Ruim twee maanden

Op 18 januari woonden we precies twee maanden in Noorwegen. Dat klinkt nog maar heel kort en dat is het natuurlijk ook. Toch voelt het voor ons alsof het al veel langer is. We hebben onze draai al aardig gevonden en steeds meer dingen voelen bekend en vertrouwd. Simpele dingen als boodschappen doen bijvoorbeeld, zijn eigenlijk vooral nog “vreemd” als je iets zoekt wat je niet eerder gebruikt hebt. Zo zochten we laatst bijvoorbeeld paneermeel. Geen idee natuurlijk wat daar het Noorse woord voor is en waar we het moesten zoeken, maar bij deze…..het heet griljemel en het staat bij de bakspullen. 

De route naar het werk van Els is een ander voorbeeld. Steeds vaker lijkt het de normaalste zaak van de wereld om naar beneden te kronkelen vanaf ons huis, met groot licht op over de snelweg te rijden omdat de belijning zo beroerd is, door tunnels te rijden die door de bergen zijn uitgehakt, op smalle stukken te wachten op een bus of vrachtauto en omringd te worden door besneeuwde bergen. Maar dan kleurt ineens de opkomende zon de lucht prachtig rood en is het silhouet van het landschap oogverblindend mooi of schitteren de bevroren stroompjes en watervallen langs de weg in het zonlicht of staan de schuimkoppen op het fjord vanwege de harde wind. Dat zijn de momenten waarop het ineens weer kan “binnenkomen” dat we toch echt hier wonen, hoe prachtig de omgeving is en wat een bofkontjes we zijn dat we daar elke dag van kunnen genieten.  

In de korte tijd dat we hier wonen, is het Els gelukt om werk te vinden en hebben we een hele hoop dingen geregeld (bankrekeningen, verzekeringen, internet, TV, etc.), waarbij we regelmatig de nodige bureaucratische hindernissen hebben moeten overwinnen. Maar vooral hebben we een aantal hartstikke leuke mensen (Nederlands en Noors) leren kennen, waarmee we fijn contact hebben en waarmee we regelmatig afspreken. Degenen die ons volgen via Facebook zijn daar in de reacties op door ons geplaatste berichten regelmatig getuige van. Het ontbreekt ze in elk geval niet aan gevoel voor humor en daar houden we wel van. Een aantal woont aan de andere kant van het fjord en sinds we onderstaande telescoop via de Noorse marktplaats (finn.no) hebben gekocht, kunnen we ze een beetje in de gaten houden…… 

En we zijn half januari begonnen met onze taalcursus Nynorsk. We begonnen in dezelfde groep op dinsdagavond, maar al na één les was duidelijk dat Els beter kon verhuizen naar de groep met gevorderden van de maandagavond. De juf vond dat ook en dus hebben we dat maar meteen geregeld. Het is natuurlijk niet zo gezellig om in verschillende groepen te zitten, maar het is wel beter. Els pikt veel Noors op op haar werk, dus het leren van de taal gaat bij haar gewoon wat sneller. In de groep van Hennie zit een Nederlands stel dat hier in maart is komen wonen en daar hebben we leuk contact mee. Hennie en Laura hebben zich voorgenomen om elke week af te spreken om samen huiswerk te maken en tot nu toe lukt dat prima. Verder zitten er in die groep vooral mensen uit de Baltische staten, waarvan er sommigen eigenlijk al best lang in Noorwegen wonen. Het verbaast ons echt dat sommigen na zo’n lange tijd nog zo beroerd Noors spreken. 

De groep van Els is wat internationaler. Er zitten een man uit Tasmanië, twee vluchtelingen uit Sudan, een au-pair uit Oekraïne, een paar Polen en wederom een aantal mensen uit de Baltische staten in. In de lessen is het vooral de bedoeling om veel met elkaar te praten en dat is hartstikke leuk. Omdat de taalbeheersing in de groep van Els al wat beter is, gaan de gesprekken daar wat verder en dieper dan in de groep van Hennie. Zo is er afgelopen keer uitgebreid gesproken over de reden van emigratie en de manier waarop mensen zich benaderd voelen door de Noren. Eigenlijk zijn de Polen en mensen uit de Baltische staten zonder uitzondering hierheen gekomen om werk te vinden en meer geld te verdienen. De reden dat ze Noors leren is ook vooral om kans te maken op een betere baan. Ze voelen zich met de nek aangekeken door Noren en ze hebben vooral contact met elkaar. Hoe anders is dat voor ons. We zijn deze kant op gekomen, omdat we denken dat de manier van leven ons beter past en de rust en ruimte ons erg aanspreken. Noors leren we vooral om te integreren en in contact te komen met de mensen hier. En we voelen ons erg welkom en vriendelijk benaderd. 

De au-pair uit de Oekraïne gaan we maar eens uitnodigen bij ons thuis, want die is best eenzaam en ongelukkig. Zij is echt hierheen gekomen om geld te verdienen, wat ze bijna helemaal naar haar familie in de Oekraïne stuurt die erg arm is. En om nou te zeggen dat zij fijn wordt opgevangen en gesteund door de familie waarvoor ze werkt…….niet dus. Echt sneu. 

En verder vinden we het natuurlijk fijn om via Facebook en Skype contact te houden met jullie allemaal! Omdat we verder niet zo heel veel bijzonders te melden hebben deze keer, plaatsen we maar wat foto’s. Ook fijn voor de wat meer visueel ingestelde medemens. Mochten er overigens verzoekjes zijn wat betreft deze blog (is er bijvoorbeeld iets waar je nieuwsgierig naar bent of waarover je graag wat meer wilt lezen), geef het vooral aan ons door!

Dit zijn onze huiskamers. Jawel….meervoud. We hebben er twee.

Onze kattenbeestjes doen het hier echt prima! Ze zijn levendiger en tegelijkertijd relaxter dan in Deventer. Ze kunnen niet praten, maar we hebben sterk de indruk dat ze het hier heerlijk vinden. En allebei vinden ze een lege houtmand een prima plekje om te vertoeven. Al gaat er natuurlijk niets boven de schoot van Hennie!

We zijn ook druk geweest om de boel een beetje te isoleren, want echt warm en tochtvrij is ons huis niet. We hebben tochtband geplakt, krantenpapier tussen de ramen en kozijnen gestopt, een dik gordijn voor de voordeur gehangen en Hennie heeft aan de buitenkant bij de voordeur een volgens Hennie uitstekend isolatiesysteem aangebracht. Els heeft daar een andere mening over, maar vooruit……de foto is leuk.

Het stikt hier van de mooie vogeltjes. We hebben een voederplaats ingericht (onze Mc Fly), maar er is eigenlijk geen beginnen aan. In no-time is het voederhuisje leeg gesnaaid en zijn de vetbollen verdwenen. Gelukkig is vogelvoer niet heel erg duur bij de Europris, maar toch…..pas als het echt heel koud is en er sneeuw ligt krijgen ze voer van ons. Er zitten hier ook een paar grote arenden, maar tot nu toe hebben we die niet bij de vetbollen gesignaleerd. Volgens de overburen zijn die ook meer geïnteresseerd in kleine, gevlekte katjes die aan een lijntje worden uitgelaten trouwens. Zo nu en dan zien we ze wel cirkelen boven het fjord. Schitterende vogels! En groot!

Omdat Els op donderdag vrij is en het vandaag prachtig, zonnig weer is, zijn we een stukje gaan wandelen op de Utvikfjellet, een skigebied hier in de buurt. Omdat de wind maakte dat het voor ons gevoel zo ongeveer -30 graden was, hebben we het niet heel lang volgehouden. Maar het was echt prachtig.

En speciaal voor degene die dat vorige keer leuk vonden, hebben we ook nu weer een prijsvraag zonder prijs. Iemand enig idee wat dit is?