Ruim twee maanden

Op 18 januari woonden we precies twee maanden in Noorwegen. Dat klinkt nog maar heel kort en dat is het natuurlijk ook. Toch voelt het voor ons alsof het al veel langer is. We hebben onze draai al aardig gevonden en steeds meer dingen voelen bekend en vertrouwd. Simpele dingen als boodschappen doen bijvoorbeeld, zijn eigenlijk vooral nog “vreemd” als je iets zoekt wat je niet eerder gebruikt hebt. Zo zochten we laatst bijvoorbeeld paneermeel. Geen idee natuurlijk wat daar het Noorse woord voor is en waar we het moesten zoeken, maar bij deze…..het heet griljemel en het staat bij de bakspullen. 

De route naar het werk van Els is een ander voorbeeld. Steeds vaker lijkt het de normaalste zaak van de wereld om naar beneden te kronkelen vanaf ons huis, met groot licht op over de snelweg te rijden omdat de belijning zo beroerd is, door tunnels te rijden die door de bergen zijn uitgehakt, op smalle stukken te wachten op een bus of vrachtauto en omringd te worden door besneeuwde bergen. Maar dan kleurt ineens de opkomende zon de lucht prachtig rood en is het silhouet van het landschap oogverblindend mooi of schitteren de bevroren stroompjes en watervallen langs de weg in het zonlicht of staan de schuimkoppen op het fjord vanwege de harde wind. Dat zijn de momenten waarop het ineens weer kan “binnenkomen” dat we toch echt hier wonen, hoe prachtig de omgeving is en wat een bofkontjes we zijn dat we daar elke dag van kunnen genieten.  

In de korte tijd dat we hier wonen, is het Els gelukt om werk te vinden en hebben we een hele hoop dingen geregeld (bankrekeningen, verzekeringen, internet, TV, etc.), waarbij we regelmatig de nodige bureaucratische hindernissen hebben moeten overwinnen. Maar vooral hebben we een aantal hartstikke leuke mensen (Nederlands en Noors) leren kennen, waarmee we fijn contact hebben en waarmee we regelmatig afspreken. Degenen die ons volgen via Facebook zijn daar in de reacties op door ons geplaatste berichten regelmatig getuige van. Het ontbreekt ze in elk geval niet aan gevoel voor humor en daar houden we wel van. Een aantal woont aan de andere kant van het fjord en sinds we onderstaande telescoop via de Noorse marktplaats (finn.no) hebben gekocht, kunnen we ze een beetje in de gaten houden…… 

En we zijn half januari begonnen met onze taalcursus Nynorsk. We begonnen in dezelfde groep op dinsdagavond, maar al na één les was duidelijk dat Els beter kon verhuizen naar de groep met gevorderden van de maandagavond. De juf vond dat ook en dus hebben we dat maar meteen geregeld. Het is natuurlijk niet zo gezellig om in verschillende groepen te zitten, maar het is wel beter. Els pikt veel Noors op op haar werk, dus het leren van de taal gaat bij haar gewoon wat sneller. In de groep van Hennie zit een Nederlands stel dat hier in maart is komen wonen en daar hebben we leuk contact mee. Hennie en Laura hebben zich voorgenomen om elke week af te spreken om samen huiswerk te maken en tot nu toe lukt dat prima. Verder zitten er in die groep vooral mensen uit de Baltische staten, waarvan er sommigen eigenlijk al best lang in Noorwegen wonen. Het verbaast ons echt dat sommigen na zo’n lange tijd nog zo beroerd Noors spreken. 

De groep van Els is wat internationaler. Er zitten een man uit Tasmanië, twee vluchtelingen uit Sudan, een au-pair uit Oekraïne, een paar Polen en wederom een aantal mensen uit de Baltische staten in. In de lessen is het vooral de bedoeling om veel met elkaar te praten en dat is hartstikke leuk. Omdat de taalbeheersing in de groep van Els al wat beter is, gaan de gesprekken daar wat verder en dieper dan in de groep van Hennie. Zo is er afgelopen keer uitgebreid gesproken over de reden van emigratie en de manier waarop mensen zich benaderd voelen door de Noren. Eigenlijk zijn de Polen en mensen uit de Baltische staten zonder uitzondering hierheen gekomen om werk te vinden en meer geld te verdienen. De reden dat ze Noors leren is ook vooral om kans te maken op een betere baan. Ze voelen zich met de nek aangekeken door Noren en ze hebben vooral contact met elkaar. Hoe anders is dat voor ons. We zijn deze kant op gekomen, omdat we denken dat de manier van leven ons beter past en de rust en ruimte ons erg aanspreken. Noors leren we vooral om te integreren en in contact te komen met de mensen hier. En we voelen ons erg welkom en vriendelijk benaderd. 

De au-pair uit de Oekraïne gaan we maar eens uitnodigen bij ons thuis, want die is best eenzaam en ongelukkig. Zij is echt hierheen gekomen om geld te verdienen, wat ze bijna helemaal naar haar familie in de Oekraïne stuurt die erg arm is. En om nou te zeggen dat zij fijn wordt opgevangen en gesteund door de familie waarvoor ze werkt…….niet dus. Echt sneu. 

En verder vinden we het natuurlijk fijn om via Facebook en Skype contact te houden met jullie allemaal! Omdat we verder niet zo heel veel bijzonders te melden hebben deze keer, plaatsen we maar wat foto’s. Ook fijn voor de wat meer visueel ingestelde medemens. Mochten er overigens verzoekjes zijn wat betreft deze blog (is er bijvoorbeeld iets waar je nieuwsgierig naar bent of waarover je graag wat meer wilt lezen), geef het vooral aan ons door!

Dit zijn onze huiskamers. Jawel….meervoud. We hebben er twee.

Onze kattenbeestjes doen het hier echt prima! Ze zijn levendiger en tegelijkertijd relaxter dan in Deventer. Ze kunnen niet praten, maar we hebben sterk de indruk dat ze het hier heerlijk vinden. En allebei vinden ze een lege houtmand een prima plekje om te vertoeven. Al gaat er natuurlijk niets boven de schoot van Hennie!

We zijn ook druk geweest om de boel een beetje te isoleren, want echt warm en tochtvrij is ons huis niet. We hebben tochtband geplakt, krantenpapier tussen de ramen en kozijnen gestopt, een dik gordijn voor de voordeur gehangen en Hennie heeft aan de buitenkant bij de voordeur een volgens Hennie uitstekend isolatiesysteem aangebracht. Els heeft daar een andere mening over, maar vooruit……de foto is leuk.

Het stikt hier van de mooie vogeltjes. We hebben een voederplaats ingericht (onze Mc Fly), maar er is eigenlijk geen beginnen aan. In no-time is het voederhuisje leeg gesnaaid en zijn de vetbollen verdwenen. Gelukkig is vogelvoer niet heel erg duur bij de Europris, maar toch…..pas als het echt heel koud is en er sneeuw ligt krijgen ze voer van ons. Er zitten hier ook een paar grote arenden, maar tot nu toe hebben we die niet bij de vetbollen gesignaleerd. Volgens de overburen zijn die ook meer geïnteresseerd in kleine, gevlekte katjes die aan een lijntje worden uitgelaten trouwens. Zo nu en dan zien we ze wel cirkelen boven het fjord. Schitterende vogels! En groot!

Omdat Els op donderdag vrij is en het vandaag prachtig, zonnig weer is, zijn we een stukje gaan wandelen op de Utvikfjellet, een skigebied hier in de buurt. Omdat de wind maakte dat het voor ons gevoel zo ongeveer -30 graden was, hebben we het niet heel lang volgehouden. Maar het was echt prachtig.

En speciaal voor degene die dat vorige keer leuk vonden, hebben we ook nu weer een prijsvraag zonder prijs. Iemand enig idee wat dit is?

Een (nog) langer verhaal dit keer!

Na een winterperiode waarin het eigenlijk te warm was voor Noorse begrippen (en Nederlandse), breken nu weken aan waarin vorst wordt voorspeld. De voorspellingen geven voorlopig geen sneeuw aan, maar vrieskou met een lekker zonnetje. We merken ook echt dat de dagen gaan lengen, dus het gaat de goede kant op! En de komende twee weken schijnt er een grote kans te zijn op noorderlicht, dus we duimen dat we dat te zien gaan krijgen. Tot nu toe is dat namelijk niet gelukt. De drie factoren die nodig zijn om een kans te maken op het ontstaan van noorderlicht zijn: veel zonneactiviteit, vorst en een heldere nacht. En laten die drie factoren de komende dagen nou precies aanwezig zijn! Het lastige is alleen dat je wel kunt voorspellen wanneer de omstandigheden gunstig zijn voor noorderlicht, maar niet wanneer het ook echt ontstaat. Dat blijft een kwestie van geduld en veel geluk.

Vandaag was het een prachtige dag. Vanmorgen besloten we om boodschappen te gaan doen in Nordfjordeid. Dat is een plaatsje dat nét wat groter is dan Sandane, waar de supermarkten ook nét wat groter zijn en waar je dus nét een groter assortiment hebt. Het is hier maar een kilometer of 20 vandaan en je moet even met de ferry het fjord oversteken. Die gaat elk half uur en het is een ervaring die echt bij autorijden in het fjordengebied van Noorwegen hoort. Je kunt er gewoon niet omheen. Eén van de eerste dingen die we hebben aangeschaft toen we hier kwamen wonen is een ferrykaart, waarmee je fikse korting krijgt op elke overtocht. Op die kaart staat een tegoed en bij elke overtocht wordt de kaart gescand en het bedrag van je tegoed afgetrokken. Gaat snel en scheelt gedoe met muntjes. En tja…..die korting spreekt ons natuurlijk het meeste aan. We blijven tenslotte toch Nederlanders.

En dat we Nederlanders blijven blijkt ook uit het feit dat we nauwkeurig alle reclamefolders uitpluizen en gretig gebruik maken van aanbiedingen. Vooral op die van onze favoriete winkel, de Europris, zijn we gek. Topaanbiedingen hebben ze daar! Zo waren op 2 januari de geperste houtpulverblokken voor de houtkachels in de aanbieding. Normaal zijn die NK 29,90 kronen en op 2 januari maar NK 10! In een pak zitten er 12 en ze branden supergoed. Dus……inslaan maar! Hennie had er 20 gehaald en Els op terugweg van haar werk nog 12. Vandaag waren we in Nordfjordeid ook in de Europris en hebben we wasmiddel ingeslagen. Scheelde ook enorm! Het nadeel van de Euopris is trouwens hetzelfde nadeel als dat van Ikea. Als je erheen gaat zonder dat je iets nodig hebt, kom je tóch met een volle kar naar buiten. En dan heb je ook nog het gevoel dat je geld bespaard hebt.

In Nordfjordeid hebben we even gezellig een broodje gegeten met onderstaand uitzicht. En ook in de rij bij de ferry was het uitzicht geweldig!

Sinds 2 januari werkt Els als pedagogisk leiar bij Breimbarnehage waar ze in november en december invalwerk heeft gedaan. Ze werkt 4 dagen, die zijn verdeeld over de drie afdelingen met kinderen van 0 tot en met 3. De pedagogisk leiar is samen met de førskolelærar (voorschoolse leraar) verantwoordelijk alle organisatorische en inhoudelijke dingen van de afdeling. Maar op de afdelingen waar Els werkt, is de rest van de dagen van de week een vaste pedagogisk leiar aanwezig, dus ze hoeft het wiel niet uit te vinden. Heel fijn. Als je zo verdeeld werkt, is het wel ingewikkeld om een band met de kinderen op te bouwen. Dat is wat minder fijn.

De routine bestaat uit:
- ontbijten met de kinderen (dat nemen ze zelf mee)
- binnen spelen
- buiten spelen (als het kouder is dan -10 blijven ze binnen, anders niet)
- lunchen (dat verzorgt de barnehage)
- een deel van de kinderen gaat slapen en de rest speelt vrolijk verder
- brood en fruit eten (brood nemen ze zelf mee, fruit verzorgt de barnehage)
- spelen
- opgehaald worden
- doorlopend: luiers verwisselen, snotneuzen afvegen en toetjes schoonpoetsen

Terwijl de kinderen spelen, moet je als volwassenen begeleiding bieden in hun samenspel en gedrag. Verder gaat elke groep één keer in de week “på tur”, oftewel: op stap. Dat kan variëren van een stukje de berg op of het bos in lopen en daar lekker spelen. Alle kinderen nemen dan een broodtrommeltje mee in hun eigen rugzakje en tussendoor eet je dan samen. Hartstikke leuk en ze genieten daar echt van (Els ook trouwens). Ook heeft de barnehage kippen en een groentetuin, dus ook daar moet met de kinderen mee en in gewerkt worden. En natuurlijk zijn er activiteiten zoals koken en knutselen.

Het salaris is trouwens prima. Els heeft in november en december 63 uur gewerkt als assistent en dat leverde ruim €1000 netto op. Nu zit ze in een hogere salarisschaal en werkt ze 30 uur in de week. Een werkdag heeft maximaal 7,5 uur, waarvan een half uur pauze. Els begint om 8.30 en stopt om 16.00 uur. Ze zijn heel strikt met de tijden. Als je overwerkt (zelfs al is dat maar 5 minuten), moet je dat opschrijven en krijg je dat gecompenseerd in vrije tijd. Dat is wel even een ander verhaal dan ze gewend is vanuit Deventer of Almelo. Stressvol is deze baan helemaal niet voor Els, maar wel supervermoeiend. De hele dag omringd zijn door kinderen (en kindergeluid/-lawaai), maar vooral door de Noorse taal, kost veel energie. Maar ze vindt het op zich prima te doen. Haar contract is op basis van vervanging en loopt tot half mei. Daarna is het even afwachten of er voortzetting kan plaatsvinden. Haar baas verwacht van wel, maar houdt (heel verstandig) een slag om de arm.

Hennie heeft afgelopen week een sollicitatie verstuurd naar de Tine. Dat is een grote zuivelfabriek in de buurt. Ze zoeken een productiemedewerker op de afdeling waar ze melk en room in pakken doen. Precies wat Hennie op dit moment ziet zitten. Onze contactpersoon van de gemeente heeft ook zijn best gedaan om Hennie naar voren te schuiven, dus hopelijk heeft zij binnenkort ook werk. Je weet natuurlijk niet of er mensen solliciteren die meer ervaring hebben, een gerelateerde opleiding gedaan hebben en of het minimaal beheersen van de taal door Hennie een issue zal zijn. Afwachten dus. We proberen er maar niet al te veel op te hopen……..

Gelukkig heeft Hennie een leuke activiteit gevonden. Ze neemt Pukkie mee uit wandelen. Dat vinden ze allebei geweldig! Omdat er een aantal zwerfkatten in de schuur op het erf wonen, durven we de katten niet goed naar buiten te laten. Met name Hennie is bang dat ze gaan vechten en gewond raken of dat die zwerfkatten allerlei ziektes bij zich hebben. Maar een wandelingetje op z’n tijd kan natuurlijk ook! Al is onze Puk wel kieskeurig. Ze wil de deur niet uit als er sneeuw ligt, heeft er zichtbaar minder zin in als het koud is of hard waait en denk maar niet dat mevrouw met haar pootjes door de modder wil lopen.

Vorige week zaterdag hebben we een gezellig etentje gehad bij Marit. Marit is de rådmann van de gemeente. De rådmann is de baas van de gemeente en Els heeft in het voorjaar via Linkedin contact met haar gelegd. Toen we hier afgelopen zomer waren, hebben we elkaar ontmoet en dat klikte prima. We vonden het dan ook hartstikke leuk om door Marit uitgenodigd te worden voor een etentje. Ze had ook een vriendin uitgenodigd die oorspronkelijk uit Iran komt, maar al 40 jaar in Noorwegen woont. Het eten was heerlijk en we vonden het allebei leuk en fijn om weer eens zo’n avond met goede gesprekken en veel humor te hebben gehad. Die hebben we samen natuurlijk ook wel, maar met andere mensen erbij is dat zo af en toe tóch ook wel fijn. Binnenkort komen beide dames bij ons eten. Helaas verhuist Marit binnenkort naar Ålesund, maar we zullen zeker contact met elkaar blijven houden.

Ook hebben we inmiddels onze dure expatverzekering uit Nederland vervangen door een Noorse verzekering. Dat scheelt aanzienlijk in de kosten. Helaas viel de stroomrekening zwaar tegen, dus we zijn nu waar mogelijk aan het besparen op stroom. Stroom betaal je hier per maand, dus zuiniger omgaan met stroom, merk je (als het goed is) snel. Gas heb je hier niet en water is gratis (we hebben een eigen bron), dus op zich valt het al met al nog steeds goedkoper uit dan we gewend waren.

En sommige dingen blijven gratis en tegelijkertijd onbetaalbaar………

Tot de volgende keer!

Terugblik

En dan zit 2013 er al weer op! Het is een turbulent jaar voor ons geweest. Nadat we in februari op de emigratiebeurs waren geweest, hebben we de “emigratieknoop” doorgehakt. We waren al een tijdje op een laag pitje bezig met Canada, maar dat bleek echt een kansloze missie. Zonder een uiterst zeldzaam en in Canada gewild beroep en/of een grote zak met geld, kom je dat land niet in. Bovendien had vooral Els moeite met de afstand. “Even” snel naar Nederland is er vanuit Canada niet bij, nog even los van de kosten voor een ticket. Els had het idee van emigratie naar Canada al veel eerder uit haar hoofd gezet dan Hennie, maar na de emigratiebeurs was Hennie ook om: Noorwegen zou het gaan worden. Minstens net zo prachtig, veel mogelijkheden en een stuk bereikbaarder. En Noors valt te leren. Waar we op de beurs bij de stands van Canada overal op dichte deuren stuitten, werden we in de Noorse stands op basis van onze CV’s vol enthousiasme begroet en uitgenodigd om op bezoek te komen.

Vanaf het moment dat we ons actief op Noorwegen zijn gaan richten, ging eigenlijk alles als een speer. We hebben het aan familie en goede vrienden verteld, zijn ons gaan inlezen, hebben contacten gelegd en zijn begonnen met Noorse les bij ZoNoors. In de meivakantie hebben we Gloppen, Bremanger en Hornindal bezocht en daarna waren we definitief om. De mooie verhalen van de emigratiebeurs leken heel reëel en bij met name Gloppen hadden we beiden meteen een goed gevoel. Alles wat Noorwegen voor ons zo aantrekkelijk maakt is hier: bergen, fjorden, zee, gletsjers en schitterende natuurgebieden. De mensen die we in Gloppen ontmoet hadden, vonden we sympathiek en niet zo “behoudend” als in de andere twee gemeentes. Daarnaast is Gloppen prima bereikbaar en zijn er goede voorzieningen. Zeker geen “middle of nowhere”.

Toen we terugkwamen van die vakantie, hebben we ons huis wat opgeknapt en daarna in de verkoop gezet. Als we nadachten over een tijdspad, hoopten we dat het zou lukken om in de zomervakantie van 2014 te emigreren. Nou…..dat liep even anders. Binnen een week hadden we kopers en binnen twee weken was het voorlopige koopcontract getekend. Oeps. Vooral Hennie schoot in de paniekstand. Het ging haar allemaal veel te snel en ze ging echt twijfelen of ze het allemaal nog wel wilde. Els had daar minder last van. Zij had haar blik al meer op Noorwegen gericht dan Hennie. Gelukkig draaide Hennie bij, al bleef ze haar moeilijke momenten houden waarop ze zich ineens realiseerde wat en wie ze allemaal zou gaan missen: ons fijne huis, het leuke straatje, de lieve buren, de binnenstad van Deventer, goede vrienden, familie……..heel begrijpelijk.
Tijdens de onderhandelingen over de verkoop van het huis zijn we steeds aan het rekenen geweest met de tijd en vooral de opzegtermijn voor het werk van Els. Ons tijdspad hebben we meegenomen in de onderhandelingen en daar kwamen we prima met elkaar uit. Zij blij met de koopsom (wij ook trouwens….), wij blij met de termijn (zij iets minder).

En toen zijn we dus écht gaan koersen op emigreren in november. De Noorse les ging in de versnelling en we gingen actief op zoek naar werk. Dat laatste viel knap tegen vanuit Nederland trouwens. We vonden het allebei superlastig en vervelend om niet eerlijk en open te kunnen zijn over het hele proces. Het was nog maar de vraag of het zou lukken om in november al te emigreren, want daarvoor moest één van ons een baan hebben. We stelden ons ook al in op een overbruggingsperiode in een huurhuis of caravan ofzo. Het stilhouden was vooral nodig voor het werk van Els. Als je namelijk met zo’n leidinggevende functie aangeeft dat je gaat vertrekken, dan moet dat ook niet te lang meer duren. Dat wist Els verstandelijk natuurlijk wel, maar regelmatig tegen haar lieve collega’s een kletsverhaal ophangen, was absoluut niet fijn. Ook Hennie hield braaf haar mond, want je kon maar nooit weten hoe het bericht ineens ergens zou opduiken waar het nog niet mocht opduiken. En Hennie zag er natuurlijk als een berg tegen op om het aan J. en M. te vertellen, want na jaren van intensieve begeleiding was er een hechte band ontstaan.

In de zomervakantie zijn we uiteraard weer naar Noorwegen gegaan en hebben we ook twee projectgemeentes van Placement in de buurt van Trondheim bezocht. We vonden het daar ook prachtig, maar toen we weer in Gloppen waren, waren we het er meteen over eens dat dat toch echt de gemeente van onze voorkeur was. Toen we dat uitspraken tegen de twee mensen van de gemeente Gloppen (een Noor en een Nederlander) met wie we steeds contact hadden, waren die daar duidelijk heel blij mee en spraken we af dat ze op zoek zouden gaan naar werk en een huis voor ons.

Om in november te kunnen emigreren, moest Els voor 1 september haar baan opzeggen. Dat was nog wel even spannend, want de toezeggingen over een baan voor Els kwamen laat door en dan nog was het een beetje een gok. Maar wel een gok die we samen bewust hebben genomen, want we hadden absoluut geen zin om ons huis aan de Oudegoedstraat uit te moeten en dan ergens een tijd te moeten overbruggen, voordat we naar Noorwegen konden vertrekken. Bovendien waren we het stilhouden van het hele gebeuren allebei ook wel zat. De zomervakantie zat er op en Els moest weer aan het werk en ze zag als een berg op tegen alle vragen over of we al een ander huis hadden gevonden.
Na een goed gesprek en het berekenen van het bedrag dat we mee zouden nemen naar Noorwegen, besloten we definitief om in november te gaan verhuizen. Ook als het werk nog niet helemaal rond zou zijn. En dat gaf meteen rust en richting. We konden dingen gaan regelen en onze contactpersonen in Gloppen vragen om een huis voor ons te gaan zoeken. En je wilt niet weten hoeveel bureaucratische hobbels we hebben moeten nemen en dingen die we “even” dachten te regelen, verre van “even” geregeld waren. Zo kreeg Hennie haar ziektekostenverzekering maar niet opgezegd, want elke Nederlander moet verplicht verzekerd zijn en de particuliere maatschappij waarbij we keurig een soort expatverzekering hadden afgesloten, telde volgens de verzekering van Hennie niet. Hennie was zelfs blij toen ze dreigbrieven kreeg waarin de maatschappij dreigde haar verzekering stop te zetten. Dat was nou precies de bedoeling! Bij Els was één telefoontje naar de (andere) ziektekostenverzekering genoeg om ‘m te doen stoppen. Dat is toch raar??? We wilden onze Nederlandse Clio een tijdje meenemen naar Noorwegen, maar voor we een verzekering vonden die dat wilde verzekeren waren we ook een hoop tijd, gedoe en vooral geld kwijt. De gemeente Deventer wilde/kon geen Engelstalig bewijs van ons geregistreerd partnerschap geven. Van een huwelijk kan dat wel. Kortom…..de gekste dingen waar we niet over nagedacht hadden als “probleem”, bleken dat ineens wel. Gelukkig hielden we ons hoofd koel en wisten we alles op te lossen en te regelen.

Ook de impact van ons besluit op J. en M. ( de jongeren die Hennie begeleidde) was natuurlijk fors. En ook op het werk van Els waren ze flink van de wap toen Els vertelde dat ze zou gaan vertrekken. Maar we waren allebei opgelucht dat we het er eindelijk gewoon over konden hebben.

Els is in de herfstvakantie nog wat praktische dingen gaan regelen in Gloppen en het huis gaan bekijken dat voor ons gevonden was. En daarna schoot het dus echt op. De laatste dingen werden geregeld en steeds meer verhuisdozen werden gevuld. Els nam afscheid op haar werk en was ontroerd door alles wat collega’s en leerlingen voor haar geregeld hadden. Van vrienden en familie namen we afscheid op een regenachtige zondagmiddag tijdens een gezellige en soms emotionele bijeenkomst in Dok H2O. De buren hadden nog een eigen afscheidsbijeenkomst geregeld, waarbij we een geweldige DVD kregen met hun versie van het Koningslied, speciaal voor ons geschreven, ingezongen en gemonteerd. Een fantastische (en hilarische) herinnering.
En op 16 november 2013 reden we dan toch echt de Oudegoedstraat in Deventer uit. Katten op de achterbank. Zwaaiende en rennende buren. En volop tranen……wat een moment.

 

 

 

Inmiddels wonen we al weer zo’n 1½ maand in Gloppen. Het huis voelt al steeds meer als ons huis. In het begin bedoelden we met thuis ook nog regelmatig Deventer, maar dat is voorbij. Thuis is nu hier. Soms vragen mensen of het voelt als op vakantie zijn, maar dat is absoluut niet zo. Het voelt wel degelijk als wonen, maar wel met veel vreemde, ongebruikelijke, rare, leuke, verrassende en soms ingewikkelde of irritante dingen. De taal blijft de voornaamste hobbel, al gaat het daar wel steeds beter mee. Ook merken we dat we al langzaam aan wat langer daglicht krijgen en dat de donkerste dagen achter ons liggen. Ook dat is fijn. We wennen aan nieuwe routines, zoals: hout halen voor de kachels en die aan de praat houden, sneeuwruimen, buitenom naar de wasmachine en droger gaan, elektrisch koken, zo goedkoop mogelijk boodschappen doen, Skypen en activiteiten afstemmen op weer en daglicht.

Voor 2014 hopen we vooral dat we allebei écht ons plekje vinden hier. Daar hebben we gelukkig alle vertrouwen in. We vinden het superleuk om jullie reacties te lezen en via Facebook of Skype contact te onderhouden. We wensen iedereen een prachtig 2014! En wees welkom in Noorwegen!

P.s. We hadden ons erg verheugd op het vuurwerk aan de overkant van het fjord, maar dat bleek lang niet zoveel als we vanuit Nederland gewend waren en de afstand was tóch te groot om het goed te kunnen fotograferen, maar we hebben het geprobeerd!