In de sneeuw!

Het vorige bericht kwam vanaf een camping onder Hamar en inmiddels zijn we een weekje verder. Gek genoeg lijkt het voor ons al veel langer geleden dat we daar waren, maar dat zal wel komen door alle nieuwe indrukken en het feit dat we in de afgelopen week van alles en nog wat gedaan hebben.

In het vorige bericht gaven we al aan dat we benieuwd waren hoe de rit naar ons nieuwe huis in Gloppen zou verlopen, omdat de voorspellingen niet best waren en er een omleiding was vanwege een modderlawine. Toen we richting Strynfjellet reden, begon het te sneeuwen en de wegen werden hoe langer hoe gladder. We vroegen ons af wanneer we de sneeuwkettingen nodig zouden hebben, maar dat moment diende zich vrij duidelijk aan toen Els (die reed namelijk) voelde dat de auto begon te glijden. In de Oudegoedstraat hadden we geoefend met de sneeuwkettingen bij een lekker zonnetje. Appeltje, eitje…..binnen 3 minuten hadden we een sneeuwketting om een band liggen. Geloof ons….in de sneeuw, aan de kant van de weg, terwijl de witte vlokjes over je heen dwarrelen, doe je er een stuk langer over en wordt de onderlinge sfeer er ook niet beter op. Maar uiteindelijk lagen ze om de banden, was ons huwelijk nog intact en konden we verder tuffen. Hoe hoger we kwamen hoe harder het ging sneeuwen, dus we waren superblij met die kettingen onder de auto.

Onze Puk en Odin waren inmiddels gewend aan hun stekkie op de achterbank. Als ze erg begonnen te piepen, namen we even een pitstopje en mochten ze er even uit. Hoewel onze Puk daar 9 van de 10 keer geen zin in had trouwens (teveel lawaai, te koud, te nat, te windering, te….). Odin deed zijn Noorse naam eer aan, want die wilde er altijd wel even uit. Daarna gingen ze over het algemeen een dik uur liggen pitten. Al met al hebben ze het prima gedaan in de auto. Op het poepincident bij Borne na, zijn dergelijke ongemakken ons bespaard gebleven. Ze hielden het keurig op tot we de kattenbak hadden neergezet. Goed opgevoed.

Maandag 18 november waren we rond half vier bij ons nieuwe huis. De huiseigenaar had het licht en de verwarming al aangedaan, dus dat was prettig “thuiskomen”. Op de keukentafel lagen al een aantal leuke kaartjes op ons te wachten, waarvoor dank! Inmiddels hadden we ook contact gehad met onze verhuizer, die dinsdagochtend bij ons zou zijn. In het huis lagen wat matrassen, waarop we konden slapen en van Runar (onze huisbaas) konden we wat servies, bestek en een waterkoker lenen. Bij een knappend haardvuurtje op de slaapkamer en twee katjes op het voeteneind zijn we die avond vroeg gaan slapen, want we waren hartstikke moe van drie dagen rijden.

Toen we de volgende ochtend wakker werden lag er sneeuw! Els is meteen naar de stad (ahum….) Sandane gereden om onze Noorse auto op te halen. Die heeft vierwielaandrijving en spijkerbanden en dat heb je hier ernstig nodig. Zeker omdat wij helemaal aan het einde van een weg wonen die gezellig de berg op gaat, niet al te breed is, een mooie haardspelbocht heeft, uiteraard geen vangrail heeft en deels onverhard is. De garage bood aan om voor een vriendelijk prijsje deze winter spijkerbanden onder de Nederlandse Clio te leggen en daarvan hebben we dankbaar gebruik gemaakt. Het is met de afgelegen ligging van ons huis toch wel fijn om twee auto’s te kunnen gebruiken.

En toen kwamen onze spullen en begon het grote uitpakken en bedenken wat waar moet/kan staan/hangen/liggen. Maar we hebben de ruimtes die we gebruiken inmiddels behoorlijk leuk ingericht, al zeggen we het zelf. En zelfs aan de oranje keuken en oranje badkamer wennen we langzaam. Natuurlijk hebben we al een paar keer stroomuitval gehad. Dat blijkt te gebeuren als de elektrische verwarming tegelijk aan is met de afwasmachine. Niet meer doen dus. Ook hebben we een dagje zonder warm water gezeten, maar dat bleek aan een knop te liggen die op mysterieuze wijze verzet was. Ook niet meer doen dus. We moeten kortom nog onze draai vinden wat dat soort dingen betreft.

Inmiddels is pyromaantje Siesling erg bekwaam in het aan de praat krijgen en houden van onze houtkachels, die eigenlijk wel de hele tijd dat we thuis zijn branden. En vandaag doen ze tevens dienst als warmtebron voor de stoofperen en het stoofvlees dat lekker staat te pruttelen. Dat vlees wordt hier overigens verkocht in een grote, bloederige homp, in plaats van in mooie plakken in een groen bakje met een gezellig blaadje laurier erop. Met dank aan de vele kooklessen van Madelon van de Rozijnenkorf in Deventer, draait Els haar hand daar inmiddels niet meer voor om, al kon Hennie er pas naar kijken toen het in mooi schoongemaakte blokjes op een bord lag.

En behalve uitpakken en inrichten, hebben we de afgelopen week veel dingen geregeld, zoals het openen van een bankrekening, aanvragen van een politiattest (soort Noors VOG) voor het werk van Els, in schrijven bij de NAV (soort Noors UWV) door Hennie, het aanmelden voor de taalcursus en meer van dat soort dingen.

Gisteren reden we vol goede moed naar Førde (een grote plaats op een kleine 1,5 uur rijden van ons huis) om wat grotere spullen aan te schaffen, maar vooral om internet en digitale TV te regelen. We wisten hoe dat moest en het Noorse persoonsnummer dat nodig is voor het afsluiten van abonnementen heeft Els al. Geen probleem…..dachten we. Gek genoeg bleek het persoonsnummer van Els niet voor te komen in het systeem dat gebruikt wordt voor het regelen van internet en TV en dan ben je dus snel klaar. Geen TV. Geen internet. Dat was een flinke teleurstelling voor ons, want we hadden ons er erg op verheugd. Met name internet missen we best wel. Hennie kan een klein beetje internetten per dag op haar iPhone, maar dat schiet natuurlijk niet op. Morgen gaat Els maar eens proberen te achterhalen wat er mis is met dat nummer, want dat is wel een beetje gek.

En verder heeft Hennie een leuk gesprek gehad met een mogelijke werkgever en ze gaat binnenkort een paar dagen meedraaien om te kijken of het wat voor haar is. Els heeft al een dag gewerkt op de barnehage (kinderdagverblijf) waar ze “ringevikar”(= opbelinvaller) is, op een groep met kinderen van 2 en 3 jaar oud. En nee lieve oud-collega’s van de Ambelt…..ze is geen kinderen kwijt geraakt in de sneeuw en het luiers verwisselen is haar ook nog bespaard gebleven. Maar inderdaad lieve oud-collega’s van de Ambelt….ze heeft wel kabouters in dikke winterpakjes moeten proppen, kleine handjes in onmogelijke handschoentjes moeten doen, om het maar niet over de sneeuwstappers te hebben, snotneuzen moeten afvegen en na het eten de snoetjes moeten wassen. Ze weet heel zeker dat dit niet haar ding is, maar voor nu is het prima. Het is een mooie manier om de taal beter te leren en mensen te leren kennen. Al gaat het met de taal bij Els best aardig. Begrijpen en spreken gaan rap beter nu we hier wonen en de hele dag omringd zijn door de ø, å en æ-klanken

Vandaag sneeuwt het als een malle. Zo af en toe breekt de lucht wat open en is het uitzicht werkelijk geweldig! Als we morgen met de auto weg moeten, zijn we wel even aan het graven trouwens. Runar is druk in de weer om met de tractor het erf schoon te schuiven, maar onze auto’s gaan schuil onder een dik pak sneeuw. Nu maar hopen dat Els geen telefoontje krijgt met de vraag of ze morgen om 7 uur kan komen werken……..

Kortom beste lezers, het gaat prima met ons. De vader van Els vroeg gisteren aan de telefoon of het is zoals we hadden gehoopt, maar het is nog veel te vroeg om daar iets zinnigs over te zeggen. We merken wel dat we steeds vaker “ons huis in Deventer” zeggen, in plaats van “thuis”. Met “thuis” bedoelen we steeds vaker het huis waar we nu wonen. Toch voelt het zo nu en dan nog wat ontheemd. Het is absoluut geen gevoel van vakantie, maar ook zeker nog niet van écht wonen en zijn. Dat zal wel wat maanden gaan duren denken we. Runar, zijn vrouw Aud en zijn kinderen zijn vreselijk aardig en behulpzaam, dus dat is fijn. Ook de mensen van de gemeente die ons geholpen hebben met onze emigratie zijn erg behulpzaam en betrokken. Wat dat betreft voelen we ons zeker niet aan ons lot overgelaten. In tegendeel, we voelen ons zeer welkom en gesteund en dat geeft vertrouwen voor de toekomst!