Hotel Hennie en Els

Als de Noren een weerswaarschuwing doen uitgaan dat het hard gaat stormen en dat je voorzorgsmaatregelen moet nemen, dan doe dat maar! Vannacht ging het enorm tekeer en ook nu waait het nog als een malle. Prima omstandigheden om in een oude joggingbroek en met een kopje koffie naast de laptop een blogje te typen dus. En in zulke omstandigheden wordt het al snel een heel verhaal, zoals jullie vanzelf zullen merken…..;-)

We hebben een periode achter de rug met veel bezoek en daar hebben we enorm van genoten! Nadat ome Jan en Agnes vertrokken waren, dienden zich de woensdag daarna onze overbuurtjes uit Deventer, Jacques en Tineke, aan. Die reizen deze zomervakantie rond met de tent en waren via een bezoek aan andere geëmigreerde buren die in Zweden wonen, fraaie wandelingen in de Noorse bergen, bij ons aanbeland. We vonden het ontzettend fijn om elkaar weer te zien en binnen no time voelde het weer net zo vertrouwd als dat het in Deventer deed. Wat een lieve mensen!

Omdat we niet precies wisten wanneer Jacques en Tineke zouden komen, hadden we al afgesproken om donderdag naar de verjaardag van Venise in Lauvstad te gaan. Gelukkig was het geen enkel probleem dat we Jacques en Tineke zouden meenemen, dus die werden in de auto gestopt en via een mooie route vervoerd naar een verjaardag van iemand die ze helemaal niet kenden, maar waarvan wij zo (geheel terecht bleek later) hadden ingeschat dat het uitstekend zou klikken. Bij aankomst moest Els meteen de handen uit de mouwen steken om de gasten die het chalet gehuurd hadden te helpen met het fileren van een forse kabeljauw die ze gevangen hadden. Ank, een vriendin van Femke en Venise, was al druk bezig om een vuurtje te stoken en daar de koffie op klaar te laten pruttelen. De taart werd even afgemaakt en na een poosje zaten we gezellig aan de koffie met taart.

Toen de taart goed en wel op was, kwamen de barbecuespullen tevoorschijn en hebben we heerlijk zitten barbecueën en genieten van de prachtige plek en het leuke gezelschap. Els ging nog even los op de aalbesstruiken en kreeg een bak vol mee naar huis. Voor we er erg in hadden, moesten we al weer een beetje opschieten om de ferry van 23.45 in Nordfjordeid te halen.

De volgende dag zijn Tineke en Hennie gaan winkelen in Sandane. Jacques en Els hebben ze vrolijk uitgezwaaid en zijn toen rustig wat voor zichzelf gaan doen. ’s Middags kwamen Mieke en Peter op bezoek. Mieke is onze Noorse juf in Nederland geweest en zij en haar man trekken deze zomer met de caravan door Noorwegen. En we hadden afgesproken dat ze zouden langskomen als ze in de buurt van Sandane zouden komen en dat deden ze dus ook! Leuk hoor! We hebben heerlijk buiten in het zonnetje zitten bijkletsen.

Ondertussen kregen we zo af en toe een berichtje van een andere Mieke (volgen jullie het nog….?), die samen met haar zoon Dirk in een huurauto vanuit Oslo onderweg was naar ons. Mieke is een collega waarmee Els op het AOC heeft samengewerkt en na het vertrek van Els daar, hebben we altijd contact gehouden. Wij gingen graag bij Mieke eten, want die kookt echt superlekker! En het waren, zonder uitzondering, avonden met goede gesprekken en veel gelach. Dus terwijl Els het eten aan het voorbereiden was, kwam er ineens een tof huurautootje het erf oprijden. En voelden we ons onlangs al een soort Italiaanse familie met zes mensen aan tafel, nu waren het er maarliefst acht!

Peter en Mieke vertrokken na het eten weer en zo hadden we ineens vier logees! Gelukkig hebben we ruimte genoeg in huis en deze gasten waren uitermate zelfredzaam. Zo stond elke ochtend een heerlijk ontbijtje voor ons klaar, met een bakje vers fruit om mee te beginnen. Regelmatig verscheen er koffie en thee zonder dat we daar zelf bemoeienis mee hadden en werd er gevraagd of we ook een glaasje zelfgetapt druivensap uit de koeling wilden of een blikje bier. De afwasmachine ruimde zichzelf op miraculeuze wijze in en uit en er werd zelfs gestofzuigd! Heerlijk hoor!

We hebben allerlei activiteiten ondernomen, al liet het weer niet toe dat we lekker in de bergen konden wandelen, zoals we eigenlijk graag hadden gewild. Els heeft zaterdag een cursus sushi maken van Mieke gehad. Hennie heeft als een heuse reisleidster met de rest van onze gasten die dag rondgereden door Gloppen en onderweg vanalles bekeken. Het was de bedoeling om te gaan varen, maar de accu van de boot was leeg. En dan gaat de motor dus niet aan. ’s Avonds werden de sushi’s opgegeten en werd er gesnotterd bij de pittige Thaise soep die Mieke had gemaakt. Van de pepers natuurlijk, niet omdat de smaak zo beroerd was. Dat er geen misverstanden ontstaan......;-)

Zondag hebben we een korte wandeling op de Utvikfjellet gemaakt en bosbessen geplukt. Ook kon er ’s middags gevaren worden, want de accu was weer keurig opgeladen. En die avond toverden Jacques en Tineke een overheerlijk vegetarisch maal op tafel. Er was een lichtelijk paniekmomentje toen Tineke zaterdagavond alvast de rode bieten wilde koken. Ze had namelijk gezien dat het loof van de bieten in de moestuin al heel hoog stond en ze wilde die bieten graag gebruiken voor de maaltijd van zondag. Toen ze er één uittrok, had die het formaat knikker. De volgende ook en die daarna ook. Paniek!!! Het was 19.30 en de supermarkt sloot om 20 uur. Hennie reed dus vervolgens in vliegende vaart met Tineke (en Mieke en Dirk) naar de supermarkt. Helaas hadden ze geen verse bieten, dus kwam een enigszins beteuterde Tineke weer thuis met twee potten met bietjes. Gelukkig bleek de avond daarna dat die ook uitstekend smaakten in de ovenschotel.

Op maandagochtend moest Els voor het eerst naar haar nieuwe werk (waarover later meer) en vertrokken Jacques en Tineke weer. Het was heel fijn om ze een paar dagen om ons heen gehad te hebben, maar ook emotioneel om ze weer te zien vertrekken. Op zo’n moment hebben we allebei wel heimwee naar ons “oude” leventje in de Oudegoedstraat.

Hennie is die maandag gaan varen met Mieke en Dirk. Mieke wilde wel vissen. Die had dat nog nooit gedaan en had ook niet door dat ze een vis aan de haak had. Pas toen ze de draad ging inhalen om deze ergens anders weer uit te gooien, bleek er ineens een vis aan de haak te zitten. Hennie had vooraf HEEL duidelijk gemaakt dat zij niet een eventueel gevangen vis van de haak zou halen, laat staan dood zou maken en de ingewanden eruit zou halen. Els had dus aan Mieke uitgelegd hoe ze dat moest doen, voor het geval er een eetbaar formaat vis gevangen zou worden. Dat was deze niet, dus nadat Mieke hem koelbloedig van de haak had gehaald, werd deze vis een verder leven in de fjord gegund. Geen vis op het menu dus, maar gelukkig wist Mieke wederom een heerlijke maaltijd op tafel te toveren met andere ingrediënten. Wat een service!

De volgende ochtend volgde er wederom een afscheid, want Mieke en Dirk wilden niet in één keer naar Oslo terugrijden, maar onderweg ergens overnachten. Het was ontzettend leuk en fijn om deze twee lieverds een paar dagen om ons heen gehad te hebben. Dirk kenden we nog niet, maar het klikte prima. Dirk was hartstikke gek met onze Puk en Odin, die dan ook niet bij hem weg te slaan waren. Ze moesten duidelijk afkicken van de hoeveelheid knuffels en aandacht……;-)

Omdat Hennie al zag aankomen dat het haar zwaar zou vallen om na zoveel dagen met gezelligheid om zich heen, weer alleen thuis te zijn, had ze afgesproken om naar David, Bettina en de dochter van David, Eva, te gaan. Die zaten deze week in een gehuurd huisje in Utvik. Dat is een uurtje rijden bij ons vandaan. David is een schoolvriendje van vroeger en Hennie en hij hebben een hele goede band met elkaar. Ze zijn met z’n vieren naar de Kjendalsbreen geweest. Dat is een mooie gletsjer, die onderdeel uitmaakt van de Jostedalsbreen. De Jostedalsbreen is de grootste gletsjer op het vasteland van Europa en heeft vele zijarmen die je kunt bezoeken. De Kjendalsbreen is een fraai voorbeeld van zo’n zijarm. Wij vinden ‘m eigenlijk mooier dan de beroemde Briksdalsbreen.

Ook afgelopen vrijdag zijn ze met z’n vieren op pad geweest. Toen stond de wereldberoemde Geirangerfjord op het programma. De fjord is imposant, maar de route terug door de bergen via Stryn is absoluut niet minder imposant. Vervolgens hebben we met elkaar (Els was inmiddels ook klaar met werken) gegeten bij de pizzeria in Sandane. David, Bettina en Eva zijn gisteren weer vertrokken uit Noorwegen, maar zijn vast van plan om terug te komen naar onze regio.

Gelukkig hoeven we niet heel lang te wachten op nieuwe logees, want met onze verjaardagen komen de ouders van Els logeren. Daar verheugen we ons erg op, want die hebben we sinds kerst niet gezien en dat is best wel heel lang geleden……. Zij zijn gisteren vertrokken voor een rondreis van vier weken door Noorwegen, via Denemarken en Zweden.

Gisteren zijn we naar de internationale markt in Voss geweest. Daar waren we vorig jaar min of meer toevallig beland en we vonden het toen zo leuk, dat we er nu wel weer naartoe wilden. Vorig jaar stonden er heel veel kraampjes en nu stond er nog niet de helft. Dat viel dus een beetje tegen. Maar de kraam die we nodig hadden stond er wel, namelijk de kraam van de Dutch Cheeseman. Die reizen de hele zomer met drie kramen door Noorwegen en verkopen echte Nederlandse kaas. We hebben eigenlijk altijd Gouda kaas uit Nederland in huis, die je hier bij één van de supermarkten kunt kopen, maar die kan qua smaak écht niet tippen aan de boeren extra belegen, oude kaas en komijnekaas die we hebben gekocht. En Noorse kaas……ach……als je niks op je brood doet smaakt het hetzelfde als wanneer je er Noorse kaas op doet.

Uiteraard hebben een poosje staan praten met de man achter de kraam en die vond het zo leuk dat we helemaal naar Voss waren komen rijden om kaas bij hem te halen, dat we een pot mosterd/dillesaus en een pak met blokjes kaas voor onderweg naar huis van hem kado kregen. Nou ja, kado….we hebben ook meer dan genoeg betaald voor de bijna twee kilo kaas die we hebben gekocht, maar dat komt vooral door de hoge invoerrechten die hij moet betalen om zijn kaas überhaupt te mogen verkopen hier. Omdat we er toch waren, namen we ook maar een flink stuk Pecorino bij de Italiaanse kraam mee. Er staat namelijk nog een fles goede port in de kast en dat is een overheerlijke combi!

Je moet er wel wat voor over hebben om Nederlandse kaas te halen, want Voss is dik vier uur rijden bij ons vandaan. Gelukkig is de route naar Voss schitterend. Heen zijn we via een route gereden met heel veel tunnels, waaronder de Lærdaltunnel. Dat is de langste autotunnel ter wereld, van 24,5 kilometer lang. Ook kwamen we langs Nærøyfjorden, een heel smal fjord dat op de werelderfgoedlijst van Unesco staat.  

Terug hebben we de Vikafjellet genomen, een fraaie bergpas met de nodige leuke haarspelbochten. Toen we weer beneden waren en koers hadden gezet naar de ferry, zagen we ineens een staafkerkje liggen. We hebben op onze vakanties in Noorwegen al veel van die kerkjes bezocht, maar deze nog nooit. Nu dus wel! Het was een vermoeiende dag met veel kilometers, maar de prachtige landschappen en vooral de kaas in de achterbak maakten het meer dan de moeite waard!

De nieuwe baan van Els werd eerder al even genoemd. Els is afgelopen maandag begonnen als “spesialpedogog, Team for Tidleg Innsats” bij de Pedagogische en Psychologische dienst (PPT) van de gemeente Gloppen. Die dienst zorgt voor begeleiding van kinderen en jongeren in kinderdagverblijven en scholen. Maar de dienst staat erom bekend dat het nogal bureaucratisch is en dat het lang duurt voor er écht hulp kan worden geboden. Dat komt vooral omdat er veel verzoeken voor hulp worden ingediend en er maar weinig mensen werken.

Dus is er nu geld vrijgemaakt om minimaal tot eind 2015 een team aan het werk te zetten, die laagdrempelig en snel begeleiding kunnen bieden op de acht kinderdagverblijven in de gemeente Gloppen. Dat team bestaat uit twee personen en daar ben ik er dus één van. De collega waarmee ik samenwerk heb ik afgelopen maandag ontmoet en dat klikt gelukkig uitstekend. Dat is nogal belangrijk, want we moeten zo ongeveer alles zelf bedenken en organiseren. Het is helemaal nieuw en behalve wat globale ideeën, is er eigenlijk niets bepaald over de werkwijze. Dat geeft ruimte!

Wel hebben we allebei al vier kinderen toegewezen gekregen, waarmee we meteen aan de gang kunnen. Allebei zijn we afgelopen week al met een eigen casus begonnen. Het is dus de bedoeling dat een barnehage (kinderdagverblijf) één van ons kan bellen wanneer ze zorgen hebben over een kind of een hele groep. Dat kan over vanalles gaan (medisch, spraak, gedrag, etc.). Wij bespreken vervolgens wie de casus oppakt en dan is het de bedoeling dat we vrijwel meteen concreet met de casus aan de gang gaan. De begeleiding kan gericht zijn op een kind zelf, maar zal in de praktijk vaker gericht zijn op hoe een barnehage met een kind om kan gaan en wat ze kunnen doen om de dagen voor het kind (en zichzelf….) beter te laten verlopen. Laagdrempelig, praktisch en snel dus.

De afgelopen week hebben we ons vooral ingelezen in dossiers en samen gesproken over hoe we te werk zullen gaan. Ook hebben we alle barnehages bezocht om onszelf voor te stellen en even rond te kijken. Komende vrijdag moeten we een presentatie over onszelf en onze werkwijze geven op de grootste barnehage in Sandane, dus komende week zullen we een aantal zaken verder door moeten spreken en concreet moeten maken. En oké….we hebben ook tijd besteed aan het instellen en leren kennen van de spiksplinternieuwe iPad, iPhone en laptop die we hebben gekregen ter ondersteuning van ons werk.

Het is een spannende en uitdagende baan, waar Els echt zin in heeft. Wel heeft ze al gemerkt dat het knap inspannend is om de hele dag Noors met volwassenen te praten. Dat is wel even wat anders dan Noors praten met de kleine kinders in de barnehage waar ze hiervoor gewerkt heeft. Gelukkig verkeert ze in goed gezelschap voor de psychische ondersteuning, zoals jullie hier zien…….

We wachten vandaag in spanning op de laatste explosie. Runar wil een garage voor zijn tractor bouwen, maar daarvoor moet er een flink stuk berg/rots aan de kant. Dit weekend is er iemand aan het werk met een pneumatische hamer enne…..explosieven. Gisterenavond waren we er al voor gewaarschuwd door Runar, maar toen die explosieven afgingen, schrokken we ons echt helemaal de t****g. Vandaag volgt de laatste ronde, dus we weten nu wat ons te wachten staat. Alleen niet wanneer ze af gaan. De katjes vinden het ook niet echt grappig trouwens. En het huis ook niet, want dat schudt echt op z’n (niet al te stevige) grondvesten. Maar ja…we gaan er maar vanuit dat hij weet wat hij doet en dat dit niet ons laatste blogje is. Tot de volgende keer dus maar!

Dirk, we moeten je de hartelijke groeten doen van onze Puk en Odin en ze vragen steeds wanneer je weer terug komt…….;-)