En dan zit 2013 er al weer op! Het is een turbulent jaar
voor ons geweest. Nadat we in februari op de emigratiebeurs waren geweest,
hebben we de “emigratieknoop” doorgehakt. We waren al een tijdje op een laag
pitje bezig met Canada, maar dat bleek echt een kansloze missie. Zonder een
uiterst zeldzaam en in Canada gewild beroep en/of een grote zak met geld, kom
je dat land niet in. Bovendien had vooral Els moeite met de afstand. “Even”
snel naar Nederland is er vanuit Canada niet bij, nog even los van de kosten
voor een ticket. Els had het idee van emigratie naar Canada al veel eerder uit
haar hoofd gezet dan Hennie, maar na de emigratiebeurs was Hennie ook om:
Noorwegen zou het gaan worden. Minstens net zo prachtig, veel mogelijkheden en
een stuk bereikbaarder. En Noors valt te leren. Waar we op de beurs bij de
stands van Canada overal op dichte deuren stuitten, werden we in de Noorse
stands op basis van onze CV’s vol enthousiasme begroet en uitgenodigd om op
bezoek te komen.
Vanaf het moment dat we ons actief op Noorwegen zijn gaan richten, ging eigenlijk alles als een speer. We hebben het aan familie en goede vrienden verteld, zijn ons gaan inlezen, hebben contacten gelegd en zijn begonnen met Noorse les bij ZoNoors. In de meivakantie hebben we Gloppen, Bremanger en Hornindal bezocht en daarna waren we definitief om. De mooie verhalen van de emigratiebeurs leken heel reëel en bij met name Gloppen hadden we beiden meteen een goed gevoel. Alles wat Noorwegen voor ons zo aantrekkelijk maakt is hier: bergen, fjorden, zee, gletsjers en schitterende natuurgebieden. De mensen die we in Gloppen ontmoet hadden, vonden we sympathiek en niet zo “behoudend” als in de andere twee gemeentes. Daarnaast is Gloppen prima bereikbaar en zijn er goede voorzieningen. Zeker geen “middle of nowhere”.
Toen we terugkwamen van die vakantie, hebben we ons huis wat opgeknapt en daarna in de verkoop gezet. Als we nadachten over een tijdspad, hoopten we dat het zou lukken om in de zomervakantie van 2014 te emigreren. Nou…..dat liep even anders. Binnen een week hadden we kopers en binnen twee weken was het voorlopige koopcontract getekend. Oeps. Vooral Hennie schoot in de paniekstand. Het ging haar allemaal veel te snel en ze ging echt twijfelen of ze het allemaal nog wel wilde. Els had daar minder last van. Zij had haar blik al meer op Noorwegen gericht dan Hennie. Gelukkig draaide Hennie bij, al bleef ze haar moeilijke momenten houden waarop ze zich ineens realiseerde wat en wie ze allemaal zou gaan missen: ons fijne huis, het leuke straatje, de lieve buren, de binnenstad van Deventer, goede vrienden, familie……..heel begrijpelijk.
Tijdens de onderhandelingen over de verkoop van het huis zijn we steeds aan het rekenen geweest met de tijd en vooral de opzegtermijn voor het werk van Els. Ons tijdspad hebben we meegenomen in de onderhandelingen en daar kwamen we prima met elkaar uit. Zij blij met de koopsom (wij ook trouwens….), wij blij met de termijn (zij iets minder).
En toen zijn we dus écht gaan koersen op emigreren in november. De Noorse les ging in de versnelling en we gingen actief op zoek naar werk. Dat laatste viel knap tegen vanuit Nederland trouwens. We vonden het allebei superlastig en vervelend om niet eerlijk en open te kunnen zijn over het hele proces. Het was nog maar de vraag of het zou lukken om in november al te emigreren, want daarvoor moest één van ons een baan hebben. We stelden ons ook al in op een overbruggingsperiode in een huurhuis of caravan ofzo. Het stilhouden was vooral nodig voor het werk van Els. Als je namelijk met zo’n leidinggevende functie aangeeft dat je gaat vertrekken, dan moet dat ook niet te lang meer duren. Dat wist Els verstandelijk natuurlijk wel, maar regelmatig tegen haar lieve collega’s een kletsverhaal ophangen, was absoluut niet fijn. Ook Hennie hield braaf haar mond, want je kon maar nooit weten hoe het bericht ineens ergens zou opduiken waar het nog niet mocht opduiken. En Hennie zag er natuurlijk als een berg tegen op om het aan J. en M. te vertellen, want na jaren van intensieve begeleiding was er een hechte band ontstaan.
In de zomervakantie zijn we uiteraard weer naar Noorwegen gegaan en hebben we ook twee projectgemeentes van Placement in de buurt van Trondheim bezocht. We vonden het daar ook prachtig, maar toen we weer in Gloppen waren, waren we het er meteen over eens dat dat toch echt de gemeente van onze voorkeur was. Toen we dat uitspraken tegen de twee mensen van de gemeente Gloppen (een Noor en een Nederlander) met wie we steeds contact hadden, waren die daar duidelijk heel blij mee en spraken we af dat ze op zoek zouden gaan naar werk en een huis voor ons.
Om in november te kunnen emigreren, moest Els voor 1 september haar baan opzeggen. Dat was nog wel even spannend, want de toezeggingen over een baan voor Els kwamen laat door en dan nog was het een beetje een gok. Maar wel een gok die we samen bewust hebben genomen, want we hadden absoluut geen zin om ons huis aan de Oudegoedstraat uit te moeten en dan ergens een tijd te moeten overbruggen, voordat we naar Noorwegen konden vertrekken. Bovendien waren we het stilhouden van het hele gebeuren allebei ook wel zat. De zomervakantie zat er op en Els moest weer aan het werk en ze zag als een berg op tegen alle vragen over of we al een ander huis hadden gevonden.
Na een goed gesprek en het berekenen van het bedrag dat we mee zouden nemen naar Noorwegen, besloten we definitief om in november te gaan verhuizen. Ook als het werk nog niet helemaal rond zou zijn. En dat gaf meteen rust en richting. We konden dingen gaan regelen en onze contactpersonen in Gloppen vragen om een huis voor ons te gaan zoeken. En je wilt niet weten hoeveel bureaucratische hobbels we hebben moeten nemen en dingen die we “even” dachten te regelen, verre van “even” geregeld waren. Zo kreeg Hennie haar ziektekostenverzekering maar niet opgezegd, want elke Nederlander moet verplicht verzekerd zijn en de particuliere maatschappij waarbij we keurig een soort expatverzekering hadden afgesloten, telde volgens de verzekering van Hennie niet. Hennie was zelfs blij toen ze dreigbrieven kreeg waarin de maatschappij dreigde haar verzekering stop te zetten. Dat was nou precies de bedoeling! Bij Els was één telefoontje naar de (andere) ziektekostenverzekering genoeg om ‘m te doen stoppen. Dat is toch raar??? We wilden onze Nederlandse Clio een tijdje meenemen naar Noorwegen, maar voor we een verzekering vonden die dat wilde verzekeren waren we ook een hoop tijd, gedoe en vooral geld kwijt. De gemeente Deventer wilde/kon geen Engelstalig bewijs van ons geregistreerd partnerschap geven. Van een huwelijk kan dat wel. Kortom…..de gekste dingen waar we niet over nagedacht hadden als “probleem”, bleken dat ineens wel. Gelukkig hielden we ons hoofd koel en wisten we alles op te lossen en te regelen.
Ook de impact van ons besluit op J. en M. ( de jongeren die Hennie begeleidde) was natuurlijk fors. En ook op het werk van Els waren ze flink van de wap toen Els vertelde dat ze zou gaan vertrekken. Maar we waren allebei opgelucht dat we het er eindelijk gewoon over konden hebben.
Els is in de herfstvakantie nog wat praktische dingen gaan regelen in Gloppen en het huis gaan bekijken dat voor ons gevonden was. En daarna schoot het dus echt op. De laatste dingen werden geregeld en steeds meer verhuisdozen werden gevuld. Els nam afscheid op haar werk en was ontroerd door alles wat collega’s en leerlingen voor haar geregeld hadden. Van vrienden en familie namen we afscheid op een regenachtige zondagmiddag tijdens een gezellige en soms emotionele bijeenkomst in Dok H2O. De buren hadden nog een eigen afscheidsbijeenkomst geregeld, waarbij we een geweldige DVD kregen met hun versie van het Koningslied, speciaal voor ons geschreven, ingezongen en gemonteerd. Een fantastische (en hilarische) herinnering.
En op 16 november 2013 reden we dan toch echt de Oudegoedstraat in Deventer uit. Katten op de achterbank. Zwaaiende en rennende buren. En volop tranen……wat een moment.
Vanaf het moment dat we ons actief op Noorwegen zijn gaan richten, ging eigenlijk alles als een speer. We hebben het aan familie en goede vrienden verteld, zijn ons gaan inlezen, hebben contacten gelegd en zijn begonnen met Noorse les bij ZoNoors. In de meivakantie hebben we Gloppen, Bremanger en Hornindal bezocht en daarna waren we definitief om. De mooie verhalen van de emigratiebeurs leken heel reëel en bij met name Gloppen hadden we beiden meteen een goed gevoel. Alles wat Noorwegen voor ons zo aantrekkelijk maakt is hier: bergen, fjorden, zee, gletsjers en schitterende natuurgebieden. De mensen die we in Gloppen ontmoet hadden, vonden we sympathiek en niet zo “behoudend” als in de andere twee gemeentes. Daarnaast is Gloppen prima bereikbaar en zijn er goede voorzieningen. Zeker geen “middle of nowhere”.
Toen we terugkwamen van die vakantie, hebben we ons huis wat opgeknapt en daarna in de verkoop gezet. Als we nadachten over een tijdspad, hoopten we dat het zou lukken om in de zomervakantie van 2014 te emigreren. Nou…..dat liep even anders. Binnen een week hadden we kopers en binnen twee weken was het voorlopige koopcontract getekend. Oeps. Vooral Hennie schoot in de paniekstand. Het ging haar allemaal veel te snel en ze ging echt twijfelen of ze het allemaal nog wel wilde. Els had daar minder last van. Zij had haar blik al meer op Noorwegen gericht dan Hennie. Gelukkig draaide Hennie bij, al bleef ze haar moeilijke momenten houden waarop ze zich ineens realiseerde wat en wie ze allemaal zou gaan missen: ons fijne huis, het leuke straatje, de lieve buren, de binnenstad van Deventer, goede vrienden, familie……..heel begrijpelijk.
Tijdens de onderhandelingen over de verkoop van het huis zijn we steeds aan het rekenen geweest met de tijd en vooral de opzegtermijn voor het werk van Els. Ons tijdspad hebben we meegenomen in de onderhandelingen en daar kwamen we prima met elkaar uit. Zij blij met de koopsom (wij ook trouwens….), wij blij met de termijn (zij iets minder).
En toen zijn we dus écht gaan koersen op emigreren in november. De Noorse les ging in de versnelling en we gingen actief op zoek naar werk. Dat laatste viel knap tegen vanuit Nederland trouwens. We vonden het allebei superlastig en vervelend om niet eerlijk en open te kunnen zijn over het hele proces. Het was nog maar de vraag of het zou lukken om in november al te emigreren, want daarvoor moest één van ons een baan hebben. We stelden ons ook al in op een overbruggingsperiode in een huurhuis of caravan ofzo. Het stilhouden was vooral nodig voor het werk van Els. Als je namelijk met zo’n leidinggevende functie aangeeft dat je gaat vertrekken, dan moet dat ook niet te lang meer duren. Dat wist Els verstandelijk natuurlijk wel, maar regelmatig tegen haar lieve collega’s een kletsverhaal ophangen, was absoluut niet fijn. Ook Hennie hield braaf haar mond, want je kon maar nooit weten hoe het bericht ineens ergens zou opduiken waar het nog niet mocht opduiken. En Hennie zag er natuurlijk als een berg tegen op om het aan J. en M. te vertellen, want na jaren van intensieve begeleiding was er een hechte band ontstaan.
In de zomervakantie zijn we uiteraard weer naar Noorwegen gegaan en hebben we ook twee projectgemeentes van Placement in de buurt van Trondheim bezocht. We vonden het daar ook prachtig, maar toen we weer in Gloppen waren, waren we het er meteen over eens dat dat toch echt de gemeente van onze voorkeur was. Toen we dat uitspraken tegen de twee mensen van de gemeente Gloppen (een Noor en een Nederlander) met wie we steeds contact hadden, waren die daar duidelijk heel blij mee en spraken we af dat ze op zoek zouden gaan naar werk en een huis voor ons.
Om in november te kunnen emigreren, moest Els voor 1 september haar baan opzeggen. Dat was nog wel even spannend, want de toezeggingen over een baan voor Els kwamen laat door en dan nog was het een beetje een gok. Maar wel een gok die we samen bewust hebben genomen, want we hadden absoluut geen zin om ons huis aan de Oudegoedstraat uit te moeten en dan ergens een tijd te moeten overbruggen, voordat we naar Noorwegen konden vertrekken. Bovendien waren we het stilhouden van het hele gebeuren allebei ook wel zat. De zomervakantie zat er op en Els moest weer aan het werk en ze zag als een berg op tegen alle vragen over of we al een ander huis hadden gevonden.
Na een goed gesprek en het berekenen van het bedrag dat we mee zouden nemen naar Noorwegen, besloten we definitief om in november te gaan verhuizen. Ook als het werk nog niet helemaal rond zou zijn. En dat gaf meteen rust en richting. We konden dingen gaan regelen en onze contactpersonen in Gloppen vragen om een huis voor ons te gaan zoeken. En je wilt niet weten hoeveel bureaucratische hobbels we hebben moeten nemen en dingen die we “even” dachten te regelen, verre van “even” geregeld waren. Zo kreeg Hennie haar ziektekostenverzekering maar niet opgezegd, want elke Nederlander moet verplicht verzekerd zijn en de particuliere maatschappij waarbij we keurig een soort expatverzekering hadden afgesloten, telde volgens de verzekering van Hennie niet. Hennie was zelfs blij toen ze dreigbrieven kreeg waarin de maatschappij dreigde haar verzekering stop te zetten. Dat was nou precies de bedoeling! Bij Els was één telefoontje naar de (andere) ziektekostenverzekering genoeg om ‘m te doen stoppen. Dat is toch raar??? We wilden onze Nederlandse Clio een tijdje meenemen naar Noorwegen, maar voor we een verzekering vonden die dat wilde verzekeren waren we ook een hoop tijd, gedoe en vooral geld kwijt. De gemeente Deventer wilde/kon geen Engelstalig bewijs van ons geregistreerd partnerschap geven. Van een huwelijk kan dat wel. Kortom…..de gekste dingen waar we niet over nagedacht hadden als “probleem”, bleken dat ineens wel. Gelukkig hielden we ons hoofd koel en wisten we alles op te lossen en te regelen.
Ook de impact van ons besluit op J. en M. ( de jongeren die Hennie begeleidde) was natuurlijk fors. En ook op het werk van Els waren ze flink van de wap toen Els vertelde dat ze zou gaan vertrekken. Maar we waren allebei opgelucht dat we het er eindelijk gewoon over konden hebben.
Els is in de herfstvakantie nog wat praktische dingen gaan regelen in Gloppen en het huis gaan bekijken dat voor ons gevonden was. En daarna schoot het dus echt op. De laatste dingen werden geregeld en steeds meer verhuisdozen werden gevuld. Els nam afscheid op haar werk en was ontroerd door alles wat collega’s en leerlingen voor haar geregeld hadden. Van vrienden en familie namen we afscheid op een regenachtige zondagmiddag tijdens een gezellige en soms emotionele bijeenkomst in Dok H2O. De buren hadden nog een eigen afscheidsbijeenkomst geregeld, waarbij we een geweldige DVD kregen met hun versie van het Koningslied, speciaal voor ons geschreven, ingezongen en gemonteerd. Een fantastische (en hilarische) herinnering.
En op 16 november 2013 reden we dan toch echt de Oudegoedstraat in Deventer uit. Katten op de achterbank. Zwaaiende en rennende buren. En volop tranen……wat een moment.
Inmiddels wonen we al weer zo’n 1½ maand in Gloppen. Het huis voelt al steeds meer als ons huis. In het begin bedoelden we met thuis ook nog regelmatig Deventer, maar dat is voorbij. Thuis is nu hier. Soms vragen mensen of het voelt als op vakantie zijn, maar dat is absoluut niet zo. Het voelt wel degelijk als wonen, maar wel met veel vreemde, ongebruikelijke, rare, leuke, verrassende en soms ingewikkelde of irritante dingen. De taal blijft de voornaamste hobbel, al gaat het daar wel steeds beter mee. Ook merken we dat we al langzaam aan wat langer daglicht krijgen en dat de donkerste dagen achter ons liggen. Ook dat is fijn. We wennen aan nieuwe routines, zoals: hout halen voor de kachels en die aan de praat houden, sneeuwruimen, buitenom naar de wasmachine en droger gaan, elektrisch koken, zo goedkoop mogelijk boodschappen doen, Skypen en activiteiten afstemmen op weer en daglicht.
Voor 2014 hopen we vooral dat we allebei écht ons plekje vinden hier. Daar hebben we gelukkig alle vertrouwen in. We vinden het superleuk om jullie reacties te lezen en via Facebook of Skype contact te onderhouden. We wensen iedereen een prachtig 2014! En wees welkom in Noorwegen!
P.s. We hadden ons erg verheugd op het vuurwerk aan de overkant
van het fjord, maar dat bleek lang niet zoveel als we vanuit Nederland gewend
waren en de afstand was tóch te groot om het goed te kunnen fotograferen, maar
we hebben het geprobeerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten