen de wegenwacht kwam en onder de auto keek, zag hij dat
een aandrijfriem geknapt was (niet de distributieriem gelukkig….). Ik moest in
de cabine van de vrachtwagen gaan zitten, want hij zag dat ik het hartstikke
koud had en hij zette mijn auto op zijn vrachtwagen. Vervolgens zette hij mij
thuis af (heeeeeeel fijn was dat) en bracht hij mijn auto naar de garage in
Sandane.
Inmiddels is mijn auto weer gemaakt. Er zit een nieuwe riem op
en verder is er geen schade aan de motor. Deze belevenis maakte me wel even
bewust van hoe slecht voorbereid ik was op zoiets. Gisteren heb ik een zaklamp,
brandblusser, noodhamertje, koelvloeistof en twee kaarsjes met een aansteker in
de auto gelegd. Hopelijk heb ik ze nooit nodig.
Hennie haar auto was toe aan de Noorse APK controle. Er
moest het één en ander vervangen worden, maar over het algemeen viel de “schade”
mee. Hij is weer voor twee jaar goedgekeurd. Hennie vond het helemaal niet erg
om een paar uurtjes te moeten wachten in de garage, want in het tankstation
naast de garage hadden ze iets waar Hennie gek op is…… Bijna net zo "smakelijk" als dat kersteten als je het mij vraagt......
Volgende week gaan we samen een weekendje naar Trondheim.
Behalve dat Trondheim een hele leuke stad is, is er nu een kerstmarkt en dat
leek ons een mooie aanleiding om er een weekendje naartoe te gaan. Vrijdag neem
ik overuren op, zodat ik de hele dag vrij ben. We rijden vrijdag naar Otta (3,5
uur) en nemen daar vandaan de trein naar Trondheim (3 uur). We hebben nog nooit
in de Noorse trein gezeten, dus we zijn benieuwd hoe dat bevalt. Hopelijk werkt
het weer een beetje mee, want we moeten een bergpas over om in Otta te komen.
We nemen er maar goed de tijd voor.
De week voor kerst ga ik in Lauvstad op de beestenboel van
Femke en Venise passen. Die gaan naar Nederland en zochten oppas voor hun
veestapel. Prima baantje voor mij leek me zo. Ik heb twee weken vrij, dus ik
zie het als een soort vakantie. Hennie en Puk komen ook op de dagen dat Hennie
niet hoeft te werken. Op 24 december komen de dames weer terug en ze hadden
gevraagd of wij kerst bij ze kwamen vieren. Leek ons leuk, maar Hennie moet
werken met de kerst. Dat gaat ‘m dus niet worden. Nu gaan we ervoor om oud en
nieuw samen te vieren. Ook leuk.
En vandaag kreeg ik een berichtje van een oud collega van de
Ambelt, die samen met haar vriend komt “coconen” in winters Noorwegen. Ze
zitten zo’n 2,5 uur verderop in een vakantiehuisje en hebben wel zin om ons te
komen bezoeken. Nou….dat vinden wij alleen maar superleuk natuurlijk!
Met dit winterse plaatje van ons stekkie sluit ik deze blog
af. Of er voor de kerst nog eentje komt weet ik nog niet, dus voor de zekerheid
zeg ik alvast, ook namens Hennie…..GOD JUL!
