Dit keer komt ons blogje vanaf het eiland Smøla. Dat is een
eiland tussen Trondheim en Kristiansund, een paar uur rijden ten noorden van
ons. Dat het een paar uur rijden is, komt niet omdat de afstand zo groot is,
maar wel omdat je 5 ferry’s moet nemen voor je er bent. En dat kost tijd, maar
het zijn tegelijkertijd fijne onderbrekingen van de autorit. Ook voor onze
katjes, want die zijn gezellig met ons meegereisd op de achterbank. Sinds we ze
in november 2013 drie dagen in de auto hebben meegenomen toen we van Deventer
naar ons nieuwe, Noorse huis reden, gaat het prima met ze in de auto. Het zal
geen hobby van ze worden, maar ze verdragen het best goed. Bij één van de
ferry’s kwamen ome Jan (de oom van Hennie die na onze vakantie bij ons komt
logeren) en zijn vriendin Agnes even gedag zeggen. Zij trekken deze zomer met
de camper door Noorwegen en waren toevallig in de buurt van de ferry die wij
moesten nemen. Superleuk dat ze even aan kwamen rijden! Hennie en ome Jan
vonden het hartstikke fijn om elkaar weer even een dikke knuffel te kunnen
geven, want sinds ons vertrek hadden ze elkaar natuurlijk niet meer gezien.
In 2009 zijn we tijdens een zomervakantie in Noorwegen min
of meer toevallig op Smøla terecht gekomen. We reden langs de kust, zagen een
bordje naar rechts met Smøla erop, keken op de kaart waar dat lag, zagen dat
het een eiland was, zeiden “waarom niet?”, namen de ferry, reden rond op zoek
naar een hytte en vonden een plek waar een oude meneer een aantal huisjes verhuurde.
We hebben daar toen drie dagen gezeten. We hadden een huisje pal aan de zee,
met werkelijk fenomenaal uitzicht. Allebei hebben we goede herinneringen aan
onze dagen op Smøla. Dus toen we onlangs bedachten dat het wel leuk zou zijn om
een weekje op vakantie te gaan, dachten we meteen weer aan dezelfde plek. De oude meneer had een ander huisje voor ons
vrij, mét de hele week de beschikking over een bootje. Daar hoefden we niet
lang over na te denken.
We hebben een klein, comfortabel huisje aan het haventje dat bij het terrein
hoort en we kijken prachtig uit over de zee. Er komen hier vooral mensen
(Duitsers) die willen vissen. Er is buiten een grote werkbank met dikke
snijplanken en alle andere dingen die je nodig hebt om je gevangen visjes
schoon te maken. Nou ja “visjes”…..als je ziet waar ze mee aan komen varen na
een vistripje op zee, schrik je je een ongeluk. Een “visje” van een centimeter
of 80 is heel normaal, maar we hebben ook wel een kabeljauw van zeker een meter
uit een bootje gehaald zien worden.
Afgelopen zaterdag kwamen we hier aan en toen we zondag buiten
in de zon aan het ontbijt zaten, was een Duitse meneer al druk bezig om zijn
die ochtend gevangen vissen schoon te maken. Hij vroeg of we een stukje
kabeljauw wilden hebben, dus Els ging maar eens even kijken wat hij aan het
doen was. Dat stukje kabeljauw (van ongeveer een kilo…..) lag al voor ons klaar
in een emmer en hij vroeg of we ook “seelachs” wilden hebben. Els probeerde te
bedenken hoe je “nee dank u, een kilo kabeljauw is wel genoeg” in het Duits
zei, maar toen lag er al ook ongeveer een kilo seelachs in de emmer. Keurig
schoongemaakt en perfect gefileerd. Gelukkig hebben we een grote vriezer in het huisje. Seelachs blijkt overigens koolvis te zijn. Els
ging maar gauw weg, want er lag nog veel meer vis te wachten om door de Duitser
in filetjes omgetoverd te worden.
De vriendelijke man gaat elke dag uren vissen. Soms gaan
zijn vrouw en een tekkel (met schattig, oranje zwemvestje aan) mee. Hij komt
standaard terug met een grote krat vol vis. Die gaat hij vervolgens staan
fileren en zodra we oogcontact maken, komt de vraag of we nog meer vis willen.
Dat nemen we maar niet aan, want de vriezer ligt nog vol met de vis die we de
eerste keer gekregen hebben. En aangezien Els die vis alleen moet opeten omdat
Hennie geen vis lust, slaan we zijn aanbod elke keer vriendelijk af.
Overigens kunnen we restjes vis kwijt aan de krabben die in het haventje wonen.....
Het is wel gek om te merken dat het ons allebei niet meer
lukt om Duits te praten, terwijl dat eerder best lukte. Ongetwijfeld komt dat
omdat we zo druk zijn met het leren van Noors. Ook Engels praten gaat moeizaam,
maar iets zinnigs in het Duits komt er helemaal niet meer uit. Best vreemd om
te merken. Hopelijk komt het weer terug als de Noorse taal ons wat meer eigen
is.
Kapitein Sieslo is natuurlijk helemaal in haar element met
het bootje dat we hier bij het huisje hebben. Tot nu toe is ze elke dag gaan varen en Els
gaat ook regelmatig mee. We hebben maandag ook zelf even gevist. Overigens is
Hennie, “ik-lust-geen-vis-en-ben-een-grote-dierenvriend”, nog veel fanatieker
met vissen dan Els. In no time hadden we beet en twee vissen zijn mee terug
naar het huisje genomen (en opgegeten door Els). Hennie takelde een grote
pollak naar boven en die is ’s avonds in z’n geheel de oven in gegaan, gevuld
met citroen, ui, knoflook en dille. Superlekker! We hadden trouwens best door
kunnen en willen vissen, maar wat moeten we toch met zoveel vis? Het kan hier
in de vriezer, maar als we zaterdag naar huis gaan ontdooit het weer en opnieuw
invriezen kan niet. Ondanks dat het superleuk vissen is hier, beperken we ons
toch maar tot dat wat Els hier op kan eten en hooguit wat we mee kunnen nemen
om zaterdag of zondag thuis op te peuzelen. Geen idee hoe die Duitser dat
doet…….
Gisteren was het een regenachtige dag en zijn we met de auto
het eiland rond gereden. Dat is een rondje van een kilometer of 80/90. We
hebben ontdekt dat er hier een Thaise dame woont (ongetwijfeld getrouwd met een
Noorse man, want er is een grote groep Noorse mannen die een Aziatische vrouw
aan de haak slaan….;-)….) die Pukky heet. Els had afgelopen zaterdag al een
soort keetje ontdekt bij de plaatselijke supermarkt met “Pukky’s thai mat” (mat
= eten) en daar vervolgens vier overheerlijke loempia’s gekocht. Gisteren
ontdekten we tijdens onze rondrit zowaar dat die Pukky een heuse carrièretijger
is, want ze heeft ook nog een kap-, tevens massagesalon! We houden onze eigen
Pukkie maar goed aan een lijntje, voordat ze in een loempia van Pukky
verdwijnt……
Deze week is er hier op het eiland een theatervoorstelling
in de open lucht, de zogenaamde Gurispelen. Er is een soort amfitheater gemaakt
op het eilandje Edøy, dat met een brug verbonden is met Smøla. Dat amfitheater
kijkt uit over de zee en een heuvel met daarop een heel oud kerkje. Dat is dus
het decor voor de Gurispelen, die dit jaar voor de 20ste keer
georganiseerd worden. Donderdagavond is de première en wij zijn erbij!
Vanmorgen begon de dag wat grijs en zijn we naar Veiholmen
gereden. Dat is een plaatsje helemaal op het noordelijkste puntje van Smøla. We
hebben daar wat rondgeslenterd en op een terrasje genoten van een kop koffie
met een lekker stukje taart. Tja….er hing een bordje waar in het Noors op
stond: “een kop koffie zonder taart, is
als een kus zonder liefde”. We hadden dus duidelijk geen keus…... De zon brak
ook weer door, dus werd er bij thuiskomst in het huisje gauw alles verzameld
voor een vaartochtje en zijn we weer heerlijk een stukje gaan varen. Optimaal
vakantiegevoel.
Als we zaterdag weer thuis zijn, breekt een periode aan
waarin we de nodige logees krijgen. Hartstikke leuk dat zoveel mensen koers
zetten naar ons stulpje in Sandane! Els heeft vakantie tot 4 augustus en dan
begint ze met haar nieuwe werk. Ze heeft er hartstikke veel zin in en gaat
begin september al 4 dagen naar een cursus in Oslo. Hennie heeft er inmiddels
ook een contract bij als persoonlijk begeleider van de gehandicapte zoon van
een collega van Els. Die jongen heeft een aantal begeleiders, maar als er
iemand ziek is of vrij wil nemen, belt zijn moeder Hennie met de vraag of ze
kan invallen. In elk geval gaat ze elke week een uurtje met hem drummen, want
bij het kennismakingsgesprek bleek er een drumstel te staan, waar hij eigenlijk
niks mee deed, maar wel graag wat wilde doen. Omdat Hennie ook drumt, was daar
meteen een klik en een deal. En zo timmert Hennie ook gestaag aan de weg!
En……ons bootje doet het weer! Hennie had via internet een
nieuwe startmotor gekocht en een Nederlandse kennis heeft er hem voor ons in
gezet. Het kost de nodige moeite om de motor goed aan de praat te krijgen (en
houden), maar Hennie weet aardig hoe het moet en krijgt ‘m tot nu toe steeds
aan de praat. En we hebben voor de zekerheid een extra peddel gekocht, zodat we
nu met z’n tweeën kunnen peddelen in het geval van motorpech. We hopen dat de
motor het deze zomer volhoudt en dan gaan we in de winter kijken voor een
andere motor. Een duur grapje, dus we hebben al afgesproken dat we de
verjaardagscadeaus voor elkaar dit jaar maar overslaan. Maar goed, we kunnen
weer varen én vissen! Kapitein Sieslo is weer helemaal in haar maritieme
nopjes!
Jullie lezen het, we hebben het uitstekend hier! As we speak
zit Els aan een blikje Guinness en Hennie aan een blikje appelcider, in de zon,
met uitzicht op zee en twee katjes die aan een lijntje mee genieten van de zon.
Tot er een enge meeuw voorbij vliegt natuurlijk, want dan sjezen ze gauw naar
binnen.
Dank voor het lezen van onze blog maar weer en de hartelijke groeten vanaf fijn Smøla!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten