Ze wil er zelf het liefst niks van weten, maar op 23
augustus jongstleden heeft mijn lieve Hennie toch echt de gedenkwaardige
leeftijd van 50 jaar bereikt. Omdat ik wist dat ze dat het liefste zou willen
vieren met familie en vrienden in Nederland, had ik al maanden terug een
verrassingsreisje naar Nederland geboekt. Toen dacht ik nog dat ik dat geheim
kon houden tot de dag dat we zouden vertrekken, maar dat is niet gelukt. Ergens
in het voorjaar had Hennie het namelijk over haar verjaardag en vertelde dat ze
helemaal geen zin had om die hier te vieren, omdat de mensen die ze er graag
bij zou willen hebben, er toch niet bij konden zijn. Dikke tranen. Nou ja….toen
heb ik dus verklapt dat ze haar verjaardag wél in Nederland ging vieren. Nog
meer dikke tranen, maar nu van blijdschap en opluchting.
Terwijl de datum van vertrek naar Nederland naderde, werden
er al wel wat meer details onthuld. Er werd regelmatig gepolst of ik er toch
wel aan had gedacht om die en die uit te nodigen, of ik er wel aan had gedacht
dat nichtje N glutenvrij moet eten, enzovoort. Zelf onthulde ik af en toe ook
wat details, zoals dat we in Deventer zouden verblijven en dat het feestje een
middag- en avondgedeelte had.
Op 21 augustus vertrokken we met het vliegtuig vanaf Bergen
naar Amsterdam. Na aankomst gingen we met de trein naar Deventer (vrijdagmiddagspits…..weer
iets dat we écht niet missen…..) en daar aangekomen moesten we een klein stukje
lopen naar de B&B in de Walstraat. Mijn voorstel om lekker Thais te gaan
eten, werd resoluut naar de prullenbak verwezen. Een patatje oorlog met een frikandel
speciaal moest het worden. Vooruit dan maar….de bijna-jarige job bepaalt
tenslotte. Het was heerlijk zomers weer, dus niet lang na de vette hap
belandden we op een fijn terras op de Brink. Speciaal biertje, bitterballen en oude
kaas…..we waren weer thuis!
De volgende ochtend konden we nog mooi even de stad in voor
wat inkopen. Mijn ouders waren ook al op tijd naar Deventer gekomen en die
hadden ons natuurlijk in no time gevonden in de winkel waar ik graag kleding
koop. We hebben met zijn vieren lekker geluncht, samen de laatste dingen
gekocht, nette pak gestreken, omgekleed en op naar de feestlocatie. Dat was DOK
H2O in het havenkwartier, de gelegenheid waar we ook ons afscheidsfeestje
hadden gegeven voor vertrek naar Noorwegen.
Voor het middaggedeelte waren familie en naaste vrienden
uitgenodigd. Tuurlijk begonnen we met taart, die we heerlijk buiten op het
terras konden opeten. Ergens halverwege de middag heb ik een filmpje laten zien
met daarop onze vrienden die hier wonen, zowel Noorse als Nederlandse. Ik had
ze gevraagd om een felicitatiefilmpje op te nemen en naar mij te sturen. Ik had
vervolgens al die filmpjes aan elkaar geplakt en het resultaat was een film van
ongeveer 12 minuten met de meest uiteenlopende felicitaties. Laura en Pier
hadden een heel lied geschreven en een Sara gemaakt, Trienke en Ate hadden
samen met hun meiden bij ons huis een hilarisch filmpje opgenomen terwijl wij in Ålesund onze nieuwe auto aan het ophalen waren, buurvrouw Raghnild
had een soort begrafenisfilmpje gemaakt omdat er toch werkelijk niets in de
wereld erger is dan 50 worden en ook de kinderen van de klas waar Hennie vorig
jaar werkte feliciteerden haar op geheel eigen wijze. Superleuk! Hennie vond
het geweldig. Missie geslaagd.
In het zaaltje dat we tot onze beschikking hadden stond een
leuk gemaakte Hennie/Sara pop. Tot laat in de avond bleef onduidelijk wie deze
gemaakt hadden, maar het bleken de buurmeiden uit de Oudegoedstraat te zijn
geweest. Knap gemaakt! Van mijn ouders kreeg Hennie een unieke pet, met “kapitein
Sieslo” erop geborduurd. Ook superleuk! Die gaat op tijdens het varen!
In de avond kwamen nog meer familie, vrienden en natuurlijk
onze lieve buren uit de Oudegoedstraat. Wat was het fijn om zoveel mensen weer
even gezien en gesproken te hebben. Even “opladen” in Nederland doet ons altijd
goed.
De volgende dag vertrokken we rond de middag naar ons hotel
bij Schiphol. We overwogen om nog een staartje Sail mee te pakken, maar kozen
toch voor het strand van Zandvoort aan Zee. Daar hebben we even lekker
uitgewaaid en ontzettend lekker gegeten in een strandtent. En toen zat het er op, want op maandagochtend vertrokken we weer op tijd naar Bergen.
Bij thuiskomst bleek dat de pop die Laura en Pier in hun
filmpje gebruikt hadden, pontificaal voor onze deur was gezet. En zeg nou zelf…..je
ziet geen verschil! Binnenkort komt er uiteraard nog een feestje voor onze
vrienden hier, maar eerst reizen we volgend weekend wéér naar Nederland om een
verjaardag te vieren. Dit keer de 65ste van mijn moeder. Dan zien we
weer een deel van mijn familie en daar verheugen we ons natuurlijk ook op!
Toen we net een beetje van ons bliksembezoek aan Nederland
bijgekomen waren, hoorde Hennie wat piepen in de schuur die grenst aan onze
garage. Die schuur is van onze huisbaas en mogen wij niet gebruiken, maar ja……we
moesten natuurlijk wel even onderzoeken waar dat gepiep vandaan kwam. Nou…..van
vijf hele schattige kleine kittens dus. Oeps. Er zaten er drie beneden en twee
op een zoldertje. Na wat op internet gezocht te hebben, kwamen we tot de conclusie dat ze een week of drie oud zijn. Oogjes waren open, oortjes stonden
omhoog en ze konden al lopen. Nou ja….rond wiebelen eigenlijk.
Omdat we weten wat de Noorse oplossing is voor een
dergelijke vondst (in elk geval hier in het boerengebied waar we wonen), besloten
we niks tegen de huisbaas te zeggen. Na wat sms contact met de plaatselijke
dierenarts, besloten we maar om ze aan mensen te laten wennen en tam te maken,
zodat we ze als ze drie maanden zijn kunnen weggeven. We hadden het vermoeden
dat mamapoes de zwart/witte zwerfpoes is, die al vanaf dat we hier wonen rond
het huis struint. En dat vermoeden klopte, want de ochtend nadat we ze gevonden
hadden, lag zij ze te zogen.
Mamapoes is deels Noorse boskat denken we en dus hartstikke
mooi. Maar het is echt een zwerfkat, dus vreselijk mager en bang voor ons. Na
de eerste dag, ontdekten we al dat ze bezig was de kittens te verplaatsen naar
een gevaarlijke plek. De schuur is dicht en veilig, maar ze had ze verplaatst
naar een gedeelte bij een open deur. Omdat het hier stikt van de vossen, leek
ons dat een slecht idee. We hebben dus de schuur zodanig gebarricadeerd dat zij
er wel in en uit kan, maar een vos er niet in kan komen. Daarnaast zijn we haar
gaan voeren op een vaste plek en hebben we een doos met een zachte handdoek
neergezet. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en mamapoes en kittens
liggen veel in die doos en blijven in de buurt van de plek waar we ze voeren.
Mamapoes is nog wel wat angstig, maar tolereert zonder probleem dat wij de
kittens oppakken en aaien (wat we natuurlijk volop doen). Als we de schuur
binnenkomen, komt ze al naar de voerbakjes geslopen. Ze gromt en blaast af en
toe, maar doet ons niks.
Gelukkig heeft Hennie een nichtje in Nederland die
kattenspecialist is, dus die vragen we zo nu en dan om raad. Ze zei dat het het
beste is om ze in huis te nemen, maar dat is niet echt een optie. Ten eerste
krijgen we mamapoes nooit zover dat ze dat doet en ten tweede hebben we
natuurlijk onze Puk, die dat helemaal niet grappig zou vinden. We gaan nu een
paar keer per dag bij ze zitten om ze te voeren en knuffelen en als ze iets
ouder zijn, nemen we ze wel af en toe mee naar binnen. Ze komen uit zichzelf
naar ons toe en vinden het prima om opgepakt te worden. Dat tam maken gaat dus
vast wel lukken en de twee grijze kittens zijn zelfs al gereserveerd! En zeg
nou zelf….schattiger bestaat toch niet!
Nog twee zwarte kittens en een zwart/witte kitten te gaan
dus! Want hoe leuk en schattig ze ook zijn, we denken niet dat we er zelf een
houden. We overwegen namelijk om een hondje te nemen als onze Puk er niet meer
is. Die mag uiteraard in alle rust haar oude dag bij ons slijten en hopelijk
gaat ze nog heel lang mee. Maar Puk en honden is een slechte combi, dus zolang
Puk er is, komt er geen hond. En een nieuwe kat en een hond vinden we wat veel
van het goede. Maar goed, we zijn al wel erg verliefd geworden op de
zwart/witte kitten (die de boskat genen van mama heeft), dus of we het vol gaan
houden om er geen te houden……de tijd zal het leren. Gelukkig hebben we nog tot
eind oktober om ervan te genieten en ze op te voeden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten