Beestjes!

Beestjes ja! Sinds een tijdje hebben we bijna elke avond een aantal herten om het huis. Ik schreef er eerder al over, maar hier is het bewijs! De foto is genomen vanuit de woonkamer. 

Om in de beestjesstemming te blijven, kunnen we het nog even hebben over de dierentuin in Lauvstad. De schapen van Femke en Venise zijn volop aan het lammeren en dus moesten we vorige week maar eens even de eerste oogst van dit jaar bekijken. Reuze schattig.

We hadden ook nog geen kennis gemaakt met de nieuwe varkens. Die staan op een stuk land samen met de geitjes en dat gaat prima. Het wolvarken Gunda is overduidelijk de dictator van het stel. Met name de geiten hebben veel respect voor haar. Het is wel heel leuk om te zien hoe die varkens helemaal in hun element zijn buiten. Ze rollen door het gras en wroeten lekker in het zand. Geen mechanische ploeg meer nodig!

En natuurlijk moest er even met Tess gekroeld worden, de jonge Border Collie. Heerlijk beest. Snoes de poes moet er nog steeds niet zo heel veel van hebben, maar het lijkt erop dat het charmeoffensief van Tess tóch langzaamaan vruchten gaat afwerpen. Overigens mag Tess niet op de bank. Klein detail.

Afgelopen week heeft ook schaapje Hennie een lammetje gekregen. Mensje Hennie mocht de naam kiezen en koos voor Karin. Iets later op de dag, kregen we het bericht dat Karin bij nader inzien toch een mannetje bleek te zijn. Venise heeft ‘m dus maar Karim genoemd. Ook goed.

Vandaag reden we na het boodschappen doen in Sandane weer naar huis en stuitten we zowaar op een kudde rendieren. Ze liepen gewoon tussen de huizen door en over de weg, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het voor die rendieren en de mensen die daar wonen ook vast wel, maar niet voor ons! Wij kunnen enorm genieten van zo’n verrassing onderweg. Auto aan de kant, foto’s maken en ervan genieten dus.

Voordat we boodschappen gingen doen, zijn we nog even op kraamvisite geweest in Hestenesøyra. Daar wonen Laura en Pier en die zijn op 21 april de trotse ouders geworden van een prachtig, klein meisje: Siska. Vorige week zaterdag zijn we al even met Siska gaan kennismaken in het ziekenhuis in Førde. Het is hier heel gebruikelijk om in het ziekenhuis te bevallen. Het kan ook thuis, maar dat wordt hier niet echt gepromoot. Teveel gedoe denk ik. En natuurlijk is het ook wel weer zo, dat áls er dan tijdens de bevalling iets mis gaat, je niet zomaar even in een ziekenhuis bent. Met de ambulance ben je minimaal een uur onderweg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis en dan hebben we het nog niet eens over de tijd die de ambulance erover doet om bij je huis te komen. In echte noodgevallen gebruiken ze een helikopter, maar of je daar midden in je bevalling op zit te wachten…..lijkt me niet.

Maar goed, Siska dus. Pier heeft het maar steeds over oppastante Hennie en oppastante Els, dus we moeten maar goed oefenen in het vasthouden van dat kleine moppie. Natuurlijk vinden we het fantastisch dat onze lieve vrienden gezinsuitbreiding hebben gekregen en we verheugen ons er erg op om kleine Siska te zien opgroeien.

De afgelopen dagen hebben we goed gemerkt dat we in een agrarisch gebied wonen. Nou ja gemerkt…..geroken zou je kunnen zeggen. Het lijkt wel alsof alle mest die de koeien in de winter geproduceerd hebben, nu in een paar dagen over het land gesproeid moet worden. Gesproeid ja. Aan in de grond injecteren doen ze hier niet. De mest wordt gewoon in grote stralen over het land gesproeid. Op een dag als vandaag is het eigenlijk perfect weer om de was buiten aan de droogmolen te hangen, maar dat laat je wel uit je hoofd! Stinken man! Deze foto heeft Hennie genomen uit het raam van onze woonkamer. En bedankt buurman!

Kort blogje deze keer. Ons leventje gaat gewoon z’n gangetje eigenlijk en dat bevalt prima. Misschien is het wel eens leuk om aan onze trouwe lezers te vragen waar ze graag eens iets over zouden willen lezen. Tot nu toe heb ik natuurlijk vooral geschreven over de dingen die we meegemaakt hebben en hoe ons leven er hier in Noorwegen aan toe gaat. Na bijna 2,5 jaar hier gewoond te hebben, worden de dingen die in het begin nieuw en bijzonder waren, al meer normaal voor ons. Uiteraard kan ik daar gewoon over blijven schrijven, maar wie weet hebben jullie wel “verzoeknummers”. Dat kan vanalles zijn wat mij betreft. Hoe praktische zaken hier geregeld zijn, hoe we iets beleven, wat we ergens van vinden, ….? Roept u maar!