(Bijna) een jaar later!

En nu is het al weer november! Deze dagen praten we samen veel over “een jaar in Noorwegen”. Op 16 november 2013 reden we ’s morgens vroeg betraand de Oudegoedstraat uit al zwaaiend naar de lieve mensen waar we jaren fijne buren mee waren geweest. We begonnen aan een autoreis van drie dagen met onze Puk en Odin op de achterbank. Gelukkig zorgde Odin al vrij snel voor een komische noot door op Hennies schoot te poepen. Dat hielp ons een beetje uit het zware gevoel van afscheid. Het was goed om in die drie dagen letterlijk afstand te nemen van waar we vandaan kwamen en toe te reizen naar onze nieuwe plek, onze nieuwe toekomst misschien zelfs wel. Toen we op Strynfjellet de sneeuwkettingen onder de Clio moesten leggen en een omweg moesten nemen vanwege een modderlawine over de snelweg, wisten we dat we Nederland écht achter ons hadden gelaten.

En nu zijn we dus (bijna) een jaar verder. We kijken allebei verschillend terug op dat jaar. Allebei zijn we heel blij dat we zoveel leuke mensen hebben leren kennen, zowel Nederlands als Noors. Dat we zonder probleem meteen werden opgenomen in het buurvrouwenclubje vinden we nog steeds heel fijn. Ookal breien we niet en kakelen we niet uitgebreid mee, het is elke keer weer gezellig en fijn om erbij te zijn. In een kleine gemeenschap als deze, is het ook veel normaler om elkaar te helpen en om hulp te vragen dan we in Nederland gewend waren.

Zo moest onlangs de boot uit het water. Wij hebben geen trekhaak op de auto’s en dus vroeg Hennie Eelco om hulp. Op de dinsdag dat in Nederland ook op het nieuws was dat hier veel overstromingen waren, was het zover. Gekleed in regenpak en laarzen gingen we naar de boothaven. Omdat het fjord enorm hoog stond, hoefde de aanhanger niet zo ver de fjord in gereden te worden op de schuine boothelling. Wonder boven wonder kreeg Hennie de motor aan de praat, waardoor ze naar de aanhanger kon varen in plaats van te peddelen. Eelco en ik gaven de boot met Hennie erin een flinke duw van de steiger omdat de stroming enorm was. Het scheelde een haar of we hadden samen in de fjord gelegen, want de steiger was hartstikke glad en ging flink heen en weer door het afduwen. We grepen elkaar vast en schuifelden terug naar de kant. Dat ging echt maar nét goed. De boot moest natuurlijk vastgemaakt worden aan de lier met een haak en daarvoor moest er toch echt iemand het water in lopen. Ik. Al snel bleek dat mijn regenbroek en laarzen niet zo goed bestand waren tegen tot halverwege mijn bovenbenen in het water staan. Gelukkig kon ik na de exercitie “boot uit het water halen” naar huis om droge kleren aan te trekken. Hennie en Eelco gingen met de boot op de aanhanger naar Myklebustdalen, want hij gaat overwinteren in de schuur van Pier en Laura. Ook superfijn dat dat kan!

In het afgelopen jaar hebben we best veel mensen op bezoek gehad. Mijn ouders zijn twee keer geweest, maar ook ome Jan en Agnes, Wendy en Robert, Mieke en Dirk, Netty en Jeannet, Barbara, Joey en Jacques en Tineke hebben bij ons gelogeerd. Mieke en Peter en ook Jolien, Sander en kleine Bas zijn een dag op bezoek geweest in de zomervakantie. David, Bettina en Eva hebben we ontmoet toen die in een vakantiehuisje in de buurt zaten. We hebben heel erg genoten van alle mensen die op bezoek zijn geweest! En we kijken uit naar de mensen die al “gereserveerd” hebben voor de komende maanden. Maar we zijn ook blij dat we zo gemakkelijk contact kunnen onderhouden met vrienden en familie via facebook, whatsapp, messenger, skype, facetime en email. Lang leve internet!

Maar ondanks het bezoek en de contacten via de digitale wereld, hebben we allebei regelmatig last van het missen van mensen in Nederland. Het kletsen met Jurgen via skype is voor Hennie toch echt niet hetzelfde als even bij hem aanbellen en samen een bakkie doen. Mijn vader feliciteren met zijn verjaardag via skype was ook in de verste verte niet vergelijken met een verjaardagsbezoek zoals we dat gewend waren. In de eerste maanden toen ik al aan het werk was en Hennie hier op de berg zat in haar uppie, heeft ze het heel zwaar gehad. Nog nauwelijks contacten opgebouwd, je niet verstaanbaar kunnen maken en uren alleen thuis zijn om te missen wat je hebt achtergelaten was heel moeilijk voor haar. Nu ze ook werk heeft, haar Noors met sprongen vooruit gaat en we leuke mensen om ons heen hebben, gaat dat gelukkig een flink stuk beter. Maar Hennie en ik zijn op dat gebied heel verschillend. Hennie is echt iemand die veel meer behoefte heeft aan contact en gezelligheid dan ik. Ik kan beter tegen alleen zijn en dat zijn we hier natuurlijk meer dan we in Nederland waren.

Ook merken we dat ik wat makkelijker om kan gaan met dingen die hier anders gaan dan je eigenlijk zou willen. Natuurlijk stoor ik me ook aan de traagheid waarmee hier dingen geregeld worden en vind ik dat er soms beslissingen genomen worden op mijn werk of in de kommune waar ik echt met mijn pet niet bij kan. Ik maak me bijvoorbeeld boos over een procedure waar ik in zit voor het erkennen van mijn diploma’s. Dat hebben we al lang voor vertrek laten doen door een Europese organisatie, maar ja…..Noorwegen hoort niet bij de EU dus Noorwegen heeft een eigen instantie die precies hetzelfde nog een keer gaat doen. Overigens zijn er kommunes (gemeentes) die het Europese document zonder probleem erkennen als bewijs van het behaalde niveau, maar niet Gloppen kommune. Dus moesten er officiële vertalingen gemaakt worden, heel veel stempels gezet worden, officiële kopieën gemaakt worden met ook daar weer stempels op, aangetekende poststukken van Noorwegen naar Nederland, van Nederland naar Noorwegen, van Sandane naar Oslo en dan nog is het maar afwachten wat de uitkomst gaat worden. Dat het ons al de nodige kronen gekost heeft moge duidelijk zijn. Ja, zulke dingen vind ik irritant.

Hennie vindt dat ook irritant, maar die had vooral verwacht en gehoopt dat de kommune haar meer zou helpen bij het vinden van werk. Het lijkt erop dat ze niet zo goed wisten wat Hennie haar diploma’s en ervaring nou precies inhouden, want ze hebben haar eigenlijk alleen werk aangeboden in de verzorging. En dat is nou precies wat ze niet gedaan heeft en absoluut niet wil. Ook Hennies eigen pogingen om werk te vinden (ook vrijwilligerswerk) liepen telkens op een teleurstelling uit. Dat ze de taal niet sprak was een terugkerend argument. Als ze dan aangaf dat ze om de taal te leren een omgeving nodig had waar die taal gesproken werd, was iedereen het daar roerend mee eens. Om haar vervolgens niets aan te bieden. Uitermate frustrerend en teleurstellend.

Ook weten we dat we hetgeen we in Deventer hadden voorgoed hebben achtergelaten. Dat besef heeft bij Hennie wat langer op zich laten wachten dan bij mij, maar dat hoort bij het proces van afscheid nemen en dat proces verloopt voor ons beiden verschillend. Zo werd ik onlangs op een zaterdagochtend vroeg wakker en bedacht ik me, nog half slapend, dat ik op zou gaan staan en even naar de markt zou fietsen. Ik wilde Hennie vragen of ze mee ging om samen even te ontbijten met een lekkere bagel van Taste of Honey. Toen ik wat wakkerder werd en eens om me heen keek, realiseerde ik me waar ik was en dat naar de markt fietsen er even niet in ging zitten. Ik heb niet eens een fiets meer, want toen ik wist hoe hoog op de berg we gingen wonen, heb ik meteen besloten dat die niet mee hoefde in de verhuiswagen.

We zijn ons er erg van bewust hoe belangrijk het is om het samen goed te houden. Dat doen we door samen te praten over hoe het gaat, maar vooral door samen leuke dingen te doen. Zo zijn we gisteren een dagje naar Sogndal geweest. Dat is een stad(je) op ongeveer 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Dat valt hier in de categorie “in de buurt”. Na een lekker kopje koffie bij een leuke bakkerij zijn we wat gaan winkelen. Hennie vond een mooie puzzel van 1500 stukjes. Helaas was die van 6000 stukjes erg duur, want anders was ze die uitdaging zeker aangegaan! Mijn braadpan die eigenlijk niet geschikt is voor elektrisch koken had het echt begeven. In Sogndal zijn veel winkels met keukenspullen en gelukkig vonden we een prachtige braadpan die bijna 50% was afgeprijsd! Met zo’n meevallende aankoop, kon er ook nog wel een lunch bij de Italiaan vanaf. Een bord pasta voor Hennie en een superlekkere (en mooie) salade met kip en mango voor mij. Smullen!

Altijd als we naar Sogndal rijden, zien we een bordje langs de weg staan met “supphellebreen” erop. Breen is gletsjer, maar de Supphellevariant hadden we nog nooit gezien. En dus namen we gisteren op de terugweg die afslag maar eens en na een paar kilometer over onverharde weg, kwamen we bij een werkelijk prachtige gletsjer! In het voorjaar kolkt daar een rivier uit, maar nu lag de rivierbedding zo goed als droog. Dat betekent dat we al klauterend over stenen behoorlijk dicht bij konden komen (uiteraard niet zo dichtbij dat het gevaarlijk werd). In de rivierbedding lagen hartstikke mooie stenen, dus ook daarmee hebben we ons goed vermaakt en er zijn er een paar mee terug naar Sandane genomen. Er was natuurlijk geen mens te bekennen, dus we hadden al die natuurpracht helemaal voor onszelf. En zo was een dagje Sogndal écht weer zo’n “samenmoment” waar we weer even mee vooruit kunnen.

Terug naar “(bijna) een jaar later”. Er is ook zoveel waar we hier van genieten! Hennie is supergelukkig met haar bootje. Iedereen die op bezoek is geweest en met haar heeft gevaren, heeft dat gezien, want als ons bootje eenmaal aan de praat is, is de grootst mogelijke “Hennie-glimlach niet meer van haar gezicht af te krijgen. En met dank aan het bootje zijn we omgetoverd tot heuse vissers. Vangen, doodmaken, ingewanden eruit, fileren en klaarmaken in een handomdraai! Ik dan hè, want bij Hennie blijft het bij het vissen alleen en heel hard “hjelp” roepen als er één aan de haak zit. Dat we zoveel lol zouden hebben in vissen hadden we vantevoren écht niet gedacht.  

En de omgeving waar we wonen is en blijft geweldig! Het uitzicht vanuit ons huis is eigenlijk elk moment van de dag prachtig en zelfs als we helemaal in de wolken zitten en niks meer zien vinden we dat leuk. Eén van de hoogtepunten was onlangs natuurlijk het noorderlicht dat we samen met Netty en Jeannet beleefd hebben. Maar ook in de sneeuw is het hier fraai. Regelmatig horen we de uil, soms zien we de vos, vanwege de jacht laten de herten zich wat minder zien en soms zien we bruinvissen in de fjord. Het ziet er naar uit dat we in de winter gaan verhuizen naar het huis in Byrkjelo waar we eerder over schreven en dan wonen we aan de voet van de berg waar we kunnen skiën en langlaufen. Wat natuur en ruimte betreft is het echt heerlijk om hier te wonen.

En zoals we al dachten, is het leven hier écht rustiger dan in het gejaagde Nederland. Als ik na half vier thuis ben uit het werk, is dat eigenlijk al laat. En gemiddeld ga ik om 8 uur ’s morgens op pad. ’s Avonds moeten werken of in het weekend komt nauwelijks mee voor, terwijl dat in Nederland zo ongeveer aan de orde van de dag was. Ik heb genoeg te doen, het werk is afwisselend en uitdagend, maar qua stress is het absoluut niet te vergelijken met wat ik in Nederland gewend was. Dat merk ik doordat ik veel rustiger ben en Hennie merkt dat ook. Ik ben een stuk minder snel “aangebrand” dan ik in Nederland was zegt ze. En dat klopt nog ook.

We hebben nog regelmatig lol om dingen die anders zijn. Zo stonden we gisteren zo ongeveer te juichen in de supermarkt in Sogndal toen we verse taugé vonden. Nauwelijks vers te krijgen hier. Alleen in blik, maar dat is niet te eten. Hennie weet zich nog steeds geen raad met de grote hompen voor haar onherkenbaar vlees in de supermarkt. We kochten vorige week zachte, witte bolletjes, maar die bleken zoet te zijn! En dat is natuurlijk helemaal niet lekker met kaas of een zelfgemaakt kroketje. Ik had een soort wratje op mijn arm en ging ermee naar de dokter. “Loop maar even mee”, zei die. Prik, snij, hecht….klaar! Niks wachttijd, niks nieuwe afspraak, niks gedoe. We zijn kampioenen geworden in het uitpluizen van reclamefolders en het kopen van dingen in de aanbieding. Aan communicatie via email doen ze hier eigenlijk niet. Ze bellen soms, of wachten tot ze je zien of communiceren gewoon niet. Bloemen uit Nederland kosten hier een vermogen! Een bosje bijna uitgebloeide rozen kost gerust €15. Een parkeerboete daarentegen is een stuk goedkoper dan in Nederland ontdekten we vorige week in Ålesund. En dat Noren nors en ontoegankelijk zijn is wat ons betreft echt onzin! Wij ervaren het tegenovergestelde. Al is het natuurlijk ook van belang hoe je zelf doet. En dat Noorwegen zo duur is……? Ja, dat klopt helaas wel.

We kunnen stellen dat we vol goede moed het tweede jaar wonen en leven in Noorwegen in gaan. Komen we ooit terug naar Nederland? Blijven we hier? Verhuizen we binnen Noorwegen? GEEN IDEE! We nemen het zoals het komt en lopen niet vooruit op zaken. En dat lijkt ons een gezonde instelling!

Ter afsluiting heb ik Puk en Odin gevraagd wat die er allemaal van vinden. Er is geen haar op hun pluizige lijfjes die eraan denkt om dit muizenparadijsje waar ze heerlijk veilig buiten kunnen rondscharrelen en met baasjes die veel meer thuis zijn dan ze gewend waren te verlaten!