Vakantie!

De eerste “klachten” over het uitblijven van een vers blogje zijn al binnengekomen, dus ik kruip op deze druilerige zondag maar weer eens achter de laptop om jullie te informeren over ons wel en wee. Vooral “wel” gelukkig.

We hebben ons erg vermaakt met Molly! Molly is één van de kittens die we vorig jaar gevonden hadden in onze schuur en zij is toen in huis genomen door mijn collega en haar gezin. Omdat zij op vakantie gingen, kwam Molly twee weken bij ons logeren. Hartstikke leuk en lief beestje, maar onze arme, oude Puk vond het maar niks. Molly is natuurlijk nog een jong springding, dat niks leuker vond dan spelen met Puk. Maar Puk moest daar h-e-l-e-m-a-a-l niks van weten, dus zo nu en dan moest Puk met een hoop geblaas en gegrom toch echt even laten weten wie de kattenbaas in huis is. Gelukkig klikte het wel prima met haar moeder, die toen nog bij ons huis rondhing. Hennie ging ’s avonds vaak een stukje wandelen door het veld met Molly aan een lijntje en dan liep mams gezellig met ze mee.

Via een soort lokale marktplaats op facebook tikte ik twee oude tuinstoelen op de kop. Schuren, repareren, verfje erover en kijk eens wat een verschil!

En toen was het tijd om de auto vol te pakken en richting Smøla te vertrekken. Smøla is een eiland tussen Kristiansund en Trondheim, waar we al twee keer eerder zijn geweest. We zijn daar jaren geleden op een rondreis door Noorwegen min of meer toevallig terecht gekomen en het is een favoriet stukje Noorwegen geworden. Dat komt ook omdat we er een prachtig gelegen huisje kunnen huren, mét een bootje. En we mogen onze Puk gewoon meenemen, ook een groot voordeel natuurlijk.

We hadden prima weer de hele week op Smøla. Het is meerdere keren voorgekomen dat we donkere regenwolken boven het vaste land zagen hangen, terwijl wij op een terrasje in de zon zaten. Uiteraard hebben we veel gevist. De vangst bestond dit keer vooral uit kabeljauw, maar daar hoor je mij niet over klagen! Er is toch zeker een kilo of vier ingevroren mee naar huis gegaan en ik heb bijna elke avond vis gegeten. Veel verser wordt je gebakken visje niet!

En verder hebben we op Smøla gewandeld, een museum bekeken over hoe ze landbouw zijn gaan bedrijven op de moerassige grond van het eiland, vaak koffie gedronken in een sfeervol vissersdorpje op het noordelijkste puntje van het eiland en zijn we een dagje met de snelboot naar Kristiansund geweest. Daar waren we nog nooit geweest en het was leuk om er eens een paar uurtjes rond te struinen. Vanaf Smøla was het maar 40 minuutjes varen tot het centrum van Kristiansund, dus dat leek ons een uitgelezen kans om deze stad eens te bezoeken.

Na een weekje Smøla, pakten we de boel weer in en vertrokken we richting Sunndalsøra. Daar had ik via airbnb een huisje gehuurd. De contactpersoon woont in Engeland, maar haar moeder woont vlakbij het huisje en doet de ontvangst van de gasten, schoonmaak, etc. Een week of drie voordat we zouden gaan, kreeg ik een berichtje dat er een probleem was met de watervoorziening in het huisje en dat we er niet in zouden kunnen verblijven. Ik kreeg een ander huis aangeboden, dat in de buurt zou liggen, veel comfortabeler zou zijn en qua uitzicht niet te evenaren. Wat bleek…..het was het huis van die moeder. Die ging een weekje bij familie logeren, terwijl wij in haar huis zaten. En inderdaad was het een reuze comfortabel en ruim huis, met een fantastisch uitzicht over de fjord. Kijk maar.

De moeder in kwestie had alleen maar leren meubels en ze had overal prachtig keramiek en glaskunst staan. En wij hadden Puk bij ons. Dat had ik uiteraard vooraf aangegeven en het was geen enkel probleem, maar wij kregen toch wel even de zenuwen toen Puk na tien minuten op de bank sprong met haar oude lijfje en daarbij een paar fraaie krassen achterliet op het leer. Gelukkig zaten er meer krassen op die bank, maar toch! Hennie en ik gingen meteen het huis door om het Puk-proof te maken. Grote kleden over de bank en de stoelen en een hele lading glas en keramiek hoog op de kast en in de badkamer. Een rode, leren stoel waar geen krasje op te bekennen was, heeft ook de hele week op de badkamer gestaan. Puk krabt niet aan meubels, maar bij het erop en eraf springen gebruikt ze haar pootjes…..en nagels…..en dat krast.

De week in Sunndalsøra was het iets minder weer, maar we hebben ons alsnog uitstekend vermaakt. We hebben een fantastische autorit gemaakt op een wat druilerige dag, de aursjøvegen. Dat is een toeristische route van ongeveer 120 kilometer, waarvan 55 onverhard, door een prachtig natuurpark. 

We hadden gelezen dat je langs een seter zou komen waar ze kaas maken. Een seter is een plek die alleen in de zomer gebruikt wordt voor bewoning en eventueel veehouderij. Soms staan er meerdere huisjes, die als een soort buitenhuisje gebruikt worden en soms is het een klein boerderijtje met een aantal stuks vee. Ze liggen in de bergen, waar de eigenaar in de zomer zijn vee laat grazen. Door tijdelijk op zo’n seter te gaan wonen, kunnen ze dicht bij het vee zijn of, zoals in dit geval, meteen de zuivel verwerken tot etenswaren.

Toen we aan kwamen rijden, stond er één andere auto en we zagen dat die mensen net richting de parkeerplaats aan kwamen wandelen. “Hei Hennie!”, hoorden we plotseling. Bleek het iemand te zijn die Hennie kent van haar kajakclub en haar andere activiteiten in Sandane. Maffe ervaring om zo’n eind van huis, op zo’n afgelegen plek iemand tegen te komen die je kent!

Maar goed, we mochten de kazen die ze er maakten natuurlijk even proeven. Ze hadden koeien en geiten en maakten dus koeien- en geitenkaas. De gele varianten vonden wij uitstekend te pruimen, maar de bruine kon me toch niet echt bekoren. Hennie waagde zich er niet eens aan. De hele zomer wonen en werken er twee jonge mannen op die plek. De ene was een Tsjech die dit al voor het vijfde jaar deed en de andere was een student voedingsmiddelentechnologie uit Oostenrijk, die dit als een soort stage deed. Samen zitten ze dus een aantal maanden op die plek, melken elke dag de koeien en de geiten en maken kaas. De eigenaar van het bedrijf woont een heel eind verderop en hij komt regelmatig langs om te kijken of alles goed gaat en voorraden aan te vullen.

Ik had in de beschrijving van de route gelezen dat er een stuk onverharde weg in zit, waarbij de beroemde trollstigen een peulenschilletje is. Nou….dat klopt! Steile weg, scherpe haarspeldbochten en een nogal enge tunnel. Een smalle, uit de rosten gehakte tunnel vind je hier op veel plekken, maar deze sloeg werkelijk alles. Toen ik erin wilde rijden, keek ik voorzichtig of er geen auto van de andere kant kwam. Ik zag geen auto, maar ook niet het einde van de tunnel. En dus reed ik er maar gewoon in. Pikkedonker, allemaal bochten, hartstikke smal, gaten in de weg en af en toe een wat breder plekje om elkaar te passeren. Overigens zag je die pas als je er voorbij reedt, maar goed. Ik begreep ineens wel waarom er in de brochure van de route stond dat fietsers die ‘m gaan rijden een zaklamp moeten meenemen….

Als toetje bekeken we die dag nog een fraaie waterval. Het gebied waar we vakantie vierden staat bekend om z’n watervallen en terecht!  

Op een dag dat het wél fraai weer was, hebben we een wandeltocht gedaan in het nationale park Trollheimen (letterlijk vertaald: het huis van de trol). Het eerste deel van de wandeling bestond uit twee kilometer behoorlijk klimmen, het twee deel uit twee kilometer rustig dalen en het derde deel uit wafels eten bij de seter. Een heerlijke beloning! Een pakje seterboter en een beker seteryoghurt gingen in de rugzak mee terug, want ook hier werd ter plekke vanalles gemaakt van de melk van de koeien die er stonden.

Onze Puk heeft het geweldig gedaan deze vakantie. Het eerste uurtje in de auto piept ze wel, maar daarna legt ze zich er letterlijk maar bij neer. Ze zit aan een riempje in het autogordelding geklikt, zodat ze zich wat kan bewegen. Poepen en plassen deed ze keurig op het kattenbakje dat ook op de achterbank stond. In beide huisjes ging het heel erg goed. We hadden haar krabpaal, kussen en mandje meegenomen en daar maakte ze dankbaar gebruik van. Het beestje is zo aan ons gewend, dat het haar niet zoveel lijkt uit te maken waar ze is, zo lang wij er ook maar zijn. Klein toppertje!

Bij thuiskomst waren mijn groentebakken een soort van ontploft! Ongelofelijk hoeveel oogst drie van die bakken van 80x120 cm. opleveren. Wortels, rode bieten, erwten, peulen, courgettes, sla, nog meer sla, boerenkool, radijsjes, bosui….het houdt niet op! Gelukkig hebben we een grote vriezer. Rond het huis zijn de bessenstruiken ook goed gevuld en langs de weg kunnen we wilde frambozen plukken, dus ook qua fruit zitten we gebakken.

Over twee weken komen mijn ouders een week logeren en daar kijken we uiteraard erg naar uit! Met onze verjaardagen gaan we drie dagen met ze naar Kalvåg, een vissersplaatsje op Bremanger waar we graag komen. Leuk vooruitzicht!

Tot de volgende keer! Vi snakkast!